«Πόσο σ’ αγαπώ...επιθεώρηση!»: Κραουνάκης και Σπείρα Σπείρα στo "Αθηναΐς"

Στους Σπείρα Σπείρα και την παράστασή τους «Μπιμπερό» χρωστάω τη βαθύτερη ως τώρα εμπειρία μου από ζωντανή μουσική: πριν τρία περίπου χρόνια, έχοντας μόλις χωρίσει επεισοδιακά με την Ε. κι ευρισκόμενος σε πλήρη συναισθηματική σύγχυση, είδα το παρηγορητικότερο δυνατό θέαμα για τη συγκεκριμένη συγκυρία, μία παράσταση με δυνατό μελόδραμα και ξεκαρδιστική κωμωδία, που με έκανε μια να κλαίω και μια να γελάω, χωρίς σταματημό, χωρίς διάλειμμα, συνεπαρμένος. Αν έχω νιώσει ποτέ κάθαρση σε παράσταση, ήταν τότε.
Πήγα λοιπόν προχτές στην παράσταση «Πόσο σ’ αγαπώ...επιθεώρηση!» με την καλύτερη διάθεση και μάλλον υψηλές προσδοκίες. Ακόμη και να μη συνέβαινε αυτό όμως, ο χώρος και οι άνθρωποι του κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να σε καλοπιάσουν, καθώς οι ηθοποιοί – τραγουδιστές λειτουργούν ως ταξιθέτες/τριες και σε καλωσορίζουν, σου πιάνουν κουβέντα, ενίοτε και σε φιλάνε, όπως διαπιστώσαμε ευχάριστα με την Ελεάννα Καραντίνου. Μια ακόμη ευχάριστη έκπληξη του χώρου είναι η δυνατότητα να παραγγείλεις ποτό (ελαφρώς τσιμπημένο στην τιμή) αλλά και να καπνίσεις στη θέση σου.
Προχωρώντας στο ίδιο το έργο, είναι σαφές ήδη από τον τίτλο ότι θα ακολουθεί τη δομή της επιθεώρησης με τραγούδια και κωμικά νούμερα, εμπνευσμένα από την κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα. Σε μια συνηθισμένη επιθεώρηση βέβαια το βάρος πέφτει στην πρόζα, ενώ στο «Πόσο σ’ αγαπώ...» τραγούδια και νούμερα είναι ισομοιρασμένα, διαφοροποίηση που δεν με εξέπληξε έχοντας ως δεδομένο ότι πήγαινα σε μουσική σκηνή.
Η παράσταση ξεκινά με ένα κλασικό επιθεωρησιακό τραγούδι του Θεοφανίδη, το «Ομόνοια Πλας» με νέους στίχους από τη Λίνα Νικολακοπούλου, περιλαμβάνει ένα τραγούδι του Ζακ Μπρελ (Ο επόμενος) και του Χιώτη (Πασατέμπος), τα τραγούδια όμως ανήκουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία στο Σταμάτη Κραουνάκη, κάποια γνωστά κι αγαπημένα (Αυτή η νύχτα μένει, Πάμε κάπου, Μαμά γερνάω, Ποτέ, Επεμβαίνεις, Μοίρες, Γόβα στιλέτο, Κόκκινα γυαλιά), κάποια πιο πρόσφατα (Πόσο σ’ αγαπώ, Τι παίζει τώρα) αλλά και αρκετά γραμμένα για την παράσταση (Πιτσιρίκος, Τρεις χοντροί, Λυπάμαι, That’s all, Κανόνι γλομπάκι, Το θυμάστε). Με δεδομένο ότι αγαπώ τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, βρήκα όλα τα κομμάτια εξαιρετικά, νέα και παλιά, ενώ οι ερμηνείες είτε μου άρεσαν πολύ, είτε με εντυπωσίασαν (τελείως υποκειμενικά, καθώς δε γνωρίζω μουσική, ξεχώρισα περισσότερο τους/τις Ελεάννα Καραντίνου, Δάφνη Λέμπερου, Βασίλη Μοσχονά και Πωλίνα).
Ανάμεσα στα τραγούδια παρεμβάλλονται κωμικά νούμερα, με όλους/ες τους/τις ερμηνευτές/τριες (εκτός από το Βασίλη Μοσχονά και την Ελεάννα Καραντινού) να έχουν και από ένα δικό τους. Αν και εξεπλάγην θετικά από τις υποκριτικές ικανότητες όλων, τα κείμενα ήταν κάπως άνισα μεταξύ τους. Τα νούμερα «Άι φέρ'» και «Εγώ βασικά», δεν με έκαναν να γελάσω ιδιαίτερα, αν και επαναλαμβάνω ότι υποκριτικά, όπως όλοι/ες, η Ρούλη Καρασιλιώτη και ο Γιώργος Στιβανάκης ήταν πολύ καλοί (με κάποια προβλήματα άρθρωσης ή ήχου όμως). Το «Φραπέ, δουλειά, ψυχραιμία» επίσης ήταν κάπως αδύναμο, αλλά με την Παρθένα Χοροζίδου να το απογειώνει ερμηνευτικά, ενώ τα τρία τελευταία νούμερα πραγματικά με συνάρπασαν (Δεν έχω εκπρόσωπο βρε – Χρήστος Μουστάκας, Τα σύνορα της αγάπης – όλος ο θίασος, Η καζινόβια – Πωλίνα), κουβαλώντας μάλιστα και ουσιαστική πολιτική σάτιρα. Επίσης τελείως υποκειμενικά, «Τα σύνορα της αγάπης» είναι ό,τι πιο διασκεδαστικό έχω δει τα τελευταία χρόνια στο θέατρο, και μόνο γι’ αυτό ξαναέβλεπα την παράσταση. Οφείλω να αναφέρω και τη σπαρακτική ερμηνεία της Ελεάννας Καραντινού στο επενδυμένο με μουσική κείμενο το Γιώργου Μανιώτη «Η άρια των βαλσαμωμένων γλάρων» (ένα πεζό γραμμένο όμως σε ύφος υπερβολικά λυρικό για το γούστο μου).
Το μόνο πραγματικό πρόβλημα της παράστασης θεωρώ πως ήταν η μερική έλλειψη συνοχής, με τα τραγούδια και τα κείμενα κάποιες φορές να συμπαρατίθενται ως τυχαίο άθροισμα, παρά να λειτουργούν ως σύνολο (μπορεί βέβαια και να μην καταλάβαινα πάντα τη σύνδεση). Κάποιοι/ες πιθανόν να κουράζονταν και από τις συχνές αναφορές στην ανδρική ομοφυλοφιλία, κανείς/μιά όμως στη μεικτή παρέα μου δεν ένιωσε ενοχλημένος από αυτό το στοιχείο, αν και υπαρκτό.
Εν κατακλείδι, αν σας αρέσει η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και το σατιρικό θέατρο, αξίζει πραγματικά να πάτε. Αν όχι, πάλι θα ζήσετε μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, δεν είμαι όμως σίγουρος ότι θα διασκεδάσετε σε μια παράσταση με τόσο έντονα αυτά τα δύο στοιχεία. Όπως και να ‘χει, εμείς περάσαμε μια χαρά.

[Στο Youtube μπορείτε να δείτε ένα βιντεάκι με χαρακτηριστικές στιγμές από την παράσταση, ενώ ακούγεται το «Ποια παίζει τώρα» του Σταμάτη Κραουνάκη.]