[Με αφορμή ένα κείμενο της Ίσιδας και τις συζητήσεις με τον Παύλο, το Γιάννη και τη Μαριάννα.]
Ποτέ δε μπόρεσα να ορμήσω τέρμα μπροστά και να πετάξω το φλεγόμενο μπουκάλι προς το μέρος τους, να σημαδέψω με κομμάτια απ’ το πλακόστρωτο ό,τι δεν έκρυβε η ασπίδα. Κάτι με κράταγε μακριά από τη δράση, να φωνάζω «σκυλιά, φυλάτε τα αφεντικά σας», «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και να τον καμαρώνω. Λεπτός, με μακριά σγουρά μαλλιά που ξεχύνονταν από την κουκούλα και χέρια νευρώδη, σφιχτοδεμένα, εκτόξευε τις μολότοφ με ακρίβεια εκατοστού, χρησιμοποιούσε τους λοστούς – σημαίες το ίδιο καλά για επίθεση και άμυνα, έτρεχε και ελισσόταν πάντα με επιτυχία, μακριά από τα στρουμφάκια που μας κυνηγούσαν στα στενά. Ήταν βασανιστικές οι ώρες αναμονής στα καφενεία, μέχρι να επιστρέψουμε στο σπίτι που συγκατοικούσαμε, να μπορώ να τον φιλήσω, να τον αφήσω να μπει με δύναμη μέσα μου.
Κανείς βέβαια δεν ήξερε για μας. Έστω κι αν παραμέριζα την ανοησία κάποιων από τους συντρόφους μας (προσπάθησα μάταια για καιρό να τους εξηγήσω ότι δε λέμε πουστράκι, αλλά γκέι, δεν πάει το γράμμα, αλλά κάνει έρωτα), ούτε και ο ίδιος πίστευε ότι κάναμε κάτι παραπάνω από το «να περνάμε καλά». Ακόμα κι όταν τον φιλούσα παραξενευόταν, γελούσε κι έλεγε «αυτά τα κάνουμε με τις γκόμενες ρε συ» και μου έσπρωχνε το κεφάλι προς τα κάτω, στον μακρύ, δονούμενο πούτσο του, στα καλοσχηματισμένα του αρχίδια. Πνιγόμουν απ’ την ερωτική σιωπή μου και την ίδια στιγμή σκοτεινά το απολάμβανα.
Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω τι δουλειά είχε μαζί μας, ψιλοδιανοούμενος και ευαισθητούλης με την ήρεμή του φωνή και τις λεπτές του κινήσεις. Ακόμη και τα συνθήματα τα φώναζε παράξενα, σαν να ήθελε να πείσει τους αλήτες ότι είναι ταγματασφαλίτες, σαν να μην ήμασταν εκεί για να τους κάψουμε, να χαρούμε μια καλή φωτιά, μια νίκη έστω και ελάχιστη. Ρώτησα τον άλλο μια φορά λαχανιασμένη, όπως τρέχαμε να βρούμε την εντούρο του στα στενά, πώς διάολο έβγαζε συνεννόηση μαζί του. Εντάξει οι συνελεύσεις, αλλά στο σπίτι όλη μέρα, συγκάτοικοι κι έτσι. «Έχω τον τρόπο μου να του κλείνω το στόμα, όταν μιλάει πολύ.» είπε και χαμογέλασε πονηρά. Είχα ακούσει από συντρόφους ότι έπαιρνε καλές πίπες, δεν τους πίστευα όμως, ήταν οι ίδιοι ακριβώς που έλεγαν ότι με έχουν γαμήσει καθένας κι από διαφορετική βραδιά που ήμουν σουρωμένη. Το μόνο που είχε γίνει ήταν με έναν από αυτούς, είχα κάβλες, τον έφερα σπίτι μου μετά από ένα πάρτι, τον έγδυσα αλλά ήταν τόσο κομμάτια που δεν του σηκωνότανε με τίποτα. Μαλάκες άντρες, ξέρετε να καμαρώνετε για το πουλί σας, αλλά σπάνια να το δουλεύετε σωστά. Αυτόν τον πίστεψα όμως, κουβαλούσε πολλή δύναμη και τσαμπουκά, για να παινεύεται ψέματα ότι έδωσε άλλον ένα πούτσο ακόμα. Στο κάτω κάτω, οι πιο πολλοί θα έκρυβαν ότι πήγανε με αδερφή, αλλά το τελευταίο που του έλειπε ήταν η αυτοπεποίθηση.
