Κάτι που μάλλον στερεί αναγνωρισιμότητα από το μπλογκ αυτό είναι ότι σπάνια μου έρχεται να σχολιάσω ζητήματα πολιτικής επικαιρότητας στην ώρα τους. Προτιμώ να τα συζητήσω με τους/τις φίλους/ες και συντρόφους/ισσές μου στην πραγματική ζωή, να κερδίσω σιγά σιγά μια πρώτη ψυχραιμία και εποπτεία, κι όταν φτάνω να έχω άποψη που δε με εκθέτει αλλά μπορώ να την εκθέσω, εννιά φορές στις δέκα καμία όρεξη δεν έχω πια να την πω εδώ. Είναι αν θέλετε και μια γενικότερη επιλογή να περιφέρω τις πολιτικές μου απόψεις στο χάος των καφενείων του Βύρωνα και των Εξαρχείων, όπως και των οικολογικών συνελεύσεων γύρω από τον Υμηττό, παρά να τις βάζω για ώρες να «συνομιλουν» με τον εαυτό μου, γράφοντας, σβήνοντας, δημοσιεύοντας, ελπίζοντας τελικά σε ευφυή σχόλια.
Έχω καταλήξει τα περισσότερά μου πολιτικά κείμενα εδώ να αφορούν τη μπλογκόσφαιρα, επειδή είναι το μόνο θέμα που δεν ενδιαφέρει τα καφενεία και τις συνελεύσεις. Κάπως έτσι έφτασα (για να ξεμπερδεύουμε επιτέλους και με τον προσωπικό πρόλογο, καθ’ όλα ταιριαστό βέβαια με το αλλοπρόσαλλο πολιτικό ύφος μου) να θέλω να καταθέσω άποψη για τα θέματα του τίτλου, έχοντας πρόσφατα διαβάσει δύο κείμενα του Έλικα και του Aerosol. Οι ιδέες αιωρούνταν βέβαια εδώ και καιρό (θυμάμαι παρόμοια κείμενα του Πάνου και του Ίνδικτου το καλοκαίρι): τα μπλογκ χάνουν τη δημοφιλία τους και ένα μεγάλο μέρος των αναγνωστών/τριών τους, καθώς το ευρύ κοινό στράφηκε πλέον στο facebook και τα twitter, κι έτσι η όποια ελπίδα να λειτουργήσουν ως μια νέα, γενναία δύναμη αλλαγής στη γραφή και την πολιτική εξανεμίστηκε (προφανώς κάνω περίληψη κάποιων ιδεών και δε συμπυκνώνω τέσσερις αναρτήσεις σε μία πρόταση). Ο Έλικας αποδέχεται πλήρως την παραπάνω περιγραφή και διαβλέπει τον κίνδυνο όσοι/ες απέμειναν να αφομοιωθούν από το σύστημα ως εργαζόμενοι/ες στα παραδοσιακά μέσα ή ακόμη και ως εκπρόσωποι των μπλόγκερ, ο aerosol αντίθετα αναγνωρίζει ποιότητες ιερεμιάδας σε όλη αυτή τη ρητορική για υποβάθμιση και κάμψη και επισημαίνει ότι το νέο μέσο δεν είναι συγκεκριμένα τα μπλογκ, αλλά το διαδίκτυο (με την έννοια του μέσου – δίαυλου), που έχει φέρει συντριπτικές αλλαγές στις κοινωνίες μας, για να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πενθεί (η λογιότητα αυτής της ανάρτησης κρύβει πόσο χαριτωμένα και πικρά ή εύθυμα βάζουν το ζήτημα και οι δυο τους). Παρόλο που συμφωνώ μέχρι κεραίας με τον aerosol, θα ήθελα να προσθέσω δύο λόγια και από τη μεριά μου.
Τα έφερε η ζωή έτσι, ώστε ακαδημαϊκά να ασχολούμαι με την κοινωνιολογία της γλώσσας και να διαβάζω συχνά μελέτες που έχουν σχέση με τα Νέα Μέσα, τα κοινωνικά δίκτυα και κοινότητες, τη γλώσσα και το διαδίκτυο. Δε θα σας κουράσω με βιβλιογραφικές παραπομπές, πουλάω αλλού αυτό το υφάκι, οφείλω όμως να αναφέρω ότι πέρα από το σχετικισμό και τον καημό του/της καθενός/μιάς, οποιαδήποτε συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με κάποια σταθερότητα αποτελεί κοινότητα, έστω και με χαλαρές σχέσεις. Δε λέω, σεβαστός ο ρομαντισμός για τον/την μοναχικό/ή μπλόγκερ που κάθεται μπροστά από τον υπολογιστή του/της και αυτοεκφράζεται χωρίς να τον/την νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι/ες, αλλά θα μπορούσα να το δεχτώ αν αυτός ο/η quasi-blogger έχει κλειστά σχόλια, κρυφό μέιλ, δε σχολιάζει πουθενά αλλού και το μπλογκ του/της είναι προσβάσιμο με κωδικό μόνο σε πέντε φίλους/ες μετρημένους/ες στα δάχτυλα. Νιώθω την ανάγκη να επισημάνω τα αυτονόητα: γράφουμε προς ένα κοινό, συναδέλφων/ισσών μπλόγκερ και ανωνύμων αναγνωστών/τριών, αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, ζούμε λιγότερο ή περισσότερο μια κοινή ζωή εντός διαδικτύου, που συχνά τροφοδοτεί και τη ζωή μας εκτός διαδικτύου (για να μην τρέχω σε άλλες γειτονιές, με την Ινδιάννα γίναμε πραγματικοί, κοντινοί φίλοι μόνο αφού άρχισε να συμμετέχει συγγραφικά στο μπλογκ αυτό).
Εφόσον πήραμε ως δεδομένη την κοινότητα και το μέσο ως ξεχωριστές οντότητες (ως μέσο εννοώ τα μπλογκ, νομίζω ότι δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για την αυτονομία τους ως μέσου επικοινωνίας), μένει να πούμε δύο τρία ακόμη, επίσης προφανή κατά τη γνώμη μου. Κάθε νέο μέσο κάνει τη θεαματική εμφάνιση του ως καινοφανές και πρωτότυπο, αλλά είναι καταδικασμένο να ενσωματωθεί στο σύνολο των υπόλοιπων μέσων, λιγότερο ή περισσότερο παραδοσιακών. Σε ποιον/α κάνουν πλέον εντύπωση τα τσατ και φόρουμ, τα μέιλ, οι βιντεοκλήσεις, οι ηλεκτρονικές εκδόσεις εφημερίδων; Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μόνο οι πληροφορικάριοι/ες τα έβλεπαν να έρχονται στην Ελλάδα και φαντάζομαι πως ούτε αυτοί/ές μπορούσαν να προβλέψουν πώς ακριβώς θα βρουν θέση στη ζωή των Ελλήνων/ίδων. Mutatis mutandis τα μπλογκ ήταν και είναι καταδικασμένα να αφομοιωθούν μέσα στο σύστημα των υπόλοιπων μέσων, όπως όλες οι νέες, γενναίες δυνάμεις πριν από αυτά. Κανένα πένθος, λοιπόν, απλά η φυσική ροή των πραγμάτων. Αν κάποιος/α μου επισημάνει ότι πέρα από την πτώση της δημοφιλίας μας στην τηλεόραση (πάψανε πλέον τα αφιερώματα και οι προσκλήσεις σε τοκ σόου), πέφτει γενικά και η αναγνωσιμότητα των σελίδων μας, προσωπικά θα ήμουν πιο επιφυλακτικός. Ο δικός μας μετρητής τίποτα τέτοιο δε δείχνει (δεν είχαμε βέβαια ποτέ την αναγνωσιμότητα του Πάνου ή του Πιτσιρίκου, πιθανόν σε τέτοια μπλογκ να έχουν παρατηρηθεί πιο έντονες διαφορές), ενώ ο aggregrator του sync συνεχώς μετρά καινούρια μπλογκ, 36164 έχουμε φτάσει. Όλοι/ες όσοι/ες θρηνούν την υποβάθμισή μας τι στοιχεία χρησιμοποιούν, πέρα από το δικό τους μετρητή; Το ρωτάω, γιατί άλλο πράγμα είναι η παύση του πρώτου θορύβου για το νέο μέσο, άλλο η πτώση της προσωπικής σου αναγνωσιμότητας, κι άλλο η υποχώρηση του μέσου συνολικά. Για το τελευταίο χρειάζονται στοιχεία και όχι επιχειρήματα τύπου επιφυλλίδας στην καλύτερη περίπτωση.
Ο Έλικας στην ανάρτησή του αποδέχεται όμως την παραπάνω ανησυχία και επισημαίνει τον κίνδυνο κάποιοι/ες επιτήδειοι/ες να καπηλευτούν για προσωπικό όφελος την ιδιότητά τους ως μέλους της κοινότητας, ακόμη και για να την εκπροσωπήσουν, τώρα που η κοινότητα χάνει τη ζωντάνια και τα αντανακλαστικά της. Σε αυτό το μέρος της συζήτησης υπάρχει μια πλευρά που ανήκει στην κοινή λογική και μια που ανήκει αντίθετα στην πολιτική λογική μου. Ξεκινάμε με την πρώτη: αν η περιγραφή μου για τη σταδιακή αφομοίωση του νέου μέσου στο σύνολο των παλιότερων ευσταθεί, το φυσιολογικότερο είναι τα μέσα να ανοίξουν ισχυρούς δίαυλους επικοινωνίας μεταξύ τους, να μας έρθουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι, να πάμε σε εφημερίδες και free press να γράψουμε τα δικά μας, να κάνουμε ακόμη και ραδιόφωνο ή επιθεώρηση όπως ο Πιτσιρίκος. Εντυπωσιάζεται κανείς/μιά πια από το ότι κάποιοι/ες πρωτοπόροι της ελεύθερης ραδιοφωνίας (που τόσο επαναστατικά διαφορετική έμοιαζε στα τέλη της δεκαετίας του ’80) εξελίχθηκαν σε τηλεπερσόνες του επιπέδου της Λιάνας Κανέλλη, του Νίκου Ευαγγελάτου και Νίκου Χατζηνικολάου; (καμία μομφή επί του προκειμένου, αλλά ριζοσπαστικούς/ές δεν τους λες πλέον με την καμία).
