Pulp my cult

Μόλις είχε επιστρέψει για τριήμερο Αποκριών η Αριάδνη, από την Φλωρεντία όπου σπούδαζε, όταν είδε τον φάκελο που είχε κατατσαλακωθεί και βρισκόταν μαγκωμένος στην γωνία της εξώπορτας. Είδε το όνομά της πάνω και τα στοιχεία του αποστολέα. Ήξερε πως όταν στέλνουν γράμμα αυτό σημαίνει απόρριψη, αλλά παρόλα αυτά άνοιξε και διάβασε την επιστολή.

Αθήνα, 22 Δεκεμβρίου2008

Αγαπητή κυρία Μαυρομάττη
Η επιτροπή αναγνωστών μας διάβασε το έργο σας «Μαρμελάδα μαργαριταριών», δυστυχώς όμως δεν έχουμε τη δυνατότητα να την εντάξουμε στο εκδοτικό μας πρόγραμμα στο προσεχές μέλλον

Φιλικά
Εκδόσεις Μπαλκόνη

ΥΓ. Μετά το πέρας τριών μηνών από την ημερομηνία της παρούσας επιστολής, εάν το κατατεθειμένο αντίτυπο του έργου σας δεν ζητηθεί, πολτοποιείται.

«Από 22 Νοεμβρίου; Δεκέμβριος, Ιανουάριος, Φεβρουάριος…» μέτρησε με τα δάχτυλά της. «Τρεις μήνες! Αμάν!!!»

-Πέτρο! ούρλιαξε στο ακουστικό. Ο Tom και η Sonia και ο David, πάνε όλοι πάνε, πρέπει να τρέξουμε πριν πάνε όλοι.
-Τι λες παιδί μου; είπε ο Πετράκης αγουροξυπνημένος. Πού πάνε ποιοι;
-Οι ήρωές μου, οι ήρωες από την «Μαρμελάδα» πάνε για πολτοποίηση.

Οι κανονικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Οι κανονικοί άνθρωποι νομίζουν ότι ένα βιβλίο είναι χαρτί. Αλλά ένα βιβλίο είναι μια πόλη και μέσα εκεί ζούνε άνθρωποι, προσωπικότητες και χαρακτήρες. Φίλοι που πέρασες χρόνο μαζί τους, άνθρωποι που σου άνοιξαν την ψυχή τους, σε έμαθαν πολλά κι εσύ τα μοιράζεσαι με άλλους και τώρα αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται δεμένοι πισθάγκωνα σε ένα παγωμένο δωμάτιο και περιμένουν να τους πολτοποιήσουν.
Ναι, αν το έλεγε αυτό σε οποιονδήποτε άλλο μάλλον θα αδιαφορούσε, αλλά ο Πετράκης ήταν συγγραφέας κι έτσι σε μισή ώρα είχε ντυθεί και βρισκόταν έξω από τον εκδοτικό οίκο. Μπήκαν μέσα μαζί και ζήτησαν το αντίτυπο του βιβλίου. Ήταν τυχεροί γιατί λόγω εορτών και καθυστερήσεων το αντίγραφο βρισκόταν ακόμα στην αποθήκη.
-Υπάρχει έγγραφο παραπόνων; Ρώτησε η Αριάδνη.
-Εννοείτε παραπόνων επειδή δεν πέρασε το κείμενο σας για έκδοση;
-Όχι παραπόνων για την πολιτική της πολτοποίησης
Η υπάλληλος την κοίταξε περίεργα
-Ξέρετε, δεν υπάρχει χώρος και πρέπει κάπως να αδειάζει η αποθήκη, και δεδομένου της οικολογικής μας συνείδησης τα…
-Μπορώ να έχω ένα έντυπο παραπόνων; ξαναείπε η Αριάδνη

-Τι έγραψες; τη ρώτησε ο Πετράκης.
-Εναλλακτικές λύσεις.
-Όπως;
-Να σκίζουν τις σελίδες, να τις κάνουν σαΐτες και να τις πετούν στα διπλανά παράθυρα. Να κάνουν με τις σελίδες χαρταετούς και να ταξιδεύουν έτσι οι ιστορίες σε άλλες πόλεις, που μπορεί κάποιος να τις διαβάσει
-Τι θα κάνουμε τώρα με τον Tom τη Sonia και τον David. Θα τους πάρουμε σπίτι για φαγητό;

Καθώς περνούσαν εκείνη την ώρα από την Παλιά Βουλή, η Αριάδνη ζητησε απ' τον Πέτρο να την σηκώσει, γιατι αλλιώς δεν έφτανε. Πήρε και σφήνωσε το βιβλίο της κάτω από την μασχάλη του Κολοκοτρώνη που στεκόταν πάνω στ' άλογο. Μπορεί κάποιος να το έβρισκε, να το διάβαζε και να το αγαπούσε όσο κι εκείνη. Χωρίς να μεσολαβήσει κανένας άσχετος κι αναίσθητος εκδότης. Χωρίς να έμπαιναν τα χρήματα ανάμεσα και να έκαναν εμπόριο την ευχαρίστηση.

-Ποιος θα ήθελες να το βρει, την ρώτησε ο Πέτρος.
-Όποιος. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν στερεότυπα και συνταγές- αν είχαν θα ήταν πιο εύκολες. Ελπίζω να το βρει κάποιος και αν δεν του αρέσει να το περάσει σε εκείνον που θα του αρέσει. Από χέρι σε χέρι, μέσα από πολλές γνωριμίες, θα βρει κάποιον να του δώσει στέγη στη βιβλιοθήκη του!
-Εμείς πού θα πάμε τώρα για καφέ; Πάλι κάτω την Κολοκοτρώνη;
-Πάμε προς τα εκεί που δείχνει ο Κολοκοτρώνης κι όπου μας βγάλει λες;

Σχετικά με την έκρηξη στο στέκι μεταναστών - Όχι άλλους εξοπλισμούς, όχι άλλες χειροβομβίδες

Χθες το βράδυ, γύρω στις 10 και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ανοιχτή εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης με θέμα τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13Α, Εξάρχεια), άγνωστος πέταξε μια χειροβομβίδα και κατόπιν εξαφανίστηκε. Όσοι βρισκόμασταν στο εσωτερικό της αίθουσας, ακούσαμε ένα χτύπημα στο παράθυρο και αμέσως μετά μια ισχυρή έκρηξη. Ο δράστης προσπάθησε να πετάξει τη χειροβομβίδα μέσα στην αίθουσα όπου πραγματοποιούνταν η εκδήλωση σπάζοντας το τζάμι. Ευτυχώς, το τζάμι δεν έσπασε με αποτέλεσμα η χειροβομβίδα να πέσει στο παρτέρι που βρισκόταν κάτω από το παράθυρο και να εκραγεί προκαλώντας μόνο υλικές ζημιές, σε αντίθεση με την προφανή πρόθεση του δράστη.