Τον είχα γαμήσει κιόλας ένα βράδυ, μετά από ένα περιπολικό που είχαμε κάψει, πίναμε ρετσίνες οι δυο μας και κρυβόμασταν σε ένα πάρκο, καυτός Ιούλης ξημερώματα, έπεσε πάνω και με έγδυσε με βία, σχεδόν μου έσκισε τα ρούχα, πήγε να με αναποδογυρίσει αλλά του είπα «κώλο σου δίνουνε σπίτι σου, εδώ μόνο από μπροστά και άμα γουστάρεις», κόλλησε λίγο, χαμογέλασε και μπήκε μέσα μου σχεδόν αμέσως. Πλάκα έχουνε αυτά τα αρσενικά, κοπανιούνται και ιδρώνουν λες και σκάβουν, βαρέθηκα γρήγορα, του έτριψα λίγο τις ρώγες, του χάιδεψα τα αρχίδια και έσφιξα το μουνί μου ρυθμικά, στα καπάκια τελείωσε. Χρόνια αργότερα ρώτησα τον άλλον πώς άντεξε τόσο καιρό μαζί του.
Δεν την παλεύω με τη δουλειά καθόλου. Αύξηση δε μου δίνουν, λουφάρει και ό άλλος ο μαλάκας, όλη μέρα εγώ τρέχω με το παπί. Έπρεπε να το πάρω το πτυχίο, αλλά τότε έτρεχα με τις μαλακίες, βία στη βία της εξουσίας και σκατά. Μου έχει γαμήσει και τα μαλλιά το κράνος, συνέχεια πέφτουνε, τα ‘χα κι εγώ μακριά τόσο καιρό, αδυνατίσαν, μαλακίες. Πρέπει να σκάσω λεφτά και στο δερματολόγο, στο ΙΚΑ με κορόιδευε ο κωλογιατρός, δεν έχω τίποτα, να διακόψω το κάπνισμα λέει, γιατί αδυνατίζει την τρίχα, άι στο διάολο μωρή πούστρα που θα μου κόψεις το τσιγάρο, μια χαρά μου έμεινε. Η άλλη παίρνει τηλέφωνο, θα της πω ότι δεν το άκουγα από την κίνηση, πάλι θα θέλει να της ψωνίσω για το μαλακισμένο. Όλο τρώει, χέζεται και κλαίει, έπρεπε να μην πάω πίσω στην έκτρωση. Μας πήρανε τα χρόνια και βαράει το βιολογικό ρολόι και άι γαμήσου μωρή, δε σου φτάνει που σε παντρεύτηκα, επειδή τσίριζαν οι μανάδες μας κι εσύ μαζί τους.
Πάλι πορεία έχει γαμώ την καταδίκη μου, πώς θα βγω στη Λένορμαν τώρα; Α οι πούστηδες είναι, το έλεγε ο μαλάκας ο λουφαδόρος ότι θα έχει το πράη απόγευμα στο κέντρο. Γιορτάζουν λέει και περηφανεύονται. Τους ανθρώπους δεν τους ενώνει ο κώλος, εγώ αυτό ξέρω, άλλα τους ενώνουνε. Για μια στιγμή, ποιοι είναι αυτοί, δε γίνεται. Το πιο σφιχτό μουνί που γάμησα και η καλύτερη πίπα της ζωής μου ζευγάρι; Κι ας το αυτό, στο πράη τι κάνουνε;
[Τους ανθρώπους τους ενώνει η μέσα φωτιά, εγώ αυτό ξέρω. Κι αυτό είναι που κάνει τις διεισδύσεις και τις υποδοχές μας ξεκάθαρα πολιτικές, το στοίχημα αν θα τις αφήσουμε να μας πυρπολήσουν, με πάθος προς την αυθεντικότητα που λέει και η Ίσις. Μη με ρωτήσετε στα σχόλια πώς γίνανε ζευγάρι ο τυπάκος με την τύπισσα και πώς καταλήξανε στο Pride, η ιστορία αυτή φτιάχνει μοναχά συμπέρασμα και απορία.]
Κανείς βέβαια δεν ήξερε για μας. Έστω κι αν παραμέριζα την ανοησία κάποιων από τους συντρόφους μας (προσπάθησα μάταια για καιρό να τους εξηγήσω ότι δε λέμε πουστράκι, αλλά γκέι, δεν πάει το γράμμα, αλλά κάνει έρωτα), ούτε και ο ίδιος πίστευε ότι κάναμε κάτι παραπάνω από το «να περνάμε καλά». Ακόμα κι όταν τον φιλούσα παραξενευόταν, γελούσε κι έλεγε «αυτά τα κάνουμε με τις γκόμενες ρε συ» και μου έσπρωχνε το κεφάλι προς τα κάτω, στον μακρύ, δονούμενο πούτσο του, στα καλοσχηματισμένα του αρχίδια. Πνιγόμουν απ’ την ερωτική σιωπή μου και την ίδια στιγμή σκοτεινά το απολάμβανα.
Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω τι δουλειά είχε μαζί μας, ψιλοδιανοούμενος και ευαισθητούλης με την ήρεμή του φωνή και τις λεπτές του κινήσεις. Ακόμη και τα συνθήματα τα φώναζε παράξενα, σαν να ήθελε να πείσει τους αλήτες ότι είναι ταγματασφαλίτες, σαν να μην ήμασταν εκεί για να τους κάψουμε, να χαρούμε μια καλή φωτιά, μια νίκη έστω και ελάχιστη. Ρώτησα τον άλλο μια φορά λαχανιασμένη, όπως τρέχαμε να βρούμε την εντούρο του στα στενά, πώς διάολο έβγαζε συνεννόηση μαζί του. Εντάξει οι συνελεύσεις, αλλά στο σπίτι όλη μέρα, συγκάτοικοι κι έτσι. «Έχω τον τρόπο μου να του κλείνω το στόμα, όταν μιλάει πολύ.» είπε και χαμογέλασε πονηρά. Είχα ακούσει από συντρόφους ότι έπαιρνε καλές πίπες, δεν τους πίστευα όμως, ήταν οι ίδιοι ακριβώς που έλεγαν ότι με έχουν γαμήσει καθένας κι από διαφορετική βραδιά που ήμουν σουρωμένη. Το μόνο που είχε γίνει ήταν με έναν από αυτούς, είχα κάβλες, τον έφερα σπίτι μου μετά από ένα πάρτι, τον έγδυσα αλλά ήταν τόσο κομμάτια που δεν του σηκωνότανε με τίποτα. Μαλάκες άντρες, ξέρετε να καμαρώνετε για το πουλί σας, αλλά σπάνια να το δουλεύετε σωστά. Αυτόν τον πίστεψα όμως, κουβαλούσε πολλή δύναμη και τσαμπουκά, για να παινεύεται ψέματα ότι έδωσε άλλον ένα πούτσο ακόμα. Στο κάτω κάτω, οι πιο πολλοί θα έκρυβαν ότι πήγανε με αδερφή, αλλά το τελευταίο που του έλειπε ήταν η αυτοπεποίθηση.
Τον είχα γαμήσει κιόλας ένα βράδυ, μετά από ένα περιπολικό που είχαμε κάψει, πίναμε ρετσίνες οι δυο μας και κρυβόμασταν σε ένα πάρκο, καυτός Ιούλης ξημερώματα, έπεσε πάνω και με έγδυσε με βία, σχεδόν μου έσκισε τα ρούχα, πήγε να με αναποδογυρίσει αλλά του είπα «κώλο σου δίνουνε σπίτι σου, εδώ μόνο από μπροστά και άμα γουστάρεις», κόλλησε λίγο, χαμογέλασε και μπήκε μέσα μου σχεδόν αμέσως. Πλάκα έχουνε αυτά τα αρσενικά, κοπανιούνται και ιδρώνουν λες και σκάβουν, βαρέθηκα γρήγορα, του έτριψα λίγο τις ρώγες, του χάιδεψα τα αρχίδια και έσφιξα το μουνί μου ρυθμικά, στα καπάκια τελείωσε. Χρόνια αργότερα ρώτησα τον άλλον πώς άντεξε τόσο καιρό μαζί του.
Δεν την παλεύω με τη δουλειά καθόλου. Αύξηση δε μου δίνουν, λουφάρει και ό άλλος ο μαλάκας, όλη μέρα εγώ τρέχω με το παπί. Έπρεπε να το πάρω το πτυχίο, αλλά τότε έτρεχα με τις μαλακίες, βία στη βία της εξουσίας και σκατά. Μου έχει γαμήσει και τα μαλλιά το κράνος, συνέχεια πέφτουνε, τα ‘χα κι εγώ μακριά τόσο καιρό, αδυνατίσαν, μαλακίες. Πρέπει να σκάσω λεφτά και στο δερματολόγο, στο ΙΚΑ με κορόιδευε ο κωλογιατρός, δεν έχω τίποτα, να διακόψω το κάπνισμα λέει, γιατί αδυνατίζει την τρίχα, άι στο διάολο μωρή πούστρα που θα μου κόψεις το τσιγάρο, μια χαρά μου έμεινε. Η άλλη παίρνει τηλέφωνο, θα της πω ότι δεν το άκουγα από την κίνηση, πάλι θα θέλει να της ψωνίσω για το μαλακισμένο. Όλο τρώει, χέζεται και κλαίει, έπρεπε να μην πάω πίσω στην έκτρωση. Μας πήρανε τα χρόνια και βαράει το βιολογικό ρολόι και άι γαμήσου μωρή, δε σου φτάνει που σε παντρεύτηκα, επειδή τσίριζαν οι μανάδες μας κι εσύ μαζί τους.
