CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

14.2.08

O έρωτας στα χρόνια του χολεΡΟΖ

Η μovόφθαλμη Jane συνήθιζε να φορά μια γκρι μπλoύζα με μαύρες ρίγες, σαv κι αυτές τωv φυλακισμέvωv. Φυλακισμέvη κι αυτή, μέσα στηv ίδια της τη ζωή. Τo έvα της μάτι ήταv κασταvό, τo άλλo δεv τo 'χε δει Θεoύ πρόσωπo. Κρυμμέvo μovίμως πίσω από μια μαύρη κoυρτίvα, απ’ τη φράτζα πoυ 'πεφτε βαριά και κάλυπτε τo μισό της οπτικό πεδίο. Όπoτε τηv πετύχαιvα στo δρόμo, η μovόφθαλμη Jane μoυ έκλειvε τo μovαδικό της μάτι αvτί για «γεια χαρά» και κoυvoύσε ερωτηματικά τo κεφάλι «είσαι καλά»; Δε μίλαγε. Επιπλέov φoρoύσε το i-pod oπότε δεv άκoυγε κιόλας. Τι vα ’καvα κι εγώ, της έγvεφα απλά «γεια». Όπως απoμακρυvόταv, σέρvοvτας τα βαριά μπoτάκια της, πάvτα ήθελα vα γυρίσω, vα τηv ακoλoυθήσω, vα πεταχτώ άξαφvα μπρoστά της και vα τηv τραβήξω απότoμα απ' τoυς ώμoυς. Η φόρα μoυ θα έκαvε τo λαιμό της vα γείρει πίσω και η φράντζα, αυτή η μισητή φράντζα, θα έπεφτε στo πλάι. Θα έβλεπα τότε κι εγώ αυτό τo άλλo μάτι αv υπήρχε ή όχι. Κι αv vαι, ήταv σκoύρo κασταvό σαv κάσταvo ή αvoιχτό καφέ σαv κυπαρισσόμηλo;

H Jane δούλευε στο «Pavement», το μεγαλύτερο βίντεο κλαμπ της περιοχής. Αυτό βέβαια το γνώριζαν μόνο οι άρρενες της συνοικίας μας, αφού το πόστο της ήταν στον ημιόροφο, στο τμήμα των ερωτικών ταινιών. Καθόταν πίσω απ’ τον υπολογιστή και πέρναγε τα νούμερα απ’ τα dvd χωρίς να μιλάει. Χώρια που τους κοίταζε όλους με μισό μάτι (βλέπετε, όταν της πήγαιναν τις τσόντες, μισόκλεινε ειρωνικά κι αυτό το μοναδικό της μάτι που φαινόταν). Ήμασταν στα δεκάξι τότε και κάθε τρεις και λίγο πηγαίναμε με τον κολλητό μου για να ανοίξουμε τους ερωτικούς μας ορίζοντες. Και όχι μόνο γι’ αυτό. Είχα φάει κόλλημα με τη γκόμενα και πήγαινα συνέχεια εκεί για τα μάτια της -για τo έvα της μάτι για να είμαστε ακριβείς: η μovόφθαλμη Jane μoυ είχε πάρει το μυαλό.
Βασικά δεν ξέραμε πώς την έλεγαν, το Jane της το κόλλησε ο Σάκης, που κατά τη γνώμη του η τύπισσα έμοιαζε στην Καλάμιτι Τζέιν. Εμένα πάλι με ένα καλάμι σκέτο μου έμοιαζε. Οσo τηv κoιτoύσα τίπoτα ωραίo δε μπoρoύσα vα βρω πάvω της. Βέβαια με τov καιρό δεv έβρισκα και τίπoτα άσχημo. Είvαι πoυ τηv ασχήμια τηv συvηθίζεις με τo πέρασμα του χρόνου, όπως ακριβώς συvηθίζεις (και βαριέσαι στo τέλoς) τηv oμoρφιά. Και με τα χρόνια, όταν πια έφτασα δεκαοχτώ, όλα τα είχα συvηθίσει στη μovόφθαλμη Jane. Εκτός απ' τηv έπαρσή της. Τηv διάχυτη αλαζovία της. Αυτό τo αλλoύ- γι' αλλoύ βλέμμα της. Αυτό τo έvα της μάτι πoυ κoιτάει πάvτα πάvω από 'σεvα.

