CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

12.11.08

Εμπιστοσύνη

( «Η μεγαλύτερη οδύνη του άλλου είναι κατώτερη απ’ τη δική μου απόλαυση» πιστεύει ο θύτης, και η Ζυστίν «επιθυμώ να είμαι το θύμα σου: με αναστατώνει η ιδέα πως θα γίνω η αιτία για ένα έγκλημα». Οι ψυχροί ήρωες του Sade παρουσιάζονται αναίσθητοι αφού –κατά τη φιλοσοφία του- οι συγκινήσεις του έρωτα οδηγούν σε μεγάλη σπατάλη ψυχικών δυνάμεων, ενώ η απάθεια φροντίζει να φυλάς δυνάμεις, σε κρατά μακριά απ’ την φθορά. Στην παρακάτω ιστορία βιώνονται μεγάλες συγκινήσεις. Σωματική φθορά. Μα καμία ψυχική κακοποίηση. Και είναι s/m).
Σημείωμα: στις ιδανικές συνθήκες, θα ήθελα να κάνετε κλικ στην πρώτη πρόταση και να ξεκινησετε να διαβάζετε παράλληλα με το τραγούδι)

-Είσαι εκείνη που λατρεύω. Είσαι η πόρνη μου. Θα γίνεις μάνα των παιδιών μου μα εσύ θα είσαι το μωρό μου…
Με κοιτάς με εκείνο το γυάλινο βλέμμα, γαλάζιο του πάγου -γαλάζιο του πάγου που καίει.

-Άουτς, καίει!
-Καίει μωρό μου, και με ξαναχτυπάς

Σε κοιτάω, με κοιτάς. Η παλάμη σου πέφτει με δύναμη στο γλουτό μου κι εγώ από παιδί ξέρω να αντέχω στον πόνο. Πεισματώνω και δεν κλαίω. Το δέρμα καίει μα δεν κλαίω. Ξέρω πως θες να φανώ δυνατή. Ποιο το νόημα να είσαι με κάποια που λυγίζει με τη μια. Με κάποια που την έχεις του χεριού σου- βαρετό. Μα κάποια που θες εσύ να τη δαμάσεις -ενδιαφέρον αυτό.

-Άουτς, ξαναλέω λίγο μετά. Πονάω!
-Το ξέρω, και γελάς.
Γαλάζια τα μάτια σου, γαλάζιο του πάγου και καίνε.
-Σταμάτα, πονάω λέμε.
-Και; Τι θες;
-Να σταματήσεις!
-Δεν είσαι πειστική.

Δεν είμαι. Γιατί σε κοιτάω και με κοιτάς. Γαλάζια μάτια, γαλάζια του πάγου και καίνε: νιώθω σα να με ψήνεις ζωντανή, σαν μάγισσα στην ιερά σου εξέταση. Αχ, σταμάτα αυτή τη διείσδυση με τα μάτια σου και μόνο, αυτό το βλέμμα - πώς το κάνεις;- πώς έρωτα μου κάνεις με το βλέμμα σου και μόνο;

-Σταμάτα, πονάω, σταμάτα.
-Σταμάτα και τι;
-Σταμάτα κι έλα πάρε με αγκαλιά.

Ξαπλώνεις στο πλάι, γαντζώνομαι πάνω σου, η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει. Κατά περίεργο τρόπο και η δική σου. Η καρδιά σου χτυπάει πάνω στη δική μου όπως με αγκαλιάζεις, το πρόσωπό μου στο λαιμό σου, «γιατί το κάνεις; σου αρέσει»; «Προφανώς, μ’ αρέσει η αίσθηση στο δέρμα σου που τσιτώνει, εσένα»; Εμένα μου αρέσεις εσύ, θα είμαι πάντα η πουτάνα σου, θα γίνω μάνα των παιδιών σου μα θα είμαι το μωρό σου. Μα λέξη δε λέω και μόνο σε κοιτάω.
Γαλάζια τα μάτια σου, γαλάζια και μοιάζουν παιδικά.
Με φιλάς και γλιστράς το χέρι σου κάτω από τα μαλλιά μου. Γλιστράς το χέρι σου κάτω απ’ το μαξιλάρι. Τραβάς ένα καλώδιο. Χοντρό καλώδιο κόκκινο σε κύκλο τυλιγμένο. Το πιάνεις απ’ τη μέση και όπως το κρατάς θα ’λεγες μοιάζει με καρδιά. Σκληρό καλώδιο usb σαν κόκκινη καρδιά.

