Με αφορμή το αίνιγμα της Ινδιάννας, και άλλα πολλά

Στο διπλό μου κρεβάτι, την αγαπημένη μου έρημο,
το ελαφρύ μου σώμα βαραίνει συνήθως το κέντρο του,
το στρώμα είναι σκληρό, δε βυθίζεται εύκολα,
μια λεπτή γραμμή μόνο σχηματίζει στη μέση του.
Κι όταν τις νύχτες ονειρεύομαι στις άκρες του,
σιδηρόδρομοι περνούν από τη λεπτή του γραμμή,
μεταφέροντας μνήμες οργασμών και αιμάτινες δύσεις,
που κάποιο χέρι κρατούσα, δυνατά τρυφερά σαστισμένος.
Ή καράβια παράξενα, άδεια από άνθρωπους
οδηγούν μοναχά τις γοργόνες της πλώρης
"σε παραλία ερημική, για να απλώσουν εκεί"*
το σώμα τους το κουρασμένο από τα ταξίδια.
Αλλά κι ελικόπτερα κάποτε με καπνούς και πυραύλους,
περιπολούν πάνω κάτω απ’ το κεφάλι ως τα πόδια,
τους κραδασμούς ελέγχουν στα σκοτάδια του ύπνου μου,
στοχεύουν και με βομβαρδίζουν μ' ονειρώξεις.
Βέβαια, στο διπλό μου κρεβάτι, την αγαπημένη μου έρημο
το ελαφρύ μου σώμα δε βαραίνει πάντα το κέντρο του,
το στρώμα είναι σκληρό, υποστηρίζει καλά και ισόρροπα,
σβήνοντας τη λεπτή γραμμή που σχηματίζει στη μέση του.

[*Στίχος προφανώς κλεμμένος από τη Λίνα Νικολακοπούλου, που έχει εμπνεύσει και τη διεύθυνση του μπλογκ μας.]