soundtrack για αστικές ιστορίες - indieannalog set 14 -

Michael Nyman – Molly. Λονδίνο, παγωνιά, φώτα ανάβουν στα μαγαζιά, κοιτάς τα παγκάκια που φαίνονται να περιμένουν τη βροχή, μπαίνεις για μια ζεστή σοκολάτα στο πρώτο μαγαζί με βαθύ καναπέ και μπαρόκ ταπετσαρία, μια ηλικιωμένη κυρία δίπλα σε ρωτάει την ώρα. Έχει γαλάζια μάτια που κάποτε, κάποιος τα ερωτεύτηκε. Μα δεν είσαι εσύ αυτός. Σχολιάζεις την κομψότητα και την ευγενική φυσιογνωμία της. Πληρώνεις το τσάι της. Της φτιάχνεις τη μέρα.

Eric Enocksson – The state the sea left me. Χιόνι και άπειρη σιωπή, Βερολίνο και το καλοκαίρι έχει φύγει, το καλοκαίρι μοιάζει να μην θέλει να γυρίσει, περπατάς ξυπόλυτος στο πάτωμα και νιώθεις τις ρωγμές του ξύλου σαν δικές σου. Το ξύλο νιώθει τις ρωγμές σου. Ανάβεις τσιγάρο και φυσάς τον καπνό πάνω στο τζάμι. Στο απέναντι κτίριο ένα κοριτσάκι κάνει το ίδιο με το χνώτο του. Ζωγραφίζει στο θολό τζάμι μια διάφανη καρδιά. Βλέπεις το πρόσωπό του κοριτσιού μέσα της. Σκέφτεσαι ότι θα ήθελες ένα δικό σου παιδί. Και μια ξύλινη ακίδα σε τρυπά. Όχι στο πόδι. Στην καρδιά.

John Murphy- Don abandons Alice. Νέα Υόρκη: Αέρας που παίρνει και σηκώνει σπίτια και σκέψεις, βγαίνεις στο δρόμο και περπατάς τη λεωφόρο με τον αέρα να σε σπρώχνει αντίθετα, γέρνεις μπροστά και προχωράς με πείσμα, σπρώχνεις τον αέρα και προχωράς. Για όπου. Σταματάς στο φανάρι τις 33ης οδού. Κόκκινο. Πράσινο. Πάλι κόκκινο. Και πράσινο. Μένεις. Δεν έχεις πού να πας. Αλλά για κάποιο λόγο αυτή η πόλη είναι το σπίτι σου. Ζεις και ζει κι εκείνη σε τούτη την πόλη, και αυτοί οι δρόμοι που δεν έχουν όνομα, σας ενώνουν. Στρίβεις στην τύχη αριστερά. Ο αέρας τώρα σε σπρώχνει. Μπροστά. Κάποια στιγμή κάπου θα την πετύχεις. Θα την ξαναδείς. Και δε θα ξανατελειώσει. Γιατί οι δρόμοι στις μεγάλες πόλεις δεν έχουν τέλος. Δεν έχουν τέλος.

Mogwai – Auto rock. Aθήνα, μέσα και διαβάζεις, για χιλιοστή νύχτα στη σειρά διαβάζεις, κάτι θα βρεις εκεί, κάτι που να εξηγεί τον κόσμο σου, κάτι σε γαργαλάει στην πλάτη, κοιτάς πίσω, είναι το φεγγαρόφωτο, κοιτάς και γελάς, απλώνεις το χέρι να το πιάσεις, δεν το φτάνεις, κανείς δε φτάνει το φεγγάρι. Πιάνεις τα βιβλία, πολλά βιβλία, στοίβες βιβλία, κατεβαίνεις στον ακάλυπτο, χτίζεις μια σκάλα, όλα τα βιβλία σου μια σκάλα, σελίδες και λέξεις που διάβασες και πια δεν είσαι ένα μυρμήγκι με τσιμπλιασμένα μάτια κάτω από τον ουρανό. Αρχίζεις να ανεβαίνεις ψηλά, ανεβαίνεις, ανεβαίνεις και κάποια στιγμή είσαι εκεί. Πιάνεις το φεγγάρι. Το κόβεις, το κάνεις σαΐτα και το στέλνεις στο σπίτι των γονιών σου. Την άλλη μέρα το φεγγάρι έχει ξαναγεννηθεί. Και εκείνοι σε παίρνουν τηλέφωνο. Σταματούν να σε πρήζουν που αντί να παντρευτείς όλο σπουδάζεις. Καταλαβαίνουν ότι κυνηγάς κάτι υψηλότερο. Και μόνο όταν το βρεις θα ησυχάσεις.

Alexandre Desplat – River waltz (piano solo). Παρίσι, πρωί Κυριακής, φτιάχνεις σοκολατάκια μ’ αμύγδαλα και κουβερτούρα, βάφεις τα χείλια σου με αυτήν σε ένα σκούρο χαμόγελο. Κατεβαίνεις στο ποτάμι και τα πετάς στο νερό, αν η Οφηλία είναι στον πάτο του νερού κι αν Άμλετ είναι μαζί της, θα τα φάνε για πρωινό. Ένα αγόρι σε κοιτάει και απλώνει το χέρι του. Του δίνεις ένα και όπως τρώει πασαλείβει τα χείλη του με σοκολάτα. Είστε δυο τώρα. Μουτζουρωμένοι χαμογελαστοί. Νιώθεις καλύτερα. Που μοιράζεσαι ξανά.