Γη… Είναι μερικές εβδομάδες τώρα, που με έχει πιάσει μια μανία καθαριότητας. Δεν εννοώ να πλένω τοίχους, εννοώ να πετάω πράγματα. Και δεδομένου ότι πια κάθε μέρα είναι μια κακή μέρα για κοινωνική συναναστροφή (ναι, έχω νεύρα!), κάθε μέρα είναι μια καλή μέρα για φασίνα και εκτόνωση: ξεκαθαρίσματα, τσαλακώματα, σκισίματα, πετάγματα, ανακυκλώσεις…
Φωτιά… Ενδεικτικό περιεχόμενο συρταριού στο κομοδίνο μου: λιωμένο κραγιόν, σπασμένο μενταγιόν, παλιές φωτογραφίες, ημερολόγιο με αξιομνημόνευτες προσωπικές ιστορίες (sic), αποδείξεις για την εφορία, αποκόμματα από θέατρα, σινεμά και μια συναυλία, τα δεύτερα κουμπιά που ράβουν στα ρούχα –και τα φυλάς μήπως χάσεις κάποιο- και τα δεύτερα κλειδιά απ’ το σπίτι του πρώην -που δεν άντεξα να επιστρέψω, ένα κουτί από τσίχλες που μέσα κρύβω τις καλές μου «ψείρες» (μην τις βρει ο ανιψιός και τις διαλύσει), 100 ευρώ κάτω από το ημερολόγιο- μικρό καταπίστευμα για έκτακτη χρήση… Το περιεχόμενο ενός συρταριού πολύ εύκολα αντιστρέφει τις μνήμες και αναδίδει διφορούμενες προφητείες:
Νερό… :άραγε μια ζωή θα συμβαίνει αυτό; Θα ζω την αληθινή μου ζωή μόνο ως ανάμνηση- θα συλλέγω τα θραύσματα της σε συρτάρια για να την θυμάμαι όταν τελειώνει; Να θυμάμαι ότι έζησα; Ότι κάποτε ήμουν καλά; Ότι πήγαινα διακοπές, ήμουν ευχάριστη, είχα παρέες και αγάπες. Και μετά, ξύπνησα ένα πρωί δέκα χρόνια μετά και βρέθηκα μεταμορφωμένη σε Dr House: μια στριμμένη στρίγγλα, που αρπάζεται με το παραμικρό, που δεν δίνει του αγγέλου της νερό, κι όσο και να θέλει να την αγαπήσει ο απέναντι του το κάνει αφόρητα δύσκολο αυτό. Κουράστηκα. Να πετάω πράγματα. Να στουμπώνω κιβώτια. Να στουμπώνω τα αισθήματα μου. Νιώθω χωρίς δύναμη. Χωρίς ρυθμό. Η καρδιά μου μοιάζει να έχει χάσει ένα χτύπο της.
Αέρας… Κάθομαι ακίνητη με το ξεσκονόπανο στο ένα χέρι, το βαποριζατέρ στο άλλο και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Τα νύχια μου ξεφλουδίζω, τα λόγια μου τροχίζω «ετοιμάσου! Θα τα λιμάρω στο λαιμό σου ελαφίνα μου»- με απειλώ. Και ψεκάζω με φόρα το είδωλό μου. Υγρά δάκρυα απορρυπαντικού κυλάνε. Θέλω να γίνω πάλι καθαρή. Θέλω να φύγει όλη αυτή η σαπίλα και η κακία από μέσα μου. Θέλω να πάω στην Χώρα των Θαυμάτων –κι ας μη με λένε καν Αλίκη. Θέλω να σταματήσει να υπάρχει αυτός ο τοίχος μπροστά μου.
Θα πετάξω ότι δεν χρειάζομαι. Θα τα στοιβάξω εκεί. Η παλιά μου ζωή ένα λοφάκι από σκουπίδια. Θα σκαρφαλώσω επάνω του και θα περάσω τον τοίχο. Θα συνεχίσω το ξεκαθάρισμα. Και θα περάσω απέναντι.
