Η πίστη είναι τέχνη…

"believing is hard/ believing is art" -στο κατά Spoon Ευαγγέλιο...

«Λοιπόν, της Παναγίας σας περιμένω σπίτι, θα έχω ετοιμάσει και κάτι να φάμε, να γιορτάσουμε τον Παναγιωτάκη. Τι "ποιον Παναγιωτάκη", μωρέ; Τον μεταφραστή, που τα είχε με τη γυμνάστρια την Μαριλένα που τη φωνάζανε Μέριλιν, που ήθελε να αναστήσει το γραφείο κηδειών του παππού του και είχε μπλέξει σε μια διάρρηξη για να βρει τα χρήματα… Το ξέρω ότι τον συμπαθούσες τον Παναγιωτάκη! Πες και στην Αλέκα έτσι»!
Ο Νίκος έκλεισε το τηλέφωνο κοιτώντας τη λίστα με τα διαγραμμένα ονόματα. Δεν τους είχε βρει όλους, κάποιοι ήταν σε διακοπές -αναμενόμενο μες τον Δεκαπενταύγουστου. Γι’ αυτό απέφευγε να κάνει γιορτές στις αργίες. Αλλά του Παναγιωτάκη του το χρώσταγε και δεν ήξερε πότε έχει γενέθλια, για να τον τιμήσουν τότε. Η αλήθεια είναι ότι δεν του είχε φερθεί καλά γενικότερα.

Οι καλεσμένοι ήταν λίγοι και εκλεκτοί: ο εκδότης Κονταρές με την σύζυγό του Λένα, ο διορθωτής του ο Ανδρέας με την νεαρά ερωμένη του Εύη, η αδερφή του με τον Πετράκη και ο Φάνης –fanny τύπος που είχε πιει ήδη μια εξάδα Sol πηγαίνοντας το από πρόποση σε πρόποση:
-Λοιπόν, λοιπόν: στην υγεία της Μαρίας τη Πενταγιώτισσας –μέρα που είναι!
Τσούγκριζε με τους καφέδες των άλλων και κατέβαζε το μπουκάλι.
-Έλα, κι ένα για τη Μαίρη την Παναγιωταρά –μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά –παντρεμένη είναι, σήμερα γιορτάζει ε;
Και ξανά τα τσουγκρίσματα.
Όταν πια έφτασε η ώρα του φαγητού, ο Νίκος ύψωσε το ποτήρι του.
-Στο Παναγιωτάκη! Ένα τίμιο παιδί, με χιούμορ και ευγένεια, που άνθρωποι σαν εμάς και σαν τον Τσαρπάτη, το οδήγησαν σε δρόμους που δεν του άξιζε να πάρει.
-Αλήθεια, στον Τσαρπάτη είπες να έρθει; Ρώτησε η Λένα.
-Είναι στη Νάξο –αλλά έτσι κι αλλιώς δε νομίζω να ερχόταν. Μετά απ’ όσα συνέβησαν με τον Παναγιώτη…
-Μετά από όσα έγιναν ή μετά απ’ όσα διέδωσες γι’ αυτόν –ότι παίζει με τις ζωές ατόμων λες και είναι ήρωες σε μυθιστορήματα, ότι χρησιμοποιεί αληθινούς ανθρώπους για να ελέγξει την αληθοφάνεια των σεναρίων του…
-Μεταξύ μας, άδικο δεν είχε σε όσα έγραψε, είπε η Εύη. Όλοι ξέρουμε πώς έτσι λειτουργεί ο Τσαρπάτης.
-Δεν είναι όμως ο Τσαρπάτης το θέμα και καλό θα ήταν να μην βγάζεις την ουρά σου απ’ έξω αδερφούλη μου, του είπε η Αλέκα.
-Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Ξέρω πολύ καλά πόσο άσχημα φέρθηκα στον Παναγιωτάκη και ειλικρινά πιστεύω ότι τον αδίκησα: αυτός δεν ήταν γεννημένος loser.
-Πάντως έχεις κάνει και χειρότερα, γέλασε η Αλέκα. Για θυμήσου τον Παντελή.
-Τον Παντελή;
-Τον Παντελή, με το μηχανάκι που όλο του έσβηνε, που τα είχε με την Φώφη την χοντρή που …
-Έλα ρε Αλέκα, μα τώρα τι κουβέντες ανοίγεις. Είπαμε να γιορτάσουμε κι εσύ…, την διέκοψε ο Ανδρέας.
-Μα μας το παίζει πονόψυχος τώρα! Που απ’ όπου περνάει σπέρνει περονόσπορο, εξανέστη εκείνη.
-Η αλήθεια είναι ότι έχεις σκοτώσει καμιά δεκαριά, παρατήρησε ο Φάνης.
-Σιγά μωρέ! Δεκαριά! Καταρχάς τον Παντελή δεν τον σκότωσα εγώ, πέρασε με κόκκινο και τον πάτησε το φορτηγό. Τον πολιτικό μηχανικό, που έπεσε μέσα στον ασβέστη, δε μπορούσα να τον σώσω όπως είχε συμπεριφερθεί. Αλλά νομίζω ότι έχω σώσει πολύ κόσμο –π.χ εκείνος ο μικρός που γλυστρά απ’ το μπαλκόνι, μένει παράλυτος, δεν πεθαίνει. Η Κάτια, που έφτιαχνε τα αλλόκοτα νυφικά για να διαλέξει ποιο θα φορέσει στην κηδεία της, απλά χωρίζει, δεν αυτοκτονεί. Και ο Παναγιωτάκης εντάξει, τρώει έξη χρόνια φυλακή για τη μαλακία του -αλλά θα μπορούσα να τον έχω σκοτώσει, στο αρχικό τέλος του βιβλίου σκοτωνόταν στη συμπλοκή με τους μπάτσους.
-Ε, ε, μια πρόποση για τον Παναγιωτάκη, που ζει και βασιλεύει και σήμερα, έξη χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου έχει εκτίσει πλέον την ποινή του και είναι εδώ, κοντά μας!
-Στον Παναγιώτη! Είπαν όλοι και τσούγκρισαν κοιτώντας με συμπάθεια το ανοιγμένο βιβλίο, που στεκόταν όρθιο στην καρέκλα πίσω απ’ το σερβιρισμένο πιάτο.
-Θα μπορούσαμε πάντως να γιορτάζουμε και πεθαμένους ήρωες, είπε ο Πετράκης. Αφού και σήμερα, αν το καλοσκεφτείς, την Κοίμηση της Θεοτόκου γιορτάζουμε.
-Την λυτρωτική ανάληψή της στους ουρανούς όπου θα συναντήσει τον μονάκριβο Υιό της γιορτάζουμε αγράμματε, του είπε η Αλέκα.
-Μα είναι δυνατόν να την κλαίμε ως Παρθένο; Εντάξει, τον Ιησού τον έκανε με το Κρίνο, με τον Ιωσήφ δεν έκαναν τίποτα τόσα χρόνια μετά;
-Η πίστη για τους ορθολογιστές δεν είναι εύκολο πράγμα! Η πίστη είναι τέχνη, είπε η Λένα.
-Και για μερικούς η τέχνη είναι πίστη, πρόσθεσε ο Κονταρές και ύψωσε το ποτήρι για τον Νίκο.
Που δεν πίστευε σε καμία πραγματικότητα, παρά μόνο σ' αυτήν που δημιουργούσε μέσα στο κεφάλι του. Και ύστερα της έδινε ζωή.