Στο Στέκι Μεταναστών, εκτός από το Σύνδεσμο Αντιρρησιών φιλοξενούνται μια σειρά από συλλογικότητες της Αριστεράς, του φεμινιστικού κινήματος, του κινήματος των ομοφυλοφίλων κ.ά., καθώς και δραστηριότητες μεταναστευτικών ομάδων. Λίγη ώρα πριν την επίθεση είχαν ολοκληρωθεί μάλιστα τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας που παρακολουθούν καθημερινά δεκάδες μετανάστες.
Η αναβίωση της ακροδεξιάς ή παρακρατικής τρομοκρατίας, μπροστά στην οποία όπως φαίνεται βρισκόμαστε, δε μπορεί να φοβίσει παρά μόνον όποιον/α είναι ήδη φοβισμένος/νη· και δεν είμαστε εμείς αυτοί/ες. Όπως είναι προφανές και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης θα συνεχίσει και θα εντείνει τη δράση του, ιδιαιτέρως τώρα που αντιλαμβανόμαστε πόσο η δράση αυτή ενοχλεί. Δε χρειαζόταν να σκάσει μια χειροβομβίδα έξω από την πόρτα μας για να μάθουμε πόσο δολοφονικός είναι ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός και πόσο αντίθετοι είμαστε σ’ αυτόν. Η μιλιταριστική νοοτροπία, δείγμα της οποίας βιώσαμε χθες, είναι ξένη προς το απελευθερωτικό κίνημα του οποίου ο αντιμιλιταρισμός αποτελεί βασική συνιστώσα. Όποιος επενδύει στον τρόμο (στην στημένη στρατηγική της έντασης στο Αιγαίο που δικαιολογεί το πανηγύρι των εξοπλισμών, στην τρομοκρατία, στο ρατσισμό και την ξενοφοβία, στον εθνικισμό και το μιλιταρισμό) θα μας βρει απέναντί του.
Σήμερα, που μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη, διεξάγεται ένας χαμηλής έντασης πόλεμος ενάντια σε όποιον αντιτίθεται στις στρεβλώσεις τις σημερινής κοινωνίας, ενάντια σε όποιον αγωνίζεται (βλ. τη χαρακτηριστική περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα), είναι καιρός να πάρουμε θέση. Σήμερα, πριν την όξυνση της επερχόμενης οικονομικής κρίσης, πριν την όξυνση των κοινωνικών εντάσεων που θα επιφέρει, πριν μια νέα Νύχτα των Κρυστάλλων και μια νέα Όρντινε Νουόβο, που στιγμάτισαν αντίστοιχες ιστορικές περιόδους του παρελθόντος.

Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης
www.antirrisies.gr

Ανανέωση: Πορεία υποστήριξης για το Στέκι Μεταναστών και ενάντια στην επίθεση θα γίνει την επόμενη Πέμπτη, 5 Μαρτίου στις 6.00 το απόγευμα.

Περισσότερες πληροφορίες και συζήτηση στο TVXS.

Mind the whirlwind - indieannalog set #14

(τα links των τραγουδιών ειναι στα σχόλια)

Γη… Μπορείς να μου εξηγήσεις, πώς είναι δυνατόν να μου φτιάχνεις το κέφι χωρίς να κάνεις τίποτα απολύτως; Απλά με το να υπάρχεις εκεί και να μου μιλάς (είναι εκνευριστικό! Αδιανόητο! Εξωφρενικό! Θες να με τρελάνεις); Όταν με κοιτάς κάνεις το μυαλό μου να γυρίζει σαν ανεμοστρόβιλος. Architecture in Helsinki – Do the whirlwind

Φωτιά… Οπότε σταμάτα να παίζεις με μπουρμπουλήθρες, χιονονιφάδες, MS Archer και άλλα χαζά ηλεκτρονικά (τέτοιο κόλλημα με τo "μήλo" ούτε καν ο Νεύτωνας δεν είχε)! Άστο σπίτι μια φορά και πάμε για ποτά χωρίς κινητά βρε iADDICT Prints – Me & MS Archer

Αέρας… Δεδομένου ότι τα οικονομικά μου είναι ένα δράμα, βρήκα τρόπο να ταξιδέψουμε: θες να γίνουμε άνθρωποι- οβίδες, να μπούμε σε ένα κανόνι, να μας τινάξουν ψηλά και όπου μας βγάλει (μπαρούτι είναι αυτό που μυρίζει ή ευτυχία);Of Montreal – First time high & Hidden cameras – Smells like happiness

Νερό… Ναι, έχω διάβασμα. Αλλά εντάξει, τελευταίο εξάμηνο μετεκπαίδευσης (ο παλιός είναι αλλιώς και χαλαρός!). Κι εξάλλου είμαστε στο ΕΚΠΑ και όχι στο Μπέρκλεϋ! Οπότε ας αφήσουμε για λίγο την Φυσική και ας πιάσουμε τη μεταφυσική (τι ζώδιο ειπαμε ειναι η κοπέλα σου- απαπα, δεν ταιριάζετε!) -χα χα! The story of - Berkeley

Μύθοι της ιστορίας των επιστημών

μόνο μια από τις δυο ιστορίες ειναι αληθινή

Η Carmina Calcadara, μια ζουμπουρλούδικη ναπολιτάνα, χτυπούσε για πολλοστή φορά την πόρτα του αφεντικού της, φωνάζοντας σε τραγουδιστά αγγλικά: «κύριε, πρέπει να βγείτε να φάτε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ».
Ο Ισαάκ ήταν κλεισμένος στο εργαστήριο του, με τα παράθυρα αμπαρωμένα με σανίδες, ώστε να τρυπώνει μοναχά μια ακτίνα ηλίου. Μέσα στο σκοτάδι είχε χάσει το μέτρημα των ωρών, δεν μπορούσε πλέον να ξέρει αν ήταν συννεφιασμένη μέρα ή νύχτα με πανσέληνο. «
Κύριε Ισαάκ είστε δυο μερόνυχτα εκεί, θα σπάσω την πόρτα»!
Ο Ισαάκ άνοιξε και ενστικτωδώς έκρυψε με τον μπράτσο τα μάτια του, μιας και αυτό το ελάχιστο, μίζερο αγγλικό φως πόνεσε τις διεσταλμένες κόρες του.
«Τι ώρα είναι», την ρώτησε.
«Είναι τρεις το μεσημέρι Τετάρτης και είστε εδώ κλεισμένος από την Δευτέρα κύριε» είπε εκείνη με μητρικό ύφος.
«Και ο καιρός; Τι καιρό κάνει έξω»; Είπε ξεσφίγγοντας το χέρι από τα μάτια, ώστε να βρει σιγά- σιγά την όρασή του.
«Κάτι σύννεφα βαριά έχουν τυλίξει την πόλη, μια βαριά συννεφιά να πέσει να μας πλακώσει, κύριε»
Ο Ισαάκ ξερόβηξε. Κρατήθηκε από την πλάτη της και κατέβηκε τις σκάλες. Φόρεσε το χοντρό του παλτό και βγήκε έξω.
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη μα ευωδίαζε άνθη. Περπάτησε σκυφτός στις αλέες και ξαφνικά σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό: «αυτά τα βαριά σύννεφα γιατί δεν πέφτουνε στη γη; Ποιος τα κρατάει εκεί»; ειπε ειρωνικα μιμουμενος την φωνή της απλοϊκής καμαριέρας του.
Ξεστράτισε και μπήκε σ’ ένα χωράφι. Περπάτησε στις λάσπες κι έκανε τα παπούτσια του ελεεινά. «Αχ, κύριε Ισαάκ, σαν μωρό παιδί λερώνεστε καθηγητής- άνθρωπος» θα του έλεγε η Carmina μόλις γυρνούσε πίσω. «Και τα αστέρια κι οι πλανήτες, γιατί δεν πέφτουν κι αυτά; Και οι άνθρωποι. Αφού η γη είναι στρογγυλή και γυρίζει, γιατί δεν πέφτουν οι άνθρωποι»;
Περπατούσε και σκεφτόταν μέχρι που στο τέλος έκατσε κάτω από ένα δέντρο. Ο αέρας φυσούσε κι εκείνος κοίταζε τα σύννεφα που έτρεχαν μα δεν έλεγαν να πέσουν και τότε γκντουπ, ένα μήλο προσγειώθηκε στο κεφάλι του.
«Άουτς» είπε ο Ισαάκ, δε βρήκες άλλο μέρος για να πέσεις;» και κοίταξε από πάνω του τα κλαδιά. «Γιατί τα μήλα πέφτουν;» παραμίλησε τότε. «Γιατί τα μήλα πέφτουν και τα σύννεφα όχι; Τι τα τραβάει στη γη»;
Κι ο Ισαάκ επεστρεψε σπίτι τρώγοντας το μήλο και τρίβοντας το καρούμπαλο στο κεφάλι του. Άφησε τα λασπωμένα του παπούτσια έξω από την πόρτα και ξανακλείστηκε στο εργαστήριό του νηστικός, αφήνοντας την οπτική και αρχίζοντας να ζυμώνει στο νου του την ιδέα της βαρύτητας.