Πάλι πορεία έχει γαμώ την καταδίκη μου, πώς θα βγω στη Λένορμαν τώρα; Α οι πούστηδες είναι, το έλεγε ο μαλάκας ο λουφαδόρος ότι θα έχει το πράη απόγευμα στο κέντρο. Γιορτάζουν λέει και περηφανεύονται. Τους ανθρώπους δεν τους ενώνει ο κώλος, εγώ αυτό ξέρω, άλλα τους ενώνουνε. Για μια στιγμή, ποιοι είναι αυτοί, δε γίνεται. Το πιο σφιχτό μουνί που γάμησα και η καλύτερη πίπα της ζωής μου ζευγάρι; Κι ας το αυτό, στο πράη τι κάνουνε;
[Τους ανθρώπους τους ενώνει η μέσα φωτιά, εγώ αυτό ξέρω. Κι αυτό είναι που κάνει τις διεισδύσεις και τις υποδοχές μας ξεκάθαρα πολιτικές, το στοίχημα αν θα τις αφήσουμε να μας πυρπολήσουν, με πάθος προς την αυθεντικότητα που λέει και η Ίσις. Μη με ρωτήσετε στα σχόλια πώς γίνανε ζευγάρι ο τυπάκος με την τύπισσα και πώς καταλήξανε στο Pride, η ιστορία αυτή φτιάχνει μοναχά συμπέρασμα και απορία.]
7 σχόλια:
Συγκλονιστικό κείμενο. Κυριολεκτικά.
Μού'κανες το ψυχόστρωτο μαλλιά κουβάρια...
Ο λόγος που δεν αφήνω σχόλια τελευταία στα κείμενά σου είναι ότι τα σχόλια τείνουν να γίνουν μεγαλύτερα σε έκταση από το κείμενο σε τόσες σκέψεις που με βάζουν. Αυτο.
ωραίο κείμενο;)
Ευχαριστώ βρε θεωρέμα, αλλά όπως το περιγράφεις, το κείμενο είναι επικίνδυνο :-) Όντως, το έγραψα γι άγριο.
Ευχαριστώ Ινδιάννα μου, το λογοτεχνικό στοίχημα της περιόδου είναι αυτό που ακριβώς που περιγράφεις, χαίρομαι που περνάει απέναντι σε σένα.
Καλώς τον les_boi. Σε ευχαριστώ πολύ και να μας ξανάρθεις, τώρα που βρήκες το δρόμο :-)
:-)
Ταυτίστηκες με την τύπισσα, Τανίλα; LOL Σε ευχαριστώ για τα καλά εμότικον.
Όπως έγινε στις συνεντεύξεις του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, στου Αλέξη Τσίπρα, έτσι και στη συνέντευξη που έγινε στο Ρουσόπουλο, οι ερωτήσεις ήταν:
α) στημένες
β) ανώδυνες και
γ) αποδείκνυαν τη βλακεία του ερωτώντος, προς δόξαν του ερωτόμενου.
Υπενθυμίζω ότι όλες οι ερωτήσεις που είχαν γίνει:
α) στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο ακόμα και από τον Λαρυ Κίνγκ απέφευγαν να τον στριμώξουν να απαντήσει:
- Πως έχασε το θρόνο του,
- Πως τελείωσε 3 στρατιωτικές σχολές σε 2 χρόνια.
- Πώς ενώ τα παιδιά του σπούδασαν σε πανεπιστήμια, αυτός δεν κατάφερε να γίνει ποτέ δεκτός στο Cambridge,
β) Στον Αλέξη Τσίπρα, κανείς ποτέ δεν ρώτησε ποιές είναι οι απόψεις του:
- Για την Ευρώπη,
- Για το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, τις κατακτήσεις του ευρωπαΙκού δικαίου και των αποφάσεων του ευρωπαϊκού δικαίου στα ανθρώπινα δικαιώματα και στα δικαιώματα των εργαζομένων (ή μήπως θα έπρεπε να παραιτηθούμε άπό όλα αυτά και να αρχίσουμε να τα διεκδικούμε από την αρχή με απεργίες στις φάμπρικες και με καταλήψεις σχολείων κλπ).
γ) Τον κύριο Ρουσόπουλο, δεν τον ρώτησε κανείς πως διαχειρίστηκε τις συμβουλές προς Καραμανλή (όποιος και να τις έδινε) περί Μονής Βατοπεδίου, αποπομπής Βουλγαράκη, αποπομπής Ρουσόπουλου, το πως άρχισε να πέφτει η δημοτικότητα της Ν.Δ. και να νεκραναστένεται η δημοτικότητα του ΠΑΣΟΚ.
Ο Τσίπρας, ο Κωνσταντίνος και ο Ρουσόπουλος,δεν φοβούνται καμιά ερώτηση δημοσιογράφων υπό τέτοιες συνθήκες.
Δημοσίευση σχολίου