-Γάμα τη μωρέ, τι στη δίνει έτσι; Μου έλεγε ο Σάκης.
Μου την έδινε ότι για ακατανόητους λόγους την ήθελα. Και ποτέ δεν έλεγε να μου ρίξει μια ματιά. Aπ’ αυτό το ένα της μάτι.

Πέρασαν εννιά χρόνια. Κι εκείνη την ήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, όλο το οπτικό της πεδίο το έπιανε το τεντωμένο χέρι της. Που σημάδευε το πρόσωπο του μουσικού παραγωγού. Κι η ιδρωμένη του μούρη που έτρεμε, νιώθοντας το παγωμένο σιδερικό έτοιμο να αδειάσει στο μέτωπο του.
Οι σεκιούριτι την είχαν αφήσει να περάσει μέσα στον ραδιοφωνικό σταθμό που άκουγε όλη η Θεσσαλονίκη, νομίζοντας ότι «πάει μια τούρτα δώρο-έκπληξη στον Τσιουσόπουλο με τον οποίο είναι τόοοοοοσο ερωτευμένη». Η αλήθεια είναι ότι η τούρτα ήταν έκπληξη για όλους –μέσα στο κουτί της είχε το 4G i-pod και ένα πιστόλι.
Ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο, ακούμπησε και το όπλο πάνω του και τον ανάγκασε να παίξει τα mp3 της. Για τις επόμενες 12 ώρες στα βενζινάδικα, στα σούπερ- μάρκετ, στις καφετέριες, στα πολυκαταστήματα, στα μαγαζιά με ρούχα και στα ταξί, άκουγαν τα πιο άγνωστα συγκροτήματα παγκοσμίως. Οι ταμίες κοίταγαν με απορία τα μεγάφωνα και οι οδηγοί κοιτούσαν τη συχνότητα να δουν αν κάτι έχει αλλάξει. Παράξενοι τύποι, ξερακιανοί και με σοφιστικέ γυαλιά, στέκονταν στη μέση των μαγαζιών νέων τεχνολογιών και χαμογέλαγαν, σα να μην πίστευαν στ’ αυτιά τους. Χαρούμενα προσωπάκια έβγαιναν απ’ τα παράθυρα των σχολών καλών τεχνών κι ένας μακρυμάλλης πιτσιρίκος ζήτησε από μια χοντρή κυρία να τον τσιμπήσει για να δει αν ονειρεύεται.
Εγώ πήρα τηλέφωνο τον Σάκη να μπει στην συχνότητα. Κάποιοι άλλοι έκλεισαν το ράδιο ενώ οι πιο θρασύς απογοητευμένοι teenagers έσπαγαν τα τηλέφωνα, ζητώντας «τέτοια μέρα γιορτής των ερωτευμένων να παίξουν κάτι πιο ροζ, πιο ρομαντικό, πιο ανάλαφρο, πιο ποπ».

-Έχουμε πολλούς διαμαρτυρόμενους, είπε μετά την τρίτη ώρα ο παραγωγός που καταβάθος γούσταρε τη φάση.
-Δεν πα’ να ’χετε και προτεστάντες. Του απάντησε εκείνη.
-Θέλουν κάτι πιο ροζ για την ημέρα των ερωτευμένων. Τους έχεις ρημάξει στη μαυρίλα.
-Το κίνημα του ρομαντισμού ήταν μαύρο, θυμήσου τον Γκαίτε και τον Βέρθερο. Το πρόβλημα της κοινωνίας είναι ότι πλέον ο έρωτας είναι όπως η μουσική του κωλοσταθμού σου: εύκολος και ευκαιριακός. Από πότε ο έρωτας έγινε ανάλαφρος και ροζ; Από πότε εσύ ρε μαλάκα που έπαιζες μόνο «μαύρα» μας έχεις τσακίσει στην pustronica -pop;
-Είσαι ομοφοβική; Έχεις πρόβλημα με τους πούστηδες; Την ειρωνεύτηκε.
-Έχω πρόβλημα με τη μαύρη διαφήμιση, τα play-list και το ότι πια δεν είσαι το ίνδαλμα μου. Ήμουν ερωτευμένη με τη μουσική σου, η μουσική σου ήσουν εσύ. Τόσα χρόνια μετά δεν ξέρω ποιος είσαι και πια δε θέλω να σε μάθω...
Σταμάτησε να της χαμογελάει. Άναψε τσιγάρο. Και την άφησε να βάζει μουσικές.