Ο Ίππασος κολυμπούσε μέσα στο λάδι. Πίστευε πως τα σκυλιά που είχαν αμολήσει πίσω του, θα έχαναν έτσι την οσμή του. Μες στο πιθάρι, η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά, που αν είχε φως θα έβλεπε τον ήχο της να μεταδίδεται σε ομοκέντρους κύκλους.
Στην εικόνα του κύκλου, σκέφτηκε αμέσως σχήματα και αριθμούς. Η καρδιά του ήρθε στην θέση της. Ο ρυθμός αναπνοής του επανήλθε. Για τον Δάσκαλο τα πάντα ήταν αριθμοί, και οι αριθμοί δεν ήταν ατάκτως ερριμμένοι στο σύμπαν. Δημιουργούνταν από τάξη και αυτήν αναπαρήγαγαν: την τάξη, την αρμονία του σύμπαντος. Τα πάντα ήταν αριθμοί και οι αριθμοί είχαν πάντα ένα τέλειο σχήμα.
Μέχρι που εκείνη η διαγώνιος προέκυψε. Μέχρι που εκείνη η καταραμένη διαγώνιος δεν μπορούσε να εκφραστεί με κανέναν αριθμό- ακέραιο ή κλασματικό. Τι χτύπημα ήταν η ανακάλυψη ενός τύπου αριθμών, όπως οι τετραγωνικές ρίζες, που δεν ταίριαζε με κανενός είδους διάγραμμα στιγμών, με κανένα τέλειο σχήμα. Και αυτοί οι αριθμοί ήταν πολύ κοινοί ήταν π.χ όλοι οι αριθμοί που αντιπροσώπευαν την διαγώνιο ενός τετραγώνου. Δεν ήταν κάτι που κρυβόταν εύκολα. Η τέλεια αντιστοιχία της αριθμητικής και της γεωμετρίας κατέρρεε. Και μαζί του κατέρρεε το σύμπαν των αριθμών -σχημάτων.
Δεν ξέρανε ποιος τους παρατήρησε πρώτος, γιατί κανείς δεν τόλμησε να δώσει το όνομά του σε αυτή την εφιαλτική ανακάλυψη και να γίνει ο μεγάλος προδότης της συμπαντικής αρμονίας. Και όταν μαζεύονταν τις νύχτες στα κρυφά, γι’ αυτούς να συζητήσουν, κανείς δεν τολμούσε να τους ονομάσει. Τι όνομα να έδιναν σε κάτι που δεν ισούταν με κανένα ακέραιο ή κλασματικό; Σε έναν ασύμμετρο, καμπούρη, κακομούτσουνο αριθμό, που αν ήταν άνθρωπος θα ξεφορτώνονταν στον Καιάδα. Ένα παραμορφωμένο αριθμητικό εκτόπλασμα: συγχρόνως άρτιος και περιττός, ένα τέρας την φύσης.
Οι Πυθαγόρειοι κράτησαν μυστική την ανακάλυψη τους και τους αποκαλούσαν «άρρητους» , δηλαδή ανέκφραστους- λες και φοβόνταν πως αν τους έδιναν όνομα θα αποκτούσαν φωνή και θα πρόδιδαν την ύπαρξη τους! Μα ο Ίππασος μέθυσε ένα βράδυ. Και μέσα στο μεθύσι του βλαστήμησε τους ουρανούς που τέτοια κατάρα έριξαν να μην μπορούν να εθελοτυφλούν στον άπειρο άρρητο κόσμο. Να τυφλωνόταν ζήτησε, ουρλιαζοντας στα ουράνια, παρά κατάματα να βλέπει το ασύμμετρο, το τερατώδες χάος.
Και τώρα ο Ίππασος είναι κρυμμένος στο πιθάρι με το λάδι. Μες το σκοτάδι είναι τυφλός, όπως το ζήτησε. Ακούει την πόρτα να ανοίγει, το ρουθούνισμα των ζώων. Ακούει τα βήματα των φίλων του που μαζί μοιράστηκαν θεωρίες και κρασί. Ξάφνου ησυχία. Ο Αρχέλαος σηκώνει το καπάκι.
«Λέγεται ότι εκείνοι που αποκάλυψαν πρώτοι το μυστικό των ασύμμετρων αριθμών χάθηκαν σε ένα ναυάγιο. Γιατί το ανέκφραστο και το άμορφο πρέπει να αποκρύπτεται. Και όσοι αποκάλυψαν και άγγιξαν μια τέτοια μορφή ζωής καταστράφηκαν στη στιγμή και θα μείνουν για πάντα έρμαια των αιώνιων κυμάτων» και με το χέρι του πίεζει το κεφάλι του Ίππασου μέσα στο υγρό...