Η δεύτερη αντίρρηση δεν ανήκει στην κοινή λογική. Δέχομαι ότι μοιάζει πιθανόν άκομψο να καλούνται από την κεντρική εξουσία κάποιοι/ες μπλόγκερ για να συνομιλήσουν με αυτήν (πιθανόν μου διαφεύγουν κάποια επιπλέον παραδείγματα, αλλά σίγουρα η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Πέτρος Τατούλης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχουν πραγματοποιήσει συναντήσεις με μπλόγκερ, ενώ το πιο «ενοχλητικό» παράδειγμα αποτέλεσε η πρόσφατη πρόσκληση 50 μπλόγκερ στις Βρυξέλλες για να παρακολουθήσουν τις συζητήσεις σχετικά με την ελευθερία στο διαδίκτυο). Εύλογα αναρωτιέται κανείς/μια ποιον εκπροσωπούν αυτοί/ές οι μπλόγκερ, που είτε είναι αυτοί/ές που απλώς είχαν την όρεξη να πάνε, είτε προσκλήθηκαν με κάπως πρόχειρα κριτήρια (και δεν εννοώ λανθασμένα). Φτάνουμε όμως στην αντίρρηση μου: από τη μια μεριά έχουμε μια κοινότητα, η οποία ανάμεσα στα άλλα χαρακτηρίζεται και από κάποια κοινά συμφέροντα, και από την άλλη έχουμε την έλλειψη εκπροσώπησής της. Τα φαντάσματα των Καστοριάδη, Μπούξιν, Άρεντ ψελλίζουν από μακριά λέξεις όπως «αυτοθέσμιση, αυτονομία, οριζόντια οργάνωση», τις λέξεις όμως αυτές δεν τις έχασε η κοινωνία για να τις βρει η μπλογκόσφαιρα, προφανώς και ζούμε σε απολίτικους, μη συμμετοχικούς καιρούς. Από τη μεριά μου είμαι θλιμμένος που η κοινότητα δεν ενδιαφέρεται να συζητήσει οργανωμένα και κυρίως να πιέσει για ζητήματα που την αφορούν άμεσα, όπως η ελευθερία στο διαδίκτυο, η λογοκρισία, το χαριστικό μοίρασμα υλικού που προστατεύεται με copyright. Εφόσον όμως η κοινότητα δεν το κάνει, και επιπλέον αδιαφορεί έστω να ξεκινήσει διαδικασίες θεσμικής εκπροσώπησής της (προσωπικά διαφωνώ, αλλά θα ήταν και αυτό μια κάποια λύσις, έστω βάρβαρη), δυστυχώς βρίσκω τις μομφές για συγκεκριμένους ανθρώπους που έχουν την όρεξη, ή ακόμη και τη φιλοδοξία, να υπερασπίσουν τα κοινά συμφέροντα μας, ξερή, θλιβερή γκρίνια. Αν ζαλισμένοι/ες από τη λαμπερή μακαριότητα της οθόνης μας πιστεύουμε ότι θα μας αφήσουν στην ησυχία μας να γράφουμε τα δικά μας, απλώς πλανιόμαστε, έχοντας ήδη μια τελείως άδικη σύλληψη πίσω μας (του Αντώνη Τσιπρόπουλου) και άλλες δύο περίπλοκότερες στη δικαιολόγησή τους (των Καψαμπέλη από το press-gr και Μουρτζιάπη από το Παρόν της Αιτωλοακαρνανίας).
Το κείμενο χρειάζεται συμπέρασμα κι επίλογο, αλλά δεν τον έχω. Ελπίζω να ανοίξουμε κουβέντα στα σχόλια και να τον φτιάξουμε μαζί, αλλιώς θα πρήξω τους/τις φίλους/ες μου στα καφενεία. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό μου κάνει για κατακλείδα ενώ κολλάει και με τα προηγούμενα: πάντα βρίσκονται απαντήσεις, αρκεί να μπορείς να συζητάς πολιτικά.
[Update 26/9: Έγινε ωραιότατο καφενείο στα σχόλια, κάντε τον κόπο να τα διαβάσετε μέχρι τέλους.]
Έχω καταλήξει τα περισσότερά μου πολιτικά κείμενα εδώ να αφορούν τη μπλογκόσφαιρα, επειδή είναι το μόνο θέμα που δεν ενδιαφέρει τα καφενεία και τις συνελεύσεις. Κάπως έτσι έφτασα (για να ξεμπερδεύουμε επιτέλους και με τον προσωπικό πρόλογο, καθ’ όλα ταιριαστό βέβαια με το αλλοπρόσαλλο πολιτικό ύφος μου) να θέλω να καταθέσω άποψη για τα θέματα του τίτλου, έχοντας πρόσφατα διαβάσει δύο κείμενα του Έλικα και του Aerosol. Οι ιδέες αιωρούνταν βέβαια εδώ και καιρό (θυμάμαι παρόμοια κείμενα του Πάνου και του Ίνδικτου το καλοκαίρι): τα μπλογκ χάνουν τη δημοφιλία τους και ένα μεγάλο μέρος των αναγνωστών/τριών τους, καθώς το ευρύ κοινό στράφηκε πλέον στο facebook και τα twitter, κι έτσι η όποια ελπίδα να λειτουργήσουν ως μια νέα, γενναία δύναμη αλλαγής στη γραφή και την πολιτική εξανεμίστηκε (προφανώς κάνω περίληψη κάποιων ιδεών και δε συμπυκνώνω τέσσερις αναρτήσεις σε μία πρόταση). Ο Έλικας αποδέχεται πλήρως την παραπάνω περιγραφή και διαβλέπει τον κίνδυνο όσοι/ες απέμειναν να αφομοιωθούν από το σύστημα ως εργαζόμενοι/ες στα παραδοσιακά μέσα ή ακόμη και ως εκπρόσωποι των μπλόγκερ, ο aerosol αντίθετα αναγνωρίζει ποιότητες ιερεμιάδας σε όλη αυτή τη ρητορική για υποβάθμιση και κάμψη και επισημαίνει ότι το νέο μέσο δεν είναι συγκεκριμένα τα μπλογκ, αλλά το διαδίκτυο (με την έννοια του μέσου – δίαυλου), που έχει φέρει συντριπτικές αλλαγές στις κοινωνίες μας, για να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πενθεί (η λογιότητα αυτής της ανάρτησης κρύβει πόσο χαριτωμένα και πικρά ή εύθυμα βάζουν το ζήτημα και οι δυο τους). Παρόλο που συμφωνώ μέχρι κεραίας με τον aerosol, θα ήθελα να προσθέσω δύο λόγια και από τη μεριά μου.
Τα έφερε η ζωή έτσι, ώστε ακαδημαϊκά να ασχολούμαι με την κοινωνιολογία της γλώσσας και να διαβάζω συχνά μελέτες που έχουν σχέση με τα Νέα Μέσα, τα κοινωνικά δίκτυα και κοινότητες, τη γλώσσα και το διαδίκτυο. Δε θα σας κουράσω με βιβλιογραφικές παραπομπές, πουλάω αλλού αυτό το υφάκι, οφείλω όμως να αναφέρω ότι πέρα από το σχετικισμό και τον καημό του/της καθενός/μιάς, οποιαδήποτε συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων επικοινωνεί και αλληλεπιδρά με κάποια σταθερότητα αποτελεί κοινότητα, έστω και με χαλαρές σχέσεις. Δε λέω, σεβαστός ο ρομαντισμός για τον/την μοναχικό/ή μπλόγκερ που κάθεται μπροστά από τον υπολογιστή του/της και αυτοεκφράζεται χωρίς να τον/την νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι/ες, αλλά θα μπορούσα να το δεχτώ αν αυτός ο/η quasi-blogger έχει κλειστά σχόλια, κρυφό μέιλ, δε σχολιάζει πουθενά αλλού και το μπλογκ του/της είναι προσβάσιμο με κωδικό μόνο σε πέντε φίλους/ες μετρημένους/ες στα δάχτυλα. Νιώθω την ανάγκη να επισημάνω τα αυτονόητα: γράφουμε προς ένα κοινό, συναδέλφων/ισσών μπλόγκερ και ανωνύμων αναγνωστών/τριών, αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, ζούμε λιγότερο ή περισσότερο μια κοινή ζωή εντός διαδικτύου, που συχνά τροφοδοτεί και τη ζωή μας εκτός διαδικτύου (για να μην τρέχω σε άλλες γειτονιές, με την Ινδιάννα γίναμε πραγματικοί, κοντινοί φίλοι μόνο αφού άρχισε να συμμετέχει συγγραφικά στο μπλογκ αυτό).
Εφόσον πήραμε ως δεδομένη την κοινότητα και το μέσο ως ξεχωριστές οντότητες (ως μέσο εννοώ τα μπλογκ, νομίζω ότι δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω για την αυτονομία τους ως μέσου επικοινωνίας), μένει να πούμε δύο τρία ακόμη, επίσης προφανή κατά τη γνώμη μου. Κάθε νέο μέσο κάνει τη θεαματική εμφάνιση του ως καινοφανές και πρωτότυπο, αλλά είναι καταδικασμένο να ενσωματωθεί στο σύνολο των υπόλοιπων μέσων, λιγότερο ή περισσότερο παραδοσιακών. Σε ποιον/α κάνουν πλέον εντύπωση τα τσατ και φόρουμ, τα μέιλ, οι βιντεοκλήσεις, οι ηλεκτρονικές εκδόσεις εφημερίδων; Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μόνο οι πληροφορικάριοι/ες τα έβλεπαν να έρχονται στην Ελλάδα και φαντάζομαι πως ούτε αυτοί/ές μπορούσαν να προβλέψουν πώς ακριβώς θα βρουν θέση στη ζωή των Ελλήνων/ίδων. Mutatis mutandis τα μπλογκ ήταν και είναι καταδικασμένα να αφομοιωθούν μέσα στο σύστημα των υπόλοιπων μέσων, όπως όλες οι νέες, γενναίες δυνάμεις πριν από αυτά. Κανένα πένθος, λοιπόν, απλά η φυσική ροή των πραγμάτων. Αν κάποιος/α μου επισημάνει ότι πέρα από την πτώση της δημοφιλίας μας στην τηλεόραση (πάψανε πλέον τα αφιερώματα και οι προσκλήσεις σε τοκ σόου), πέφτει γενικά και η αναγνωσιμότητα των σελίδων μας, προσωπικά θα ήμουν πιο επιφυλακτικός. Ο δικός μας μετρητής τίποτα τέτοιο δε δείχνει (δεν είχαμε βέβαια ποτέ την αναγνωσιμότητα του Πάνου ή του Πιτσιρίκου, πιθανόν σε τέτοια μπλογκ να έχουν παρατηρηθεί πιο έντονες διαφορές), ενώ ο aggregrator του sync συνεχώς μετρά καινούρια μπλογκ, 36164 έχουμε φτάσει. Όλοι/ες όσοι/ες θρηνούν την υποβάθμισή μας τι στοιχεία χρησιμοποιούν, πέρα από το δικό τους μετρητή; Το ρωτάω, γιατί άλλο πράγμα είναι η παύση του πρώτου θορύβου για το νέο μέσο, άλλο η πτώση της προσωπικής σου αναγνωσιμότητας, κι άλλο η υποχώρηση του μέσου συνολικά. Για το τελευταίο χρειάζονται στοιχεία και όχι επιχειρήματα τύπου επιφυλλίδας στην καλύτερη περίπτωση.
