Το αεροπλάνο πετάει πάνω από ροζ σύννεφα. Ξημέρωμα στην Αττική. Η τελευταία μέρα του καλοκαιριού ποτέ δεν είχε φανεί τόσο γέρικη. Ποτέ δεν είχε φανεί τόσο κρύα. Η αδερφή μου κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο. Εγώ κοιτάζω την αδερφή μου. Εμένα δε με κοιτάζει κανείς.
Το βράδυ που φτάσαμε στα Χανιά μαζευτήκαμε όλοι στο πατρικό της Μαρίας για το «εργένικο πάρτι».
-Κανονικά δε θα έπρεπε να είστε μόνο κορίτσια και να κάνετε βρόμικα πράγματα; Ρώτησα τη μέλλουσα νυφούλα.
-Μα είμαστε μόνο κορίτσια χρυσό μου. Εσείς δεν είστε καλεσμένοι: είστε η ατραξιόν της βραδιάς! Λοιπόν, είσαι έτοιμος για να μας κάνεις στριπ-τιζ; Γέλασε δυνατά η Μαρία.
Οι λέξεις ήταν ό,τι πιο βρόμικο κάναμε –μαζί με κάτι χύμα κρητικά τσιγάρα, σκέτο μπετόν. Όλο το υπόλοιπο βράδυ αποστειρώθηκε μέσα σε ατμούς κατσαρόλας. Η Μαρία να ξεπετσιάζει το κοτόπουλο ενώ ο αδερφός της έφτιαχνε το ιταλο-κινεζο-Μαρκό-ρυζό του. Η Ρένα διάβαζε ποίηση πάνω από μια μισοκομμένη φρατζόλα. Στο ένα χέρι το βιβλίο, στο άλλο το μαχαίρι.
-Βάλθηκες να πεθάνεις απόψε ; λέω και της αρπάζω τον Μαγιακόβσκι.
Το μαχαίρι δεν αποτελουσε τόσο μεγάλο κίνδυνο.
Η μουσική ηχεί παράξενα. Μπολιασμένη με το σφύριγμα της χύτρας, είναι σα να ταξιδεύουμε σ’ ένα μουσικό- Μουντζούρη που αγκομαχάει να ανεβάσει τη διάθεση μας. Η αδερφή μου μασουλάει μπισκότα κανέλας και πηδάει απ’ το ένα θέμα στο άλλο –στην προηγούμενη ζωή της μάλλον ήταν καγκουρό. Η Μαρία βρίσκει ευκαιρία, έρχεται και με ρωτάει για τον πρώην της. Όχι, δεν τον βλέπω καθόλου στην Αθήνα. Όχι, δεν ξέρω αν βγαίνει με άλλη τώρα. Ναι, άμα μάθω θα της πω.
Όλο για πρώην μιλάει, μα μόνο το μέλλον σκέφτεται. Αν όχι γιατί παντρεύεται το Θανάση αύριο; Η Ρένα πάλι μόνο τον Κώστα σκέφτεται, αλλά δε μιλάει γι’ αυτόν. Από τότε που έφυγε δεν ξαναμίλησε. Τον έβρισε λίγο και μετά τίποτα. Μάλλον γιατί κατάλαβε πως μόνο στη σκέψη της έμεινε. Κι αν τον τυπώνει στη γλώσσα, τον κόβει σε λέξεις και τον μοιράζει σε προτάσεις, στο τέλος δε θα της μείνει τίποτα δικό του. Δε θέλει να τον χαραμίζει σε εισπνοές, εκπνοές, φωνές και ήχους. Δε θέλει να τον μοιράζεται με άλλους.
Πίνουμε κρασί και προσποιούμαστε ότι το φαΐ είναι εξαιρετικό. Ότι η παρέα είναι εξαιρετική. Μένουμε νηστικοί βέβαια. Στο στομάχι και στην καρδιά. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Ο Μάρκος πάει να φέρει τη φωτογραφική μηχανή.
-Να μας θυμάσαι όλους με αγάπη!
-Πάντα με αγάπη, λέει κι η Ρένα.
Και η Μαρία σηκώνεται ν’ αλλάξει cd πριν βάλει τα κλάματα.
Θυμήθηκε ένα καλοκαίρι στην Αντίπαρο, είπε στη Ρένα «είσαι τρελή κι ανάποδη και σ’ όποιον δεν αρέσει να μη σε κάνει παρέα. Εγώ σ’ αγαπάω και δε σ’ αλλάζω». Αλλάξανε όμως και οι δυο. Η Μαρία αρραβωνιάστηκε- έμπλεξε, χάθηκε. Και η Ρένα χάθηκε -όπως συνήθιζε, πάντα ήταν χαμένη στον κόσμο της άλλωστε. Όταν την αποχαιρετούσε στο πλοίο της έδωσε ένα cd με τα τραγούδια που χορεύανε το τελευταίο καλοκαίρι. «Έχει και το τραγούδι των Pulp. Μην ξεχάσεις τα λόγια…» της είχε πει η Μαρία. «Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ» της είχε πει. Και την έσφιξε. Με αγάπη.