Πιθανόν έχω αρχίσει να γίνομαι κουραστικός: Περί βίας και πάλι

Χάρη στο φίλο μου το Γιάννη έπεσα σε δύο φαινομενικά ασύνδετα κομμάτια ειδησεογραφίας σήμερα: 1) Ξεκίνησε σε δεύτερο βαθμό, ενώπιον του μικτού ορκωτού Εφετείου, η δίκη του Αντώνη Ανδρουτσόπουλου, γνωστού και ως Περίανδρου, που κατηγορείται για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά συρροή και αφορά την επίθεση σε βάρος τριών φοιτητών απέναντι από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, τον Ιούνιο του 1998. 2) Ομάδα κουκουλοφόρων εισέβαλε στο Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου Αθηναίων και ξυλοκόπησε τον καθηγητή Γιάννη Πανούση, ο οποίος ήταν ομιλητής σε εκδήλωση για τα δικαιώματα των αποφυλακισθέντων.
Θα πω μόνο αυτό, όταν οι δράσεις των “αναρχικών” (εντός παρένθεσης και αυστηρά για τους συγκεκριμένους) φτάνουν να μοιάζουν τόσο πολύ με των χρυσαυγίτων, δεν ξέρω αν έχει να πάει παρακάτω.
[Προς τους/τις ριζοσπάστες/τριες αναγνώστες/τριες: Μου είναι σαφέστατη η διαφορά ισχύος και κύρους ανάμεσα σε έναν καθηγητή Πανεπιστημίου και έναν αριστερό φοιτητή. Θα συμφωνήσετε όμως ότι μοιάζουν τουλάχιστον στο ότι μπορούν να πάνε και οι δύο στο νοσοκομείο.]

Love is a state not a date, Monsieur Valentine - indieannalog #13

τα link των τραγουδιών είναι στα σχόλια- και παραδόξως παιζουν όλα! : Ρ

Adam Sandler – Grow old with you & Beatles – When I’m sixty –four . Έτσι ξεκινάνε όλα. Ξανθιές Bibi-Bo και γαλανομάτηδες John -John, αγόρι –κορίτσι (ή και αγόρι- αγόρι, κορίτσι –κορίτσι, αν θέλει η Barbie να τα φτιάξει με την Bibi Bo και ο John John με τον Tom Tom, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα!), χαζά ραβασάκια στο σχολείο «Κίτσος say to Κρυστάλλω, do you μ΄ απατάς με άλλο” και ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί, είσαι ερωτευμένος με ένα χάρτινο αγόρι που δεν θα αγγίξεις ποτέ αλλά και πιστεύεις ακράδαντα ότι αυτός θα είναι ο πρώτος και ο τελευταίος σου έρωτας και θα γεράσετε μαζί!

(στα 9 μου ερωτεύτηκα σφόδρα τον John Taylor και ήμουν σίγουρη ότι θα με περιμένει να μεγαλώσω για να με παντρευτεί!)

Μετά προσαρμόζεσαι στην σχολική πραγματικότητα, ψάχνεις να βρεις τον σωσία του σε κάτι χειροπιαστό -διότι καλός ο ιδεαλισμός αλλά δε σε ζεσταίνει τα βράδια- κι εκεί που τον έχεις για plan B σε παίρνει η μπάλα, ο Άλλος γίνεται τα πάντα, κάνει τα μαγικά του κι εσύ κοιτάς με το στόμα ανοιχτό «αχ, με τη μουσικότητα φυσάς τη μύτη σου, μωρό μου», γενικώς επικρατεί ένα το χάσιμο και τριγυρνάς στους δρόμους με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδος. Cure - Just like heaven

(στα 16 με έχει καταστρέψει ο Gas Van Sant και το my own private Idaho, ο Keanu γίνεται το σοφιστικέ αντικείμενο του πόθου- οι φίλες τότε έβλεπαν 21 Jumpstreet και ήθελαν «τον «φλώρο, τον Johnny Depp»- που να ξέραμε ότι στα 40 τους ο σοφιστικέ θα είχε γίνει ο Depp και ο φλώρος ο Reeves)!

Μετά περνάνε τα χρόνια, περνάν’ οι σύντροφοι, αποκτάς μια κεκτημένη τεχνογνωσία, έχεις το προσωπικό σου know how των σχέσεων, ξέρεις ποιος σου κάνει και ποιος όχι και αρχίζεις να διαλέγεις τα θύματα με την αλάνθαστη τακτική του Μαγιακόβσκι «τριγυρνώντας στους δρόμους ως τα βαθιά χαράματα/ τρέμοντας από φρίκη μήπως και σε έφεραν στον κόσμο αυτόν/ μόνο και μόνο για να σε αγαπήσω»? Bon Jovi - Born to be my baby

(στα 21 τρώω την μεγάλη κατραπακιά: όχι, δεν τον θέλουμε απλά ωραίο, τον θέλουμε μορφωμένο και ψαγμένο, φυσικό και …μεταφυσικό -σαν τον πράκτορα Mulder –που μεταξύ μας, δεν ήταν και κανένας ξενέρωτος, σε κλινική αποτοξίνωσης από το σεξ μπήκε προσφάτως ο Duchovny!)

Αλλά εκεί στα 27 συνειδητοποιείς ότι εσύ έχεις το know how, όμως το σύστημα δε δουλεύει όπως το ήθελες, το ερωτικό σύστημα δυσλειτουργεί με μια κανονικότητα (που το κάνει σχεδόν λειτουργικό), στηριζόμενο στον Μερφικο Νόμο: «όταν θέλω δε με θέλεις/ κι όταν θέλεις δε σε θέλω/ να κι εγώ – δε θα σε θέλω/ για να θέλεις όταν θέλω»! Με λίγα λόγια εσύ διαλέγεις, παίρνεις φόρα και ετοιμάζεσαι για σύγκρουση πάνω σε αυτόν που θες. Τώρα τι θα απομείνει στο τέλος, μη με ρωτάς. Πάντως δε μαθαίνεις! «Τουλάχιστον δεκαπέντε φορές ερωτεύτηκα -ως το θάνατο» που λέει και ο Δημάκης. Έτσι κι εγώ, μόλις κόλλησα τα κομμάτια μου και ετοιμάζομαι για την επομένη ιδανική πρόσκρουση στο σώμα που επιθυμώ. dEUS - Ideal crash

(στα 33 σκέφτεσαι τι να τους κάνεις τους μικρούς, αχ, να ‘βρισκες έναν Tim Robbins, όλα τα έχει, ιντελεκτουέλ είναι, πολιτικοποιημένος είναι, ακτιβιστής, αλτρουιστής, σοβαρός, πιστός στη Susan είναι, γλυκός, σέξι, ψηλός - σκέφτεστε κάτι καλύτερο; Εγώ είμαι υπέρ τις κλωνοποίησης σε τέτοιες περιπτώσεις)!

