Τη ζωή μου μηδενίζω πάει να πει πώς ξαναρχίζω – indienone-logic set #0

-Ποιο είναι το πιο παράξενο ζώο που έχεις δει ποτέ, είπε η Ινδιάνα παρατηρώντας έναν βούβαλο.
-Εσύ, είχε απαντήσει ο Σαμμάνος μέσα από τους πυκνούς καπνούς εκείνου του μαντζουνιού, που έκαιγε μέσα από ένα καλάμι, στο στόμα του
-Και πώς θα με δάμαζες;
-Όπως όλα τα αλλόκοτα πλάσματα, θα σε μάγευα με τη μουσική.
-Και πού θα με κράταγες;
-Δε νομίζω ότι θα σε κράταγα. Κανείς δε μπορεί να σε κρατήσει για πολύ. Άσε που εμείς οι δυο θα τρώγαμε ο ένας τον άλλο με μαθηματική ακρίβεια.
«Με μαθηματική ακρίβεια»; Της είχε πει ότι δεν έχει καμία βεβαιότητα. Της είχε πει να μην έχει κι αυτή απολυτότητες. Και τώρα μιλάει με μαθηματικά, με την επιστήμη της ακριβείας;
-Μα… είχες πει… νόμιζα…ότι εμείς…
-Σταμάτα όλα να τα ψάχνεις. Κι έλα να κοιμηθούμε. Ναι;

Εκείνο το βράδυ έβρεξε. Κι όχι μόνο απ’ τα μάτια της Ινδιάνας. Οι ουρανοί βρυχώνταν σαν άγρια θεριά και η βροχή έπεφτε οργισμένη, σταγόνες νυχιές κι έγδερναν τη σκηνή που μέσα της κοιμόταν το ζευγάρι. Κι έπειτα ήρθε κι ο αέρας, τυφώνας μες την έρημο, σωστός κατακλυσμός σήκωσε την άμμο σε τρελό χορό και έγδυσε τα βάγια από τα σκληρά λέπια τους.
Το άλλο πρωί που η Ινδιάνα βρήκε τις αισθήσεις της ήταν μονάχη στην όχθη ενός ποταμού. Μα πουθενά ο Σαμμάνος. «Θα έρθει το ξέρω» έλεγε, «θα γυρίσει σ’ εμένα όπου κι αν πήγε κι αν βρεθεί».
Και έμεινε εκεί να τραγουδά τα τραγούδια του, να αφηγείται ιστορίες που τις έλεγε εκείνος. Μίλαγε και περίμενε να ταξιδέψει τη φωνή της ο άνεμος, να την ακούσει, να πιαστεί απ’ το νήμα της φωνής και να γυρίσει.

Ένας χρόνος είχε περάσει και η Ινδιάνα καθόταν στην όχθη του ποταμού, όταν άκουσε ήχο από άλογα και λίγο μετά είδε την φίλη της, την βασίλισσα των ΝαΚαρο- μιας φυλής που ζούσε αρκετά μίλια μακριά.
-Πόσο μου έλειψες καρδιά μου, της είπε η ΡιαΑμα μόλις την είδε
-Πώς κι από τα μέρη μας; παραξενευτηκε η Ινδιάνα
-Πάω να βρω την κόρη μου και να ζητήσω να έρθει με τον άντρα της. Ο Σαμμάνος μήνυσε να μαζευτούμε όλοι της φυλής και να δηλώσουμε πίστη και αφοσίωση στην γυναίκα που θα πάρει. Αχ, άφησε με, και αυτή η καινούρια η Δυτική που τον τύλιξε μας έχει ανακατέψει, μας έχει αναστατώσει, βάζει λόγια και προσπαθεί να καταστρέψει όλη την φυλή για να τον πάρει μαζί της.
Η Ινδιάνα κατέβασε το κεφάλι.
-Γλυκιά μου, δεν το ήξερες; Νόμιζα πως…
Κι έπιασε το χέρι της Ινδιάνας. Μα όπως το κρατούσε εκείνο έγινε σαν φύλλο καλαμποκιού, μαλάκωσε και γλίστρησε από τα δικά της.
Η Ινδιάνα γονάτισε στο χώμα.
-Τι έγινε, απόρησε η βασίλισσα
-Είναι ο καιρός, πλησιάζει χειμώνας, η αλλαγή στη φύση με ταράζει
-Δεν το ήξερες, είπε τότε η βασίλισσα. Δεν το ήξερες για την λευκή λύκαινα; Τόσα καραβάνια, τόσοι νομάδες περνούν. Νόμιζα πως θα στο είπαν, νόμιζα πως…
-Μα φυσικά μου το χουν πει. Είμαι εξέχων μέλος της φυλής και μου μιλά η φύση. Τα σύννεφα μου το χουν πει, και τα πουλιά ακόμα, όλοι τραγούδησαν τη χαρά του Σαμμάνου. Συρε τώρα και βρες την κόρη σου και μην ανησυχείς, όλα θα φτιάξουν. Και τότε και τώρα καλή θα είναι η τύχη στους ΝαΚαρο, καλή θα είναι η τύχη σε όλους μας.