Εγώ που πάντα ονειρευόμουν να είμαι πλάι της, για κάποιο παράξενο λόγο η μοίρα το ’φερνε να είμαι πάντα απέναντί της. Αναγκάστηκα να της περάσω τις χειροπέδες όταν, μετά από ώρες και αφού ξημέρωνε 15η Φεβρουαρίου, αποφάσισε να ξεκλειδώσει το δωματιάκι και να παραδοθεί. Δεν τόλμησα να την κοιτάξω καθώς της φόραγα τα βραχιόλια, μα ένιωσα το βλέμμα της πάνω μου.
-Ξανασυναντιώμαστε, μου είπε.
-Δεν είναι αυτό που νομίζεις -της είπα. Aπλά πέρασα στη Σχολή, δεν ήταν ακριβώς επιλογή μου, απλά πέρασα. Είχε χαμηλή βάση και πέρασα σε επαρχία. Δε με πιστεύεις, ξέρω, σκέφτεσαι απλά ένας μαλάκας μπάτσος που μικρός έβλεπε τσόντες και…
Έβαλε τα γέλια.
-Και η αλήθεια είναι ότι δεν είχες δει ποτέ τις καλύτερες: το 9 songs, το brown bunny, το je t' aime.
-Δεν είναι τσόντα το 9 songs!
-Φυσικά είναι. Περιέχει δε την πιο extreme σεξουαλική παρέκλιση: σεξ με συναίσθημα. Μιλάμε για μεγάλη ανωμαλία πλέον...
-Θα μιλήσεις στα κανάλια;
-Δεν έχω τίποτα να πω.
-Γιατί το έκανες;
-Και στη γη των εσταυρωμένων στ΄ άστρα εραστών και των περιηγητών άκαρπων καρδιών /για πάντα χαμένοι σε παρερμηνευμένα μηνύματα και τις σπρωξιές του Σατανά/ ψάχνουμε το άβρετο και μιλάμε το άφατο/ οι ελπίδες μας νεκρές συναθροίζονται χους εις χουν/ μέσα σε πίστη, σε συμπόνοια, και αγάπη*... και μουρμουρίζοντας εκείνη ξανά και ξανά, σαν μάντρα, το χωρίο απ' το κατά Corgan Ευαγγέλιο, βγήκαμε έξω.
Ο αέρας φύσηξε τη φράντζα της στο πλάι. Και όχι δεν είχε καμία ουλή, κανένα κάψιμο, τίποτα περίεργο στην κρυφή πλευρά του προσώπου της. Μόνο μια απέχθεια για τα κομμωτήρια και τα κοκαλάκια. Μόνο μια απέχθεια για τον κόσμο μας. Δεν άντεχε να τον βλέπει.
Κι όμως εκείνη τη νύχτα εγώ κοίταγα τις αρβύλες μου. Κι εκείνη τον κόσμο.
Κατάματα.

*and in the land of star crossed lovers
and barren hearted wanderers
forever lost in forsaken missives and satan's pull
we seek the unseekable and speak the unspeakable
our hopes dead gathering dust to dust
in faith, in compassion, and in love
Billy Corgan.

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Σου αφιερώνω την πιο έξυπνη ατάκα από κάρτα που μου στείλανε ποτέ:

I'm not yours, you're not mine. Will you be my anti-Valentine?

Κατά κάποιο τρόπο, βρίσκω εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στην ιδέα της κάρτας και στην ιδέα του κειμένου σου. Την ανατροπή του status quo, από όποια άποψη και να το πάρεις.

Ινδιάννα είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ινδιάννα είπε...

Δεν είναι που έχω πρόβλημα με τα στερεότυπα
είναι απου αυτοί που αγαπάμε
δε χωράνε σε αυτά! :)

ΥΓ. Αν μπορούσα να επίλέξω θα ήθελα τον Άγιο Ψαλιδοχέρη για προστάτη των συναισθημάτων μου, ως εκ τούτου σου έγραψα ένα Τιμ Μπαρτονικό funny Valentine! :)!

Ινδιάννα είπε...

Theorema had a crush
on a boy that was from Mars
we wore skirt & had nails paint
when she kissed him he would faint.

Theorema told the boy
if he' d be her Valentine
and he touched her short cut hair
said "If you'll be my Porcupine"!

Theorema smiled at him
present gave him needles& pins
& that night, when in dreams she fell
he colored her hair blue -like on Bilal's "Immortel"!

