Σε οποιονδήποτε άλλο κόσμο

(H Isis έκανε την επιλογή των τραγουδιών ανακατεύοντας μέλανα χολή με νέκταρ, εσωτερικισμό με electro στοιχεία και ο Σαμμάνος πίνοντας τον μαγικό ζωμό κατέγραψε τι είδε σε μια στιγμή μύησης στη θεότητάς της)

Το air condition ήταν εκτός λειτουργίας και η λαύρα του μεσημεριού ταλαιπωρούσε τα ήδη βασανισμένα τους κορμιά. Ο Στιούαρτ –που επέμενε να τον αποκαλούν «Στούαρτ»- σηκώθηκε απ’ την άβολη μεταλλική καρέκλα και τίναξε το λαιμό του απότομα πίσω. Τα μαλλιά του μούσκεμα απ’ τον ιδρώτα πιτσίλισαν την Βέρα.
-Είσαι μια καινούρια μορφή του Θεού Ρα; Τον ρώτησε καθώς του έδειχνε τις κηλίδες ιδρώτα στο τραπέζι.
-Ναι, εκείνου λόγω γήρατος του τρέχανε τα σάλια, εμένα λόγω κλίματος ο ιδρός*.
-Έλα, άσε τη γκρίνια! Θα προτιμούσες να είσαι στο Λονδίνο τώρα;
-Ξέρεις όλος ο κόσμος με ζηλεύει που είμαι στην Ελλάδα. Αλλά μάλλον είμαι ο μόνος Βρετανός στα εδάφη σας που δεν πίνει μπύρες και δεν καίει τη μύτη του στις παραλίες σας. Και ξέρεις τι; Βαρέθηκα. Θα πάω να φάω κάτι έξω- θες να έρθεις;
-Όχι ευχαριστώ. Θα πάω κι εγώ να τσεκάρω κάποια θέματα στη βιβλιοθήκη και τα λέμε σε καμιά ώρα πάλι εδώ…

Αύγουστος και η Αθήνα έχει ερημώσει. Η Βέρα καπνίζει στην ταράτσα του κτιρίου και κοιτάζει τη λεωφόρο μπροστά από το Ίδρυμα Αρχαιολογικών Ερευνών. Αυτοκίνητα περνούν σαν υπερμεγέθη σκαθάρια που βουίζουν ενοχλητικά. Θα ήθελε να έχει μια πελώρια μυγοσκοτώστρα και να τα κοπανάει από εκεί ψηλά. Ειδικά αυτά που βλέπει να κουβαλάνε βάρκες, ποδήλατα και μπαγκάζια στις σχάρες τους. Αυτά περισσότερο. Όπως και ο Στιούαρτ ούτε κι αυτή θα πάει διακοπές. Το πιο μακρύ ταξίδι της μέχρι το σπίτι της –που βρίσκεται στην άλλη άκρη της πόλης. Δε θα πάει πουθενά μέχρι να αποκρυπτογραφήσει, μαζί με τον -χαριτωμένο σε γενικές γραμμές- Ουαλλό που της στείλανε απ’ το Βρετανικό Μουσείο, την ηλικία του λέιψανου που αποκαλύφθηκε σε πρόσφατη ανασκαφή σε μινωικό τάφο.
Τα ιερογλυφικά δείχνουν να φέρει το όνομα της Ισιδας, πλην όμως το τελευταίο γράφημα που συμβολίζει μια γυναίκα να κάθεται, έχει αντικατασταθεί από ένα ερπετό. Αυτό το ερπετό έχει δημιουργήσει μεγάλη αναστάτωση. Διότι η μετατροπή τούτη αναφέρεται σε αιγυπτιακή περίοδο 1500 χρόνων μεταγενέστερη, μα ο μινωικός τάφος είναι πολύ παλαιότερος. Επιπλέον το λείψανο είναι μουμιοποιημένο -παρότι η τεχνική αυτή φαίνεται να ξεκίνησε εκατοντάδες έτη μετά- μα θαμμένο με μινωικές παραδόσεις -γεγονός που εγείρει εικασίες ότι η τεχνική της ταρίχευσης ξεκίνησε από τους Κρήτες ενώ στοιχεία των ιερογλυφικών προέκυψαν ως ένα είδος γραμμικής Γ'.