-Δε θα το κάνεις, σου λέω και σε κοιτάω.
Γαλάζια μάτια, γαλάζιο του πάγου και καίνε όταν με κοιτάς.
-Δε θα το κάνω μωρό μου; και με χτυπάς.

Το καλώδιο σκίζει τον αέρα κι εγώ γαντζώνομαι πάνω σου σα να πέφτω από γκρεμό, πιέζω τα δάχτυλα πάνω στην πλάτη σου, σφίγγω τις παλάμες και δαγκώνω τον ώμο σου να μην ουρλιάξω, κολλημένη πάνω σου, σάρκα από τη σάρκα σου, κρύβομαι στο λαιμό σου, αφουγκράζομαι τον παλμό σου, ακούω το αίμα να κοχλάζει, νιώθω το δέρμα σου να καίει όσο το δικό μου, τις φλόγες να χορεύουν στην κοιλιά σου, κι αν εξαγνίζει η φωτιά -δώσε φωτιά, αν εξαγνίζει η φωτιά είμαι αγνή κι είσαι κι εσύ, σε τόση φλόγα γινόμαστε κι οι δυο καθαροί, κι οι δυο πάλευκοι.

-Είσαι κάτασπρη εκεί που σ’ έπιανε το μαγιό! Είδες για να μην είσαι μαυρισμένη ολόκληρη αναγκάζομαι να σε μαυρίσω εγώ!
Σε κοιτάω, με κοιτάς, δε θα κλάψω. Σ’ αγαπώ, με κρατάς, δε θα σ’ απογοητεύσω. Δε θα σε αφήσω να με βαρεθείς τόσο εύκολα. Δε θα λυγίσω σαν τις άλλες σου εγώ. Θέλω να καταλάβεις τη δύναμη μου. Να δεις ότι είναι η δύναμη που με δένει μαζί σου, και όχι η αδυναμία όπως νομίζεις. Είναι η δύναμη μου η αδυναμία που σου έχω. Η δύναμη να βάλω κάτω τον εαυτό μου για σένα, να φυλακίσω τα δαιμόνια μου για να ΄χω χώρο να αγκαλιάσω τα δικά σου.

-Τι, και με κοιτάς. Τι θες; Και με φιλάς
-Θέλω να είσαι εραστής στο κρεβάτι μου και περίστροφο στο κεφάλι μου. Μέσα σου βρίσκω τη βρομιά. Μέσα σου μετρώ τ’ άστρα. Μέσα σου νιώθω όμορφη. Μέσα σου γίνομαι θεά. Δε πρέπει ποτέ να είμαστε χωριστά…

Και μπαίνεις μέσα μου. Γαλάζια μάτια. Γαλάζιο του νερού το καλοκαίρι. Γαλάζιο που αγριεύει και σκουραίνει, γαλάζιο που νυχτώνει και βαθαίνει, μπλε άπατης θάλασσας, μπλε του ωκεανού, μπλε τρικυμίας αμείλικτης, μπλε του κοβαλτίου- σαν το τοίχο του δωματίου, σαν το σεντόνι σου, σαν το δέρμα μου, μπλε πια το δέρμα μου, μπλε και με κοιτάς.

-Σου πάει το μπλε, και με φιλάς.
-Άουτς, πονάω τόσο εκεί που ακόμα και το φιλί ενοχλεί.

Φέρνεις ενυδατική λοσιόν και με κανακεύεις σαν μωρό. Όπως είμαι μπρούμυτα ξαπλωμένη γυρνάω σε κοιτάω. Ενώ γιατροπορεύεις τους γλουτούς μου με κοιτάς. Τα μάτια σου γαλάζια, το δέρμα μου μπλε, τα μάτια σου να καίνε, το δέρμα μου με καίει.
- She wore blue velvet, τραγουδάς…

