4. Το δικαίωμα να είσαι κακός

(η ιστορία διαβάζεται αυτόνομα, αλλα άν θέλετε να μάθετε τι έγινε σε προηγούμενα επεισόδια πατήστε εδώ)

Ήταν 30 χρόνια πριν, η εποχή που η Παγκόσμια Κοινότητα βρισκόταν σε διαρκείς συσκέψεις προσπαθώντας να περάσει τον νόμο “περί ελέγχου του γονιδιακού εκφυλισμού της Παγκόσμιας Συνείδησης”: εγωιστικά κτήνη που κατ’ ευφημισμό αποκαλούνταν «άνθρωποι» επειδή εμφάνιζαν ανθρώπινη μορφή, έπρεπε να στειρώνονται και να μη σκορπάνε το σπόρο τους μαγαρίζοντας το ανθρώπινο είδος. Ήταν τότε που η ομάδα ψυχολόγων Holymen κατέθεσε την άποψη της για τον Jasper Enoksson.
«Ανθρωποειδές χωρίς συναισθήματα. Επικίνδυνος συνδυασμός υπερβολικά γοητευτικού παρουσιαστικού με υψηλό δείκτη νοημοσύνης και πλήρως βραχυκυκλωμένη συνείδηση –άτομο με αβυσσαλέο χαρακτήρα που κατέχει δυνάμεις υποβολής και χειραγωγεί ανθρώπους να τον πλησιάσουν με σκοπό τη συντριβή τους. Λειτουργεί πέραν ενστίκτων, δεν επιτίθεται σε όποιον του επιτεθεί παρά μόνο σε όσους τον πλησιάσουν με προθέσεις αγαθές».
«Ένα αγρίμι με δέρμα ανθρώπου, ένα πλάσμα που απλά πρέπει να εξοντωθεί και να γίνει μια καλή βιοψία, για να μελετηθεί η δομή του εγκεφάλου του» ωρυόταν ο επικεφαλής των Holymen.