«Και όταν μιλάς για “έρωτα” τι εννοείς;» είχες ρωτήσει κάποια στιγμή μια φίλη. «Τον έρωτα στην αρχή, όταν όλα είναι έντονα και ζωηρά ή στα τελειώματα, με εκείνο το απίστευτο, βίαιο πάθος; Και τα ενδιάμεσα; Όλη η ζωή ενδιάμεσα τι είναι; Είναι “έρωτας”; Έρωτας είναι όπως τον λένε οι white stripes, κάτι που σου έρχεται κατακούτελα τη στιγμή που δεν το περιμένεις, που γκαζώνει τις αισθήσεις σου και χάνεις το νου σου, κάτι που διαρκεί περίπου όσο ένα τραγούδι και όταν τελειώσει συνεχίζεις να χορεύεις με την ανάμνηση του στην αιωνιότητα. White Stripes – Fell in love with a girl

(δεν πάω πια αρκετά συχνά γυμναστήριο απ’ όταν είδα την σύζυγο του Hugh Jackman- μα γιατί να ταλαιπωρούμαι να μείνω αδύνατη όταν αυτή είναι υπέρβαρη και έχει τον sexiest man alive πλάι της?) Άντε κόρες, και στα δικά μας!

Περαστικά σας ΑγιοΒαλεντινοχτυπημενοί!

Donora - Shhh

In girum imus nocte et consumimur igni

Κατά τα βίαια γεγονότα του Δεκέμβρη θυμόμουν ενίοτε τον άσκοπα δυσνόητο Ντεμπόρ και τη βαθιά επιφάνεια της “Κοινωνίας του Θεάματός” του. Αν εκτιμούσα ακόμη το Ντεμπόρ, θα μιλούσα το Δεκέμβρη για επαναστατικές φωτιές που διαμεσολαβούνταν κατευθείαν από τα κυρίαρχα μέσα παράγοντας εντυπωσιακό τηλεοπτικό θέαμα, για επαναστάτες/τριες αλλοτριωμένους/ες τόσο, που δεν καταλάβαινες αν χαίρονταν για την άμεση δράση τους ή για την άμεση αναπαράσταση της μέσα ένα μεταμοντέρνο action movie, στο οποίο πρωταγωνιστούσαν. Πέρασε όμως ο καιρός, και πάνω που πήγαινα να τα ξεχάσω όλα αυτά, έπεσα πάνω στο νέο βιντεοκλίπ της Καίτης Γαρμπή.

Μαυροκόκκινο χρώμα, κράνος, κουκουλοφόροι, ένα ήμερο Θηρίο, ολίγη από hip hop ερμηνεία: το ελαφρά ψαγμένο, ελαφρά πολιτικό, ελαφρά προκλητικό στυλ ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα ξεπλύνει μια εικοσαετία σκυλάδικου. [Καιτούλα, καλή τύχη σου εύχομαι, αλλά θυμάσαι φαντάζομαι τι έπαθε η Νατάσα.] Όπως θα έλεγαν μάλλον και οι φίλοι μου από την Αυτονομία ή Βαρβαρότητα, μετά την άνοδο της ασημαντότητας όλα μετατρέπονται σε lifestyle. Η μήπως ήταν lifestyle εξ αρχής;

The mom's song

oh my God it's a beautiful blog - indieannlog set #12

Νερό... Διάβαζα στο εξαιρετικό βιβλίο της Sue- Ellen Case (performing science & the virtual), ότι το δίκτυο κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν παράλληλο κόσμο, που είναι χωρισμένος σε περιοχές/ κοινότητες και κατακτούμε τη θέση μας σε αυτές, όχι βάσει της ιθαγένειας που αποκτούμε με την γέννηση μας, αλλά μιας ιθαγένειας που την δημιουργούμε με τα κοινά ενδιαφέροντα και την κουλτούρα μας. Αυτό μου φάνηκε πολύ κοντά στην εικόνα που έχω εγώ για το διαδίκτυο- στην δική μου πραγματικότητα γι’ αυτό. Sam Beeton -What you look for

Γη... Η κολλητή μου και το alien θεωρούν απίστευτο ότι βγαίνουμε και μοιραζόμαστε προσωπικά μας κομμάτια με όλο το worldwide web- «ξέρεις πόσοι τρελοί και ανώμαλοι κυκλοφορούν στο internet»; Εγώ πάλι ξέρω αλλά δεν καταλαβαίνω το πρόβλημα τους: γιατί οι τρελοί και οι ανώμαλοι δεν έρχονται στο blog μας, χωρίς να μπορώ να το τεκμηριώσω πρακτικά, θεωρητικά ξέρω ποιοι μας διαβάζουν και σε ποιους απευθύνομαι. Ted Leo & the pharmacists – Me & Mia

Φωτιά... Όσο για το κομμάτι του να παίζω μουσική στο blog, το αισθάνομαι κάπως σα να παίζω μουσική από την ταράτσα μου! Από τα απέναντι σπίτια κάποιοι ανοίγουν το παράθυρο και σε ακούνε σχολιάζοντας θετικά ή αρνητικά, κάποιοι το κλείνουν για να σε αποφύγουν και άλλοι καλούν την αστυνομία. Και θα έρθει η αστυνομία –που ξέρει πάντα να χαλάει το fun part του κόσμου μας. Αλλά στο μεταξύ κάποιοι έχουν χορέψει σε αυτή τη μουσική. Για εμένα το blog είναι ένα διαρκές πάρτι. Και με αυτό το τραγούδι χορεύω εδώ και τρεις μέρες ασταμάτητα (α, ρε Sot, είσαι μια καταστροφή- χα χα) A beautiful silence – Beautiful girl


Αέρας... Και θέλω να πιστεύω ότι οι indie πιτσιρικάδες απ’ το πουθενά, που κάνουμε download τη μουσική τους και την μοιράζουμε στο δίκτυο, δεν πιστεύουν ότι τους «κλέβουμε λεφτά από την τσέπη» -ίσα ίσα, χαίρονται που τους ακούνε και κάπου τόσο μακριά από τον τόπο τους. Και ίσως κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια –διότι προσωπικά π.χ σκασίλα μου αν τα βιβλία μου δεν πουλήσουν τίποτα και κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες από χέρι σε χέρι- εμένα μου αρκεί να με διαβάζουν. Και εφόσον η βιομηχανία της μουσικής έχει πεθάνει όπως την ξέραμε, πρέπει και οι καλλιτέχνες να πάρουν απόφαση ότι λεφτά θα κερδίζουν μόνο με τον ιδρώτα τους σε live performances. Γιατί ό,τι και να κάνει το internet, ποτέ δε θα σταματήσουμε να πληρώνουμε για να ακούσουμε ζωντανά το αγαπημένο μας τραγούδι! Isley brothers - This old heat of mine (is weak for you) & Vines – Kara Jayne

ΥΓ. Το παίζω άνετη, αλλά κάθε φορά που ανεβάζω τραγούδι (διότι το λινκ στα σχόλια μας άλλαξε τα φώτα και δεν έπαιζε τίποτα), έχω ένα άγχος μη μας βρουν και μας καταργήσουν το blog- και έχω τρελή ποσότητα κειμένων εδώ, απ’ τα οποία δεν έχω και αντίγραφα…

Κάλεσμα σε διαμαρτυρία για τη δίκη του Λύο Καλοβυρνά

ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΚΗ ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
www.olke.org - email: info@olke.org

