Το ανυπάκουο ύφος – 31α Γενέθλια

Στα αμέσως προηγούμενα σχόλια η Ινδιάννα δήλωσε, για να με κολακέψει πειστικά: «το θέμα είναι ότι εσύ μπήκες στο μπλογκ να βρεις το ύφος σου και το βρήκες κι άρχισες και τα συνολικά κόνσεπτ». Μπορεί λοιπόν αυτό εδώ το πρότζεκτ που αναβοσβήνει να είναι μια άσκηση γραφής, μια περιπέτεια που οδηγεί στη συγγραφική σοφία ή το χάος (και όπως η Ινδιάννα σοφά συμπληρώνει χαοτική: «εγώ ήμουν που ήμουν αποσπασματική, έχασα ολωσδιόλου το δικό μου ύφος!»), ένα πρελούδιο για τα καλύτερα ή τα χειρότερα. Πάνω σε αυτό δυο λόγια.
Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε το ύφος μια ποιότητα της γραφής, κάτι που κάνει ο Τζόυς, η Χάισμιθ, ή έστω η Μεϊμαρίδου, αλλά όχι εμείς. Κι όμως, όλοι κάνουμε ύφος, επιλέγοντας να πούμε «χαίρετε» ή «γεια», «ντεμέκ» ή «δήθεν», «τζάσε» ή «φύγε», «ρε» ή «πουλάκι μου». Στον ανεπίσημο προφορικό λόγο είναι πολύ αυθόρμητο και ταυτισμένο με το εγώ μας για να το καταλαβαίνουμε, αλλά όσοι μας διαβάζετε και γράφετε/μιλάτε για άλλους, ξέρετε ότι μπορεί να είναι πολύ πιο περίπλοκο από ό,τι αυθόρμητο (ή ακριβώς πολύ περίπλοκο, κουβαλώντας τη ριψοκίνδυνη δημιουργικότητα του αυθόρμητου).
Είμαστε εδώ μακρινοί συγγενείς με τους ομιλητές, επειδή έχουμε αποδέκτες που απαντάν σύντομα, σχεδόν άμεσα (χωρίς την προχειρότητα του τσατ, την αργοπορία των μέιλ, τη σποραδικότητα των φόρουμ). Είμαστε εδώ μακρινοί συγγενείς με τους συγγραφείς, επειδή γράφουμε με κάποια περίσκεψη (χωρίς τη σοβαρότητα της έγγραφης δημοσίευσης, χωρίς τα ποικίλα εμπόδια της διαμεσολάβησης). Είμαστε υβρίδια κατασκευασμένα από τον εαυτό μας, όπως όλοι στο ίντερνετ. Κι αυτό θα είμαστε εμείς μόνο, μέχρι να γίνουμε η κυρίαρχη συνθήκη.
Όταν ξεκίνησα να γράφω εδώ, είχα το τραύμα ενός μυθιστορήματος που δε μπόρεσε να εκδοθεί, παρά τις όποιες, μικρές προσπάθειές μου. Ανίκανος μέχρι πρότινος, το διάβασα πριν δυο βδομάδες, βρήκα αστεία λάθη και μπόρεσα να σβήσω μιάμιση σελίδα. Ακόμη το διορθώνω. Αυτή ήταν μέχρι τώρα η μεγαλύτερη γενναιοδωρία του μπλογκ μας, ότι με ξεκόλλησε από τη γραφή μου, ότι σχετικοποίησε τη συγγραφική μου ιστορία.
Κι έτσι λοιπόν ξέρω ότι με διαβάζουν πολύ διαφορετικοί άνθρωποι πια από ό,τι πέρσι. Άλλαξε η ζωή μου, άλλαξα κι εγώ, θέλησα ξανά να γράψω καινούριο μυθιστόρημα, που δε χώραγε εδώ, θέλησα να πω για αυτά που μου συμβαίναν και σκεφτόμουνα, που δεν αφορούσαν όλο το παλιό κοινό.

Φέτος στην Αθήνα συνειδητοποίησα το ύφος μου συνολικά, στη γραφή μου και στην ομιλία, στην κοινωνική μου εικόνα και στο παρασκήνιό μου, αλλά και σε όλα αυτά που δε μπορώ να σας πω. Είδα το κοινό μου, με είδε κι αυτό, κυρίως επιδιώξαμε να γίνουμε παρέα στις περισσότερες περιπτώσεις. [Κι όταν λέω κοινό, περιγράφω ένα στιγμιότυπο της επικοινωνίας που ανταλάσσεται και γυροφέρνει, σαν το τσιγάρο με χασίς, κοινό σε όλους που καπνίζουν.]

Αντίθετα με πέρυσι, στα φετινά μου γενέθλια θέλησα να μιλήσω κυρίως για τη σχέση μου με εσάς, τους κάμποσους που με διαβάζετε, τους λιγότερους που με ακούτε. Ειδικές ευχαριστίες στο Nonce, ο οποίος την πρώτη φορά που διάβασα μπλογκ με γοήτευσε αρκετά για να γίνω μπλόγκερ, στην Εύη που ήταν εξαιρετική αφορμή για να κατέβω Αθήνα, στο Γιάννη που προσέφερε τις υλικές συνθήκες και τη φιλία του ως καλό λόγο, στο Σπύρο που μου ζήτησε να φανώ επαρκής πέρα από γοητευτικός, όταν κατέβηκα. Και αν μη τι άλλο στην Άννα, που κρατάει πλέον το μπλογκ.