Love is a state not a date, Monsieur Valentine - indieannalog #13

τα link των τραγουδιών είναι στα σχόλια- και παραδόξως παιζουν όλα! : Ρ

Adam Sandler – Grow old with you & Beatles – When I’m sixty –four . Έτσι ξεκινάνε όλα. Ξανθιές Bibi-Bo και γαλανομάτηδες John -John, αγόρι –κορίτσι (ή και αγόρι- αγόρι, κορίτσι –κορίτσι, αν θέλει η Barbie να τα φτιάξει με την Bibi Bo και ο John John με τον Tom Tom, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα!), χαζά ραβασάκια στο σχολείο «Κίτσος say to Κρυστάλλω, do you μ΄ απατάς με άλλο” και ξαφνικά ξυπνάς ένα πρωί, είσαι ερωτευμένος με ένα χάρτινο αγόρι που δεν θα αγγίξεις ποτέ αλλά και πιστεύεις ακράδαντα ότι αυτός θα είναι ο πρώτος και ο τελευταίος σου έρωτας και θα γεράσετε μαζί!

(στα 9 μου ερωτεύτηκα σφόδρα τον John Taylor και ήμουν σίγουρη ότι θα με περιμένει να μεγαλώσω για να με παντρευτεί!)

Μετά προσαρμόζεσαι στην σχολική πραγματικότητα, ψάχνεις να βρεις τον σωσία του σε κάτι χειροπιαστό -διότι καλός ο ιδεαλισμός αλλά δε σε ζεσταίνει τα βράδια- κι εκεί που τον έχεις για plan B σε παίρνει η μπάλα, ο Άλλος γίνεται τα πάντα, κάνει τα μαγικά του κι εσύ κοιτάς με το στόμα ανοιχτό «αχ, με τη μουσικότητα φυσάς τη μύτη σου, μωρό μου», γενικώς επικρατεί ένα το χάσιμο και τριγυρνάς στους δρόμους με το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδος. Cure - Just like heaven

(στα 16 με έχει καταστρέψει ο Gas Van Sant και το my own private Idaho, ο Keanu γίνεται το σοφιστικέ αντικείμενο του πόθου- οι φίλες τότε έβλεπαν 21 Jumpstreet και ήθελαν «τον «φλώρο, τον Johnny Depp»- που να ξέραμε ότι στα 40 τους ο σοφιστικέ θα είχε γίνει ο Depp και ο φλώρος ο Reeves)!

Μετά περνάνε τα χρόνια, περνάν’ οι σύντροφοι, αποκτάς μια κεκτημένη τεχνογνωσία, έχεις το προσωπικό σου know how των σχέσεων, ξέρεις ποιος σου κάνει και ποιος όχι και αρχίζεις να διαλέγεις τα θύματα με την αλάνθαστη τακτική του Μαγιακόβσκι «τριγυρνώντας στους δρόμους ως τα βαθιά χαράματα/ τρέμοντας από φρίκη μήπως και σε έφεραν στον κόσμο αυτόν/ μόνο και μόνο για να σε αγαπήσω»? Bon Jovi - Born to be my baby

(στα 21 τρώω την μεγάλη κατραπακιά: όχι, δεν τον θέλουμε απλά ωραίο, τον θέλουμε μορφωμένο και ψαγμένο, φυσικό και …μεταφυσικό -σαν τον πράκτορα Mulder –που μεταξύ μας, δεν ήταν και κανένας ξενέρωτος, σε κλινική αποτοξίνωσης από το σεξ μπήκε προσφάτως ο Duchovny!)

Αλλά εκεί στα 27 συνειδητοποιείς ότι εσύ έχεις το know how, όμως το σύστημα δε δουλεύει όπως το ήθελες, το ερωτικό σύστημα δυσλειτουργεί με μια κανονικότητα (που το κάνει σχεδόν λειτουργικό), στηριζόμενο στον Μερφικο Νόμο: «όταν θέλω δε με θέλεις/ κι όταν θέλεις δε σε θέλω/ να κι εγώ – δε θα σε θέλω/ για να θέλεις όταν θέλω»! Με λίγα λόγια εσύ διαλέγεις, παίρνεις φόρα και ετοιμάζεσαι για σύγκρουση πάνω σε αυτόν που θες. Τώρα τι θα απομείνει στο τέλος, μη με ρωτάς. Πάντως δε μαθαίνεις! «Τουλάχιστον δεκαπέντε φορές ερωτεύτηκα -ως το θάνατο» που λέει και ο Δημάκης. Έτσι κι εγώ, μόλις κόλλησα τα κομμάτια μου και ετοιμάζομαι για την επομένη ιδανική πρόσκρουση στο σώμα που επιθυμώ. dEUS - Ideal crash

(στα 33 σκέφτεσαι τι να τους κάνεις τους μικρούς, αχ, να ‘βρισκες έναν Tim Robbins, όλα τα έχει, ιντελεκτουέλ είναι, πολιτικοποιημένος είναι, ακτιβιστής, αλτρουιστής, σοβαρός, πιστός στη Susan είναι, γλυκός, σέξι, ψηλός - σκέφτεστε κάτι καλύτερο; Εγώ είμαι υπέρ τις κλωνοποίησης σε τέτοιες περιπτώσεις)!

«Και όταν μιλάς για “έρωτα” τι εννοείς;» είχες ρωτήσει κάποια στιγμή μια φίλη. «Τον έρωτα στην αρχή, όταν όλα είναι έντονα και ζωηρά ή στα τελειώματα, με εκείνο το απίστευτο, βίαιο πάθος; Και τα ενδιάμεσα; Όλη η ζωή ενδιάμεσα τι είναι; Είναι “έρωτας”; Έρωτας είναι όπως τον λένε οι white stripes, κάτι που σου έρχεται κατακούτελα τη στιγμή που δεν το περιμένεις, που γκαζώνει τις αισθήσεις σου και χάνεις το νου σου, κάτι που διαρκεί περίπου όσο ένα τραγούδι και όταν τελειώσει συνεχίζεις να χορεύεις με την ανάμνηση του στην αιωνιότητα. White Stripes – Fell in love with a girl

(δεν πάω πια αρκετά συχνά γυμναστήριο απ’ όταν είδα την σύζυγο του Hugh Jackman- μα γιατί να ταλαιπωρούμαι να μείνω αδύνατη όταν αυτή είναι υπέρβαρη και έχει τον sexiest man alive πλάι της?) Άντε κόρες, και στα δικά μας!