Ammoscast 2 - Κάπνισμα και Σια.

[Ο υπολογιστής της Ινδιάννας έχει παραδώσει το πνεύμα, οπότε ανέλαβα χρέη μουσικού αναπληρωματικού. Προσοχή! Ακολουθεί κείμενο διαφορετικής λογικής από τα κυριακάτικα Indieannalogs, χωρίς καθόλου indie, low-fi, σκηνή του Manchester κτλ. Προχωρήστε με δική σας ευθύνη.]

Ο βασικός λόγος που ξεκίνησα το κάπνισμα στα δεκαέξι μου υπήρξε σχετικά πρωτότυπος: είχα πολύ λεπτή φωνή για αγόρι και ήθελα να τη βαρύνω, ώστε να μη με κοροϊδεύουν οι συμμαθητές μου. Το αποτέλεσμα ήταν όντως άμεσο. Στη συνέχεια βέβαια μου άρεσε η εικόνα μου σαν πιο περπατημένου, το ψηλότερο ξύπνημα μαζί με τον καφέ, το βαθύτερο χάσιμο σε συνδυασμό με το αλκοόλ, κι έτσι αγκιστρώθηκα στην απόλαυση της νικοτίνης και το βραχνό ανδρισμό μου. Μετά από δεκαπέντε χρόνια κατάχρησης (ένα πακέτο την ημέρα) και εξάρτησης (μόλις δύο αποτυχημένες απόπειρες να το κόψω, διάρκειας δύο ημερών η καθεμία), όλα αυτά έχουν ξεφτίσει. Το κάπνισμα για μένα δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από μια δέσμη ουσιών που χρειάζομαι για να παραμένω ξύπνιος και ήρεμος ή χαλαρός και ευχαριστημένος, μια συνήθεια που αρνούμαι να ξεβολευτώ και να την εγκαταλείψω.
Αν συγκρίνουμε όμως τα μικρά τελετουργικά αυτής της συνήθειας, όπως μπλέκονται με την προσωπική ιστορία και τον πολιτισμό μας, θα τα βρούμε πολύ περισσότερα σε σύγκριση με άλλων, θα της αναγνωρίσουμε αν μη τι άλλο μια άρρωστη γοητεία, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το σημερινό ammoscast πιάνει τα περισσότερα από τα βασικά σύνεργα του καπνίσματος, λέει δυο καλές κουβέντες για το καθένα και πετάει από ένα σχετικό τραγούδι, χωρίς βέβαια να ξεχνάει ούτε μια στιγμή την ανοησία του.