Ο Έλικας στην ανάρτησή του αποδέχεται όμως την παραπάνω ανησυχία και επισημαίνει τον κίνδυνο κάποιοι/ες επιτήδειοι/ες να καπηλευτούν για προσωπικό όφελος την ιδιότητά τους ως μέλους της κοινότητας, ακόμη και για να την εκπροσωπήσουν, τώρα που η κοινότητα χάνει τη ζωντάνια και τα αντανακλαστικά της. Σε αυτό το μέρος της συζήτησης υπάρχει μια πλευρά που ανήκει στην κοινή λογική και μια που ανήκει αντίθετα στην πολιτική λογική μου. Ξεκινάμε με την πρώτη: αν η περιγραφή μου για τη σταδιακή αφομοίωση του νέου μέσου στο σύνολο των παλιότερων ευσταθεί, το φυσιολογικότερο είναι τα μέσα να ανοίξουν ισχυρούς δίαυλους επικοινωνίας μεταξύ τους, να μας έρθουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι, να πάμε σε εφημερίδες και free press να γράψουμε τα δικά μας, να κάνουμε ακόμη και ραδιόφωνο ή επιθεώρηση όπως ο Πιτσιρίκος. Εντυπωσιάζεται κανείς/μιά πια από το ότι κάποιοι/ες πρωτοπόροι της ελεύθερης ραδιοφωνίας (που τόσο επαναστατικά διαφορετική έμοιαζε στα τέλη της δεκαετίας του ’80) εξελίχθηκαν σε τηλεπερσόνες του επιπέδου της Λιάνας Κανέλλη, του Νίκου Ευαγγελάτου και Νίκου Χατζηνικολάου; (καμία μομφή επί του προκειμένου, αλλά ριζοσπαστικούς/ές δεν τους λες πλέον με την καμία).
Η δεύτερη αντίρρηση δεν ανήκει στην κοινή λογική. Δέχομαι ότι μοιάζει πιθανόν άκομψο να καλούνται από την κεντρική εξουσία κάποιοι/ες μπλόγκερ για να συνομιλήσουν με αυτήν (πιθανόν μου διαφεύγουν κάποια επιπλέον παραδείγματα, αλλά σίγουρα η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Πέτρος Τατούλης και ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχουν πραγματοποιήσει συναντήσεις με μπλόγκερ, ενώ το πιο «ενοχλητικό» παράδειγμα αποτέλεσε η πρόσφατη πρόσκληση 50 μπλόγκερ στις Βρυξέλλες για να παρακολουθήσουν τις συζητήσεις σχετικά με την ελευθερία στο διαδίκτυο). Εύλογα αναρωτιέται κανείς/μια ποιον εκπροσωπούν αυτοί/ές οι μπλόγκερ, που είτε είναι αυτοί/ές που απλώς είχαν την όρεξη να πάνε, είτε προσκλήθηκαν με κάπως πρόχειρα κριτήρια (και δεν εννοώ λανθασμένα). Φτάνουμε όμως στην αντίρρηση μου: από τη μια μεριά έχουμε μια κοινότητα, η οποία ανάμεσα στα άλλα χαρακτηρίζεται και από κάποια κοινά συμφέροντα, και από την άλλη έχουμε την έλλειψη εκπροσώπησής της. Τα φαντάσματα των Καστοριάδη, Μπούξιν, Άρεντ ψελλίζουν από μακριά λέξεις όπως «αυτοθέσμιση, αυτονομία, οριζόντια οργάνωση», τις λέξεις όμως αυτές δεν τις έχασε η κοινωνία για να τις βρει η μπλογκόσφαιρα, προφανώς και ζούμε σε απολίτικους, μη συμμετοχικούς καιρούς. Από τη μεριά μου είμαι θλιμμένος που η κοινότητα δεν ενδιαφέρεται να συζητήσει οργανωμένα και κυρίως να πιέσει για ζητήματα που την αφορούν άμεσα, όπως η ελευθερία στο διαδίκτυο, η λογοκρισία, το χαριστικό μοίρασμα υλικού που προστατεύεται με copyright. Εφόσον όμως η κοινότητα δεν το κάνει, και επιπλέον αδιαφορεί έστω να ξεκινήσει διαδικασίες θεσμικής εκπροσώπησής της (προσωπικά διαφωνώ, αλλά θα ήταν και αυτό μια κάποια λύσις, έστω βάρβαρη), δυστυχώς βρίσκω τις μομφές για συγκεκριμένους ανθρώπους που έχουν την όρεξη, ή ακόμη και τη φιλοδοξία, να υπερασπίσουν τα κοινά συμφέροντα μας, ξερή, θλιβερή γκρίνια. Αν ζαλισμένοι/ες από τη λαμπερή μακαριότητα της οθόνης μας πιστεύουμε ότι θα μας αφήσουν στην ησυχία μας να γράφουμε τα δικά μας, απλώς πλανιόμαστε, έχοντας ήδη μια τελείως άδικη σύλληψη πίσω μας (του Αντώνη Τσιπρόπουλου) και άλλες δύο περίπλοκότερες στη δικαιολόγησή τους (των Καψαμπέλη από το press-gr και Μουρτζιάπη από το Παρόν της Αιτωλοακαρνανίας).
Το κείμενο χρειάζεται συμπέρασμα κι επίλογο, αλλά δεν τον έχω. Ελπίζω να ανοίξουμε κουβέντα στα σχόλια και να τον φτιάξουμε μαζί, αλλιώς θα πρήξω τους/τις φίλους/ες μου στα καφενεία. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό μου κάνει για κατακλείδα ενώ κολλάει και με τα προηγούμενα: πάντα βρίσκονται απαντήσεις, αρκεί να μπορείς να συζητάς πολιτικά.
[Update 26/9: Έγινε ωραιότατο καφενείο στα σχόλια, κάντε τον κόπο να τα διαβάσετε μέχρι τέλους.]
33 σχόλια:
Γειά!
Διάβασα το ποστ, έχω ορισμένες ενστάσεις: έχω πειστεί ότι το σώμα των μπλογκερ, όπως έχει διαμορφωθεί πλέον, δεν είναι "κοινότητα". Δε μπορεί κανείς να καταγράψει κοινούς στόχους, ούτε κοινά συμφέροντα. Συνεπώς, ούτε κοινές δράσεις.
Αντιθέτως, υπάρχουν αρκετές διακριτές ομάδες (θα μπορούσαμε να τις πούμε και κοινότητες) μέσα στο μεγάλο καζάνι. Το ενδιαφέρον εστιάζεται περισσότερο σε αυτές.
Γεια σου Πάνο. Υπάρχουν πολλά είδη κοινοτήτων, ανάλογα με το αν τις ενώνουν κοινές ιδέες, ταυτότητες, διαμονή σε τόπο, να 'χαμε να λέγαμε για τα κριτήρια και τους καβγάδες των κοινωνιολόγων.
Δεν ήθελα να βαρύνω την ανάρτηση με το ότι αναφέρομαι συγκεκριμένα στις ψηφιακές - ονλάιν κοινότητες, για τις οποίες ο ορισμός που δίνω (επικοινωνία, αλληλεπίδραση, χαλαροί έστω δεσμοί) είναι αρκετά διαδεδομένος και εν πάση περιπτώσει, αυτόν χρησιμοποιώ ακαδημαϊκά. Για αυτό το θέμα η Βικιπαιδεία έχει μια συμπαθή παρουσίαση και αναφέρει κάποια "κλασικά" κείμενα, σε παραπέμπω λοιπόν εκεί: http://en.wikipedia.org/wiki/Virtual_community
Δεν τίθεται ζήτημα βέβαια πως μία ψηφιακή κοινότητα όπως η μπλογκόσφαιρα έχει πλέον τις ομαδοποιήσεις και τα κοινωνικά της δίκτυα, με ειδικότερα συμφέροντα και ανάγκες. Διαφωνείς όμως ότι η ελευθερία στο διαδίκτυο, οι καλές πρακτικές στη μεταξύ μας επικοινωνία και η στάση μας απέναντι στο μοίρασμα προστατευμένου υλικού, μας αφορούν λίγο πολύ όλους;
Μιας και μπήκα στη διαδικασία της πιο ακαδημαϊκής επιχειρηματολογίας, τις ψηφιακές κοινότητες τις ενώνουν συνήθως η επικοινωνία, η ανταλλαγή δεδομένων, ή οι κοινές πρακτικές (η "κοινότητα πρακτικής" είναι ένας όρος που παίζει μάλιστα πολύ τα τελευταία χρόνια και τείνει να ενσωματώσει και την επικοινωνία, δες το λιγότερο καλό της wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Community_of_Practice) Αν δεχτούμε την ύπαρξη κοινών συμφερόντων, θεωρώ ότι δε μπορούμε να αποκλείσουμε και το συντονισμό σε κοινούς στόχους.
Ορισμένες επισημάνσεις, σε ένα, έτσι και αλλιώς, πολύ καλό άρθρο. Όπως θα δεις δεν πολυδιαφωνούμε, απλά ήθελα να τα γράψω και γώ:)
1. Οι bloggers δεν συνιστούν κοινοτητα, περισσότερο απ' όσο η ίδια η κοινωνία συνιστά μια κοινότητα.
