Γη… Άντε πάλι τα ίδια. Καυγάδες, γκρίνιες, κακοκαρδίσματα. Δε λέω ρε Νάνσυ, αυτές οι μπότες φτιάχτηκαν για περπάτημα, αλλά στο μεταξύ τα νεύρα μου έχουν γίνει διαχωριστικές γραμμές του οδοστρώματος και οι μπότες κοντεύουν να λιώσουν απ’ τα χιλιόμετρα! Κουράστηκα με τόσο περπάτημα. Πού θα τη βρω πια αυτή τη σχέση; Μήπως έχω χαθεί;
Αέρας… Πάω καλά από εδώ; Δεν έχει και ταμπέλες. Να είχε έστω ένα βελάκι, προς λεωφόρο βραχυπρόθεσμων σχέσεων ή προς ορεινό μονοπάτι μακράς συμβίωσης, κάτι… Προς τα πού να πάω? Υποτίθεται ότι το ένστικτο οφείλει να παίζει ρόλο GPS αλλά ως γνωστόν και το μηχάνημα υπάρχουν στιγμές που δεν «βλέπει» τον δορυφόρο και σε αφήνει ξεκρέμαστο. Αφού έχω βραχυκυκλώσει και πια όλα μου φαίνονται σωστά και ταυτόχρονα λάθος, θα αφήσω την απόφαση σε άλλους. Θα κάτσω σ’ αυτή την κοτρώνα και θα κάνω auto stop.
-Για πού το βαλες κοπελιά;
-Εεε, εσείς για πού είστε;
-Δύσκολων ερώτων και παθιασμένων φιλιών γωνία
-Χμμμ, ξέρετε αν αυτά είναι κάπου κοντά στην οδό συναισθηματικής ασφάλειας;
-Τι να σου πω ρε κοπελιά, δεν έχω ιδέα, έρχεσαι εκει που πάω;
Φωτιά… Βλέπω μέσα από το παράθυρο εικόνες να τρέχουν προς τα πίσω. Κάθε φορά που πρέπει να προχωρήσω μπροστά, κάθε που φεύγω για νέο τόπο -ακόμα κι αν δε με εξόρισαν από εκεί που αγαπούσα αλλά μόνη ξεριζώθηκα, πάλι με πιάνει μια θλίψη, μια στιφή γεύση νοσταλγίας. Αντί να θυμάμαι τις ξηρασίες και μετά τους κατακλυσμούς, τα σκουπίδια και την ηχορρύπανση, τις ακαθαρσίες των αδέσποτων και τις κουτσουλιές πάνω μου, θυμάμαι μόνο τις κόκκινες ανατολές κα τα μοβ ηλιοβασιλέματα, τους άδειους δρόμους τις νύχτες μεσοβδόμαδα και το ραδιόφωνο να παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι τα πρωινά που ήμουν μποτιλιαρισμένη. Πώς αλλιώς αφού αγαπούσα τότε…
Νερό… «Σκέψου θετικά, δε μπορεί να σου λείψει κάτι που δεν είχες. Τουλάχιστον το είχες, για όσο το είχες»! Κοιτάω το δρόμο μπροστά από το παρμπρίζ. Κοιτάω το χέρι του καθώς αλλάζει ταχύτητα. Δε φοράει βέρα. Ωραία. Αλλά για πόσο θα μου κρατήσει πάλι; Αφού δεν πάμε στον ίδιο προορισμό. Απ’ ότι φαίνεται κανείς δεν πάει στον τόπο που γυρεύω. Οπότε ας απολαύσω τη διαδρομή μαζί του. Μέχρι εκεί που πάει. Και μετά…
Αυτές οι μπότες φτιάχτηκαν για περπάτημα. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα το βρω. Και ίσως στο δρόμο βρω κάποιον να πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση…
Αέρας… Πάω καλά από εδώ; Δεν έχει και ταμπέλες. Να είχε έστω ένα βελάκι, προς λεωφόρο βραχυπρόθεσμων σχέσεων ή προς ορεινό μονοπάτι μακράς συμβίωσης, κάτι… Προς τα πού να πάω? Υποτίθεται ότι το ένστικτο οφείλει να παίζει ρόλο GPS αλλά ως γνωστόν και το μηχάνημα υπάρχουν στιγμές που δεν «βλέπει» τον δορυφόρο και σε αφήνει ξεκρέμαστο. Αφού έχω βραχυκυκλώσει και πια όλα μου φαίνονται σωστά και ταυτόχρονα λάθος, θα αφήσω την απόφαση σε άλλους. Θα κάτσω σ’ αυτή την κοτρώνα και θα κάνω auto stop.