Το τσιγάρο τελειώνει και η Βέρα με τις σημειώσεις που έκανε στη βιβλιοθήκη γυρίζει στην αίθουσα που βράζει. Ο Στιούαρτ –που επιμένει να τον αποκαλούν «Στούαρτ»- κάθεται στη μεταλλική καρέκλα που τον άφησε. Ο γαλακτερός του σβέρκος είναι ελαφρά σκυμμένος –προφανώς παρατηρεί από μακριά τα διάφορα είδη ερπετών στα ιερογλυφικά και προσπαθεί ακόμα να βγάλει άκρη τι λάθος μπορεί να έχουν κάνει σχετικά με την περίοδο που αναφέρονται.
«Λοιπόν, κάναμε τίποτα»; του λέει εκείνη στα αγγλικά μα όπως κάθεται απέναντί του βλέπει τον Στιούαρτ που τον λένε Στούαρτ να την κοιτάζει με κάτι μάτια κόκκινα, υγρά.
-Τι έφαγες; Δεν δείχνεις καλά.
Και τότε
-Η Ίσιδα είναι εδώ, κάνε κάτι, με ψυχραιμία, κάνε κάτι.
Κι εκείνη την στιγμή βλέπει στο πάτωμα να σέρνεται ένα φίδι.
-Πώς…, του λέει εννοώντας «πώς βρέθηκε εκεί» κι εκείνος με το δάχτυλό του, που έχει μείνει σαν παράλυτο επάνω στο χαρτί, της δείχνει στο κελί Ι12. Eκεί που απεικονιζόταν η ίδια κόμπρα που βρισκόταν στο όνομα της Θεάς, το κελί πια κείται αδειανό.
Η Βέρα τραβάει πίσω την καρέκλα της όσο πιο μαλακά μπορεί, μέσα στον απόλυτο τρόμο που τη διακατέχει, και της κάνει «ξουτ» από μακριά, λες και είναι κουτάβι που θα τρομάξει με την κίνηση του χεριού της. «Βοήθεια» φωνάζει μα μέσα στο εργαστήριο που βρίσκεται απομονωμένο, σε ένα κτήριο που υπολειτουργεί λόγω 15Αύγουστου και ο μοναδικός σεκιουριτάς χαριεντίζεται με την θυρωρό στον πρώτο όροφο, κανείς δεν την ακούει.
Η Βέρα κινείται αργά προς την πόρτα μα εκείνη τη στιγμή το φίδι κατεβαίνει γοργά και στέκεται μπροστά της. Εκείνη οπισθοχωρεί, πιάνει την μεταλλική της καρέκλα και την πετάει με δύναμη πάνω του (σε τέτοια κρίση πανικού δε θα μπορούσαμε να την κατηγορήσουμε για χρήση υπερβολικής δύναμης πάνω σε ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα). Η καρέκλα χτυπάει στο έδαφος ακριβώς πλάι στο ερπετό, που έχει προνοήσει να κινηθεί αστραπιαία. Και όπως η πόρτα ανοίγει απ’ το χτύπημα, τρυπώνει απ’ τη χαραμάδα και εξαφανίζεται στον διάδρομο.
«Ακολουθα το θα σε παει στη Θεά!» λέει ξέπνοα ο Στιούαρτ που τον λένε Στούαρτ, και η Βέρα «είσαι τρελός, πρέπει να σου βρω γιατρό»!
-Μόνο αυτή έχει το γιατρικό, όπως στο μύθο. Ο όφις φτιάχτηκε απ’ τον ιδρώτα μου, το χαρτί, και τα μάγια της. Θα πρέπει να την βρεις και να σου δώσει το αντίδοτο.