2. Τα blogs είναι ένα μέσο στο οποίο βρίσκουμε δημόσιο βήμα εύκολα. Τώρα αν γίνουν από κάποιους κάποιες συντονισμένες κινήσεις κτλ αυτές ανακλούν μόνο αυτούς (άντε και τις δικτυακές παρέες τους) και κανέναν άλλο.
3. Γι αυτό το λόγο δεν μπορεί να υπάρξει αφομοίωση των bloggers από το σύστημα διότι ποτέ δεν ήμασταν μια ομάδα εκτός συστήματος. Είμαστε πρωτευόντως άτομα, τόσο εντός ή εκτός συστήματος όσο θέλει ο καθένας.
4. Δεν υπάρχει κάποια αόρατη κτλ bloggiκή δεοντολογία που να υπογορεύει ή να υπαγορεύει. Απλά συνήθως χρησιμοποιείται ένας άλφα τρόπος γραψίματος, αναφοράς πηγών κτλ για τον ίδιο λόγο που όταν πάμε σε ένα μαγαζί να ψωνίσουμε λέμε καλημέρα. Είναι κυρίως θέμα καλών τρόπων.
5. Αν κάποιων η επισκεψιμότητα πεφτει ή ανεβαίνει, αυτό δεν με πολυνοιάζει.
6. Είναι καλό που υπάρχουν οι aggregators γιατί αλλιώς θα είχα χάσει μερικά πανέμορφα και πανέξυπνα κείμενα μιας και η συνολική παραγόμενη πληροφορία είναι τεράστια.
7. Με το ίδιο σκεπτικό, κάθε πολιτικός μπορεί να καλέσει όποιον blogger γουστάρει σε κουβέντα, ή κάποια εφημερίδα να πληρώνει κάποιους να γράφουν κτλ και όλα αυτά είναι θεμιτά. Παύουν να είναι θεμιτά όταν ο συνομιλών/γράφων υποστηρίζει πως εκπροσωπεί κάτι περισσότερο από τον εαυτό του
Νομίζω η φράση "Το μέσον είναι το διαδίκτυο κι όχι τα ιστολόγια" θέτει το θέμα στην σωστή του βάση.
Άλλωστε οι βλόγερς, είτε αυτοί που τώρα έρχονται, είτε αυτοί που παραμένουν, είτε αυτοί που την κάναν στο twitter-book για να ενημερώνουν την ανθρωπότητα για το πόσο σαντζίκιν είχαν τα σουβλάκια (σάντουιτς) που σαβουρώσανε, κατά βάση το διαδίκτυο χρησιμοποιούν.
Σε άλλους ταιριάζει το βλόγκινγκ, σε άλλους το να ψάχνουν για γκόμενα-ο σε τσατ ή φέης-τουίτυ.
Αυτοί που θα παραμείνουν στο βλόγινγκ περισσότερο χρόνο, θα είναι αυτοί που εκφράζονται γράφοντας κείμενα σαν τρόπο δημόσιας έκφρασης και επικοινωνίας με άλλους, ομοϊδεάτες ή μη.
Όσοι κλαίγοντια για την μειωμένη επισκεψιμότητά τους, ας αρχίσουν να γράφουν στα Αγγλικά ώστε να απευθύνονται σε μεγαλύτερο κοινό.
Στη χώρα των ΕΛ, τόσες επισκέψεις σηκώνει η δική τους εκδοχή του βλόγινγκ. (Είμαι κακός ε;). Και κατά πως φαίνεται η χώρα των ΕΛ πάρα πολύ βλόγκινγκ δεν σηκώνει. (¨Αλλωστε πολλά από το 36.000 ιστολόγια είναι πλέον ανενεργά).
Τα ιστολόγια από μόνα τους δεν σώζουν τίποτα, ούτε τον Ασωπό, ούτε την ελευθερία έκφρασης, ούτε την στάση απέναντι στην προστασία περιεχομένου πνευματικής εργασίας.
Η συντονισμένη δράση των ανθρώπων πίσω από τα ιστολόγια μπορεί να το κάνει αυτό.
Zaphod ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Με διυκολύνεις πολύ με την αρίθμησή σου κι αρχίζω:
1. Δε με ενδιαφέρει να πουλήσω πνεύμα, αλλά άλλο κοινωνία (μεγάλη κοινωνική δομή από μέλη που τα συνδέουν χαλαρά κοινή κουλτούρα και θεσμοί - δίνω τρελά σύντομο ορισμό για να συνεννοηθούμε) και άλλο κοινότητα, που πέρα από τα επιμέρους κριτήρια, αποτελεί μια ομάδα πιο μικρή από την κοινωνία και συνήθως μέσα σε μια συγκεκριμένη κοινωνία. Ειλικρινά πιστεύεις ότι δεν υπάρχει τίποτα που να διαφοροποιεί τους μπλόγκερ στις πρακτικές και την ταυτότητα τους, από τα υπόλοιπα μέλη της ελληνικής κοινωνίας; Έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον ότι τόσο εσύ όσο και ο Πάνος επιλέγετε να αποδομήσετε την κοινότητα των μπλόγκερ, είτε προς το μικρότερο είτε προς το μεγαλύτερο.
2 και 3. Δε διαφωνώ αλλά όπως έχουν δείξει διάφορα πειράματα εντός κι εκτός μπλογκόσφαιρας, πολλά μεμονωμένα άτομα είναι δυνατό (αλλά όχι βέβαιο) να συγκροτήσουν πολυπληθείς κινητοποιήσεις πέραν της παρέας τους.
4. Τους καλούς τρόπους τους λέω καλές πρακτικές, αναπαράγοντας μια συζήτηση που έχει γίνει ευρύτερα.
5. Ούτε εμένα.
6. Κι εγώ.
7. Συμφωνώ αλλά το πράγμα είναι κάπως θολό: αν σε μία κουβέντα με κάποιον πολιτικό, ή έστω κάποιον ενδιαφερόμενο μη μπλόγκερ, αναπαράγω μια κυρίαρχη ιδέα της μπλογκόσφαιρας, για παράδειγμα την πίστη στην αξία της αλληλεπίδρασης και του διαλόγου, εκπροσωπώ ή δεν εκπροσωπώ τη μπλογκόσφαιρα; Επιπλέον, η αναφυλαξία των περισσότερών μας για την εκπροσώπηση, τι αντιπρόταση έχει για τις θεσμικές ρυθμίσεις που καταφτάνουν οσονούπω από Βρυξέλλες και Μαξίμου;
Ωραία σχόλια πάντως, να 'σαι καλά.
Φίλτατε συναγωνιστή Πολσεμάννεν, μου έκανες μια σύνοψη και συμπλήρωση του ποστ σε χιουμοριστικά ελληνικά, να γλείφεις τα δάχτυλά σου, σαν τα twitter-σουβλάκια που εμελέτησες. Ε ναι, έτσι ακριβώς όπως τα λες.
Επανέρχομαι Δημητριος:
@polsemannen
"Όσοι κλαίγοντια για την μειωμένη επισκεψιμότητά τους, ας αρχίσουν να γράφουν στα Αγγλικά ώστε να απευθύνονται σε μεγαλύτερο κοινό."
Aριστούργημα!
@αμμος
Χμμμ
1.Κοίτα και αυτοί που έχουν δίπλωμα οδήγησης έχουν εν γένει ένα γενικό χαρατκηριστικό που τους διαφοροποιεί από την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά δεν τους κάνει και κοινότητα! Τι κοινό μπορεί να έχει πχ το jungle-report και ο στοχος ή το blog του Αμβρόσιου;
Στο τι μπορούν (αν ...) να κάνουν οι bloggers με κάλυψε ο polsemannen.
2&3. To ξέρω από πρώτο χέρι, αλλά δεν θες να μάθεις τι μου (και σε άλλους περισσότερο) έχουν σούρει τα....υπόλοιπα μέλη της κοινότητας!
4. ΟΚ
5. Ναι αλλά συνήθως όσοι "χάνουν" είναι που παραπονιούνται για την "χαμένη ποιότητα". Λες και κάτι τρέχει στα γύφτικα!
6. ΟΚ
7. "αν σε μία κουβέντα με κάποιον πολιτικό, ή έστω κάποιον ενδιαφερόμενο μη μπλόγκερ, αναπαράγω μια κυρίαρχη ιδέα της μπλογκόσφαιρας, για παράδειγμα την πίστη στην αξία της αλληλεπίδρασης και του διαλόγου, εκπροσωπώ ή δεν εκπροσωπώ τη μπλογκόσφαιρα;"
ΔΕΝ, διότι σε αυτές τις απόψεις παίζουν άπειρες παραλλαγές.
"Επιπλέον, η αναφυλαξία των περισσότερών μας για την εκπροσώπηση, τι αντιπρόταση έχει για τις θεσμικές ρυθμίσεις που καταφτάνουν οσονούπω από Βρυξέλλες και Μαξίμου;"
Εδώ με πιάνεις αδιάβαστο....:)
"Διαφωνείς όμως ότι η ελευθερία στο διαδίκτυο, οι καλές πρακτικές στη μεταξύ μας επικοινωνία και η στάση μας απέναντι στο μοίρασμα προστατευμένου υλικού, μας αφορούν λίγο πολύ όλους;"
Δε διαφωνώ καθόλου!
Επειδή στα σχόλια λέγονται κάποια πράγματα για τις "μειωμένες επισκέψεις" στα μπλογκ, θέλω να σημειώσω δύο πραγματάκια: Είναι γεγονός, όπως και το ότι πλήθος μπλογκερ έχουν "εγκαταλείψει" (το επισήμανε ο Ίνδικτος). Αυτό όμως δεν μας πολυενδιαφέρει - γι'αυτό είμαστε ακόμα εδώ και συζητάμε.
Ωραία όλα αυτά, αλλά όπως με τη θεωρία της σχετικότητας παίζει μεγάλο ρόλο η θέση (και η πρόθεση) του (εξωτερικού) παρατηρητή. Δηλαδή, τη μία γίνεται ντόρος για κάποιο φανταστικό κίνημα πεφωτισμένων, την άλλη είμαστε όλοι εκβιαστές και λαμόγια, την τρίτη είμαστε οι φουκαράδες της διπλανής πόρτας που κοιτάζουν να τσιμπήσουν κάνα φράγκο από τις διαφημίσεις ανεβάζοντας τσόντες.
