2. Απ' τη Σελήνη στη Γη...

«Να χαρείς μόνο μην το ξανακάνεις αυτό: μην μου ανακατεύεις την αστρονομία με την αστρολογία, τρελαίνομαι» γέλασε ο Hans Zimmer καθώς έγραφε τις τελευταίες του μετρήσεις απ’ το τηλεσκόπιο.
«Μα σου λέω τρελαίνομαι. Όταν έχει Πανσέληνο τρελαίνομαι! Έχω νεύρα, έχω κατάθλιψη, μου φταιν' κι οι μύγες, γίνομαι drama queen μη μου λες ότι δεν παίζει ρεαλιστικά κάτι με την επίδραση της σεληνιακής βαρύτητας».!
«Πρόσφατα δε σου έδωσα να διαβάσεις τη μελέτη που έλεγε ότι η βαρυτική δύναμη των πλανητών δεν επηρεάζει τους ανθρώπους».
«Η Σελήνη δεν είναι πλανήτης είναι ουράνιο σώμα και δορυφόρος της Γης».
«Ε, μα θα με σκάσεις εσύ» είπε και άλλαξε κουβέντα. «Λοιπόν το βράδυ θα είσαι εδώ απ’ τις 3.00, 3.43 ξεκινά η μερική φάση της έκλειψης θα παρατηρήσεις ως τις 5.01 που είναι η αρχή της ολικής. Ως τότε θα έχω έρθει κι εγώ, εντάξει»;
«Εντάξει. Να φύγω τώρα γιατί έχω οδοντίατρο»;
«Έφυγες!» Της είπε.

Η Isabel Scholerr κατέβηκε στον παγωμένο δρόμο πολύ προσεκτικά – ο παγετός ήταν επικίνδυνος. Και επιπλέον η Πανσέληνος πάντα ήταν γι’ αυτήν προάγγελος κακών μαντάτων. Μπήκε στο αμάξι της και κατευθύνθηκε προς την οδοντίατρό της. Όχι πολύ γρήγορα. Βλέπετε έκανε ότι μπορούσε για να καθυστερήσει ν’ ανέβει στην καρέκλα του πόνου. Γιατί λίγοι άνθρωποι ξέρουν τόσο καλά ότι ο πόνος των δοντιών είναι ο μεγαλύτερος που υπάρχει. Η έκφραση «πονάει το δοντάκι μου» για κάποιον ερωτευμένο δεν είναι τυχαία, δεν υπονοεί ένα μικρό πονάκι, υπονοεί έναν πόνο βαθύ και διαπεραστικό, κάτι που δε σε αφήνει να κοιμηθείς τα βράδια και να ησυχάσεις τη μέρα.
«Καλά, τι συνέβη από πέρσι και δεν έχεις πλύνει δόντια ένα χρόνο» είπε η οδοντίατρος βλέποντας το χάλι στο στόμα της.
«Ο Holgen με σήκωνε κάθε βράδυ και πλέναμε τα δόντια μας μαζί».
«Λυπάμαι για τον Holgen Isabel …» είπε η οδοντίατρος και άρχισε τον καθαρισμό.

Γύρισε σπίτι με το στόμα γεμάτο γεύση αίματος και τα ούλα κατακρεουργημένα από το ξύσιμο. Πήρε μισό tavor γιατί το ένα της έπεφτε βαρύ και δε θα ξύπναγε. Έβαλε το ξυπνητήρι στις 2.30. Έβαλε τη μια ωτοασπίδα. Και θα έβαζε και την άλλη αν δεν άκουγε εκείνο το μπαμ. Και μετά τον σκύλο να ουρλιάζει. Και μετά κι άλλο μπαμ. Χωρίς φρενάρισμα. Μονάχα ένα σκύλος να ουρλιάζει.

Έγινε κουβάρι πάνω στο στρώμα. «Όχι, όχι, όχι» είπε και έβαλε και την άλλη ωτοασπίδα. «1,2,3 8 κι ύστερα 100 και θα φύγει» , «1,2,3,8 κι ύστερα 100». Η μητέρα της μπήκε φουριόζα στο δωμάτιό της». «Χτύπησαν ένα σκύλο κατέβα να...» «Όχι, όχι, όχι» έκλεισε τα αφτιά της εκείνη, «όχι, 1,2,3 ,8 ...». «Isabel για τω θεώ, έχεις σώσει τα μισά αδέσποτα της Βρέμης, σήκω πάνω και πάρε τον κτηνίατρο τηλέφωνο». «Όχι δε θέλω να μου ψοφήσει στα χέρια, δε θα αντέξω να μου ψοφήσει πάλι στα χέρια...». «Isabel σταμάτα να είσαι τόσο εγωίστρια! Σήκω πάνω τώρα»!

Και η Isabel ξαναντύθηκε πάρα πολύ αργά γιατί το tavor είχε αρχίσει να επιδρά. Και κατέβηκε. Με τη βοήθεια δυο περαστικών έβαλαν το λυκόσκυλο πάνω σε ένα παλιό σεντόνι, σαν σε φορείο, και τον πήγαν στο αμάξι.
«Όχι στο πορτ μπαγαζ, στο κάθισμα».
Το πορτ μπαγαζ ήταν γρουσούζικο. Την είχαν ψοφήσει ήδη δυο χτυπημένες αδέσποτες γάτες εκεί.