Η Βέρα τρέχει πίσω του ασθμαίνοντας. Βλέπει το φίδι να σέρνεται με παράστημα βασιλικό στο ωχρό μωσαϊκό, να κινείται σαν σε γνώριμα λημέρια, κοιτώντας τους τοίχους λες και περιμένει να του υποκλιθούν, σκαρφαλώνοντας στις πόρτες και γυρίζοντας τα χερούλια σα να ξέρει που ακριβώς πηγαίνει. Εκείνη το ακολουθεί τρομαγμένη και ταυτόχρονα μαγεμένη απ’ το λίκνισμά του, περπατά πίσω του σε άδειους διαδρόμους νοσοκομειακού λευκού και λίγο πριν την έξοδο, το φίδι σταματάει, γυρίζει και την κοιτάζει. Η Βέρα παγώνει. Κι όσο το κοιτά τα πόδια της κόβονται. Ξαφνικά ρίγη την τυλίγουν. Πέφτει στα γόνατα μη μπορώντας να βγάλει άχνα. Βλέπει στα μάτια του φιδιού τα μάτια της αλήθειας.
Μέσα στους κίτρινους καθρέφτες των ματιών του αντανακλά η μορφή του Στιούαρτ πίσω της, που την έχει πιάσει από το λαιμό. «Λυπάμαι, μου είσαι πραγματικά συμπαθής και νόμιζα ότι θα γλύτωνες με λίγο δηλητήριο, αλλά εσένα σε έπιασε να το παίξεις Indiana Jones». Και της περνάει ένα σύρμα μπροστά από την καρωτίδα.
Εκείνη, πεσμένη χαμηλά βλέπει τον τάφο γύρω της, τον τάφο που είναι κλεισμένη χρόνια τώρα να ανασκαλεύει την ιστορία. Χρόνια τώρα ψάχνει κουκίδες που θα ανασυνθέσουν το παρελθόν και θα εξηγήσουν το παρόν, ενώ το δικό της παρόν το είχε μουμιοποιήσει μέσα στα θέλω του παρελθόντος της. Των γονιών της που την περιμένουνε νύφουλα, του Θάνου που μένει μαζί του απλά γιατί είναι τόσα χρόνια μαζί -χωρίς κανείς να νιώθει κάτι ερωτικό πια για τον άλλο, σε μια δουλειά που δε θα της δώσει ποτέ τις συγκινήσεις που ένιωθε όταν έβλεπε ντοκιμαντέρ για μεγάλους αρχαιολόγους.
-Είναι ανάγκη να με σκοτώσεις; Δε μπορεί να γίνει κάτι άλλο;
-Υπάρχει μείζον διπλωματικό ζήτημα. Διακυβεύονται οι πρωτοκαθεδρίες -τι θα γίνει αν οι Κρήτες προβάλουν διεκδικήσεις στον Αιγυπτιακό πολιτισμό;
-Θα βρουν το πτώμα μου και θα καταλάβουν...
-Αν δεν κινηθείς δε θα βρουν τίποτα. Βλέπεις αυτή τη χορδή που έχω δέσει γύρω απ’ το λαιμό σου; Είναι συνδεδεμένη με μια βόμβα. Αν κινηθείς το κτήριο θα ανατιναχθεί και θα φανεί ότι κάηκε η μούμια, το κουφάρι σου και όλες οι αποδείξεις. Μα αν είσαι καλό κορίτσι θα κάτσεις ακίνητη να γλυτώσεις τη ζωούλα σου, όσο εγώ θα μεταφέρω τα μνημεία στο Αιγυπτιακό μουσείο, όπου εκεί θα πλαστογραφηθεί ό,τι χρειάζεται.
-Παλιοκαθίκι, είπε η Βέρα και έκανε να κόψει το σύρμα.
-Στη θέση σου δε θα βασανιζόμουν τόσο. Ξέρεις άλλωστε τι λένε για την δύναμη των χορδών.