Φωτιά… Ενδεικτικό περιεχόμενο συρταριού στο κομοδίνο μου: λιωμένο κραγιόν, σπασμένο μενταγιόν, παλιές φωτογραφίες, ημερολόγιο με αξιομνημόνευτες προσωπικές ιστορίες (sic), αποδείξεις για την εφορία, αποκόμματα από θέατρα, σινεμά και μια συναυλία, τα δεύτερα κουμπιά που ράβουν στα ρούχα –και τα φυλάς μήπως χάσεις κάποιο- και τα δεύτερα κλειδιά απ’ το σπίτι του πρώην -που δεν άντεξα να επιστρέψω, ένα κουτί από τσίχλες που μέσα κρύβω τις καλές μου «ψείρες» (μην τις βρει ο ανιψιός και τις διαλύσει), 100 ευρώ κάτω από το ημερολόγιο- μικρό καταπίστευμα για έκτακτη χρήση… Το περιεχόμενο ενός συρταριού πολύ εύκολα αντιστρέφει τις μνήμες και αναδίδει διφορούμενες προφητείες:
Νερό… :άραγε μια ζωή θα συμβαίνει αυτό; Θα ζω την αληθινή μου ζωή μόνο ως ανάμνηση- θα συλλέγω τα θραύσματα της σε συρτάρια για να την θυμάμαι όταν τελειώνει; Να θυμάμαι ότι έζησα; Ότι κάποτε ήμουν καλά; Ότι πήγαινα διακοπές, ήμουν ευχάριστη, είχα παρέες και αγάπες. Και μετά, ξύπνησα ένα πρωί δέκα χρόνια μετά και βρέθηκα μεταμορφωμένη σε Dr House: μια στριμμένη στρίγγλα, που αρπάζεται με το παραμικρό, που δεν δίνει του αγγέλου της νερό, κι όσο και να θέλει να την αγαπήσει ο απέναντι του το κάνει αφόρητα δύσκολο αυτό. Κουράστηκα. Να πετάω πράγματα. Να στουμπώνω κιβώτια. Να στουμπώνω τα αισθήματα μου. Νιώθω χωρίς δύναμη. Χωρίς ρυθμό. Η καρδιά μου μοιάζει να έχει χάσει ένα χτύπο της.
Αέρας… Κάθομαι ακίνητη με το ξεσκονόπανο στο ένα χέρι, το βαποριζατέρ στο άλλο και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Τα νύχια μου ξεφλουδίζω, τα λόγια μου τροχίζω «ετοιμάσου! Θα τα λιμάρω στο λαιμό σου ελαφίνα μου»- με απειλώ. Και ψεκάζω με φόρα το είδωλό μου. Υγρά δάκρυα απορρυπαντικού κυλάνε. Θέλω να γίνω πάλι καθαρή. Θέλω να φύγει όλη αυτή η σαπίλα και η κακία από μέσα μου. Θέλω να πάω στην Χώρα των Θαυμάτων –κι ας μη με λένε καν Αλίκη. Θέλω να σταματήσει να υπάρχει αυτός ο τοίχος μπροστά μου.
Θα πετάξω ότι δεν χρειάζομαι. Θα τα στοιβάξω εκεί. Η παλιά μου ζωή ένα λοφάκι από σκουπίδια. Θα σκαρφαλώσω επάνω του και θα περάσω τον τοίχο. Θα συνεχίσω το ξεκαθάρισμα. Και θα περάσω απέναντι.
12 σχόλια:
Βρήκες χρήση και για τα σκουπίδια.
Σα σκαλοπάτι για την άλλη πλευρά πάντα βοηθούν. Κυρίως γιατί ενδυναμώνουν την τάση για απομάκρυνση.