Τις κοιτάζω στο νεροχύτη. Η μια πλένει, η άλλη ξεπλένει. Τα πιάτα περνάνε από χέρι σε χέρι, σα νομίσματα που εξαργυρώνουν τη φιλία τους. Ανεκτίμητη αλλά πια εύθραυστη. Σαν πορσελάνη. Δεν αντέχει στην τριβή. Δεν κάνει να την χρησιμοποιείς πολύ...
Φεύγοντας ο Μάρκος χαρίζει στη Ρένα το βιβλίο του Μαγιακόβσκι.
-Έτσι που το 'κανες μες στην κουζίνα, παρ’ το τώρα! Και της γελάει.
Αφήνουμε και τη Μαρία πίσω.
-Να πας να κοιμηθείς, αύριο είναι μεγάλη μέρα.
-Αυτό είναι που με ανησυχεί: που μεγάλωσα κι εγώ για να της ταιριάξω, λέει εκείνη.
-Θα είναι ο πιο μεγάλος και βαρετός γάμος της Κρήτης. Θα σ’ αρέσει θα δεις!
-Ρε παιδιά, που μ’ αφήνετε τώρα; Φοβάμαι.
Κοιταζόμαστε με τη Ρένα. Είχαμε μια κουβέντα στο ταξίδι για τις επιλογές. Η Μαρία επέλεξε. Παντρεύεται αύριο. Τα υπόλοιπα είναι ακκισμοί. Ή απλά κακοί υπολογισμοί. Αλλά εγώ δεν πιστεύω πια ότι οποιοσδήποτε δικαιοδοτείται να αλλάζει γνώμη μόλις τα βρει σκούρα.
-Τα βλέπεις όλα σκούρα επειδή εσύ είσαι κάτασπρη μέσα στο νυφικό σου. Άντε, σάλτα κάτω. Θα σε δούμε αύριο στην Αγία Μαρίνα στις έξη. Μη μας στήσεις!
Τη βλέπουμε να προχωράει μόνη της και να μπαίνει στο σπίτι. Τελευταία φορά μόνη της. Αύριο ζευγαρωμένη κι αυτή…
Το βράδυ που φτάσαμε στα Χανιά μαζευτήκαμε όλοι στο πατρικό της Μαρίας για το «εργένικο πάρτι».
-Κανονικά δε θα έπρεπε να είστε μόνο κορίτσια και να κάνετε βρόμικα πράγματα; Ρώτησα τη μέλλουσα νυφούλα.
-Μα είμαστε μόνο κορίτσια χρυσό μου. Εσείς δεν είστε καλεσμένοι: είστε η ατραξιόν της βραδιάς! Λοιπόν, είσαι έτοιμος για να μας κάνεις στριπ-τιζ; Γέλασε δυνατά η Μαρία.
Οι λέξεις ήταν ό,τι πιο βρόμικο κάναμε –μαζί με κάτι χύμα κρητικά τσιγάρα, σκέτο μπετόν. Όλο το υπόλοιπο βράδυ αποστειρώθηκε μέσα σε ατμούς κατσαρόλας. Η Μαρία να ξεπετσιάζει το κοτόπουλο ενώ ο αδερφός της έφτιαχνε το ιταλο-κινεζο-Μαρκό-ρυζό του. Η Ρένα διάβαζε ποίηση πάνω από μια μισοκομμένη φρατζόλα. Στο ένα χέρι το βιβλίο, στο άλλο το μαχαίρι.
-Βάλθηκες να πεθάνεις απόψε ; λέω και της αρπάζω τον Μαγιακόβσκι.
Το μαχαίρι δεν αποτελουσε τόσο μεγάλο κίνδυνο.
Η μουσική ηχεί παράξενα. Μπολιασμένη με το σφύριγμα της χύτρας, είναι σα να ταξιδεύουμε σ’ ένα μουσικό- Μουντζούρη που αγκομαχάει να ανεβάσει τη διάθεση μας. Η αδερφή μου μασουλάει μπισκότα κανέλας και πηδάει απ’ το ένα θέμα στο άλλο –στην προηγούμενη ζωή της μάλλον ήταν καγκουρό. Η Μαρία βρίσκει ευκαιρία, έρχεται και με ρωτάει για τον πρώην της. Όχι, δεν τον βλέπω καθόλου στην Αθήνα. Όχι, δεν ξέρω αν βγαίνει με άλλη τώρα. Ναι, άμα μάθω θα της πω.