Έτρεξε στον πιο κοντινό κτηνίατρο. Εκείνος παρότι είχε τηλεφωνήσει, μέχρι να πάει είχε κλείσει. Τον πήρε τηλέφωνο. Θα ξαναερχόταν. Κάθεται με τον "λύκο" και τον κρατάει. Του μιλάει κι εκείνος κάνει προσπάθειες να σηκωθεί. «Είσαι πολύ μάγκας» του λέει.» Αν τη βγάλεις απόψε θα σε πάρω να δεις την έκλειψη με το τηλεσκόπιο»! Περιμένει. Και ξαφνικά η γρήγορη αναπνοή του ηρεμεί. Ηρεμεί. Τα μάτια του μένουν να κοιτούν το φεγγάρι. Έτσι στα ξαφνικά. «Όχι, όχι, όχι, 1,2,3,8, και μετά 100, γύρνα πίσω, μη, 1,2,3,8 και μετά...» και αρχίζει να τον χτυπάει στο στέρνο με γροθιές, «μη μου το κάνεις αυτό όχιιιιι». Όπως το χτυπούσε, εκείνο μέσα στους τελευταίους του σπασμούς ενστικτωδώς έπιασε το χέρι της. Και το δάγκωσε.

Απ’ τα μπαλκόνια τους οι περίοικοι ακούν την κραυγή της διαπεραστική. Σαν αλύχτισμα σκύλου. Και τραβούν τις κουρτίνες τους.

Στις 4:47 ο Hans Zimmer πήγε στον ερασιτεχνικό αστεροσκοπείο που είχαν φτιάξει με μερικούς φίλους. Βρήκε την συμφοιτήτριά του, την Isabel σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, με μισό μπουκάλι αδειανό και παστίλιες με γεύση καφέ ανοιγμένες πλάι της.
«Κάνουν τίποτα αυτές» τη ρώτησε;
«Τι εννοείς. Εσύ πρέπει να κάνεις. Τις τρώμε» απάντησε αργά κάνοντας την κίνηση «τις τρώμε» με το χέρι της.
Εκείνος την πλησίασε.
«Isabel, καλή μου, έχεις κάτι»;
«Σαν τι»;
«Δεν ξέρω, δείχνεις σαν... ναρκωμένη. Σου έδωσε παυσίπονα η οδοντίατρος και τα μπέρδεψες με το αλκοόλ».
«Όχι η οδοντίατρος που έδωσε μόνο την ευχή της να ξεχάσω τον Holgen και να βρω ένα καλό παιδί να παντρευτώ».
«Ε, παυσίπονο είναι αυτό που σου έδωσε» γέλασε ο Hans.
«Πάντως δεν είσαι καλά».
«Πέθανε στα χέρια μου» είπε εκείνη.
«Αχ Isabel μου, ο μόνος λόγος να ξεχάσεις τον θάνατο του Holgen είναι να γεννηθεί κάτι στα χέρια σου, πρέπει στ’ αλήθεια να βρεις κάποιον άλλο, να κάνεις ένα παιδί μαζί του».
Και ο Hans Zimmer την αγκάλιασε πατρικά.
«1,2,3,8 και μετά 100...»
«Γλυκιά μου όσες φορές και να πεις τα νούμερα του αυτοκινητού δεν υπήρχε αυτή η πινακίδα, δε θα βρεθεί ποτέ, ήσουν ταραγμένη, συγκράτησες λάθος αριθμό, ξέχασέ το».
Η Isabel Scholerr έκρυψε το πρόσωπό της στην καμπύλη του λαιμού του. Άνοιξε το στόμα της λες για να βγει ο λυγμός. Και έχωσε τους δυο τεράστιους κυνόδοντες της στον λευκό του λαιμό.

Ο Hans πήγε στο νοσοκομείο με κρίση αναιμίας. Η κοπέλα του δεν το πολυπίστεψε ότι η μικρή του επιτέθηκε- κατά βάθος είχε υποψίες ότι ο αρραβωνιαστικός της τραβιέται με αυτή την παλαβή συμφοιτήτριά του, που γυάλιζε το μάτι της.

Η Isabel δεν θυμόταν τίποτε την επομένη –θα τα έριχνε στο tavor, αν η μνήμη της δυνόταν να ανακαλέσει πως το είχε πάρει. Αλλά δεν. Kάπως αμυδρά και χωρίς ειρμό, είχε μια εικόνα του φεγγαριού μ' εκείνο το γκρενά χρώμα της σκουριάς. Κι ύστερα άκουγε ένα «ααα» απ’ τον Hans - σαν κραυγή οργασμού περισσότερο, παρά πόνου. Και μετά η ανάσα της, γρήγορη σαν λυκόσκυλο που ψυχομαχούσε. Η ζωή πριν τον ρόγχο του θανάτου.

Η Isabel απλά δε μπορούσε να καταλάβει τι της συνέβαινε. Αλλά το αίμα είχε καλύτερη γεύση στο στόμα, παρά στα χέρια της.