Χα, να και κάτι στο οποίο μοιάζουμε σε τρομακτικό βαθμό, κατά το ήμισυ τουλάχιστον: εγώ πολύ δύσκολα πετάω το οτιδήποτε, ειδικά σχετιζόμενο με το παρελθόν και τις αναμνήσεις μου και αντιθέτως περι(σ)τοιχίζω τον εαυτό μου με όλα αυτά τα πολύχρωμα,ετερόκλιτα θραύμστα που συνθέτουν το βιτρώ της προσωπικής μου ιστορίας (μιλάμε για πολλά ναρκωτικά).
Βέβαια έχω και μια άλλη αντίληψη για το Παρελθόν: εκτός από ακραίες περιπτώσεις (και ακόμα σ'αυτές, ο χρόνος αλλάζει την υφή), δεν θεωρώ ότι είναι καλό ή κακό. Απλά είναι. Βεβαίως, το ίδιο ισχύει και για το Θάνατο: απλά είναι. Αντίθετα το Μέλλον, δεν είναι τίποτα μέχρι να υπάρξει, οπότε θεωρώ ότι μόνο η ανθρώπινη παράνοιά μας είναι αυτή που μας αναγκάζει να το βάζουμε ως προτεραιότητα. Μα πώς μπορείς να επιθυμείς από τα μύχια βάθη της ψυχής σου κάτι το οποίο δεν υπάρχει μέχρι να σου συμβεί;
Στην πραγματικότητα, όλα (Το Παρελθόν, το Παρόν, το Μέλλον, ο Θάνατος) είναι δυνάμεις του Σύμπαντος, ασταμάτητες και με την εξαίρεση του Παρόντος (σε ένα βαθμό) ανεξέλεγκτες. Το Παρελθόν δεν μπορούμε να το αποφύγουμε ή να το διαγράψουμε (όσο κι αν ξεγελάμε τους εαυτούς μας)¨κάθε στιγμή είμαστε το σύνολο όλων των παρελθοντικών στιγμών που προηγήθηκαν. Είναι όμως σαν κλασσική μηχανική: αν το οργανώσεις σωστά και το μελετήσεις, έχεις κάτι απτό και σαφές. Το Μέλλον είναι κβαντική μηχανική: όλα παίζουν και Ο,ΤΙ και να κάνεις, η αβεβαιότητα θα έιναι πάντα μεγαλύτερη του 0.
Γι'αυτό σου λέω, το Παρόν είναι η λύση που συμφέρει. Μόνο το Παρόν είναι η ζωή μας.
Sot
Σε ρεαλιστικο επίπεδο απλά αναρωτιέμαι: πώς χωρούσαμε τόσες σακούλες άχρηστων πραγμάτων και εγώ στο ίδιο σπίτι? Μιλάμε, έχω γεμίσει ένα κάδο ανακυκλωσης ίσαμε πάνω! Απίστευτο!!!
Speedgrapher
Πολυ μ'΄αρέσουν όσα λες! :) Απλα επειδη εγω έχω μνήμη χρυσόψαρου τα ενθύμια δεν ειναι ρομαντική συλλογή, αλλά χρηστική: χωρις αυτά ΟΚ, μένει μια αίσθηση του άλλου, αλλά ξεχνάω τα αληθινά γεγονότα, τα facts!
Ετσι όταν πετάω "αναμνηστικά" ισχύει πια το "μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται". Φυσικά η αίσθηση παραμένει, αλλά παυεις να θυμάσαι τις μικρές λεπτομέρεις που σκοτώνουν ("εκεινη τη συναυλία που σου είπε εκείνο", "τη βραδιά στο Παρίσι που σου είπε το άλλο" κλπ, κλπ)
Απ' όλα πάντως μου άρεσε περισσότερο η οπτική σου για το μέλλον. Επειδη με μεγάλωσαν να σκέφτομαι πάντα το αύριο και όχι το σήμερα, δεν το είχα σκεφτει ποτέ έτσι το μέλλον: ως κάτι ...κβαντικο! χα χα. Ήταν κάπως λυτρωτική η δικη σου οπτική! Για να το πάρω αλλιώς λοιπόν! ;)
"In presens consisto ergo sum".