Όλο για πρώην μιλάει, μα μόνο το μέλλον σκέφτεται. Αν όχι γιατί παντρεύεται το Θανάση αύριο; Η Ρένα πάλι μόνο τον Κώστα σκέφτεται, αλλά δε μιλάει γι’ αυτόν. Από τότε που έφυγε δεν ξαναμίλησε. Τον έβρισε λίγο και μετά τίποτα. Μάλλον γιατί κατάλαβε πως μόνο στη σκέψη της έμεινε. Κι αν τον τυπώνει στη γλώσσα, τον κόβει σε λέξεις και τον μοιράζει σε προτάσεις, στο τέλος δε θα της μείνει τίποτα δικό του. Δε θέλει να τον χαραμίζει σε εισπνοές, εκπνοές, φωνές και ήχους. Δε θέλει να τον μοιράζεται με άλλους.
Πίνουμε κρασί και προσποιούμαστε ότι το φαΐ είναι εξαιρετικό. Ότι η παρέα είναι εξαιρετική. Μένουμε νηστικοί βέβαια. Στο στομάχι και στην καρδιά. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Ο Μάρκος πάει να φέρει τη φωτογραφική μηχανή.
-Να μας θυμάσαι όλους με αγάπη!
-Πάντα με αγάπη, λέει κι η Ρένα.
Και η Μαρία σηκώνεται ν’ αλλάξει cd πριν βάλει τα κλάματα.
Θυμήθηκε ένα καλοκαίρι στην Αντίπαρο, είπε στη Ρένα «είσαι τρελή κι ανάποδη και σ’ όποιον δεν αρέσει να μη σε κάνει παρέα. Εγώ σ’ αγαπάω και δε σ’ αλλάζω». Αλλάξανε όμως και οι δυο. Η Μαρία αρραβωνιάστηκε- έμπλεξε, χάθηκε. Και η Ρένα χάθηκε -όπως συνήθιζε, πάντα ήταν χαμένη στον κόσμο της άλλωστε. Όταν την αποχαιρετούσε στο πλοίο της έδωσε ένα cd με τα τραγούδια που χορεύανε το τελευταίο καλοκαίρι. «Έχει και το τραγούδι των Pulp. Μην ξεχάσεις τα λόγια…» της είχε πει η Μαρία. «Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ» της είχε πει. Και την έσφιξε. Με αγάπη.
Τις κοιτάζω στο νεροχύτη. Η μια πλένει, η άλλη ξεπλένει. Τα πιάτα περνάνε από χέρι σε χέρι, σα νομίσματα που εξαργυρώνουν τη φιλία τους. Ανεκτίμητη αλλά πια εύθραυστη. Σαν πορσελάνη. Δεν αντέχει στην τριβή. Δεν κάνει να την χρησιμοποιείς πολύ...
Φεύγοντας ο Μάρκος χαρίζει στη Ρένα το βιβλίο του Μαγιακόβσκι.
-Έτσι που το 'κανες μες στην κουζίνα, παρ’ το τώρα! Και της γελάει.
Αφήνουμε και τη Μαρία πίσω.
-Να πας να κοιμηθείς, αύριο είναι μεγάλη μέρα.
-Αυτό είναι που με ανησυχεί: που μεγάλωσα κι εγώ για να της ταιριάξω, λέει εκείνη.
-Θα είναι ο πιο μεγάλος και βαρετός γάμος της Κρήτης. Θα σ’ αρέσει θα δεις!
-Ρε παιδιά, που μ’ αφήνετε τώρα; Φοβάμαι.
Κοιταζόμαστε με τη Ρένα. Είχαμε μια κουβέντα στο ταξίδι για τις επιλογές. Η Μαρία επέλεξε. Παντρεύεται αύριο. Τα υπόλοιπα είναι ακκισμοί. Ή απλά κακοί υπολογισμοί. Αλλά εγώ δεν πιστεύω πια ότι οποιοσδήποτε δικαιοδοτείται να αλλάζει γνώμη μόλις τα βρει σκούρα.
-Τα βλέπεις όλα σκούρα επειδή εσύ είσαι κάτασπρη μέσα στο νυφικό σου. Άντε, σάλτα κάτω. Θα σε δούμε αύριο στην Αγία Μαρίνα στις έξη. Μη μας στήσεις!
Τη βλέπουμε να προχωράει μόνη της και να μπαίνει στο σπίτι. Τελευταία φορά μόνη της. Αύριο ζευγαρωμένη κι αυτή…
(η συνέχεια και το τέλος την επόμενη Πέμπτη)
2 σχόλια:
Το τραγούδι των Cure ιδανικό για την ατμόσφαιρα του κειμένου. Σε αναμονή του 2ου μέρους ...
Sot
:)
Δημοσίευση σχολίου