Όπου πάει η καρδιά, πάει και το πόδι

(Πρακτικώς αδύνατον να διαλέξω 5-10 τραγούδια dEUS για να τα βάλω σε ένα ποστ. Έτσι βάζω μόνο τέσσερα απ' τα πιο "ήμερά" τους καθώς επίσης και Devendra, Tindersticks, Sebadoh και Zita Swoon. Κάποια στιγμή, όταν χειμωνιάσει λίγο, θα επανέλθω με πιο ζόρικο κείμενο και μουσικες τους ...)

Ο Joren De Boeve ακούμπησε το προσκλητήριο για τα μεθαυριανά εγκαίνια του μαγαζιού της Jasmine πάνω στην τηλεόραση. Λες κι ένα περίεργο βάρος τον τράβηξε, το κορμί του λύθηκε σαν κορδέλα και γλίστρησε αργά στο πάτωμα. Ακούμπησε το κεφάλι πίσω του στον καναπέ και έπιασε το μαξιλάρι να στηρίξει το λαιμό του.

Αυτό το μαξιλάρι του το είχε δώσει χρόνια πριν η Αδελφή Μαγδαληνή. Το είχε ράψει κάποιος που, μια εποχή προσέτρεξε στo μοναστήρι τους, προσπαθώντας να λυτρωθεί από την κρυφή του κόλαση. Για να τον αφήσουν να μείνει έπρεπε να βοηθάει στις εργασίες της μονής και εκείνος επέλεξε την συντήρηση του ιματισμού.
Έπλενε, έραβε, φρόντιζε τα ρούχα σαν να ήταν κατοικίδια. Όταν αποφάσισε να φύγει άφησε πίσω, σαν «ευχαριστώ», το μαξιλάρι αυτό από patch work. Το είχε φτιάξει με κομμάτια από σεντόνια και σκισμένα ρούχα. Mε λινάτσες από τσουβάλια που ’βαφε κρυφά μες στην κουζίνα, με χρώμα από λαχανικά.
-Αυτό το μπλε είναι απ’ το τζιν του κι αυτό το λαδί απ’ το πουκάμισό του. Το μπορντώ περίγραμμα είναι απ’ το αίμα του –έσκισε το δάχτυλό του και έγραψε με αυτό. Ήρθε εγωιστής και έφυγε εγωιστής. Μόνο οι εγωιστές παιδεύουν έτσι το σώμα και το πνεύμα τους θεωρώντας το κτήμα τους, ενώ δεν ανήκει σε αυτούς. Ανήκει στο Θεό, είπε η καλόγρια.
Η Αδελφή Μαγδαληνή είχε αποταθεί στον Joren De Boeve, πρακτικό ιατρό ειδικό σε θέματα καρδιοπροσθετικής, για να της φτιάξει μια άλλη καρδιά. Αγνή. Γιατί παλιά η καρδιά της ήταν άσπιλη, μα πια είχε λεκιάσει. Κάτι είχε στάξει πάνω της και κάθε μέρα όλο και κοκκίνιζε. Κοκκίνιζε κι ανησυχούσε μην αρχίσει να λερώνει και τα ρούχα της. Μη βγει το χρώμα παραέξω και μαθευτεί στις άλλες μοναχές.
Ο Joren της έφτιαξε μια καρδιά από γλυκό βανίλια φασκιωμένη μέσα σε μαλλί της γριάς –δε μπορούσε να σκεφτεί κάτι πιο αγνό. Μα η Αδελφή ήρθε λίγες μέρες μετά και του την έδειξε: είχε γίνει κατακόκκινη σαν μαρμελάδα κεράσι.
Της έφτιαξε μια καινούρια από λευκό κερί που έπλασε με ροδόνερο –μα την δεύτερη μέρα το κερί είχε γίνει κόκκινο σαν τις λαμπάδες των παιδιών το Πάσχα.
Ο Joren De Boeve της είπε ότι δεν έπρεπε να αλλάξει καρδιά, αλλά περιβάλλον: «πρέπει να αποστασιοποιηθείς από ό,τι σε βάφει».
Έτσι στην επόμενη επίσκεψη η Αδελφή Μαγδαληνή έφερε στο ιατρείο το patch work μαξιλάρι. Δεν τολμούσε να το παραδεχτεί ούτε στον εαυτό της, πόσο μάλλον στον Joren, αλλά από την ημέρα που πρωτοείδε εκείνο τον άντρα στο μοναστήρι, τον σκεφτόταν διαρκώς. Άρχισε κι εκείνη να αγαπάει περισσότερο τα πλάσματα του Θεού από τον ίδιο τον Θεό. Σταμάτησε τις προσευχές και άρχισε να μιλάει στο μαξιλάρι της τα βράδια.
-Σε παρακαλώ, κάνε μια προσπάθεια και βάλε μου πάλι μια άσπιλη καρδιά. Μα κράτησε κι αυτό εδώ, μαζί με τη δική μου την παλιά. Την αληθινή.
Εκείνος έπραξε όπως του ζήτησε και μετά την επέμβαση η Αδελφή δεν ξαναφάνηκε –μάλλον βρήκε το πολυπόθητο κενό που θα γέμιζε η πίστη της.
Ο Joren όποτε έβλεπε το μαξιλάρι θυμόταν ότι ορισμένοι άνθρωποι επιζητούν την ψυχική νηνεμία και δεν αντέχουν μια καρδιά να τους ταρακουνά όλη την ώρα και να τους αποσπά από αυτήν. Αλλά μαζί μ’ αυτό θυμόταν πως κανένας Θεός και καμία πίστη, καμία φιλοσοφία και καμία επιστήμη, δε μπορούν να κερδίσουν την καρδιά του ανθρώπου, εφόσον αυτή είναι ζωντανή και επιλέγει να χτυπά για κάποιον. Όπως η δική του για την Jasmine. Παρότι η Jasmine ζούσε ήδη με άλλον.

O Joren De Boeve δέχτηκε τη επιλογή της καρδιάς του στωικά αφού δε μπορούσε να απαλλαγεί από αυτήν. Γιατί αν την αφαιρούσε, ως άκαρδος θα αδιαφορούσε για την Jasmine, αλλά και για όλους τους άλλους. Και ποιος θα φρόντιζε τις καρδιές των ασθενών του τότε; Αλλά ο Joren De Boeve δε δέχτηκε το θέσφατο της μάνας του: «όπου πάει η καρδιά, πάει και το πόδι».
Έπιασε και κλείδωσε την πόρτα του σπιτιού. Κι έπειτα έβγαλε το κλειδί, το τύλιξε σε ζελέ ανανά, το έβαλε πίσω-πίσω στη γλώσσα του, πήρε ένα ποτήρι νερό και το κατάπιε. Ο Joren De Boeve ήταν από μικρός δυσκοίλιος. Θα του έπαιρνε μέρες να ξαναβγεί στον έξω κόσμο.
Κανένας Θεός και καμία Επιστήμη δε μπορεί να βάλει φρένο στις βουλές της καρδιάς. Ευτυχώς μπορoύν οι πόρτες. Kαι ο οργανισμός μας...

ΥΓ.Την ιστορία του μυστηριώδη άντρα και το πώς βρέθηκε στο μοναστήρι μπορείτε να την ακούσετε εδώ..