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
Την Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου 2009 εκδικάζεται στα δικαστήρια της Αθήνας η αγωγή του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ εναντίον του ακτιβιστή Λύο Καλοβυρνά και της μη κυβερνητικής οργάνωσης "Σύνθεση - Ενημέρωση για τον HIV/AIDS", αξιώνοντας 1 εκατομμύριο ευρώ ως ηθική αποζημίωση για προσβο-λή προσωπικότητας.
Σε άρθρο του, στο τεύχος 22 του περιοδικού 10% που εκδίδει η Σύνθεση, ο Λύο Καλοβυρνάς στηλίτευσε τις δηλώσεις του μητροπολίτη σχετικά με τη δολοφονία του ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου. Συγκεκριμένα, ο μητροπολίτης είχε πει ότι ο ηθοποιός είναι ο ίδιος υπαίτιος για την δολοφονία του καθώς πίεσε τον δολοφόνο να κάνουν σεξ κι εκείνος επειδή δεν είναι «τέτοιος» αμύνθηκε. Είπε ακόμα ότι οι γκέι είναι «ηθικά απονευρωμένοι, με ψυχοπαθολογικές εκτροπές και ψυχασθένειες, με μανία ικανοποιήσεως της ψυχοπαθολογικής των εκτροπής, που έκαναν αξία ζωής το σωλήνα αποβολής περιττωμάτων».
Η ΟΛΚΕ σας καλεί μαζί με την Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας, το Athens Pride και την Be Positive σε συγκέντρωση στο προαύλιο των δικαστηρίων την ημέρα της δίκης στις 10 το πρωί, για να υποστηρίξουμε τον Λύο Καλοβυρνά και να καταγγείλουμε την ρητορική μίσους κατά των γκέι, λεσβιών, αμφισεξουαλικών και τρανσέξουαλ από όπου κι αν προέρχεται. Οι πολίτες διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού αποτελούν συχνά θύματα λεκτικής βίας και κηρυγμάτων μίσους και μέσω των Μ.Μ.Ε. που οδηγούν σε βίαια εγκλήματα και περιθωριοποίηση. Δυστυχώς, η τακτική αυτή είναι εξαιρετικά διαδεδομένη και εξασκείται από ιεράρχες, πολιτικούς και δημοσιογράφους χωρίς να συλλογίζονται τις κοινωνικές συνέπειες των πράξεών τους.
Η ΟΛΚΕ απαιτεί την επέκταση του αντιρατσιστικού νόμου (927/1979), ώστε να συμπεριλαμβάνεται ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η ταυτότητα κοινωνικού φύλου και να τιμωρούνται τα κηρύγματα μίσους και κατά των γκέι, λεσβιών, αμφισεξουαλικών και τρανσέξουαλ.
Όλες και όλοι στις 5 Φεβρουαρίου στα δικαστήρια της Ευελπίδων (κτίριο 4, αίθουσα 1), για να διαμαρτυρηθούμε για τα κηρύγματα μίσους και να απαιτήσουμε το σεβασμό όλων, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή/και την ταυτότητα κοινωνικού φύλου.

Αθήνα 30 Ιανουαρίου 2009

Μικρό σχόλιο για τον "πούστη που κόβει δέντρα"

Όσοι και όσες με διαβάζετε συστηματικά, θα ξέρετε ότι η μόνη πολιτική ταμπέλα με την οποία δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα πάνω μου είναι του οικολόγου (σε συνδυασμό με αυτήν του αυτόνομου και όχι του πράσινου παρεμπιπτόντως). Φλέρταρα λοιπόν προσωρινά με την ιδέα να γράψω για τους ελεύθερους χώρους στην Αθήνα και τα κομμένα δέντρα στο πάρκο της Πατησίων και Κύπρου, είδα όμως ένα σωρό κόσμο να ασχολείται εντός κι εκτός μπολογκόσφαιρας, οπότε καθησυχασμένος επέστρεψα στη μανιώδη συγγραφή σημειώσεων για την έκθεση Λυκείου (ο βασικός λόγος που δε γράφω εδώ αυτήν την περίοδο, είναι ότι γράφω πολύ γενικότερα, παρεμπιπτόντως αρ. 2).
Σήμερα όμως που περιπλανήθηκα μετά από μέρες στη μπλογκόσφαιρα, πέτυχα και ξαναπέτυχα την ατάκα για τον "πούστη δήμαρχο που κόβει δέντρα" ή πιο υπαινικτικά "τον δήμαρχο που κάνει πουστιές κόβοντας δέντρα". Θα ήθελα να ενημερώσω τους αγαπητούς/ές ευαισθητοποιημένους/ες συμπολίτες/ισσες του διαδικτύου ότι ο συνδυασμός οικολογικών ιδεών με ρατσιστικές ή και ολοκληρωτικές, έχει όνομα και αυτό είναι ΟΙΚΟΦΑΣΙΣΜΟΣ. (Για μια βασική ενημέρωση, περάστε από τη Wikipedia.)

[Προειδοποίηση προς τους/τις σχολιαστές/τριες που τυχόν θελήσουν να μου εξηγήσουν ότι "η πουστιά" ή "ο πούστης" είναι κυρίως ηθικοί και όχι αναγκαστικά ομοφοβικοί χαρακτηρισμοί: είμαι γλωσσολόγος, δεν ξέρετε με τι σεντόνια πάτε να μπλέξετε.

Ανανέωση της 4ης Φεβρουαρίου: Ο Αλλού Φαν Μαρξ αποδείχτηκε αρκετά τολμηρός, οπότε στα σχόλια θα διαβάσετε το σεντόνι για το οποίο προειδοποιούσα]