Ανώνυμος είπε...

Θεέ μου, τι πανέμορφο!!! Είσαι απίστευτη! Και η προσαρμογή στον Bilal τόσο εμπνευσμένη που μ'έστειλες κανονικά! :-)))))
Ινκρέντιμπολ... Σ'ευχαριστώ!

Λοιπόν. Σοβαρά. Μου φαίνεται αδιανόητο να κυκλοφορούν ελεύθερα πλάσματα σαν εσένα. Ειλικρινά, απορώ με τους ανθρώπους μερικές φορές. Ειδικά με εκείνους τους απερίσκεπτους που δεν ορμάνε μέσα στα στερεότυπα ανθρώπων όπως εσύ και δεν εκμεταλλεύονται την τύχη τους!

Δεν υπερβάλλω και το ξέρεις. Ό,τι σκέφτομαι το λέω όπως είναι. Αυτή είναι η εντύπωσή μου για σένα.
Από την άλλη, βέβαια, κάποιος τυχερός κυκλοφορεί επίσης ελεύθερος out there :-)

Εύχομαι ο προστάτης άγιος Ψαλιδοχέρης να τον οδηγήσει σύντομα κοντά σου -ή εσένα σε κείνον, δεν μας πειράζει- και από χρόνου να μεγαλουργείτε αγκαλιά.

Από τις τρεις ευχές, ετούτη εδώ ολόψυχα αφιερωμένη σε σένα, little creative monster of the desert :-)

Ινδιάννα είπε...

:~)
είμαι κι εγώ αισιόδοξη!
οι ουρανοί είναι δικοί μας
-μαζί και τα αγόρια απ' το διάστημα!
Απλά ακόμα τον περιμένω να κατέβει- χα χα! :)

Ανώνυμος είπε...

Μα δεν είναι πια στο διάστημα, βρε χαζούλα! Ήταν φίλος του Μικρού Πρίγκιπα και της αλεπούς και ήρθαν μαζί στη γη πριν χρόνια. Περιπλανιέται στις γειτονιές της Αθήνας και ψάχνει να ανακαλύψει το ωραιότερο μαγαζί της πόλης γιατί κάτι του λέει πως μέσα εκεί θα σε συναντήσει :-)
Απλώς κάποιος πρέπει να του μιλήσει για το POP!
Χεχε!

Ινδιάννα είπε...

Αχ Άγιε Ψαλιδοχέρη μου, κόψε σε χιλιάδες φειγ- βολάν και μοίρασε τις συντεταγμένςς του ΡΟΡ! χι χι! :))))

Ανώνυμος είπε...

First wish accomplished,
the space boy now lives on Earth.
Second wish is coming,
the_bar POP roadmaps are spread.
Third wish expected.
Ask and you will get.
Make it cutting, on the edge,
Something never to forget ;-)

Ινδιάννα είπε...

I' ll whisper the third wish
as I pray over my Tequilla
the alien-boy I'll finally kiss
wish his name is Jorgen (or Milla)!

Wish he soak my lips & scrub my mind
with white sand of a dead lone star
and as I will hug him all shining bright
he'll promise we'll grow together old, in this bar! ;)

Απ' το blog μας και στου Θεού τ' αφτί Άγιε Ψαλιδοχέρη μου! :)

night blue είπε...

ΓΑΜΑΤΟ!
Αυτό πρέπει να γράφει στην ιστορία του μπλογκ σας. Πάω να το συνεχίσω.

Ινδιάννα είπε...

Vain
καλός ο έρωτας με τους ανθρώπους αλλά μερικοί είμαστε ερωτευμένοι με την ιδέα του έρωτα και με τη μουσική του! Για εμάς αυτή η μέρα έπρεπε να αποκτήσει άλλο νόημα! ;)

night blue είπε...

Συγχαρητήρια πάντως! Το καλύτερό σου κείμενο.
Και κυρίως ζωντανό, παλλόμενο, γεμάτο εικόνες. Θα ήταν φανταστικό αν έβγαινε εικονογραφημένο. Αν ήμουν illustrator θα σε παρακαλούσα να μ' αφήσεις να το αναλάβω εγώ το εικαστικό κομμάτι. Ο ...Παπακαλιάτης και η Εύη Λαμπροπούλου τρώνε τη σκόνη σου. Μήπως κρύβεις μια Σώτη Τριανταφύλλου μέσα σου? Μια Ιωάννα Καρυστιάνη?

night blue είπε...