Θυμάμαι την Isabella Rossellini μαυρισμένη στο ξύλο στην ταινία του Lynch.
Θυμάμαι την Kim Basinger υπάκουη Liz για τον dominant John~ Rourke στις 9 ½ βδομάδες.
Και θυμάμαι την Gyllenhall με μαυρισμένα οπίσθια να φοράει τελικά το νυφικό στη «γραμματέα». «Θα ‘μαι ωραία με το νυφικό δίπλα σου», σκέφτομαι και αφήνομαι στο στρώμα. Ζουλάω με το πρόσωπό μου το μαξιλάρι. Χαμογελώντας. Αφήνομαι να μου βάζεις λοσιόν. Αφήνομαι στα χέρια σου. Σαν παιδί στα χέρια του γονιού του. Σαν παιδί αφήνομαι. Με εμπιστοσύνη. Σ’ εσένα. «Τrue blue, baby I love you…»
  • Μια συνοπτική και ενδιαφέρουσα άποψη για την «ηθική του Ντε Σαντ» μπορείτε να βρείτε στον «Ερωτισμό» του Ζωρζ Μπαταιγ.
  • Οι προτάσεις σε italics είναι στίχοι του Ava Adore των Smashing Pumpkins

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μ' αρέσει ο νεφελώδης χαρακτήρας του τύπου- σε αυτο όντως έχεις ένα στοιχείο Μικι Ρουρκ- εννιαμιση βδομάδες. Μ' αρέσουν επίσης τα κινητρα που δίνεις στην τύπισσα- συχνά αναρωτιώμαστε "τι στο διάολο τους ευχαριστει στο να κάθονται να τρώνε ξύλο".

ΥΓ. Το βιβλιο του Μπατάιγ είναι μεγάλο! Ποιος να το διαβάζει τώρα- συνέχισε να μας κάνεις περιλήψεις σαν κι αυτην- χα χα!

ΥΓ2. Δεν ξέρω πώς το είχες υπολογίσει αλλά προσπάθησα να ακουω το τραγούδια διαβάζοντας και την ώρα που τραγουδάνε οι S.P."in you I see dirty, in you I count the stars" έπεσα πάνω στην ίδια πρόταση που λέει η τύπα. Weird little indiegirl!!!

Ανώνυμος είπε...

Έχεις διαβάσει το «Βιβλίο των βίτσιων», του Αύγουστου Κορτώ;

Ερμηνεύοντας, κατά κάποιο τρόπο, και συνεχίζοντας ίσως το ύφος και τη θεματολογία του Ντε Σαντ, σε αυτό το βιβλίο (6 διηγήματα) ο Κορτώ απενοχοποιεί κάθε είδους βίτσιο και προσπαθεί να βρει ένα νόημα σχεδόν φιλοσοφικό σε αυτά. Πίσω από την έμπνευση και την αποστροφή που μπορεί να προκαλεί ένα βίτσιο κρύβεται απλώς ο σαρκασμός απέναντι στην ανθρώπινη φύση.

Τα βίτσια αποσκοπούν στον τεμαχισμό της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου πνεύματος και δικαιώνουν τις κρυφές επιθυμίες που αιτιολογούν ακραίες συμπεριφορές όπως αυτές.

Αν το καλοσκεφτείς, η έκφραση ενός βίτσιου, το φανέρωμα και η "απαίτησή" του από κάποιον άλλον άνθρωπο ενδέχεται να σημαίνει την υπέρτατη απελευθέρωση τόσο εκείνου που εκδηλώνεται όσο και εκείνου που λαμβάνει.

Κάποιος που μοιράζεται και συμμετέχει σε μια φαντασίωση –ειδικά αν πρόκειται για μια φαντασίωση του είδους- αναπόφευκτα δένεται με πολύ παράξενους δεσμούς με το άλλο πρόσωπο. Μοιράζονται το υποσυνείδητό τους.

Είναι ακριβώς όπως η λειτουργία ενός μυστικού. Το κρατάμε καλά κρυμμένο, για τους όποιους λόγους, και μόνον όταν βρεθεί η αδελφή ψυχή αποφασίζουμε να το φανερώσουμε. Φαντάζεσαι πόσο πιο επικίνδυνο –και άρα απολαυστικό- μπορεί να είναι αυτό όταν αφορά τα ένστικτά μας και τις ερωτικές παρεκκλίσεις μας;…

Τρομερό κομμάτι, Ίντυ. Προσωπικά θα φρίκαρα με το συγκεκριμένο βίτσιο, αλλά το καλό με αυτά τα πράγματα είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε την ελευθερία να είμαστε αυθόρμητοι –ζωώδεις- σε κάποιες περιπτώσεις και ακόμα πιο τυχεροί αν υπάρχει στη ζωή μας κάποιος που να μας εμπνέει, να τροφοδοτεί τη φαντασία και την επιθυμία μας και να τα μοιράζεται μαζί μας.