-Μπάσταρδε, θα σε πάρω μαζί, θα μας ανατινάξω όλους! Ουρλιάζει τότε η Βέρα και πετάγεται όρθια, παίρνει φόρα και πέφτει πάνω στον Στιούαρτ που τον λένε Στούαρτ, τον πλακώνει με το σώμα της πιστεύοντας ότι είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνει στη ζωή της. Να σώσει την τιμή της πατρίδος της. Αλλά το μόνο που κάνει είναι να χτυπήσει και τα δυο της γόνατα με το πέσιμο και ο Στιούαρτ να πάθει νευρική κρίση γέλιου και να κοντεύει να σκάσει, διότι με τη Βέρα πάνω του δε μπορεί να ανασάνει γελώντας.
-Τι στο διάολο; Λέει η Βέρα και σηκώνεται.
-Είπα… είπα… αφού θα φάμε που θα φάμε το καλοκαίρι στην Αθήνα να το κάνουμε λίγο πιο συναρπαστικό. Βαρέθηκα να μην συμβαίνει τίποτα σημαντικό στην κωλοδουλειά μας, μονάχα να καθόμαστε με σχολαστικούς μαλάκες που κοιτάνε χαραγματιές σε πέτρες και βαθουλώματα σε απολιθώματα. Έλα μη με κοιτάς έτσι, έβγαλα τη Λάρα Κρόφτ από μέσα σου!
Η Βέρα σηκώθηκε «μαλάκα Ουαλλέ, έχασα τη μισή μου ζώη απ’ την τρομάρα, κερνάς ένα βουνό Καϊπιρόσκες για να εξιλεωθείς» και τίναξε τα ρούχα της. Εκείνος σημείωσε πως «καταβάθος δε θα έχεις άλλη ευκαιρία να απειληθεί η ζωή σου και να νιώσεις τόσο σημαντική, εσύ θα έπρεπε να μου χρωστάς» και της γνώρισε το κατοικίδιό του, που δεν ήταν κόμπρα αλλά ανήλικος πίθωνας και την έλεγαν Λούλα. Γυρνώντας προς το γραφείο του δε, της εξομολογήθηκε ότι από μικρός ήθελε να παίξει το ρόλο ενός κακού στο σινεμά.
Η Βέρα τον κοίταξε και σκέφτηκε ότι τελικά όλοι οι άνθρωποι είμαστε καταραμένοι να μη βολευόμαστε πουθενά. Παρά σε οποιονδήποτε άλλο κόσμο. Αρκεί να είναι μην είναι αυτός που ζούμε. Αρκεί να μην είναι ό,τι ζούμε.

*Ο αιγυπτιακός μύθος αναφέρει ότι η Ίσιδα, αν και απλή θεραπαινίς του Ρα, εξανάγκασε τον μεγάλο ηλιακό θεό να της αποκαλύψει το μυστικό του όνομα. Επωφελούμενη από το γεγονός ότι ο θεός-Ήλιος είχε γεράσει τόσο πολύ, που το σάλιο του έτρεχε συνεχώς από τα τρεμάμενα χείλη του, κατασκεύασε με το χώμα που είχε διαποτιστεί από τον θεϊκό σίελο ένα δηλητηριώδες φίδι και το τοποθέτησε στο δρόμο, από όπου περνούσε ο Ρα. Ανίκανος να γιατρευθεί από το δηλητηριώδες και οδυνηρό δάγκωμα του άγνωστου φιδιού, ο Ρα κατέφυγε στα γιατροσόφια της Ίσιδας. Εκείνη δέχθηκε να εξουδετερώσει το δηλητήριο, με την προϋπόθεση ότι ο Ρα θα της αποκάλυπτε το πραγματικό του όνομα, διαβιβάζοντάς το εν αγνοία των άλλων θεών, από το σώμα του στο σώμα της. Η γνώση του πραγματικού ονόματος του Ρα εξασφάλιζε τη μαγική επιρροή της Ίσιδας πάνω στον θεό.

Κατά τ' αλλα, όλες οι άλλες ιστορικές αναφορές στο κείμενό μου είναι κομπογιαννίτικες και μη δώσετε σημασία εκτός αν σκοπεύετε να γράψετε σενάριο για την αμερικάνικη τηλεόραση :)