Πλειοψηφιοκρατία -indieannalog set #42

Γη… Κάποια χρόνια πριν ο Νομπελίστας οικονομολόγος Kenneth Arrow απέδειξε το «θεώρημα του αδύνατου» (the impossibility theorem). Βάσει αυτού δεν υπάρχει καμία μέθοδος που να μπορεί να μεταφράσει τις προτιμήσεις των μεμονωμένων ψηφοφόρων μιας κοινωνίας στις προτιμήσεις την κοινωνίας αυτής ως συνόλου. Ο άνθρωπος, με λίγα λόγια, είπε οι εκλογές σε μια Δημοκρατία δεν προσφέρουν Δήμο- Κρατία αλλά μονάχα την βεβαιότητα ότι θα ακουστούν όλες οι ατομικές απόψεις, αλλά όχι η ΜΙΑ περιβόητη «κοινωνική εντολή» που όλοι βαυκαλίζονται ότι παίρνουν ως Πρωθυπουργοί. Οπότε γιατί τελικά να πάω να ψηφίσω, εγώ θα κάνω τη διαφορά;

Φωτιά…Δεν αμφισβητεί κανείς το προβάδισμα της Δημοκρατίας έναντι άλλων πολιτευμάτων, δεδομένης της γενναιοδωρία της -κατά την οποία «όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο» και της γενικότερης φιλελεύθερης πνοής της. Αυτό που απασχολεί όμως είναι το πώς μπορεί να υπάρξει ουσιαστική δημοκρατία. Διότι δε θέλει και μεγάλη σοφία για να καταλάβεις ότι η «δημοκρατία» δεν εκφράζει πλέον τη δύναμη του λαού των 1000 κατοίκων της αρχαίας Αθήνας αλλά τα σφυρίγματα και τα ουρλιαχτά της πλειοψηφίας των 11.000.000 της σύγχρονης Ελλάδας. Έτσι φτάνουμε σε αυτό που εκτός από «δημοκρατία» στις μέρες μας ονομάζεται ενίοτε και «τυραννία της πλειοψηφίας».

Αέρας… Ξαφνικά μπαίνουν πολλές παράμετροι στη μέση: διότι ναι μεν ο λαός ψηφίζει, αλλά ο λαός είναι ένα πράγμα; Έχουν όλοι τα μυαλά στο κεφάλι τους –εννοώ, μετά τα 18 είναι όντως «μυαλωμένοι» όσοι ψηφίζουν; Είναι ενημερωμένοι για το τι χρειάζεται ο τόπος (γιατί κατά ένα περίεργο τρόπο οι περισσότεροι γνωστοί μου από την επαρχία, ψηφίζουν ό,τι και οι γονείς τους και έχω δει πολλές γιαγιάδες να μπαίνουν στο παραβάν με το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο που τους έδωσε ο γιος τους). Κι εμείς οι υπόλοιποι που ψηφίζουμε με καθαρή την συνείδηση μας, πιστευουμε αλήθεια ότι με όσα ακούσαμε τσάτρα –πάτρα σε πολιτικά ντιμπέιτ έχουμε ενημερωθεί για το τι χρειάζεται ο τόπος (sic); Με κάτι τέτοια έχω αρχισει πάλι να σκέφτομαι γιατί να φέρεις ένα παιδί σε αυτο τον κόσμο, το να ζεις στη Γη δεν έχει πια πλάκα και άλλα πένθιμα...

Τελικά καταλήγουμε να ψηφίζουμε έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι κάποιον που υποθέτουμε ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά, χωρίς να ξέρουμε πώς θα γίνει η δουλειά, ούτε ποια είναι ακριβώς η δουλειά. Και πώς είναι δυνατόν να θέλουμε όλοι να γίνει η ίδια δουλειά: και ο αγρότης και ο άστεγος και ο εφοπλιστή και ο μικρομεσαίος! Μετά από αυτά είναι σαφές ότι η κάθε κυβέρνηση δεν μπορεί να τους ικανοποιήσει όλους. Η κάθε κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να ικανοποιήσει κατά κύριο λόγο την τάξη που την επέλεξε (πλειοψηφία, θυμάστε); Στη χώρα μας αυτή είναι η μεσαία τάξη, που πάντα τρέφει την υπέροχη φαντασίωση ότι με λίγη οικονομική βοήθεια από το Κράτος θα γίνει ανώτερη τάξη. Αυτό που δεν καταλαβαίνει η μεσαία τάξη είναι ότι προκειται για ΦΑΝΤΑΣIΩΣΗ, και δε θα γίνει ποτέ! Όμως ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις τρέφοντας ελπίδες και οι Πρωθυπουργοί αισθάνονται όλο και πιο πιεσμένοι να πράξουν προς αυτό τον στόχο προκειμένου να μείνουν και στην εξουσία, επιβαρύνοντας φυσικά τα κατώτερα στρώματα, που εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο.

Νερό…Έτσι καταλήγουμε σε ένα ακόμα χαρακτηριστικό της δημοκρατίας: την αδυναμία της να προσφέρει πολιτική σταθερότητα και κοινωνική ασφάλεια. Το κυβερνών κόμμα έχει συνήθως μια εύθραυστη πλειοψηφία που εύκολα μπορούν να ανατρέψουν οι τρικλοποδιές της αντιπολίτευσης και ο διαρκής πόλεμος των ΜΜΕ (η 4η εξουσία - για όποιον δεν το θυμάται) . Πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι σε αναπτυσσόμενες χώρες , με προσφυγικούς πληθυσμούς και αναταραχές, οι δημοκρατίες δεν ενδείκνυνται μέχρι να επιτευχθεί μια στοιχειώδης κοινωνική σταθερότητα. Ο Μακιαβέλι είχε μια κυκλική θεωρία των πολιτευμάτων βάσει της οποίας κάθε μοναρχία θα παρήκμαζε σε μια ολιγαρχία και αυτή με τη σειρά της σε μια δημοκρατία και αυτή με τη σειρά της σε μια αναρχία και μετά τυραννία και ξανά μοναρχία. Μετά την άναρχη κατάσταση πέρσι τον Δεκέμβρη, όλο και περισσότερο σκέφτομαι ότι, παρότι δε θέλουμε να σκεφτόμαστε πως είμαστε τριτοκοσμικοί, είμαστε μια αναπτυσσόμενη χώρα βουτηγμένη σε ένα κοινωνικό χαρμάνι που δεν ξέρεις πού θα οδηγήσει. Κι όλο και περισσότερο τρέμω τον Μακιαβέλι. Και θα πάω να ψηφίσω. Σε αυτη την πλειοψηφική δημοκρατία δίχως νόημα. Τουλάχιστον ας ακουστεί και η δική μου άποψη. Γιατί έτσι που τα έχουμε κάνει, ίσως σε λίγα χρόνια η ΕΕ θα μας φέρει έναν Βασιλιά. Και πια δε θα ακούγεται καμία άλλη άποψη...