Στην πραγματικότητα, δεν είμαστε παρά ένας ελέφαντας για τυφλούς. Άλλες φορές συσπειρωνόμαστε για έναν κοινό σκοπό (όχι όλοι φυσικά), άλλες φορές εμμένουμε στον αυτισμό μας, και συνήθως περνάμε την ώρα μας ευχάριστα διαφωνώντας επί παντός επιστητού.
Κι αν τελικά ξεθωριάσουμε, μικρό το κακό. Αρκεί να παραμένει ζωντανό το μέσο και να διατηρείται η δυνατότητα προσωπικής έκφρασης του καθένα μας. Χωρίς καλούπια, συνδικάτα και παραπλανητικές ετικέτες.
Χαιρετώ την ομήγυρη (και ευχαριστώ τον Άμμο για τη μνεία).
Η άποψή μου είναι πως δεν υπήρξε ως τώρα "νέα, γενναία δύναμη αλλαγής στη γραφή και την πολιτική". Υπήρξαν κάποιες ενδιαφέρουσες πρωτοβουλίες. Αλλά, κυρίως, υπήρξε μια μεγάλη μάζα ανθρώπων που έψαχνε παρέα και χαβαλέ, και βιάστηκε να πάρει πολύ σοβαρά τον εαυτό της. Αν βαρεθεί ή κινηθεί σε πιο πρόσφορο για χαβαλέ έδαφος, δεν θα έχει πεθάνει τίποτα. Αντίθετα, τα blogs θα βρεθούν σε ωριμότερη φάση.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με όσους λένε πως δεν υφίσταται μια συνολική "κοινότητα". Και δεν βλέπω γιατί είναι ντε και καλά επιθυμητό. Σε πολλές περιπτώσεις το μόνο κοινό είναι η χρήση ιστοσελίδων παρόμοιας δομής. Διακριτές ομάδες και παρέες, ναι, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα.
Στο κομμάτι που αφορά την χρήση του μέσου, όμως, θα μπορούσε να νοηθεί κοινότητα με κάποιες κοινές πρακτικές -όπως το συγκεκριμενοποιεί ο Άμμος. Θα διευκόλυνε κάποια πράγματα.
Καλή συνέχεια.
Είναι απρόσμενη η εξέλιξη των πραγμάτων σήμερα, ειδικά σε παρόμοιους τομείς. Θεωρώ πως οι πιθανότητες να βγουν ενισχυμένα τα μπλογκ από αυτή την "κρίση" είναι μάλλον περισσότερες. Η απομάκρυνση μπλόγκερ και επισκεπτών από ένα χώρο στον οποίο μόνο η μόδα ουσιαστικά τους είχε βάλει είναι μάλλον θετική. Δε νομίζω πως πρέπει να προβληματίζει κανένα η απώλεια τέτοιων επισκεπτών. Σίγουρα αυτό το "ξεκαθάρισμα" διευκολύνει και το συντονισμό στην υλοποίηση κοινών στόχων. Αν δεν επηρεαστεί το κουράγιο των μπλόγκερ και αν δε βρεθεί μέσο που πραγματικά να αντικαταστήσει τα μπλογκ, πιστεύω πως έχουν αρκετό και καλό μέλλον.
Να 'μαι και πάλι!
@Zaphod: 1. Προφανώς δεν αρκούν τα κοινά χαρακτηριστικά, χωρίς επικοινωνία και αλληλεπίδραση (οπότε οι κάτοχοι διπλώματος δεν καλύπτουν το κριτήριο). Παραλλάζοντας λίγο το παράδειγμά σου θεωρώ ότι ο Μακμάνους και ο E-lawyer, παρόλο που τους έχω πετύχει μόνο να βρίζονται. Ακόμα και το βρισίδι ή έστω η έντονη διαφωνία είναι μια μορφή αλληλεπίδρασης.
7. Μάλλον έχουμε διαφορετική εικόνας για τη μπλογκόσφαιρα. Προσωπικά πιστεύω ότι κάποιες αξίες και πεποιθήσεις είναι κοινά μοιρασμένες, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα.
Όσο για τις νομοθετικές ρυθμίσεις που έρχονται οσονούπω, η αντιπροσωπεία των 50 μπλόγκερ προσκλήθηκε στις Βρυξέλλες για να ενημερωθεί σχετικά με το νέο θεσμικό πλαίσιο που ετοιμάζεται.
Ναι βρε Πάνο μου, αλλά εφόσον δέχεσαι ότι έχουμε έστω και λίγα κοινά συμφέροντα τα οποία μπορούμε να διεκδικήσουμε ως κοινούς στόχους, πώς διαφωνείς ότι έχουμε χαρακτηριστικά κοινοότητας;
Αγαπητέ φίλε Έλικα, είναι κάπως άκομψο να αντιγράφεις και να επικολλάς το ίδιο γενικό σχόλιο, στις σχετικές αναρτήσεις που αναφέρονται στο όνομά σου. Τούτου δοθέντος, καλά τα λες.
Καλώς τον αεροζόλ! Μην ευχαριστείς για τη μνεία, ήταν στοιχειώδες να αναφέρω ποια κείμενα μου κινητοποίησαν το συγκεκριμένο προβληματισμό.
Ίσως να μην είναι σαφές ότι σε αυτήν την ανάρτηση κυρίως περιγράφω και πολύ λιγότερο προτείνω αξίες. Η "νέα. γενναία δύναμη" που λέω παραπέμπει στο αστείο "κίνημα των μπλογκερ" που πιπίλιζαν εφημερίδες και ΣΚΑΙ, αλλά και σε εμπειρίες μου από παρέες συγγραφέων μπλόγκερ (ιδίως ένα βράδυ στο Στέκι της Καλών Τεχνών αηδίασα με το μέγεθος της αλαζονείας που μπορούμε να κουβαλάμε σχετικά με τη ντεμέκ "πρωτοτυπία" μας.) Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ότι το στοίχημα είναι η άνθηση της δημιουργικότητας και της ευθυμίας ανάμεσά μας, χωρίς πολλές σοβαροφάνειες. Όσον αφορά την ύπαρξη ή μη κοινότητας μπλόγκερ, θεωρώ ακριβώς ότι η ύπαρξη κοινών πρακτικών και επικοινωνίας (τις οποίες και ο ίδιος παραδέχεσαι) θεμελιώνουν μια κοινότητα με χαλαρούς δεσμούς, προφανώς με επιμέρους ομάδες και διαφοροποιήσεις.
Σοτ τι να πω, είμαστε σίγουρα πολύ διαφορετικοί μπλογκερ, αλλά προσυπογράφω το συμπέρασμά σου απολύτως, σε τρεις προτάσεις συνόψισες πολλά και σημαντικά. Τι να σχολιάσω, συμφωνώ!
Διόρθωση στο σχόλιο του Ζάφοντ: Παραλλάζοντας λίγο το παράδειγμά σου θεωρώ ότι ο Μακμάνους και ο E-lawyer, παρόλο που τους έχω πετύχει μόνο να βρίζονται, αποτελούν μέλη της ίδιας κοινότητας.
Με πρόλαβε ο sot στο παραπάνω σχόλιο του και επί της ουσίας συμφωνώ μαζί του. Δεν πιστεύω Άμμε ότι υπάρχει υποβάθμιση αλλά ξεκαθάρισμα τόσο των προθέσεων όσο και του αναγνωστικού κοινού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που αυτή τη στιγμή τα δημοφιλέστερα μπλογκ είναι τα "ενημερωτικά" κι αυτά που βγάζουν χολή και μίσος, τα "κατινίστικα" γιατί όλοι γνωρίζουμε πως αυτά πουλάνε. Στην περίπτωσή μου, με την μετακόμιση του μπλογκ μου από το wordpress.com σε δικό του domain έχασα τη μισή επισκεψιμότητα και βάλε αλλά κέρδισα κάτι πολύ σημαντικότερο: πιο ομογενοποιημένο αναγνωστικό κοινό από άποψη ενδιαφερόντων. Η απώλεια επισκέψεων δεν είναι υποβάθμιση, αλλά εξυγίανση γιατί εδώ πρέπει να κάτσει να σκεφτεί κανείς πως θα συντηρήσει το μπλογκ του και με τι θεματολογία. Βέβαια συνυπολογίζονται πολλοί άλλοι παράγοντες (ανία, έλλειψη χρόνου κλπ) αλλά το βασικότερο είναι το εξής: τι μπλογκ έχεις. Επίσης, είναι παράγοντας ποιοτικής πτώσης η άνοστη ενασχόληση με τις κάθε λογής λίστες "τα αγαπημένα μου", "τα δημοφιλέστερα", η botd list της wordpress κοκ. Καταντήσαμε να βλέπουμε ένα μπλογκ στις δέκα πρώτες θέσεις και αυτομάτως να καταλαβαίνουμε ότι είναι "κουτσομπολίστικο" ή "ενημερωτικό" ή "πρέζας" ή "τρολ" (ποστάρει απο 5 έως 20 ποστ τη μέρα για να κρατιέται στην κορυφή) χωρίς να το κλικάρεις. Ελάχιστα είναι αυτά που αξίζουν τη δημοφιλία τους αλλά και την αντικατοπτρίζουν σωστά.
Αγαπητέ Jago, συμφωνώ απολύτως μαζί σου, μάλλον σου ξέφυγε ότι ο τίτλος λειτουργεί ειρωνικά, ούτε εγώ πιστεύω σε κάποια υποβάθμιση, αλλά μάλλον σε μετεξέλιξη.
