Pulp my cult

Μόλις είχε επιστρέψει για τριήμερο Αποκριών η Αριάδνη, από την Φλωρεντία όπου σπούδαζε, όταν είδε τον φάκελο που είχε κατατσαλακωθεί και βρισκόταν μαγκωμένος στην γωνία της εξώπορτας. Είδε το όνομά της πάνω και τα στοιχεία του αποστολέα. Ήξερε πως όταν στέλνουν γράμμα αυτό σημαίνει απόρριψη, αλλά παρόλα αυτά άνοιξε και διάβασε την επιστολή.

Αθήνα, 22 Δεκεμβρίου2008

Αγαπητή κυρία Μαυρομάττη
Η επιτροπή αναγνωστών μας διάβασε το έργο σας «Μαρμελάδα μαργαριταριών», δυστυχώς όμως δεν έχουμε τη δυνατότητα να την εντάξουμε στο εκδοτικό μας πρόγραμμα στο προσεχές μέλλον

Φιλικά
Εκδόσεις Μπαλκόνη

ΥΓ. Μετά το πέρας τριών μηνών από την ημερομηνία της παρούσας επιστολής, εάν το κατατεθειμένο αντίτυπο του έργου σας δεν ζητηθεί, πολτοποιείται.

«Από 22 Νοεμβρίου; Δεκέμβριος, Ιανουάριος, Φεβρουάριος…» μέτρησε με τα δάχτυλά της. «Τρεις μήνες! Αμάν!!!»

-Πέτρο! ούρλιαξε στο ακουστικό. Ο Tom και η Sonia και ο David, πάνε όλοι πάνε, πρέπει να τρέξουμε πριν πάνε όλοι.
-Τι λες παιδί μου; είπε ο Πετράκης αγουροξυπνημένος. Πού πάνε ποιοι;
-Οι ήρωές μου, οι ήρωες από την «Μαρμελάδα» πάνε για πολτοποίηση.

Οι κανονικοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Οι κανονικοί άνθρωποι νομίζουν ότι ένα βιβλίο είναι χαρτί. Αλλά ένα βιβλίο είναι μια πόλη και μέσα εκεί ζούνε άνθρωποι, προσωπικότητες και χαρακτήρες. Φίλοι που πέρασες χρόνο μαζί τους, άνθρωποι που σου άνοιξαν την ψυχή τους, σε έμαθαν πολλά κι εσύ τα μοιράζεσαι με άλλους και τώρα αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται δεμένοι πισθάγκωνα σε ένα παγωμένο δωμάτιο και περιμένουν να τους πολτοποιήσουν.
Ναι, αν το έλεγε αυτό σε οποιονδήποτε άλλο μάλλον θα αδιαφορούσε, αλλά ο Πετράκης ήταν συγγραφέας κι έτσι σε μισή ώρα είχε ντυθεί και βρισκόταν έξω από τον εκδοτικό οίκο. Μπήκαν μέσα μαζί και ζήτησαν το αντίτυπο του βιβλίου. Ήταν τυχεροί γιατί λόγω εορτών και καθυστερήσεων το αντίγραφο βρισκόταν ακόμα στην αποθήκη.
-Υπάρχει έγγραφο παραπόνων; Ρώτησε η Αριάδνη.
-Εννοείτε παραπόνων επειδή δεν πέρασε το κείμενο σας για έκδοση;
-Όχι παραπόνων για την πολιτική της πολτοποίησης
Η υπάλληλος την κοίταξε περίεργα
-Ξέρετε, δεν υπάρχει χώρος και πρέπει κάπως να αδειάζει η αποθήκη, και δεδομένου της οικολογικής μας συνείδησης τα…
-Μπορώ να έχω ένα έντυπο παραπόνων; ξαναείπε η Αριάδνη

-Τι έγραψες; τη ρώτησε ο Πετράκης.
-Εναλλακτικές λύσεις.
-Όπως;
-Να σκίζουν τις σελίδες, να τις κάνουν σαΐτες και να τις πετούν στα διπλανά παράθυρα. Να κάνουν με τις σελίδες χαρταετούς και να ταξιδεύουν έτσι οι ιστορίες σε άλλες πόλεις, που μπορεί κάποιος να τις διαβάσει
-Τι θα κάνουμε τώρα με τον Tom τη Sonia και τον David. Θα τους πάρουμε σπίτι για φαγητό;

Καθώς περνούσαν εκείνη την ώρα από την Παλιά Βουλή, η Αριάδνη ζητησε απ' τον Πέτρο να την σηκώσει, γιατι αλλιώς δεν έφτανε. Πήρε και σφήνωσε το βιβλίο της κάτω από την μασχάλη του Κολοκοτρώνη που στεκόταν πάνω στ' άλογο. Μπορεί κάποιος να το έβρισκε, να το διάβαζε και να το αγαπούσε όσο κι εκείνη. Χωρίς να μεσολαβήσει κανένας άσχετος κι αναίσθητος εκδότης. Χωρίς να έμπαιναν τα χρήματα ανάμεσα και να έκαναν εμπόριο την ευχαρίστηση.

-Ποιος θα ήθελες να το βρει, την ρώτησε ο Πέτρος.
-Όποιος. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν έχουν στερεότυπα και συνταγές- αν είχαν θα ήταν πιο εύκολες. Ελπίζω να το βρει κάποιος και αν δεν του αρέσει να το περάσει σε εκείνον που θα του αρέσει. Από χέρι σε χέρι, μέσα από πολλές γνωριμίες, θα βρει κάποιον να του δώσει στέγη στη βιβλιοθήκη του!
-Εμείς πού θα πάμε τώρα για καφέ; Πάλι κάτω την Κολοκοτρώνη;
-Πάμε προς τα εκεί που δείχνει ο Κολοκοτρώνης κι όπου μας βγάλει λες;