speedgrapher
στο μεταξύ χτες βράδυ διάβασα κι ένα αποδομιστικό για το παρόν- από τον Ντεριντά φυσικά: "το ίδιο το παρόν κατοικεί στην άρθρωση των δυο κατευθύνσεων της απουσίας: αυτού που δεν ειναι πια, κι αυτού που δεν ειναι ακόμη". Μ' αυτη τη οπτική, μοιάζει λογικό το γιατι μας ξεφευγει έτσι, δεν ασχολούμαστε μαζι του και ενίοτε, δεν του δίνουμε σημασία!
Ki omws! Nomizw oti vgazei mia elpida ayto pou isxurizetai o derrida! Ayto to "pou den einai akomi"...
Akoma kai ayto to "ayto pou den einai pia" einai san parainesi na min koitame pisw kai oti i zwi kalpazei san ati! Youhouuu!! (san alogo opws ayti i trelloaloga sti diafimisi IKEA! :-)))
Hthela na pw "san alogo i san....mpla mpla....
night blue
είσαι σε μαγάλα κέφια τελευταια μου φαινεται! Γουσταρωωω!!! Πάντα τέτοια!!! ;)
:-PP
Ainte mwri, kounisou! Postare tipota Kyriakatiko!!
Δεν τεμπελιάζω! Απ' το πρωι έχω γράψει το κείμενο αλλα έχει μπλοκάρει το ηλιθιο πρόγραμμα και δεν μπορω να ανεβάσω τραγούδια! Και περιμένω.... :(
"...άραγε μια ζωή θα συμβαίνει αυτό; Θα ζω την αληθινή μου ζωή μόνο ως ανάμνηση- θα συλλέγω τα θραύσματα της σε συρτάρια για να την θυμάμαι όταν τελειώνει; Να θυμάμαι ότι έζησα; Ότι κάποτε ήμουν καλά; Ότι πήγαινα διακοπές, ήμουν ευχάριστη, είχα παρέες και αγάπες..."
Θαυμάζω τον τρόπο που καταφέρνεις να αποτυπώνεις τα συναισθήματά σου (και να κάνεις τους αναγνώστες σου να ταυτίζονται με αυτά). Σε κάθε κείμενο εφευρίσκεις και έναν νέο εμπνευσμένο τρόπο να τα παρουσιάζεις και οι εικόνες που δημιουργείς μπλέκονται ιδανικά με τις μουσικές επιλογές σου (παλιότερα δε μου φαινόταν ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά όταν δοκίμασα να προσθέσω ήχο στο set που δεν είχε τραγούδια άλλαξα γνώμη). Ελπίζω να καλωσορίσεις σύντομα την ευτυχία στη ζωή σου. Και αυτή τη φορά να είναι μόνιμα.
ΥΓ. Ιδανικό soundtrack για το "Mrs Indieanne and Dr. House"
mystery falls down
η αλήθεια ειναι πώς ειναι δύσκολο να φτιάξεις το soundtrack, ειδικά και σε κείμενο άλλου!
Στην περιπτωση μου όμως πρώτα φτιάχνω το σετ και μετα σκέφτομαι για τι με εμπνέει να μιλήσω αυτη η μουσική. Οπότε μπορεις να το δοκιμάσεις έτσι και θα δεις ότι η μουσικη σε οδηγει στα κείμενα, εγώ είμαι απλώς ο ...γραφιάς τους!
ΥΓ. Ευχαριστώ πολυ για τα σχόλια και για τα μουσικα σου δώρα. Χαιρομαι ιδιαιτερα όταν μοιράζεσαι τραγούδια -κι αν ειναι Efterklang ουουου, ακόμα καλύτερα! :)
Δημοσίευση σχολίου