Έχει ενδιαφέρον ότι οι "δημοφιλείς" μπλόγκερ, πρώην και νυν, αναφέρετε όλοι μια πτώση της επισκεψιμότητας σας για διαφορετικούς λόγους. Από τη μεριά μας, με δεδομένο ότι διατηρούμε ένα μέτρια γνωστό και επισκεπτόμενο μπλογκ, είμαστε εδώ και ένα χρόνο στα ίδια 90-110 unique visitors κατά μέσο όρο. Η αλλαγή της θεματολογίας μας άλλαξε το σταθερό κοινό, αλλά όχι τον αριθμό των επισκεπτών μας. Αν υπεργενικεύσουμε από τις περιγραφές μας, μάλλον ευσταθεί ότι μειώθηκε το κοινό που μας ακολούθησε ως νέα μόδα, αλλά παρέμειναν οι αναγνώστες που αγαπούν το μέσο ως τέτοιο. Για τα υπόλοιπα που γράφεις συμφωνώ μέχρι κεραίας, αν και ομολογώ πως ο νεολογισμός "πρέζας" είναι λίγο άδικος. Ο δήμόσιος λόγος του είναι εξαιρετικά λαϊκίστικος, αλλά δεν είναι ο μόνος που το κάνει και άλλοι μάλιστα το κάνουν πολύ χειρότερα από αυτόν.
Χρησιμοποιώ τον όρο "Πρέζας" γιατί συγκεντρώνει κι εκφράζει όλα αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά των ομοειδών του μπλογκ. Δεν είναι δικός μου νεολογισμός, πάρα πολλοί τον χρησιμοποιούν για να χαρακτηρίσουν αυτές τις τάσεις.
(Και δεν νομίζω ότι υπάρχει τίποτα χειρότερο από το "στοίχημα" για το θάνατο του Χριστόδουλου ή το χτεσινό με το βρακί του Καραμανλή. Και σου θυμίζω ότι είχε αναρτήσει πριν κάνα δυο χρόνια πορνό φωτό με βρέφη για να καταγγείλει -δήθεν- την παιδεραστία και να διαφημίσει το Limewire. Έλεος δηλαδή)
Όσον αφορά τα υπόλοιπα που γράφεις Άμμε, η ποιοτική πτώση των μπλογκ είναι αντιστρόφως ανάλογη της ανοδικής επισκεψιμότητάς του. Φαίνεται αυτονόητο αλλά όχι τόσο με μια δεύτερη ματιά. Γιατί, όπως ο ομολογείς ο ίδιος, έχασες παλιούς αναγνώστες και ήρθαν καινούριοι όταν άλλαξε η θεματολογία. Αυτό σημαίνει πως η επιτυχία ενός μπλογκ εξαρτάται τόσο από τη θεματολογία του όσο και από τη συνέπεια κι εδώ είναι η παγίδα στην οποία έπεσαν "δημοφιλή" μπλογκ, που γατζωμένα σε μια "επιτυχημένη" συνταγή επαναλαμβάνουν μοτίβα που κάποτε θα κουράσουν, θα εξαντληθούν αλλά και θα οδηγήσουν στην αντιπέρα όχθη της αγανάκτησης. Το μπλογκ δεν είναι σταθερά αλλά ένας εξελισσόμενος ψηφιακός οργανισμός που μεταβάλλεται ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν κάθε στιγμή. Κι αυτό αφορά τόσο την επικαιρότητα μέχρι τις προσωπικές καταγραφές. Η μόνη σταθερά που υπάρχει, είναι η διαδικτυακή δυσωδία που αναδεικνύει τη δημοφιλία τους. Μια ματιά στις λίστες που προανέφερα πιο πάνω δηλώνει του λόγου το αληθές.
Από κει και πέρα, ας θεραπευτούμε επιτέλους από το άγχος της αναγνωσιμότητας. Το κλισέ λέει ότι η ποσότητα δεν κάνει την ποιότητα, αλλά θα το μετατρέψω εδώ: η ποιότητα καθορίζει την ποσότητα. Και οι 90-100 UNIQUE visitors που αναφέρεις, δεν είναι λίγοι. Σου φαίνονται λίγοι επειδή δεν συχρωτίζονται σε βόθρους, απεναντίας υποδεικνύει τη συνέπεια στη γραμμή του μπλογκ σου και γι αυτό θεωρώ ότι έχεις επιτυχημένο μπλογκ.
Για να καταλάβετε τις "απάτες" και τα μαγειρέματα των λιστών δημοφιλίας, ανοίξτε για παράδειγμα ένα μπλογκ στο wordpress.com, βομβαρδίστε το με 10-20 ποστ τη μέρα και δείτε το αποτέλεσμα τις επόμενες μέρες στην botd list. Μαντεύετε τι θέση θα πιάσετε;
Και για να χαλαρώσουμε τώρα, είδα στο Plurk ένα σχόλιο:
Τώρα που το Δημόσιο μία έχει και μία δεν έχει νετ λόγω Αλτεκ άραγε θα καταρρεύσει και η επισκεψιμότητα των μπλόγκζ?
Επανήλθα μετά από αρκετές ώρες σπίτι και σου απαντώ κάπως καθυστερημένα αγαπητέ Jago. Αρχίζουμε.
Όσον αφορά το πρώτο σου σχόλιο, το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι να υπερασπίσω τον PrezaTV (ως είδος δημόσιου λόγου, τον άνθρωπο ούτε που τον ξέρω και δε μπορώ να έχω κάτι προσωπικό μαζί του). Πιθανόν να συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά του μπλογκολαϊκισμού, πιθανόν και όχι, θα πάω πάσο σε αυτό λόγω του ότι δεν τον παρακολουθώ πια εδώ και καιρό.
Για το δεύτερο, εκτενές σχόλιο που κάνεις να σε ευχαριστήσω κατ' αρχήν για τα καλά σου λόγια σχετικά με το μπλογκ μας. Νομίζω πώς αυτό που θέτεις είναι μια βασική διάκριση ανάμεσα στα ποσοτικά κριτήρια ενός μπλόγκ (επισκεψιμότητα, ποσότητα σχολίων, συχνότητα ποστ) και τα ποιοτικά, τα οποία βέβαια είναι πολύ λιγότερο αντικειμενικά και αποτέλεσμα κοινής συμφωνίας στο αξιακό τους μέρος (όχι ότι η λατρεία της ποσοτικοποίησης δεν έχει φυσικοποιηθεί ως αξία, ενώ αποτελέι κι αυτή μια πολιτισμική σύμβαση ανάμεσα στις άλλες). Εφόσον συμφωνούμε ότι είμαστε στο χώρο των αξιών (ή της ιδεολογίας και της πολιτικής, όπως θα μου έλεγαν οι φίλοι μου στα καφενεία) συμφωνώ απόλυτα μαζί σου: σε αυτό το μπλογκ αποφεύγουμε τις συνταγές και τις κραυγές, ενώ σπάνια μας αγχώνουν οι επισκεψιμότητες (μαθαίνουμε βέβαια τα γούστα του κοινού μας από τα ποστ που έμειναν με ελάχιστα η καθόλου σχόλια). Δυστυχώς η ευτυχώς όμως όσα λες είναι ένας προσανατολισμός, ένας τρόπος ρητορικής (ή πολιτικής όπως θα το έθετε μια μεταμοντέρνα οπτική για το εγγενές πολιτικό του λόγου) και όχι μια "αλήθεια" που εύκολα θα ενστερνιστούν οι άλλοι. Αν και συμφωνώ λοιπόν σε πολύ μεγάλο βαθμό μαζί σου, φοβάμαι ότι η οπτική αυτή θα παραμείνει μειοψηφική και η δημοφιλία θα συνεχίζει να κερδίζεται με τους τρόπους που επικρίνεις, όπως εξάλλου σε όλα τα υπόλοιπα μέσα, παραδοσιακά και ηλεκτρονικά.
Για το τρίτο που θέτεις, νομίζω πως με βολεύει ως πραγματικό άνθρωπο και όχι ως μπλόγκερ γιατί έχω αφήσει πολλές δουλειές σε υπηρεσίες για την τελευταία στιγμή lol. Με βλέπω να τις ξεμπερδεύω τσακ μπαμ αύριο και μεθαύριο :-D
Με συγχωρείτε για το κόπι-πέιστ σχόλιον, δεν είχα έμπνευση.
Προσωπικά, ποσώς με ενδιαφέρει η επισκεψιμότητα ενός οποιουδήποτε μεμονωμένου μπλογκ ή ο μέσος όρος ποιότητος των αναρτήσεων του. Αυτό που προσπαθώ να επισημάνω είναι η απαξίωση του ίδιου του μέσου, που ξεκινάει από εμάς τους ίδιους που ασχολούμαστε μαζί του. Είπαμε, ναι μεν δεν είμαστε κοινότητα (ούτε κίνημα φυσικά) αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουμε κοινές θέσεις να διατυπώσουμε και λόγους να τις γνωστοποιήσουμε σε ένα ευρύτερο κοινό. Και προφανώς δεν εννοώ μανιφέστα και τυμπανοκρουσίες αλλά ουσιαστικές παρεμβάσεις στο δημόσιο λόγο. Λαϊκίστικες ή μη.
Το αν θα μεταμορφωθεί η μπλογκόσφαιρα σε χωματερή ή όχι εξαρτάται από το πόσο διατεθειμένοι είμαστε να αντιδράσουμε. Ο καθένας και η καθεμία με τον τρόπο του-της.
Η συμφωνία μας (μιας και είναι τόσο διαφορετικά τα μπλογκ) επιβεβαιώνει την ορθότητα των συμφωνημένων :)
Πειράζει να ρωτήσω κάτι άσχετο;
Γιατί είμαι λεοπάρδαλη;
Όχι ότι δε μου αρέσει, τα λατρεύω τα αιλουροειδή, αλλά γιατί λεοπάρδαλη και όχι ιαγουάρος ή γατόπαρδος ας πούμε; ή τίγρη αλμπίνο... ή...
Αγαπητέ Έλικα, δε χρειάζεται να αγχώνεσαι ώστε να απαντήσεις έγκαιρα στα ποστ που σε αφορούν. Και δυο μέρες μετά μια χαρά σχόλιο μας άφησες :-)
Εγώ θα επιμείνω πάντως ότι τα κοινά συμφέροντα, η δυνατότητα για συλλογική δράση, η αλληλεπίδραση και η επικοινωνία μεταξύ μας, μας δίνουν τα χαρακτηριστικά ψηφιακής κοινότητας. Στη δική μου οπτική, αν δεν υπάρχει αυτό το κοινό χαρακτηριστικό και είμαστε απλώς ένα άθροισμα συγγραφέων που τυχαίνει να βρίσκονται στο ίδιο μέσο, δε βρίσκω κανένα τρόπο να ενωθούμε σε μια συνεννόηση, είναι μάταιος κόπος. Θέλω να σου πω ότι έχουμε παρόμοιο πολιτικό στοίχημα (τις ουσιαστικές παρεμβάσεις στο δημόσιο λόγο που αναφέρεις), αλλά διαφορετική περιγραφή, οπότε πιθανόν να προτάσσουμε και διαφορετικά μέσα για να τον επιτύχουμε.