Η ανθρωπολόγος Tanja Tahiti μελετούσε την περίπτωση Jasper Enoksson παράλληλα με ψυχολόγους και κοινωνιολόγους για περισσότερο από τρία χρόνια. Ο Jasper Enoksson έκανε κακό μονάχα σε όσους πλησίαζαν πολύ κοντά. Και μάλιστα μόνο σε έναν τη φορά. Και με έναν τρόπο που, παρότι χαρακτηρίστηκε «ύπουλος», δεν ήταν. Ήταν «απεγνωσμένος». Ο Jasper Enoksson σκότωνε με σφιχτές αγκαλιές. Η αγκαλιές του απομυζούσαν τη ζωή απ’ τους άλλους, τους έπνιγε μέσα τους.
Οι νευροβιολόγοι έβλεπαν μια κακή επαφή ανάμεσα στο βιολογικό του κομμάτι και το νοητικό- «πιθανόν εγκεφαλική βλάβη τον οδηγεί να μην μπορεί να συλλάβει τη δύναμή του, δείχνει να μη μπορεί να κατανοήσει πόση δύναμη αντέχουν τα ανθρώπινα πνευμόνια, πόση αντοχή έχει ο θώρακας στο σφίξιμο δυο μπράτσων γύρω του». Οι ψυχολόγοι έρχονταν σε ρήξη διότι οι μισοί υποστήριζαν ότι υπάρχει εγκεφαλική βλάβη και είναι εν αγνοία του και οι άλλοι μισοί ότι είναι εν πλήρη συνειδήσει και πρόκειται για έναν διαταραγμένο άνθρωπο που με όχημα την αγάπη παγίδευε τα θύματα του που φόνευε κατά συρροή. «Φταίει η κοινωνικοποίησή του δεν τον έμαθαν πόση αγάπη αντέχει κάποιος» έλεγαν οι κοινωνιολόγοι «και τέλος πάντων αυτά τα ρευστά όρια και η χαλάρωση των θεσμών έχει οδηγήσει σε αυτά τα περιστατικά και πρέπει επιτέλους να επιβληθεί αυστηρότερος κοινωνικός έλεγχος και να ελεγχθεί γονιδιακά ο πληθυσμός που καλείται να κοινωνικοποιηθεί».
Και εδώ μπαίνει η Tahiti να πει όσα της έμαθε ο Buckingham και να τα βάλει με τη βιολογία, την ψυχολογία και την κοινωνιολογία «τα τρία κακά της ανθρώπινης μοίρας μας» όπως τα αποκαλούσε. «Υποτίθεται ότι οι νεωτερικές κοινωνίες στηρίζουν μια πιο «ελεύθερη» τάση εξατομίκευσης του ανθρώπου, μέσω της οποίας του αναγνωρίζονται ικανότητες, δεξιότητες και ένα είδος αυτονομίας –ο καθένας μπορεί να δρα με την υποκειμενικότητα του στις αντικειμενικές αξίες και με την αλληλεπίδραση με αυτές, τους θεσμούς και τις δομές, τελικά θα βελτιωθεί ο κόσμος. Όταν όμως αυτή η ανθρώπινη «αυτονομία» και αυτενέργεια επεκτείνεται σε πεδία αξιόποινων πράξεων, π.χ σε περιπτώσεις απειθαρχίας ή βίαιων περιστατικών, η κοινωνία εγκαλεί το «συντηρητικό» παρελθόν της, το οποίο την κάνει να νιώθει ασφάλεια μέσα στα τόσο ευδιάκριτα όρια των «φυσιολογικών» συμπεριφορών, και επιζητά την καταστολή τέτοιων δράσεων με εφαρμογή αυστηρότερων μορφών κοινωνικής πολιτικής και μεγαλύτερου έλεγχου των πολιτών –ειδικά κάποιων κατηγόριων. Κάποτε τουλάχιστον προσποιούμασταν ότι τα ιδρύματα προστατεύουν τους προβληματικούς από εμάς, τώρα λέμε έξω από τα δόντια ότι τα ιδρύματα προστατεύουν εμάς από κάθε τι μη φυσιολογικό.
»Είναι τρομερό ότι στηρίζουμε δομές που είναι ταυτόχρονα παραγωγικές και κατασταλτικές: παράγουν υποκειμενικότητες που θέλουμε και καταστέλλουμε τις άλλες που δεν μας αρέσουν! Από πού κι ως πού και ποιος αποφασίζει τελικά; Ποιος θα αποφασίσει ότι εκείνοι που πέθαναν στα χέρια του Jasper Enocksson δεν είχαν θάνατο πιο ευτυχισμένο από άλλους που πεθαίνουν από γήρας και ασθένειες φριχτές. Ποιος τέλος πάντων ορίζει ότι ο Enocksson που σε μια φυλή Ινδιάνων μπορεί να θεωρούταν ότι παίρνει μακριά τον ισόβιο πόνο των ανθρώπων και τους ελευθερώνει στο πνεύμα, τη θεότητα, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη να επιβάλει αυτό το ενιαίο, παγκόσμιο, γενικευμένο και εν τέλει τετραγωνίσιμου, στα μέτρα του δυτικού πολιτισμού, ανθρώπινο πρότυπο».