-Για πού το βαλες κοπελιά;
-Εεε, εσείς για πού είστε;
-Δύσκολων ερώτων και παθιασμένων φιλιών γωνία
-Χμμμ, ξέρετε αν αυτά είναι κάπου κοντά στην οδό συναισθηματικής ασφάλειας;
-Τι να σου πω ρε κοπελιά, δεν έχω ιδέα, έρχεσαι εκει που πάω;
Φωτιά… Βλέπω μέσα από το παράθυρο εικόνες να τρέχουν προς τα πίσω. Κάθε φορά που πρέπει να προχωρήσω μπροστά, κάθε που φεύγω για νέο τόπο -ακόμα κι αν δε με εξόρισαν από εκεί που αγαπούσα αλλά μόνη ξεριζώθηκα, πάλι με πιάνει μια θλίψη, μια στιφή γεύση νοσταλγίας. Αντί να θυμάμαι τις ξηρασίες και μετά τους κατακλυσμούς, τα σκουπίδια και την ηχορρύπανση, τις ακαθαρσίες των αδέσποτων και τις κουτσουλιές πάνω μου, θυμάμαι μόνο τις κόκκινες ανατολές κα τα μοβ ηλιοβασιλέματα, τους άδειους δρόμους τις νύχτες μεσοβδόμαδα και το ραδιόφωνο να παίζει το αγαπημένο μου τραγούδι τα πρωινά που ήμουν μποτιλιαρισμένη. Πώς αλλιώς αφού αγαπούσα τότε…
Νερό… «Σκέψου θετικά, δε μπορεί να σου λείψει κάτι που δεν είχες. Τουλάχιστον το είχες, για όσο το είχες»! Κοιτάω το δρόμο μπροστά από το παρμπρίζ. Κοιτάω το χέρι του καθώς αλλάζει ταχύτητα. Δε φοράει βέρα. Ωραία. Αλλά για πόσο θα μου κρατήσει πάλι; Αφού δεν πάμε στον ίδιο προορισμό. Απ’ ότι φαίνεται κανείς δεν πάει στον τόπο που γυρεύω. Οπότε ας απολαύσω τη διαδρομή μαζί του. Μέχρι εκεί που πάει. Και μετά…
Αυτές οι μπότες φτιάχτηκαν για περπάτημα. Κάποια στιγμή, δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα το βρω. Και ίσως στο δρόμο βρω κάποιον να πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση…
4 σχόλια:
Ακόμα κι αν ο προορισμός του είναι εκεί που βρίσκεσαι, καλύτερα να ψάξεις να τον βρεις για να του δείξεις το δρόμο.
So ...
Keep Walking :)
άμα πιω και δυο τρια Johnny, θα περπατάω και με περισσότερη όρεξη- χα χα!:)
"Would you tell me, please, which way I ought to go from here?"
"That depends a good deal on where you want to get to," said the Cat.
"I don't much care where--" said Alice.
"Then it doesn't matter which way you go," said the Cat.
"--so long as I get SOMEWHERE," Alice added as an explanation.
"Oh, you're sure to do that," said the Cat, "if you only walk long enough."
-Llewis Carroll, Alice in Wonderland
Speedgrapher
με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων δε τα πήγαινα ποτέ πολύ καλά- τη βαριόμουν λίγο, παραήταν μικρομέγαλο παιδί, στριφνό, αντιπαθητικό αγγλάκι! Αντιθέτως ως παιδί τα πήγαινα πολύ καλά με την ...Αλίκη στο ναυτικό!!! Εχει και αυτο βαθια νοήματα, γιατι;
"Τράβα μπρος και μη σε νοιάζει
μια νυχτωνει μια χαράζει
και ο κόσμος ειναι σφαίρα
που γυριζει νυχτα μέρα!
Τράβα μπρος
κι όσα έρθουν κι όσα πάνε
τράβα μπρος
και του κεφαλιού σου κάνε
κλπ, κλπ
;)
Δημοσίευση σχολίου