Και η Ινδιάνα έφυγε και προχώρησε αργά προς τη σκηνή της. Έπιασε κλωστή την πιο χοντρή την πιο γερή κι έραψε την είσοδο κανείς να μην μπορεί να μπει, μήτε ο Δύνης, μήτε ο Άμμος, μήτε ο Ήλιος ο Πανόπτης ο υποκριτής- που τόσο καιρό μια τέτοια αλήθεια της την έκρυβε.
Και μαζί με την πόρτα έραψε και το στόμα της. Φωνή δεν ξανακούστηκε για μέρες. Μήτε τραγούδι ή μουσική. Οι άλλοι της φυλής την άφησαν στην ησυχία της- ποιος τόλμαγε να τα βάλει με τον πληγωμένο εγωισμό της; Μονάχα ο ΤεκιΤε πλησίασε. Μονάχα ο ΤεκιΤε πλησίασε ένα βράδυ:

-Έχω πάντα το διαστημόπλοιο κρυμμένο στη σπηλιά.
Δεν του απάντησε.
-Αν ήθελες να ζευγαρώσεις θα είχες πάρει πολεμιστές πολύ καλυτέρους του.
Τίποτα αυτή δεν είπε
-Είσαι παράλογη, το καταλαβαίνεις τουλάχιστον αυτο; Με το να μη μιλάς, τι κερδίζεις;
-Δεν μιλάω για να κερδίσω κάτι. Απλά πλέον δεν έχω λόγο να το κάνω. Μίλαγα γιατί νόμιζα ότι είναι κάπου χαμένος, πως προσπαθεί να γυρίσει και δεν βρίσκει τον δρόμο. Μίλαγα για να με ακούει. Μα αυτός μίλαγε ήδη σε άλλη και αυτήν ακούει και σε αυτήν τραγουδάει. Δε θέλω να μιλάω πια, φύγε από εδώ…
-Σιγά μη φύγω μόνος. Ή κανείς ή κι οι δυο μαζι.
Και όσο μίλαγε, με το δάχτυλο του κατάφερε να ανοίξει μια τρυπούλα στην είσοδο της σκηνής της.
-Πάμε μια βόλτα με το διαστημόπλοιο, έλα, θα κάνω σου στάση στο Λονδίνο, να δεις Άμλετ τον Jude Law
…
-Έλα και θα σε πάω στην Αμβέρσα να πιεις τεκιλες με τον Tom Barman με βέλγικα σοκολατάκια αντί για φιστίκια.
…
-Με κουράζεις όταν δεν παίρνεις από λόγια. Ξέρεις πώς δεν ξέρω άλλο τρόπο να συνεννοηθώ με εσάς του γήινους παρά μόνο μιλώντας…
Και ανοίγοντας κι άλλο την τρύπα ίσα να χωράει, βούτηξε με το κεφάλι μέσα στη σκηνή. Μα γκρεμοτσακίστηκε πάνω της –το μέρος δεν φημιζόταν για την ευρυχωρία του.
«Θα με λιώσεις, μα τι βλάκας είσαι» του είπε, «βλάκας που πιστεύει ότι καθένας έχει τον Παράδεισο που του αξίζει- και ο δικός σου δεν είναι απλά υπερατλαντικός σαν το Σαμμάνου, είναι υπεργαλαξιακός. Τι θα γίνει τώρα, θα φύγουμε; »!

-Αν με είχες χτυπήσει ένα χρόνο πριν θα είχα γλυτώσει πολύ πόνο, του είπε καθώς επιβιβαζόταν στο διαστημόπλοιο τρίβοντας το πόδι της, που είχε γδαρθεί απ’ το πέσιμο του πάνω της. Ο ΤέκιΤε γέλασε καθώς έβαζε στο πίσω μέρος ένα κιβώτιο γεμάτο τεκίλες κι έψαχνε τα κλειδιά της μηχανής…
«Θες να οδηγήσεις»; της είπε. "ή δεν είναι αρκετά πύρκαυλο για σένα";

ΥΓ. Η Ινδιάνα θα κάνει κρουαζιέρα στο διάστημα με τον ΤεκιΤε μέχρι να συνέλθει οπότε και θα επανέλθει με indieannalog set.