Όπως κάθε νέα θεώρηση η θεωρία της Tanja Tahiti πριν 30 χρόνια ήρθε να παραγκωνίσει παγιωμένες «παραδοσιακές» θέσεις δηλώνοντας υπερβάσεις που οι κοινωνίες δεν είχαν (και δεν έχουν) καταφέρει ακόμα να ενσωματώσουν. Έτσι συνάντησε αντιστάσεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και οδηγεί τους αρμόδιους εμπλεκόμενους να βιώσουν καταστάσεις ιδεολογικής και ηθικής σύγκρουσης και μια γενικευμένη «σύγχυση». Η Παγκόσμια Κοινότητα αποφάσισε, να μην αφήσει τις ισορροπίες στο χέρι της κοινωνίας να τις φτιάξει, αλλά να επιλέξει και τα γονίδια που θα συμβάλουν σε αυτήν. Έτσι αποφάσισε να αρχίσει τον γονιδιακό έλεγχο και οι Ψυχολόγοι της ομάδας Holymen είχαν μια λογική σε αυτό που υποστήριζαν: άνθρωποι σαν τον Enoksson δεν ήταν άνθρωποι γιατί δεν είχαν «ανθρωπιά». Τι σόι άνθρωπος σκοτώνει από αγάπη τους δικούς του; Δεν σκοτώνει τους εχθρούς, μα τους πιο αγαπημένους; Ναι, τέτοια «παράλογα» γονίδια έπρεπε να διαγραφούν από το είδος.
Όμως η Tanja Tahiti δεν ονειρευόταν ένα κόσμο με τέλεια γονίδια. Όπως σεβόταν το δικαίωμα του ανθρώπου στην τελειότητα, σεβόταν και το δικαίωμα του στην έκπληξη, στο απρόσμενο, στο «τρελό» γονίδιο. Τι σόι ζωή θα ήταν αυτή σε μια γυάλα γεμάτη έξυπνους και καλούς ανθρώπους; Σαν αβγά σε εργαστήρια εκκόλαψης –απλά θα αναπαραγόμασταν, ίδια μικρά αυγά. Να γεννιόμαστε και να σαπίζουμε μέσα στο κέλυφός μας. Εύθραυστοι άνθρωποι που πρέπει να προσέχουμε μη μας συνθλίψει ο «σκληρός» άλλος –και γι΄ αυτό πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να βγει ένας τέτοιος, κακός. Μα αν εγώ θέλω ένα «κακό»; Αν εμένα με συνθλίψει στη αγκαλιά του και από μέσα μου βγει ένα κύκνος, κι όχι ένα κοτόπουλο όπως σ΄ όλους εσάς. Ποιος θα μου στερήσει αυτή τη δυνατότητα; Με ποιο δικαίωμα κάποιος μπορεί να μου στερεί τις πιθανότητες καταστροφή ή ανάπτυξής μου;
Εξάλλου τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι σα να ομόρφαιναν και όχι λόγω πλαστικών επεμβάσεων. Σα να είχε γίνει μια «εξελικτική» επιλογή, οι ωραίοι ζευγάρωναν με ωραίους και οι άσχημοι έμεναν μόνοι χωρίς να διαιωνίζουν το dna τους, το ανθρώπινο είδος λοιπόν έκανε μια επιλογή στο βάθος των αιώνων: να ομορφύνει. Με τον ίδιο τρόπο θα έκανε την επιλογή να «καλοσυνέψει» αν αυτό χρειαζόταν στην εξέλιξή του.
Αλλά αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα του Jasper Enoksson. Το παρουσιαστικό του δεν προϊδέαζε για το καταστροφικό περιεχόμενό τους ψυχισμού του. Οι κακοί που έδειχναν «κακοί» δεν ήταν πρόβλημα. Όσοι παραπλανούσαν ήταν στο μάτι του κυκλώνα τους «γονιδιακού ελέγχου».

Η Coral Bailey Rae βρήκε την Tanja Tahiti να αγορεύει σε ένα αμφιθέατρο, μπροστά σε φοιτήτριες που άκουγαν συνεπαρμένες απ’ το πάθος και την τρέλα της. Η Coral διαφωνούσε με όσα έλεγε αλλά ερωτεύτηκε το πάθος και την τρέλα της. Γιατί και η Coral Bailey Rae υπήρξε ένας άνθρωπος με πάθος και τρέλα μέχρι να κλειστεί στο μαυσωλείο του γάμου της. Και του Κογκρέσου. Και σκέφτηκε ότι είναι πολύ μεγάλο κρίμα αυτό το εξωτικό πλάσμα να ζει μόνο τους στους δρυμούς της μοναξιά του. Και κάποιοι «ενσυνείδητοι» να θέλουν να το αφανίσουν.
«Τα είδη υπό εξαφάνιση θέλουν προστασία» της είπε όταν την πλησίασε.
«Να χαρείς, αν ήρθες να μου πεις το παράνομο κυνήγι φάλαινας, είσαι η τρίτη μέσα στην εβδομάδα, δε θα το αντέξω» είπε η Tanja Tahiti.
«Για τους λύκους της στέπας μίλαγα» είπε η Coral Bailey Rae. «Υπάρχει εκεί έξω ένας ακόμα σαν κι εσένα. Πάρε τον ασπρουλιάρικο κώλο σου και πήγαινε να τον βρεις. Αύριο στις 7.30 το πρωί φεύγει από το γραφείο του Προέδρου εγκύκλιος που εγκρίνει τη χρηματοδότηση της πιλοτική εφαρμογής του προγράμματος και όλες οι ενστάσεις απορρίπτονται. Υπολογίζω το πολύ σε τρεις μέρες να κινηθούν οι διαδικασίες για την οριστική σύλληψή των πρώτων πειραματόζωων –και ξέρεις ποιον εννοώ. Κακώς είμαι εδώ σήμερα αλλά το είδος σου Tanja Tahiti πρέπει να αναπαραχθεί, είσαι υπό εξαφάνιση μουρλή ιδεαλίστρια... Υπήρξα κι εγώ σαν κι εσένα και παντρεύτηκα έναν σοβαρό μαλάκα. Tα παιδιά μου γεννήθηκαν ευνουχισμένα και υπεύθυνα. Χωρίς πάθος για ζωή. Λοιπόν, αυτό που είσαι, κοίτα να βρεις τον παλαβό που ερωτεύτηκες και να το διαιωνίσεις. Ο Δαρβίνος κι εσύ ξέρεις ότι ο έρωτας σε οδηγεί στα σωστά γονίδια. Κρύψ’ τα μέσα σου όσο προλαβαίνεις. Και αυτό είναι το πολύ για τρεις μέρες…».

