Εμπιστοσύνη

( «Η μεγαλύτερη οδύνη του άλλου είναι κατώτερη απ’ τη δική μου απόλαυση» πιστεύει ο θύτης, και η Ζυστίν «επιθυμώ να είμαι το θύμα σου: με αναστατώνει η ιδέα πως θα γίνω η αιτία για ένα έγκλημα». Οι ψυχροί ήρωες του Sade παρουσιάζονται αναίσθητοι αφού –κατά τη φιλοσοφία του- οι συγκινήσεις του έρωτα οδηγούν σε μεγάλη σπατάλη ψυχικών δυνάμεων, ενώ η απάθεια φροντίζει να φυλάς δυνάμεις, σε κρατά μακριά απ’ την φθορά. Στην παρακάτω ιστορία βιώνονται μεγάλες συγκινήσεις. Σωματική φθορά. Μα καμία ψυχική κακοποίηση. Και είναι s/m).
Σημείωμα: στις ιδανικές συνθήκες, θα ήθελα να κάνετε κλικ στην πρώτη πρόταση και να ξεκινησετε να διαβάζετε παράλληλα με το τραγούδι)

-Είσαι εκείνη που λατρεύω. Είσαι η πόρνη μου. Θα γίνεις μάνα των παιδιών μου μα εσύ θα είσαι το μωρό μου…
Με κοιτάς με εκείνο το γυάλινο βλέμμα, γαλάζιο του πάγου -γαλάζιο του πάγου που καίει.

-Άουτς, καίει!
-Καίει μωρό μου, και με ξαναχτυπάς

Σε κοιτάω, με κοιτάς. Η παλάμη σου πέφτει με δύναμη στο γλουτό μου κι εγώ από παιδί ξέρω να αντέχω στον πόνο. Πεισματώνω και δεν κλαίω. Το δέρμα καίει μα δεν κλαίω. Ξέρω πως θες να φανώ δυνατή. Ποιο το νόημα να είσαι με κάποια που λυγίζει με τη μια. Με κάποια που την έχεις του χεριού σου- βαρετό. Μα κάποια που θες εσύ να τη δαμάσεις -ενδιαφέρον αυτό.

-Άουτς, ξαναλέω λίγο μετά. Πονάω!
-Το ξέρω, και γελάς.
Γαλάζια τα μάτια σου, γαλάζιο του πάγου και καίνε.
-Σταμάτα, πονάω λέμε.
-Και; Τι θες;
-Να σταματήσεις!
-Δεν είσαι πειστική.

Δεν είμαι. Γιατί σε κοιτάω και με κοιτάς. Γαλάζια μάτια, γαλάζια του πάγου και καίνε: νιώθω σα να με ψήνεις ζωντανή, σαν μάγισσα στην ιερά σου εξέταση. Αχ, σταμάτα αυτή τη διείσδυση με τα μάτια σου και μόνο, αυτό το βλέμμα - πώς το κάνεις;- πώς έρωτα μου κάνεις με το βλέμμα σου και μόνο;

-Σταμάτα, πονάω, σταμάτα.
-Σταμάτα και τι;
-Σταμάτα κι έλα πάρε με αγκαλιά.

Ξαπλώνεις στο πλάι, γαντζώνομαι πάνω σου, η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει. Κατά περίεργο τρόπο και η δική σου. Η καρδιά σου χτυπάει πάνω στη δική μου όπως με αγκαλιάζεις, το πρόσωπό μου στο λαιμό σου, «γιατί το κάνεις; σου αρέσει»; «Προφανώς, μ’ αρέσει η αίσθηση στο δέρμα σου που τσιτώνει, εσένα»; Εμένα μου αρέσεις εσύ, θα είμαι πάντα η πουτάνα σου, θα γίνω μάνα των παιδιών σου μα θα είμαι το μωρό σου. Μα λέξη δε λέω και μόνο σε κοιτάω.
Γαλάζια τα μάτια σου, γαλάζια και μοιάζουν παιδικά.
Με φιλάς και γλιστράς το χέρι σου κάτω από τα μαλλιά μου. Γλιστράς το χέρι σου κάτω απ’ το μαξιλάρι. Τραβάς ένα καλώδιο. Χοντρό καλώδιο κόκκινο σε κύκλο τυλιγμένο. Το πιάνεις απ’ τη μέση και όπως το κρατάς θα ’λεγες μοιάζει με καρδιά. Σκληρό καλώδιο usb σαν κόκκινη καρδιά.

-Δε θα το κάνεις, σου λέω και σε κοιτάω.
Γαλάζια μάτια, γαλάζιο του πάγου και καίνε όταν με κοιτάς.
-Δε θα το κάνω μωρό μου; και με χτυπάς.