Θα επιμείνω επίσης στο ότι το μέσο δεν απαξιώνεται, αλλά αποκτά πιο πραγματικές διαστάσεις μετά το δημόσιο θόρυβο που κόπασε. Κάποιες τάσεις στο είδος του δημόσιου λόγου που εκφράζουμε σταθεροποιούνται είτε καλές είτε κακές, οι επισκέπτες που μας έμειναν παρακολουθούν εμάς και όχι το τελευταίο hype που προέκυψε, ωριμάζουμε και αφομοιωνόμαστε από το σύστημα. Είναι λογικό να μοιάζουμε όσο περνάει ο καιρός με τα μεγαλύτερα αδερφάκια μας, έντυπα και ηλεκτρονικά, το στοίχημα παραμένει βέβαια να διατηρήσουμε μια διακριτή ταυτότητα (και γράφοντας για το γούστο μας και όχι για εργοδότη, νομίζω ότι θα ζοριστούμε λιγότερο από τα εργαζόμενα αδερφάκια μας, μπορούμε να γοητευτούμε μόνο από το κύρος αλλά όχι από το κέρδος). Κλείνοντας με τη μεταφορά σου, περισσότερο φοβάμαι δηλαδή την έρημο της ομοιομορφίας, παρά τη χωματερή. [Σε γενικές γραμμές διαφωνώ συνολικά με την περιγραφή και το συμπέρασμά σου LOL]
Έτσι είναι βρε σοτ, αυτοί που έχουν δίκιο συμφωνούν εύκολα μεταξύ τους :-D.
Τανίλα μου επειδή ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι (και το ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή κόλλαγε επίσης, αλλά ας μην κάνω τα σχόλια θησαυρό λαϊκών παροιμιών) θα σε δυσκολέψω λίγο. Την ίδια ακριβώς ερώτηση μου έκανε η Στάσσα στο ενδέκατο σχόλιο της ανάρτησης της 18/5/2008 και της απάντησα στο δωδέκατο σχόλιο της ίδιας ανάρτησης. Από εσένα χρειάζεται τώρα κλικ στον αντίστοιχο μήνα και διερευνητικό πνεύμα :-)
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση και σχόλια (αν και αυτό το ροζάκι στο φόντο είναι λίγο κουραστικό για τα μάτια :)
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στον προβληματισμό περί εκπροσώπησης.
Είναι σαφές ότι το ίντερνετ σαν καινούργιος "χώρος" δημοσίου διαλόγου και δημόσιας δραστηριότητας εν γένει βρίσκεται ακόμη σε διαδικασία διαμόρφωσης, και θα βρίσκεται για πολύ καιρό ακόμη. Οι δυνατότητες του μέσου και η συνεχόμενη διεύρυνσή τους γεννούν από μόνες τους ζητήματα προς επίλυση, και τα παραδοσιακά ρυθμιστικά εργαλεία (δηλαδή η ισχύουσα νομοθεσία) αποδεικνύονται συχνά ανεπαρκή στην πράξη.
Είναι λογικό να υπάρξουν προσπάθειες άνωθεν ρύθμισης, και δεν είναι κατ' ανάγκην κακό. Από την πλευρά μας, εμείς σαν χρήστες, έχουμε δύο δυνατότητες προσέγγισης:
είτε να θεωρήσουμε εαυτούς ως μια κοινότητα που πρέπει και να τοποθετηθεί ως τέτοια -οπότε γεννάται το θέμα της εκπροσώπησης-,
είτε να θεωρήσουμε ότι οι ρυθμίσεις στο χώρο του διαδικτύου αποτελούν την προέκταση ρυθμίσεων που ισχύουν συνολικά στην κοινωνία, οπότε μπορούμε τις όποιες αντιδράσεις και τους προβληματισμούς μας να τους οδηγήσουμε σε άλλα κανάλια.
Το θέτω λίγο απλουστευτικά, ελπίζω να είναι κατανοητό.
Η πρώτη προσέγγιση μου φαίνεται δύσκολη για όλους τους λόγους που έχουμε στο μυαλό μας, και επιπλέον δεν μου φαίνεται αναγκαία. Στην πραγματικότητα, ζητήματα όπως η ελευθερία του λόγου και τα όριά της δεν αφορούν στενά τους μπλόγκερ ή οποιαδήποτε άλλη διαδικτυακή κοινότητα, αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Εμάς απλώς μας "ακουμπάνε" περισσότερο γιατί κάνουμε -στη δεδομένη χρονική στιγμή- πιο ενεργά χρήση αυτής της ελευθερίας.
Οπότε τι κάνουμε; Κατ' εμέ, παραμένουμε σε εγρήγορση, γράφουμε σχετικά και κουβεντιάζουμε μεταξύ μας. Και εκμεταλλευόμαστε κάθε βήμα που μας δίνεται για να εκφράσουμε τους προβληματισμούς μας, είτε είναι το καφενείο είτε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η πρόσκληση των 50 μπλόγκερ, ή κάθε παρόμοια κίνηση, δεν είναι καλή ή κακή αφ' εαυτής: είναι καλή στο βαθμό που οι προσκαλούντες έχουν κατά νου ότι αυτό που λαμβάνουν είναι απλώς ένα δειγματολόγιο απόψεων και προβληματισμών, και είναι κακή εφόσον την εκλάβουν σαν ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ των απόψεων και προβληματισμών.
Καλησπέρα,
Η αναγνωρισιμότητα (και ενδεχομένως και η αναγνωσιμότητα) νομίζω ότι δεν έχει να κάνει τόσο με την δημοσίευση αναρτήσεων της πολιτικής επικαιρότητας (ή και όχι), ούτε με το επίπεδο/ποιότητα κλπ των δημοσιεύσεων, αλλά με την δικτύωση των ιστολόγων εντός και εκτός των υπολογιστών.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα φέρουν (ή και κατά πόσο θέλουμε να φέρουν) τα blogs τα πάνω-κάτω στην πολιτική και την κοινωνική ζωή. Μες στην υπερβολή μας τα εκθειάζαμε, τώρα κοντεύουμε να τα εκμηδενίσουμε (τα ίδια δεν κάνουμε με τους αθλητές, που μια τους θεοποιούμε και την άλλη τους γιουχάρουμε). Προφανώς, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Το blog είναι υπερτοπικό μέσο, αυτά, που αναρτώνται φτάνουν ένα πολύ ευρύτερο κοινό από αυτά, που λέγονται στα οικιακά σαλόνια και στα καφενεία.
Το facebook δεν συγκρίνεται με τα blogs, καθώς είναι διαφορετικό και διαφορετικούς σκοπούς εξυπηρετεί. Πολλοί που εγκατέλειψαν τα ιστολόγια για το facebook, δεν νομίζω ότι το έκαναν, διότι το βρήκαν καλύτερο, αλλά επειδή απλώς το βρήκαν "πιο μοδάτο", πράγμα που σημαίνει ότι αντιστοίχως θα μετακινηθούν στην νέα δικτυακή εφαρμογή μόλις και αυτό θεωρηθεί passé. Το δε twitter και τα συναφή πάλι εκπληρώνουν διαφορετικό σκοπό. Το να τα συγκρίνουμε είναι σαν να συγκρίνουμε την (τηλεφωνική) συνομιλία με το SMS. Προσωπικά το twitter μού φαίνεται κάπως βαρετό και ιδίως μηνύματα, που δεν κομίζουν καμία χρηστική πληροφορία. Η ειδοποίηση ότι υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στην τηλεόραση, ή ότι έκλεισε ένας δρόμος είναι χρήσιμη. Αλλά, ποιός ενδιαφέρεται εάν κάποιος κάνει τουίτ ότι έφαγε μπάμιες με κοτόπουλο;
Κάποιοι blogger θα γίνουν άξιοι συγγραφείς, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι κομμάτων κλπ. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το θέμα είναι να ξέρουμε με ποιό καπέλο θα γράφουν. Σε περίπτωση, που διατηρούν και προσωπικό blog θα πρέπει να αποφεύγουν να κάνουν έμμεση προπαγάνδα. Αυτές οι αδυναμίες παρατηρούνται και σήμερα, όπου blogger εμφανίζονται σαν ουδέτεροι παρατηρητές αλλά στην ουσία είτε ως διαφημιστές προϊόντων, είτε ως εκπρόσωποι τύπου κομμάτων ακόμα και ως "παπαγαλάκια". Φυσικά, δεν αναφέρομαι σε blog με ρητό εμπορικό ή κομματικό χαρακτήρα, διότι ο τελευταίος σε αυτά είναι γνωστός και δεν δημιουργεί προβληματισμό και σκεπτικισμό στους αναγνώστες.
Δεν ξέρω, εάν το blog θεωρείται μέσον ή εάν μεσο θεωρείται ο υπολογιστής, η εφημερίδα, το ραδιόφωνο κλπ (τα τεχνικά μέσα, μέσω των οποίων διαδίδεται το μήνυμα).
Είτε μέσο είτε όχι, όμως, το blog διαφέρει από την ηλεκτρονική έκδοση μιας εφημερίδας. Η πρώτη ήταν μία υπάρχουσα δομή, η οποία απλώς ψηφιοποιήθηκε. Το δεύτερο είναι κάτι το τελείως διαφορετικό με μη-ύπαρξη αντιστοίχου στην εξωυπολογιστική ζωή.
Σχετικά με την πτώση της αναγνωσιμότητας, αυτή προφανώς οφείλεται στο ότι αυξανόμενος αριθμός μπλογκ προσπαθεί να μοιρασθεί το σταθερό κοινό των αναγνωστών. Καθώς είναι οι ίδιοι οι αναγνώστες που γίνονται blogger ο χρόνος για ανάγνωση και σχόλια σε ιστολόγια άλλων δεν περισσεύει, αφού πρέπει να ασχοληθούν με το δικό τους. Στην πρώτη παράγραφο του σχολίου μου έγραψα και τους πιθανούς λόγους, που κάποια μπλογκ απολαμβάνουν υψηλότερη αναγνωσιμότητα από άλλα.