O Jasper Enoksson και η Tanja Tahiti πέρασαν τρία μερόνυχτα μαζί και, όσο οι ώρες περνούσαν ο έρωτας γινόταν όλο πιο παθιασμένος όπως σφιγγόταν ο ένας πάνω στον άλλο. Ήταν λες και σάρκες και κόκαλα ενωνόντουσαν σε μια ίδια μάζα, λες και ήταν ένα κορμί. Όταν οι αστυνομικοί μπήκαν σπάζοντας την πόρτα, την βρήκαν μισοπνιγμένη στην αγκαλιά του κι εκείνον γεμάτο μελανιές, δαγκωνιές και σημάδια στον λαιμό απ’ τα βίαια φιλιά της. Τον απέσυραν από πάνω της και μαζί με μια κουβέρτα της πέταξαν το ένταλμα ερεύνης καθώς και τις κατηγορίες της για απόκρυψη και φυγάδευση εγκληματία.
Ο Jasper Enoksson στειρώθηκε και κρατήθηκε σε ιατρικό κέντρο, μαζί με τα άλλα πειραματόζωα, σε κατάσταση πλήρους καταστολής σε όλη την υπόλοιπη ζωή του όπου και μελετήθηκε διεξοδικά. Η Tanja Tahiti έφυγε την επόμενη ημέρα και έλειψε δυο χρόνια –πήγε στο πατρικό της στην Φινλανδία. Έπειτα ξαναγύρισε στην Σουηδία δυνατότερη από ποτέ και αφοσιώθηκε στην Πανεπιστημιακή καριέρα της πολεμώντας ενάντια στην ευγονική, την νέα κοινωνιολογία και την εξελικτική ψυχολογία όπως κάνει και στο βιβλίο της «ανθρώπινα είδη υπό εξαφάνιση: ο λύκος της στέπας».

Ο λόγος που την αναζητούσαν τώρα ήταν τα κρούσματα λυκανθρωπισμού που είχαν χτυπήσει στην Γερμανία και φαίνονταν να πέρασαν στην Αυστρία. Και η Tanja Tahiti δε θα έδινε δεκάρα να βοηθήσει, αν δεν υποπτευόταν ότι ο ένας απ’ τους δυο λυκάνθρωπους ήταν ο γιος της. Εκείνο το αγόρι που γέννησε κρυφά στο χωριό της, ένα χωριό χτισμένο στους κρατήρες των σβησμένων ηφαιστείων, που έπειτα έγιναν οι τεχνητές λίμνες της Mariah Laach. Εκείνο το παιδί που κουβάλαγε τα γονίδια της σφιχτής αγκαλιάς του πατέρα του και τους τρομερούς μα, για χρόνια ανενεργούς, κυνόδοντες της μαμάς του. Που έκανε τις γυναίκες που αγαπούσε κέντρο του κόσμου του και το σύμπαν του ήταν φτιαγμένο από αυτές. Που τις έπνιγε με την τόση αγάπη του κι εκείνες το παρατούσαν για να μην σκάσουν στην αγκαλιά του. Εκείνο το παιδί που ήπιε bloody squirrel απ’ τα χείλη μιας αλλόκοτης Κοκκινοσκουφίτσας και μετά κατάλαβε ότι τα δόντια του έδειχναν την προδιάθεση. Και ο έρωτας θα τον οδηγούσε στα σωστά γονίδια. Τα δικά της. Και το έσκασαν μαζί...