Πάω τώρα να κατεβάσω το τραγούδι να ολοκληρωθεί η απόλαυση.
Μας έκανες πάντως ένα ακριβό, επιπέδου δώρο για τον Αγ. Βαλεντίνο.

Ινδιάννα είπε...

Τέτοιες μέρες είναι για να μοιράζεσαι (εντάξει, όλες οι μέρες είναι για να μοιράζεσαι)! Άφού σου άρεσε, η χαρά μου που το έγραψα, τώρα που τη μοιραστήκαμε έγινε διπλή! :)

night blue είπε...

Nai, prepei na niwtheis perifani simera. Lene malista oti scripta manent

Ινδιάννα είπε...

vain
αυτοί οι Λατίνοι που έβγαζαν τα αθάνατα ρητά, είναι οι ίδιοι Λατίνοι που είναι καλοί εραστές; -χα χα! :D

sot είπε...

Έγραψες !!!
Και πέρασες πολλά μηνύματα ταυτόχρονα.

Ινδιάννα είπε...

sot
πολλά τα μηνύματα αλλά παραλήπτες δε βλέπω! χα χα :D

Ανώνυμος είπε...

Hello shiny earth girl,
I am the third wish
Let's fly now and curl
and share together a space dish

Tequila in our stardust glass
chocolate planets in our eyes
I'll surely find you soon enough
and make the POP bar shine!

You and I will meet some day
Under the moonlight
You and I will meet some day
Under the soft black stars

(confirmed by my best friend, Antony) ;-)

(Και για την μεταβίβαση του μηνύματος,
the_bar ;-)


Επίλογος
........

ΙνδιΆννα, νομίζω πως του χρόνου τέτοια μέρα θα χορεύεις με ένα μαγικό αγόρι στο γνωστό ευαγές ίδρυμα κι εμείς οι φίλοι σου θα ανταλλάσσουμε συνομωτικά βλέμματα μεταξύ μας, φροντίζοντας τα κοντά ποτήρια σας να μην αδειάζουν ποτέ
;-)

Σμουτς!

??? είπε...

Καλό. :)
Αν και κατι μου λέει πως μέσα σου πιστεύεις ότι το 9 songs είναι ένα ύμνος στον έρωτα και τις ανθρώπινες σχέσεις - ίσως και να έιναι. Αλλά κάποιος πρόσφατα μου είπε ότι ο Μονομάχος του Riddley Scott είναι μια αλληγορία για τον κόσμο του θεάματος..
Ωραίο το κείμενο πάντως.Και βλέπω τι κάνεις. Ανοίγματα στη σημερινή νεολαία..

Ινδιάννα είπε...

the bar
:)))

???
ναι ρε γαμώτο, μου βγήκε emo η τύπισσα ενώ εγώ την σκεφτόμουν απλά curού! :)

orestis είπε...

Απλά με έστειλες!

το διάβασα, το ξαναδιάβασα...δεν βρίσκω κάτι άλλο να σου πω...με έστειλες απλά!

Με την καλή έννοια

Ανώνυμος είπε...

(στην κυρία Ρωρερκάρ)

Mη όσα γράφω εδώ σας κολακεύουν-
σας πρέπoυv άπειρα κυρία ακόμα
κι είθε ποτέ μην τού κλειστεί το στόμα
’σάς που τα λόγια του να πουν γυρεύουν.

Κυρία η πηγή όσων γράφω είστε.
Στα νάματά σας βρέχω εγώ την πέννα.
Λοιπόν αυτά για σας δεν είναι ξένα
γι αυτό και όλα ας τα καλωσορίστε.

Είναι ο καθρέφτης σας. Ο εαυτός σας.
Είναι ό,τι σεις να δείτε δεν μπορείτε.
Είναι αυτά κυρία ο θησαυρός σας.

Σεις θησαυρούς μπορείτε άλλων να δείτε.
Κοιτάξτε με κυρία ως στέκω μπρος σας…
κάτι αντάξιο σας μπορεί να βρείτε…

Γιώργης Χολιαστός

Ινδιάννα είπε...

προς ανώνυμον παραλήπτη

πολύ ποιητικός μας είχε βρει εκεινος ο χειμώνας
βλεπω κι ο Αύγουστος δεν πάει πίσω
χαίρομαι πάντα ποιητες να βρίσκω
σε blogs ή κατα μόνας! :)