Το καλώδιο σκίζει τον αέρα κι εγώ γαντζώνομαι πάνω σου σα να πέφτω από γκρεμό, πιέζω τα δάχτυλα πάνω στην πλάτη σου, σφίγγω τις παλάμες και δαγκώνω τον ώμο σου να μην ουρλιάξω, κολλημένη πάνω σου, σάρκα από τη σάρκα σου, κρύβομαι στο λαιμό σου, αφουγκράζομαι τον παλμό σου, ακούω το αίμα να κοχλάζει, νιώθω το δέρμα σου να καίει όσο το δικό μου, τις φλόγες να χορεύουν στην κοιλιά σου, κι αν εξαγνίζει η φωτιά -δώσε φωτιά, αν εξαγνίζει η φωτιά είμαι αγνή κι είσαι κι εσύ, σε τόση φλόγα γινόμαστε κι οι δυο καθαροί, κι οι δυο πάλευκοι.

-Είσαι κάτασπρη εκεί που σ’ έπιανε το μαγιό! Είδες για να μην είσαι μαυρισμένη ολόκληρη αναγκάζομαι να σε μαυρίσω εγώ!
Σε κοιτάω, με κοιτάς, δε θα κλάψω. Σ’ αγαπώ, με κρατάς, δε θα σ’ απογοητεύσω. Δε θα σε αφήσω να με βαρεθείς τόσο εύκολα. Δε θα λυγίσω σαν τις άλλες σου εγώ. Θέλω να καταλάβεις τη δύναμη μου. Να δεις ότι είναι η δύναμη που με δένει μαζί σου, και όχι η αδυναμία όπως νομίζεις. Είναι η δύναμη μου η αδυναμία που σου έχω. Η δύναμη να βάλω κάτω τον εαυτό μου για σένα, να φυλακίσω τα δαιμόνια μου για να ΄χω χώρο να αγκαλιάσω τα δικά σου.

-Τι, και με κοιτάς. Τι θες; Και με φιλάς
-Θέλω να είσαι εραστής στο κρεβάτι μου και περίστροφο στο κεφάλι μου. Μέσα σου βρίσκω τη βρομιά. Μέσα σου μετρώ τ’ άστρα. Μέσα σου νιώθω όμορφη. Μέσα σου γίνομαι θεά. Δε πρέπει ποτέ να είμαστε χωριστά…

Και μπαίνεις μέσα μου. Γαλάζια μάτια. Γαλάζιο του νερού το καλοκαίρι. Γαλάζιο που αγριεύει και σκουραίνει, γαλάζιο που νυχτώνει και βαθαίνει, μπλε άπατης θάλασσας, μπλε του ωκεανού, μπλε τρικυμίας αμείλικτης, μπλε του κοβαλτίου- σαν το τοίχο του δωματίου, σαν το σεντόνι σου, σαν το δέρμα μου, μπλε πια το δέρμα μου, μπλε και με κοιτάς.

-Σου πάει το μπλε, και με φιλάς.
-Άουτς, πονάω τόσο εκεί που ακόμα και το φιλί ενοχλεί.

Φέρνεις ενυδατική λοσιόν και με κανακεύεις σαν μωρό. Όπως είμαι μπρούμυτα ξαπλωμένη γυρνάω σε κοιτάω. Ενώ γιατροπορεύεις τους γλουτούς μου με κοιτάς. Τα μάτια σου γαλάζια, το δέρμα μου μπλε, τα μάτια σου να καίνε, το δέρμα μου με καίει.
- She wore blue velvet, τραγουδάς…

Θυμάμαι την Isabella Rossellini μαυρισμένη στο ξύλο στην ταινία του Lynch.
Θυμάμαι την Kim Basinger υπάκουη Liz για τον dominant John~ Rourke στις 9 ½ βδομάδες.
Και θυμάμαι την Gyllenhall με μαυρισμένα οπίσθια να φοράει τελικά το νυφικό στη «γραμματέα». «Θα ‘μαι ωραία με το νυφικό δίπλα σου», σκέφτομαι και αφήνομαι στο στρώμα. Ζουλάω με το πρόσωπό μου το μαξιλάρι. Χαμογελώντας. Αφήνομαι να μου βάζεις λοσιόν. Αφήνομαι στα χέρια σου. Σαν παιδί στα χέρια του γονιού του. Σαν παιδί αφήνομαι. Με εμπιστοσύνη. Σ’ εσένα. «Τrue blue, baby I love you…»

• Μια συνοπτική και ενδιαφέρουσα άποψη για την «ηθική του Ντε Σαντ» μπορείτε να βρείτε στον «Ερωτισμό» του Ζωρζ Μπαταιγ.
• Οι προτάσεις σε italics είναι στίχοι του Ava Adore των Smashing Pumpkins