Αναπτήρας: Στη Θεσσαλονίκη είχα μια ερωτομανή φίλη που πάντα κουβαλούσε έναν, για την περίπτωση που θα της ζητούσαν φωτιά (σημειωτέον ότι δεν κάπνιζε). Βοηθά λοιπόν τις γνωριμίες, κόβει νάιλον σπάγκους, εμποδίζει τα κορδόνια να ξεφτίσουν, υγραίνει το μελάνι στα στιλό, στέλνει μηνύματα λατρείας σε συναυλίες και κυρίως ανάβει όλους τους καπνούς. Η πιο εκνευριστική του εκδοχή είναι βέβαια όταν έχει σχεδόν τελειώσει, αλλά είναι ο μόνος στο σπίτι ή την τσέπη, με τα ατέλειωτα σπινθηρίσματα για μια ελάχιστη φλόγα. [Μανώλης Μητσιάς «Το αναπτηράκι», από τα Ισόβια των Σ. Κραουνάκη – Λ. Νικολακοπούλου.] Έτοιμο τσιγάρο: Ελαφρά αγγίζοντας τα λεπτά δάχτυλα της ντίβας, κρεμασμένο από τα σκληρά χείλη του παλικαριού, αναποδογυρισμένο στη χούφτα του φαντάρου, αλλάζοντας χέρια και στόματα στο κρεβάτι κατά τη γλυκιά αποχαύνωση, έχει άρρηκτα δεθεί με τη μοναξιά και την αποκόλληση. Άκρως αντίθετα (ή γι’αυτό ακριβώς) θεωρείται μια κάποια συντροφιά και έχει ακολουθήσει άπειρες μοναχικές βόλτες, ξενύχτια που αποχαιρετούσαν ή λαχταρούσαν τον/την αγαπημένο/η. [Βίκυ Μοσχολιού «Βραδινό σινιάλο», των Δ. Παπαδημητρίου – Γ. Γιαβάρα από το Βραδινό Σινιαλο.] Στριφτό τσιγάρο: Ταπεινός αλλά κι ευγενής συγγενής του έτοιμου τσιγάρου, πιο κακομούτσουνο και μπελαλίδικο, με τα χαρτάκια, φιλτράκια και καπνοσακούλες που απαιτεί, αλλά και πιο προσωπικό, να χαρακτηρίζει την ικανότητα και τις προτιμήσεις του χρήστη. Έχει ενδιαφέρον μάλιστα ότι στην κατασκευή του στριφτού τσιγάρου εμπλέκονται τα ίδια ακριβώς μέλη του σώματος, δάχτυλα και στόμα, που θα οδηγήσουν την ήμερη φλόγα του καπνού στα πνευμόνια. Το αγαπούν άνθρωποι χαλαροί με την εξάρτησή τους, ή χαλαροί γενικότερα, που επιλέγουν όμως να έχουν αλλεπάλληλες στιγμές αυτοσυγκέντρωσης, κάθε φορά που επιλέγουν να στρίψουν ένα τσιγάρο. [Σωκράτης Μάλαμας «Τσιγαράκι μου στριφτό» από το Γητευτή και το Δρακοδόντι των Χαΐνηδων.] Πίπα: Στο μυαλό των περισσότερων είναι συνδεδεμένη με δύο πολύ διαφορετικά πράγματα: την εκζήτηση ενός καλλιτέχνη ή διανοούμενου και την έξαψη μιας σεξουαλικής πρακτικής. Αντιφατικές γλωσσικά από τη φύση τους, δίνουν λαβές τόσο στο σοβαρό όσο και στο αστείο, όπως και να ‘χει όμως τους ανήκει η εκλέπτυνση ως γενικό χαρακτηριστικό: κάποιες σκαλιστές είναι πραγματικά κομψοτεχνήματα, οι καπνοί τους είναι από τους πιο πυκνά αρωματικούς, ενώ όλες ανεξαιρέτως απαιτούν δεξιοτεχνία για να τις κάνεις. [Δημήτρης Πουλικάκος «Στα γενέθλιά μου», από το Ελλαδέξ του Γ. Λογοθέτη.] Γάρο/Μπάφος: Εντάσσεται καταχρηστικά σε αυτόν τον κατάλογο των καπνών, αφού μοιάζει στο σχήμα που παίρνει αλλά όχι στο περιεχόμενο που έχει, μπορεί να δημιουργήσει ψυχική εξάρτηση αλλά όχι σωματική, είναι διαδεδομένο αλλά όχι νόμιμο, και κυρίως έχει ολότελα διαφορετική επίδραση. Προσωπικά με εκνευρίζει ο αποβλακωμένος λήθαργος που σταθερά μου προσφέρει κι έτσι έχω μάλλον κατά καιρούς δοκιμάσει από ευγένεια, παρά πιει, σε αντίθεση με αρκετούς φίλους και γνωστούς μου. Οφείλουμε πάντως να του αναγνωρίσουμε μια ποικιλία αντίκτυπων στους ανθρώπους, από την απλή χαλάρωση μέχρι και τη βαθιά έκλαμψη, γενναιόδωρο και ακίνδυνο τόσο, ώστε να προκαλεί απορία η εμμονή στην ποινικοποίησή του. [Σωκράτης Μάλαμας και χορός «Φάλτσος Χρησμός» των Σ. Μάλαμα - Θ. Παπακωνσταντίνου από τον Κύκλο.] Επιλογικά: Παρά το χαριτωμένο των περιγραφών μου, δεν έπαψα ούτε μια στιγμή να αναφέρομαι σε ουσίες και συνήθειες ριψοκίνδυνες, είτε σωματικά, όπως του καπνού, είτε κοινωνικά, όπως της ινδικής κάνναβης. Από τη μια μεριά στέκεται η σύνεση με την αυτονομία, μακριά από φθορές και εξαρτήσεις, από την άλλη η αμεριμνησία με την εμμονή, κοντά σε γοητείες και κολλήματα. Είτε επιλέγοντας το δεύτερο, είτε παραμένοντας εκκρεμείς ανάμεσα στα δύο, αναζητούμε την ευδαιμονία με σύνθημα «η ζωή είναι μικρή», επιτυγχάνοντας τελικά να την κάνουμε ακόμη μικρότερη... [Στέλιος Καρπαθάκης «Καπνίστε και πιείτε» του Σ. Κραουνάκη από την Κλασική Συνταγή.] {Ανθολογίες τραγουδιών σχετικών με το κάπνισμα έχουν γίνει επίσης από τον Αλλού Φαν Μαρξ (1, 2) και την αγαπημένη μου Κλέλια.}

Ανανέωση: Ο Αλλού Φαν Μαρξ στα σχόλια μου επισήμανε ότι θυμήθηκα όλα τα σύνεργα του καπνίσματος, εκτός από το τασάκι. Διορθώνω πρόχειρα την παράλειψη με ένα τραγούδι της Αρλέτας, τον "Τάκη", από το Τσάι Γιασεμιού, σε μουσική Λ. Παπαδόπουλου και στίχους Μ. Κριεζή.