Έτσι, η εξερεύνηση της σκοτεινής πλευράς του ερωτισμού μας βρίσκει μια διέξοδο και μπορεί αν συνεχίσει να μας γοητεύει και να μας συναρπάζει ακόμα πιο πολύ. Τυχεροί όσοι δεν δειλιάζουν.

Ιδιαιτέρως σέξι η πρωταγωνίστρια, καυλωτικότατος ο πρωταγωνιστής, αν και hardcore τα γούστα του (για τα μέτρα μου).
Η μουσική κάθε φορά και πιο ξεσηκωτική! Εύγε, little pervert! We want more! ;-)

Ινδιάννα είπε...

theorema
Δεδομένου ότι σε αυτη την ετικέτα έχω πει πως θα ασχολούμαστε με ερωτικά στιγμιότυπα που θα προσπαθούμε να μην τα βλέπουμε από την καθιερωμένη οπτική, εγώ το καταφχαριστήθηκα να προσπαθώ να το κάνω ποιητικό και συναισθηματικό το γεγονός.

Δεν έχω διαβάσει καθόλου Κορτώ (είναι από τα άτομα που έχει "καει" από την έκθεση σε έντυπα- όταν ένας συγγραφέας μιλάει πολύ, πιστεύω πως μιλάει καλύτερα απ'όσο γράφει και δεν τον διαβάζω. Αλλα εμπιστεύομαι το γούστο σου και θα το διαβάσω! :)

Επίσης συμφωνώ οτι μια τόσο έντονη σχέση, όπου υπάρχει η εμπιστοσύνη να βγάλεις το τέρας από μέσα σου χωρις να τρέμεις ότι θα χάσεις τον άλλο, θα πρέπει να είναι μια πραγματικά ουσιαστική σχέση (μήπως να βαλω ένα βιτσιο στη ζωή μου μπας και καταφερω κανεναν να δεθει μαζι μου -χα χα) ! :)))

Tom the Barman
πλάκα- πλάκα, άβυσσος η ψυχή του Ρουρκ στην ταινία -ενώ της Μπείσινγκερ μια χαρά αναπτυσσόταν ο χαρακτήρας!

Κι εγώ για χρόνια νομιζα ότι δεν υπήρχε αμοιβαιότητα στο s/m (κάποιος δηλ. τις έτρωγε ή βαραγε τον άλλο, για να φχαριστηθει ο άλλος, για να του κάνει τη χάρη). Αυτη η "γραμματέας" μου άνοιξε τους οριζοντες! Ιδανικό ζευγάρι- χο χο χο! :Ρ

Ανώνυμος είπε...

theorema καλό θα ήταν να μην συγκρίνεις μεταμοντέρνα μηδενικά και wannabe καλλιτέχνες του κολωνακίου τύπου Κορτώ με προσωπικότητες σαν τον Μαρκήσιο Ντε Σάντ. Λίγος σέβας δηλαδή. Ο ένας με τα γραφόμενα του επηρέασε ολόκληρο σουρεαλιστικό κίνημα ο άλλος ο καραγκιόζης με τους λουκουμάδες με μέλι και το βιβλίο των βίτσιων" (που παρεπιπτόντως με το που έπεσε στα χέρια μου το χάρισα) τι σκατά έχει καταφέρει πέρα απο το να διασύρει το ερωτικό στοιχείο στην τέχνη;

sot είπε...

Βρε τι αναγκάζεται να κάνει ο άνθρωπος γιατί δεν έχει κάνει σωστή ηλιοθεραπεία εκείνη :)
Η πιο δροσερή νότα στο κείμενο περικλείει ίσως κι ένα πολύ μεγάλο μέρος από το κεντρικό νοήμά του.

Ανώνυμος είπε...

Άγνωστε,

ουδέποτε τέθηκε ζήτημα σύγκρισης. Ούτε αξιολόγησης. Πρότεινα ένα βιβλίο που έτυχε να πέσει κάποτε στα χέρια μου και σκέφτηκα πως πραγματεύεται το ίδιο θέμα με το κομμάτι της Ινδιάννας. Ως προς αυτό λοιπόν, πιστεύω πως η παραπομπή ήταν εύστοχη.
Τα υπόλοιπα όντως χωράνε μεγάλη κουβέντα.

Ινδιάννα είπε...

Sot
όπως θα έλεγε και ο Νότης "αγάπη, τι δύσκολο πράγμα" (χα χα -εντάξει, το αποδόμησα τελειώς)! :ΡΡΡΡ