Σφίγγα με φτερά πεταλούδας

Άλλη μια υπέροχη γουλιά δηλητήριο. Ήμουν πια ώριμη για το θάνατο

Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και προχώρησα. Χειροκροτήματα και ροδοπέταλα. Τα τακούνια μου έλιωναν τα τρυφερά σώματα των λουλουδιών.
«Ευτυχία θα σε συνθλίψω απόψε, όπως ακριβώς έπνιξες όλη μου την ύπαρξη μες στο στενό κορσέ σου» σύριξα μέσα απ’ τα σφιγμένα δόντια μου.
Συνέχισα όμως να γελάω γλυκά. Ήμουν άλλωστε πολύ γλυκό κορίτσι. Έτσι έλεγε και η μαμά του Τέλη.
«Μεγάλωσε ο Τέλης σου κι όλα του καλά, σωστό παλικάρι έγινε. Βέβαια θα μπορούσε να ‘χει βρει μια πιο όμορφη κοπέλα αλλά...» σχολίαζε με κάθε καλή πρόθεση για την οικογένεια Δολιανού η Αλβανίδα καθαρίστρια τους. Αυτό ήταν το ευχαριστώ που την είχα ξεστραβώσει πιέζοντάς την να ζητάει ένσημα. Που χάρη στις πιέσεις μου μπήκε τελικά στο ΙΚΑ και άρχισε να φτιάχνει τα σάπια δόντια της με λεφτά του κράτους. Ευτυχώς που δεν πάτησα το νυφικό να σκοτωθώ την ώρα που έμπαινα, απ’ την γλωσσοφαγιά της.
Μεγάλωνα εγώ. Έτρωγα ποιητές και λογοτέχνες, είχα άποψη και γνώσεις. Κι όλα αυτά για να μου κάνει κριτική η παραδουλεύτρα της κυρίας Σούλας και εκείνη να την κοιτά με συγκατάβαση. Σε τελική δεν την ένοιαζε ποια ακριβώς ήμουν. Η αγωνία της ήταν να εξασφαλίσει μάνα για τα εγγόνια της.
Ιδού ο προορισμός μου στη γη: ο ενδιάμεσος κρίκος της ευτυχίας της πεθερούλας μου. Και της μαμάς μου ασφαλώς.
«Δε θα μεγαλώσεις ποτέ; Στα 35 σου περιμένεις ακόμα να βρεις άντρα που να σε πηγαίνει σε συναυλίες»; Ενώ έπρεπε να αναζητώ τον υποψήφιο που θα με ανέβαζε στα σκαλιά της εκκλησίας.
Ορίστε λοιπόν: τον βρήκα. Βρήκα τον Τέλη. Όμορφος σαν το μολυβένιο στρατιωτάκι του παραμυθιού. Μ’ αυτό το λυπημένο βλέμμα που σε κάνει να θες να τον έχεις αγκαλιά για πάντα. Τον ερωτεύτηκα. Δεν είδα τα υπόλοιπα. Ότι δεν έχουμε τα ίδια θέλω, τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια όνειρα. Έβλεπα εκείνον και καμάρωνα που είχα τέτοιον άντρα πλάι μου. Πλάι μου, βέβαια, αλλά όχι δίπλα μου.
Τι να μου πει το «σ’ αγαπώ», που με τάιζε για πρωινό, μεσημεριανό και βραδινό. Ποια αγάπη αφού αντιπαθούσε τη μάνα μου, τους φίλους μου, τα ρούχα, τα παπούτσια, τα μαλλιά μου, το παρελθόν και τα όνειρά μου. Αφού μισούσε ό,τι υπήρχε στη ζωή μου. Δεν είμαι φωτογραφία να με πάρουν απ’ το άλμπουμ μου να με κολλήσουν στο δικό τους. Έχω ανθρώπους, έχω πράγματα γύρω μου. Έχω προσωπικότητα. Δε μπορούν να μου το κάνουν αυτό. Κανείς δε μπορεί!
Έγινε τελικά. Όλοι έλεγαν πως «σημασία έχει να πηγαίνεις μπρος –τα πισωγυρίσματα δεν έχουν νόημα». Το έκανα λοιπόν το μεγάλο βήμα. Δεν πρόσεξα βέβαια ότι μπρος είχε γκρεμό. Και τώρα πέφτω. Δυο μήνες τώρα πέφτω. Νυφικά, μπομπονιέρες, παρανυφάκια, κρεβάτια, τραπέζια, δεξιώσεις, άδειες γάμου και άδειες σελίδες περιοδικών με χτενίσματα για τη γαμήλια νύχτα. Νιώθω τόσο άδεια. Γιατί το ξέρω. Παρά τα λόγια. Τα τόσα πολλά και όμορφα. Ξέρω δε μ’ αγαπάει…
Θα πίστευα ότι με νοιάζεται αν έκανε κάτι μοναδικό για μένα. Αν –ας πούμε- κανόνιζε στο γάμο μας αντί για το γαμήλιο εμβατήριο, να παίξουν το Today των Smashing Pumpkins. Μα «αδύνατον!» εξανέστη. Η μαμά του, η μαμά μου, οι Ηπειρώτες, οι Μανιάτες, η εκκλησία. «Μα είναι πράγματα αυτά»;
Όχι, πράγματα είναι τα τραπέζια, οι καρέκλες και τα μαχαιροπήρουνα. Αυτά που σου λέω εγώ είναι συναισθήματα –θα τα έχεις ακουστά, δε μπορεί. Ανάγκη να σε πείσουν ότι αξίζεις, ότι η γνώμη σου, η ψυχή σου μετράει. Αν όχι κάθε μέρα έστω αυτή τη μέρα που είναι δική σου. Τη μέρα του γάμου σου. Αλλά αυτή ήταν μια πικρή διαπίστωση: ο γάμος δε γίνεται για το ζευγάρι μα για του άλλους. Για τους θείους, τις γιαγιάδες και τα σόγια, που μόνο σε γάμους και κηδείες συναντάς. Γίνεται για τους εχθρούς –που θα σκάσουν απ’ τη ζήλια τους, και για τους φίλους –που θα κλάψουν απ’ τη χαρά τους. Ο γάμος είναι απλά ένα μέτωπο, μια πολεμική σύρραξη που αντί για σφαίρες σου πετάνε ρύζι και αντί για βόμβες, κολακείες και χαμογελαστά ψέματα.
Παντρευόμαστε -λέει- για ηθικούς λόγους. Μα η ηθική είναι ο καρκίνος της λογικής. Τρελά κύτταρα, άρρωστα που παρερμηνεύουν τα πάντα. Η λογική πάλι είναι η γάγγραινα της φαντασίας. Της άμοιρης φαντασίας που είναι η τροφή της αθωότητας.
Σουτ! Θα σου βάλω πιπέρι στη γλώσσα. Τι λέξεις είναι αυτές; ΄Ακου αθωότητα! 150 συγγενείς και φίλοι παρόντες στο Μυστήριο με βιάζουν να ενηλικιωθώ. Γιατί ο νόμος λέει στα 18 και έχω ήδη καθυστερήσει δεκαπέντε χρόνια.
Ναι, φτάσαμε λοιπόν στην πολυπόθητη ημέρα. Μετά από μερικές μεταποιήσεις και την απαραίτητη κοπτική-ραπτική (τύφλα να ‘χει η Πανσικ) μάζεψα να μην κρέμονται και φαίνονται τα ξέφτια των φόβων μου, κόντυνα τη φόδρα των απαιτήσεών μου, έβαλα κάμποση χλωρίνη στην προσωπικότητά μου, έραψα και λίγο το στόμα μου κι όλα καλά. Φώτα, χαμόγελο, πάμε!
Ο Τέλης χαμογελά καθώς μου χαϊδεύει την παλάμη μέσα απ’ τις δαντέλες («να έχει μανίκι το νυφικό, γιατί έχεις πολύ τρίχα στα χέρια κορίτσι μου», είχε πει η σοφή πεθερούλα). Παγωμένα τα χέρια μου μέσα στο άσπρο νυφικό. Που κάνει τη μανούλα να δακρύζει. Δεν πειράζει μαμά, κλάψε κι εσύ λίγο. Μια ζωή εγώ κλαίω. Γιατί ποτέ δεν ήμουν αυτό που ήθελα, αυτό που γεννήθηκα. Πάντα έτσι και αλλιώς, πάντα η μηχανή εκπληρώσεως των ονείρων κάποιου άλλου. Και πού η δική μου ζωή; Τα δικά μου όνειρα; Δεν ήθελα εγώ να παντρευτώ. Κάποιοι μου φύτεψαν αυτή την ιδέα στο κεφάλι. Αυτή τη νόρμα που μου ροκάνιζε κάθε νύχτα το μυαλό: «δεν είσαι τίποτα αν δεν κάνεις παιδιά, αν δεν αφήσεις κάτι πίσω σου». Ε, λοιπόν αφήνω. Σας αφήνω ‘γειά…
Νιώθω τα μηνίγγια μου να πιέζονται. Νομίζω ότι το τέλος φτάνει. Εκείνη η τελευταία γουλιά δηλητήριο. Που μ’ έκανε ώριμη για το θάνατο. Είμαι έτοιμη να πέσω απ’ το δέντρο της ζωής. Να σαπίσω στο χώμα και να γίνω τροφή για τα σκουλήκια. Ο θάνατός μου η ζωή τους. Των σκουληκιών. Των γάμων και των κηδειών.
Ψάχνω τον Κώστα μέσα στο πλήθος. «Κολλητέ γεια... ούτε ένα μήνυμα δε σου έστειλα η γαϊδούρα». Ναυτία και σκοτοδίνη. Θέλω να φύγω από αυτή την Κόλαση. Τη δική σας Κόλαση που τόσο ωραία μασκάρετε σε Παραδείσους. Βαρέθηκα να μου φορτώνετε μια κόλαση για την αμεριμνησία μου, μια άλλη για τον άκρατο αυθορμητισμό μου, μια για την παράλογη χαρά που μου προσφέρει ο ήλιος. Δε σας έχω ανάγκη. Έχω το δικό μου μαρτύριο εγώ. Τη δική μου προσωπική Κόλαση της σκέψης. Την Κόλαση των προσδοκιών μου. Του να δείχνω εξελισσόμενη ενώ είμαι απλά εξελίξιμη. Και ποτέ στ’ αλήθεια δεν ξέρω αν θα καταφέρω να εξελιχθώ. Την Κόλαση του να ξέρω ότι δε μπορώ να συμβιβαστώ, δε μπορώ να συμβιώσω ούτε με τον εαυτό μου. Και να μου φορτώνετε μια νέα Κόλαση που λέγεται γάμος, που λέγεται υποχώρηση, συμβιβασμός, συνθήκη. Μα πια δεν είναι ζωή αυτή, είναι μια ολόκληρη παρέλαση κολάσεων.
Στον Παράδεισο όλοι! Να πάτε στον καταραμένο σας παράδεισο, με τα παιδάκια, τα γατάκια και τα σκυλάκια σας. Τα τίλια, τα χαμομηλιά και τα σήριαλ στην τι-βι. Τα κολυμβητήρια, τα φροντιστήρια και τις δεκάδες χαμένες ώρες ύπνου από κλάμα μωρού. Στον παράδεισό σας, εκεί σας στέλνω, δεν έχω πιo βαριά κατάρα να σας πω. Δεν έχω μεγαλώσει αρκετά. Έχω πράγματα να κάνω. Έχω βιβλία να διαβάσω, νέους ανθρώπους να γνωρίσω, καινούρια στόματα να φιλήσω, αφήστε με, μη με δένεται έτσι με τα σκοινιά του παραλόγου σας. Αφήστε με στην ησυχία μου. Δεν έκανα τίποτα... Δεν σας έκανα τίποτα…
Ακούω ξαφνικά τη χερουβιμική φωνή του Morrissey να τραγουδάει “leave me alone I was only singing/ leave me alone ‘cause I, I, I was only singing/ leave me alone...”. Του χαμογελάω και μου πετάει μια γλαδιόλα. Πόνεσε! Δεν ήταν απ’ το λουλούδι. Ανοίγω για λίγο τα μάτια. Ο Τέλης μου δίνει χαστούκια. Δίπλα του η Τίνα. Όχι, δε μπορεί, είναι παραίσθηση απ’ το φαρμάκι. Και όμως, είναι εκεί, με σάρκα και οστά και τον κρατάει απ’ την πλάτη. Τον απαίσιο: κάλεσε το φίδι, την σκύλα που του την πέφτει αγρίως για αιώνες, στο γάμο μας. Αλλά θα το καταπιώ κι αυτό, όπως το δηλητήριο. Και θα ξεχάσω. Γρήγορα όλους θα σας ξεχάσω. Κι εσείς το ίδιο. Πριν αλέκτωρ λαλήσει, τρεις φορές θα μ’ έχεις αρνηθεί Τέλη μου. Και θα τρέξεις σε μια άλλη αγκαλιά, για μια νέα ευτυχία.
Καμιά τύψη. Πάω στο διάολο. Εσείς πάλι στον Παράδεισο να καταλήξετε όλοι! Στον Παράδεισο των μασκαρεμένων σας κολάσεων. Σε γάμους και βαφτίσια. Άλλη κατάρα δεν έχω να σας δώσω. Αφήστε με στους διαόλους μου. Αφήστε με ήσυχη πια.

