Το κρίμα στον καπνό τους...

Οι εμπρηστές βρίσκονταν καθισμένοι στο εδώλιο. Η δική θα γινόταν κεκλεισμένων των θυρών. Λαός έξω απ’ το δικαστήριο ζητούσε τον χαμό τους. Ο εισαγγελέας κοίταξε τα πρόσωπά τους. Οι περισσότεροι δολοφόνοι έχουν κάτι αγγελικό. Κάτι που σε οδηγεί να σκέφτεσαι «πώς το έκανε αυτό». Αυτοί δεν είχαν τίποτα. Οι λύκοι ίσως να είχαν πιο πράα μάτια.
Ο δικαστής τους βρήκε ένοχους. Και τους έδωσε μια τελευταία ευκαιρία να ομολογήσουν ποιος τους πλήρωσε να το κάνουν. Εκείνοι ξέροντας πώς η ποινή για εμπρησμό ήταν λίγα χρόνια και αυτά εξαγοράσιμα, δε μίλησαν. Τους είχαν δώσει αρκετά λεφτά για να το βουλώσουν.

Κάτω στην πλατεία είχε στηθεί μια μεγάλη φωτιά. Την ώρα που βγήκαν για να πάνε στην κλούβα, είδαν πώς κάποιοι κρατούσαν τα παιδιά, άλλοι τις μανάδες ή τις γυναίκες τους.
«Αν δε μιλήσεις θα τους κάψουμε» φώναξε ένας απ’ τον όχλο και βοή του πλήθους που ακολούθησε έσεισε όλη την πλατεία.
«Τι φταίνε αυτοί» φώναξε ένας εμπρηστής και τότε κάποιος απ’ το πλήθος φώναξε «τι φταίγανε όσοι κάηκαν, σπίτια, περιουσίες».
«Είμαι αθώος» φώναξε άλλος, «και τα δέντρα ήταν» είπε το πλήθος και κάποιος έσυρε ένα κοριτσάκι προς τη φωτιά.

Εκείνο έκλαιγε και σπάραζε μα κανείς δε μιλούσε και οι αστυνόμοι, όλοι μιλημένοι, τάχα έκαναν πώς τους είχαν ακινητοποιήσει οι πολίτες με πέτρες και καδρόνια. Κανείς δεν πλησίαζε να σώσει τα γυναικόπαιδα.

Κανείς δε μίλαγε. Και τότε το παιδί το ’ριξαν στη φωτιά. Ο πατέρας του μόνο τότε πίστεψε ότι δεν μπλόφαραν, έκανε ένα βήμα μπροστά και πήγε να ομολογήσει «μηηη, ήταν οι…». Μα μια σφαίρα διαπέρασε το σαγόνι του. Και μια δεύτερη τον βρήκε από κάπου. Ψηλά.

Το παιδί έγινε κάρβουνο. Εξιλαστήριο θύμα. Οι εμπρηστές κατέληξαν στη φυλακή. Το πλήθος πένθησε τον κανιβαλισμό του όσο και τα δάση του. Από τα μπαλκόνια ψηλά, πίσω από κλειστά παράθυρα με κεντητές κουρτίνες, κάποιοι ανάβανε τα πούρα τους. Ο πιο μεγάλος έβηξε. Τον ενοχλούσε ο καπνός…

(το τραγούδι Smoke stacks των If these trees could talk ηχεί σαν ένα οργισμένο ρέκβιεμ για αυτά που ζούμε τις τελευταίες μέρες...)