In girum imus nocte et consumimur igni

Κατά τα βίαια γεγονότα του Δεκέμβρη θυμόμουν ενίοτε τον άσκοπα δυσνόητο Ντεμπόρ και τη βαθιά επιφάνεια της “Κοινωνίας του Θεάματός” του. Αν εκτιμούσα ακόμη το Ντεμπόρ, θα μιλούσα το Δεκέμβρη για επαναστατικές φωτιές που διαμεσολαβούνταν κατευθείαν από τα κυρίαρχα μέσα παράγοντας εντυπωσιακό τηλεοπτικό θέαμα, για επαναστάτες/τριες αλλοτριωμένους/ες τόσο, που δεν καταλάβαινες αν χαίρονταν για την άμεση δράση τους ή για την άμεση αναπαράσταση της μέσα ένα μεταμοντέρνο action movie, στο οποίο πρωταγωνιστούσαν. Πέρασε όμως ο καιρός, και πάνω που πήγαινα να τα ξεχάσω όλα αυτά, έπεσα πάνω στο νέο βιντεοκλίπ της Καίτης Γαρμπή.

Μαυροκόκκινο χρώμα, κράνος, κουκουλοφόροι, ένα ήμερο Θηρίο, ολίγη από hip hop ερμηνεία: το ελαφρά ψαγμένο, ελαφρά πολιτικό, ελαφρά προκλητικό στυλ ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα ξεπλύνει μια εικοσαετία σκυλάδικου. [Καιτούλα, καλή τύχη σου εύχομαι, αλλά θυμάσαι φαντάζομαι τι έπαθε η Νατάσα.] Όπως θα έλεγαν μάλλον και οι φίλοι μου από την Αυτονομία ή Βαρβαρότητα, μετά την άνοδο της ασημαντότητας όλα μετατρέπονται σε lifestyle. Η μήπως ήταν lifestyle εξ αρχής;