Η τελευταία γεύση απ’ το δηλητήριο του βίου μου.
Πια είμαι ώριμη για το θάνατο.

σημ. Όπως ειναι εμφανές, η νυφη διάβαζε Arthur Rimbaud, Μια εποχή στην κόλαση.

μουσικοφαρμακευτική αγωγή - indieannalog set #11

τα links των τραγουδιών ειναι στα σχόλια :)

Αέρας... Μono - Life in mono & Bird and the bee- Last day of our love. Έκδοχο βαλεριάνας, αγχολυτικό, δεν εθίζει, δεν προκαλεί νύστα, δε εχει δυσάρεστες αντιδράσεις μαζί με το αλκοόλ.

Φωτιά... Kennith Bager ft Nikolai Grandjean & Jean Luc Ponti – Love won’t leave me alone. Αντιβιοτικό βραδείας δράσεως (αγωγή περίπου 15 ημερών, ακόμα και αν τα συμπτώματα υποχωρήσουν άμεσα). Χορηγείται σε περιπτώσεις που μικροοργανισμοί (οργή, αισθημα αδικημένου κ.α) αρχιζουν να αυξάνουν τη διασπορά τους μέσα σου -παρτο και χτυπα τα πριν ειναι αργά!

Γη... RJD2 – Ghostwriter. Σύμπλεγμα βιταμινών, μειώνει την κακή διάθεση και ανεβάζει την ενεργητικότητα –αν είσαι ερωτευμένος μην το πάρεις, διότι δεδομένου ότι, έτσι κι αλλιώς, αυτή τη στιγμή δεν πατάς στη γη, μπορεί να κουτουλήσεις σε κανένα μπαλκόνι περπατώντας!

Νερό... FourTet – As serious as your life. Το αγαπημένο μου. Σαν φαγουσοσκονη. Βαλτο σε κάποιον που θες να του χαλάσεις τη μέρα! Να τον κάνεις να σκεφτει την επιφανειακοτητα της χαράς του. Να τρώγεται με τα ρούχα του. Ελα, μην το παιζεις τόσο υπεράνω, ξέρεις ότι μερικοι το αξιζουν! Χι χι χι.