Υπάρχει νομίζω και διαφορά στην σύγκριση με την "ελεύθερη ραδιοφωνία" κλπ. Τα μέλη της ήταν ήδη δημοσιογράφοι και εάν και απελευθερώθηκαν από τις κυβερνητικές επιβολές, δεν νομίζω ότι απελευθερώθηκαν τελείως, καθώς είχαν να σκεφτούν είτε τους κομματικούς προσανατολισμούς των δήμων, είτε την γενικότερη επιχειρηματική ή όχι πολιτική των ιδιωτικών μέσων. Οι ιστολόγοι είναι ακόμα "ελεύθεροι", ενώ αυτοί, που θα επιλέξουν να γίνουν δημοσιογράφοι θα βρεθούν σε ανάλογες ελευθερίες, εξαρτήσεις κλπ, όπως και οι άλλοι συνάδελφοί τους.
Οι προσκεκλημένοι στις Βρυξέλλες ιστολόγοι πολύ απλά δεν εκπροσωπούν κανέναν, πέρα από τους εαυτούς τους. Δεν συνέστησαν διάφοροι ιστολόγοι σύλλογο (ή και συλλόγους προάσπισης των συμφερόντων τους), απλώς κάποιοι προσκλήθηκαν. Και εάν αφήσουμε την ίδια την εξουσία να δημιουργεί τις ομάδες συμφερόντων, αυτό είναι κάπως προβληματικό. Μού θυμίζει το "ας φτιάξουμε και αντιπολίτευση". Η εξουσία έχει δικαίωμα να ορίζει μόνο τον τρόπο πρόσβασης και να επιτρέπει την λειτουργία τους, όχι το πως θα στελεχωθούν.
Ίσως μέχρι στιγμής ο καλύτερος και δημοκρατικότερος τρόπος προάσπισης των συμφερόντων των ιστολόγων να είναι αυτός που βρίσκεται κάτω από αυτήν την διαδικασία, ή θα έπρεπε να συμπεριληφθεί σε αυτήν
http://ec.europa.eu/yourvoice/consultations/index_el.htm
Έχετε πιάσει πάρα πολλά θέματα, και δεν ξέρω από πού να αρχίσω -- γι' αυτό, δεν θα αρχίσω καν. Θα πω μόνο ότι η κατάσταση είναι λίγο χειρότερη από παλιότερα διότι, πολύ απλά, όσο διογκώνεται το μέσον, αρχίζει και μοιάζει όλο και περισσότερο με τα χάλια της "έξω" κοινωνίας. Το συν είναι ότι θα βρεις ανθρώπους και απόψεις που μπορεί και να μη τους γνώριζες στην πραγματική ζωή. Το μείον είναι ότι αναγκάζεσαι να έρθεις σε επαφή και με ανθρώπους που κανονικά δεν θα τους έλεγες ούτε καλημέρα, καθώς και με ψυχοπαθείς -- οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι απ' ότι φαίνεται στις στατιστικές.
Τα υπόλοιπα που θα ήθελα ενδεχομένως να πω έχουν ήδη ειπωθεί από άλλους σχολιαστές και από τον οικοδεσπότη, οπότε σταματώ εδώ.
Αγαπητέ Χασοδίκη καλωσόρισες και ευχαριστούμε για τα καλά λόγια (όσον αφορά το φούξια του φόντου είσαι πάντως ο πρώτος που μας παραπονιέται).
Περνώντας στην ουσία αυτών που λες, τακτοποίησες πολύ καλά τα θέματα που με απασχόλησαν κι εμένα στην ανάρτηση. Δεν έχω κάτι να προσθέσω στην περιγραφή και το δίλημμά που θέτεις, πέρα από το να δηλώσω τη συνολική συμφωνία μου. Η μόνη μου επιφύλαξη είναι στο κατά πόσο η ελευθερία στο διαδίκτυο και αλλά ζητήματα δικαιωμάτων στο διαδίκτυο αφορούν το σύνολο της κοινωνίας, ή έστω ένα μεγάλο μέρος της. Από τη δική μου πολιτική οπτική (αλλά εδώ νομίζω ότι ακολουθώ και την κοινή λογική) η ομάδα που κάθε φορά πλήττεται ή απλώς ανησυχεί για μια πιθανή αρνητική εξέλιξη, είναι αυτή που πρώτη κινητοποιείται και πιέζει. "ζητώντας το δίκιο της". Παρόλο πάντως που θεωρώ ότι οι μπλόγκερ αποτελούμε ξεχωριστή κοινότητα, τα ζητήματα που μας απασχολούν αφορούν τους περισσότερους χρήστες που δημοσιεύουν στο διαδίκτυο (φορουμίτες κτλ.) οπότε και η όποια εγρήγορση ή κινητοποίηση θα όφειλε να δικτυώνει όλους τους χρήστες με παρόμοιες ανησυχίες και συμφέροντα. Με το συμπέρασμα της τελευταίας παραγράφου σου συμφωνώ απολύτως.
Καλωσόρισες κι εσύ ντροπαλέ. Για το πρώτο που αναφέρεις μάλλον θα διαφωνήσουμε, κάποια από τα μπλογκ με υψηλή επισκεψιμότητα (αν εμπιστευθούμε τους διάφορους μετρητές επισκεπτών και εισερχόμενων συνδέσμων) δεν είναι ιδιαίτερα δικτυωμένα, ασχολούνται όμως πολύ συχνά με θέματα επικαιρότητας και συνήθως λαϊκίζουν (το τρωκτικό ας πούμε δεν το έχω πετύχει πουθενά σε σχόλια, ο πρέζα σχολιάζει ελάχιστα και σύνηθως γκρινιάρικα κτλ.) Όσα συμπληρώνεις για το ζήτημα αργότερα στα σχόλια σου με βρίσκουν σύμφωνο, είναι σαφές ότι το κοινό που ακολουθεί μόδες μάλλον μας εγκατέλειψε και εμείς αντίθετα γινόμαστε όλο και περισσότεροι.
Χαίρομαι πολύ για την περιγραφή που δίνεις στη συνέχεια όσον αφορά τη μόδα των μπλογκ, τις διαφορές με facebook, twitter κτλ και νομίζω ότι συμπληρώνεις εξαιρετικά ένα θέμα που έπιασα ελάχιστα στην ανάρτησή μου. Συμφωνώ απολύτως μαζί σου και στην κριτική για τους μπλόγκερ που κρύβουν οικονομικοπολιτικά συμφέροντα πίσω από τη μάσκα ενός προσωπικού μπλογκ.
Στη συνέχεια καλά κάνεις και επισημαίνεις τις διαφορές ανάμεσα σε ηλεκτρονικές εκδόσεις εφημερίδων, ελεύθερη ραδιοφωνία και μπλογκ, σε καμία περίπτωση όμως δε σκόπευα να τα εξομοιώσω. Έφερα απλώς κάποια παραδείγματα για "νέα μέσα" που πάλιωσαν και βρήκαν τη θέση τους στο γενικότερο σύστημα των μέσων επικοινωνίας.
Η πολιτική σου οπτική με βρίσκει σε πολύ μεγάλο βαθμό σύμφωνος, εντός και εκτός μπλογκόσφαιρας είμαι γενικά καχύποπτος με άτομα που λειτουργούν ως θεσμικοί συνομιλητές αλλά δεν έχουν εκλεγεί από καποια διαφανή διαδικασία, όπως επίσης και στις θεσμικές αλλαγές που ξεκινούν από τα πάνω και δε ζητούν τη συμμετοχή και συναίνεση των πολιτών. Στο λινκ που δίνεις δυστυχώς δε μπόρεσα να βρω κάποια διαβούλευση που είναι σχετική με το θέμα που συζητάμε και νομίζω ότι διάβασα προσεκτικά.
θα ήθελα πάντως να σας ευχαριστήσω και τους δύο που μπήκατε στον κόπο να γράψετε τόσο συγκροτημένα και εκτενή σχόλια στην πρώτη σας επίσκεψη σε ανάρτησή μου.
Καλώς τον cyrus, χαίρομαι πολύ για την επιστροφή σου στη μπλογκόσφαιρα. Λόγω της πιο ήπιας θεματολογίας μας, σε σύγκριση με το δικό σου μαχητικά ορθολογιστικό - σκεπτικιστικό μπλογκ (με όλη την αντίφαση που κουβαλάει η φραση μου αυτή) γενικά δεν έχουμε ταλαιπωρηθεί ιδιαίτερα από ψυχοπαθείς, ενώ οι πρόσωπο με πρόσωπο συναντήσεις μας με άλλους μπλόγκερ έχουν κινηθεί από το πληκτικό ως το αναπάντεχα ευχάριστο [ας πούμε ότι έχουμε σε γενικές γραμμές νορμάλ κοινό :-)]. Σίγουρα πάντως το θέμα που βάζεις είναι ένα παράπονο που πετυχαίνω συχνά στη μπλογκόσφαιρα. ΝΑ είσαι καλά και κυρίως να συνεχίσεις να γράφεις!
Καλησπέρα,
'Οντως δεν υπήρχε κάτι σχετικά με τα blogs στο Link, που ανέφερα.
Το σημείωσα, όμως, ως το καταλληλότερο κατά την γνώμη μου πλαίσιο, όπου θα μπορούσαν να δημοσιευθούν προτάσεις κανονισμών σχετικά με αυτά και να συζητηθούν από κάθε ενδιαφερόμενο και όχι απλώς από προσκεκλημένους.
Το ζήτημα της ελευθερίας στο διαδίκτυο αφορά οπωσδήποτε όλη την κοινωνία, διότι οι όποιοι περιορισμοί της ελευθερίας αυτής τυχόν επιβληθούν θα βασίζονται σε ένα πολιτικό σκεπτικό που θα μπορεί κάλλιστα να μεταφερθεί -τηρουμένων των αναλογιών- και εκτός διαδικτύου, στα πλαίσια π.χ. της σύγχρονης "θεολογίας της ασφάλειας". Το ζήτημα είναι κατά πόσον η κοινωνία το συνειδητοποιεί αυτό, και εκεί νομίζω ότι συμφωνούμε: δεν το (πολυ)συνειδητοποιεί...
Δημοσίευση σχολίου