30

Έχει έρθει πια η άνοιξη στη Θεσσαλονίκη, στην Άνω Πόλη απλώνεται ένα υπέροχο φως και φυσάει γλυκο αεράκι. Άνοιξα όλα τα παράθυρα του σπιτιού και κυκλοφορώ γυμνός, αφήνω τον αέρα να με χαϊδεύει, νιώθω ήρεμα, καλά.
Έφτιαξα μια παραλία μέσα μου και ξαπλώνω σε αυτήν. Παίρνω στη χούφτα μου την άμμο και την αφήνω να κυλήσει ανάμεσα στα δάχτυλα, δηλώνω πως ο χρόνος κυλάει, δεν τον μετράω όμως, τον επανατοποθετώ. Σήμερα έτσι αλλάζει το τοπίο, με χάδια και αγγίγματα, μπήκε η σκούπα στη γωνιά της.
Ανοίγω ένα αγαπημένο βιβλίο, ίσως το πιο καθοριστικό στη συγκρότηση του ύφους μου, διαβάζω σ' αυτό: "Tης πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της. Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ' ολίγον να πεθάνη. Mα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια εσπάθισαν την φευγαλέα συμφορά. Kανείς δεν μίλησε. Kανείς δεν έτρεξε να την προστατεύση κατά των υπερποντίων καρχαριών που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μυίγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη. K' έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος." Πάντα αισθανόμουν συγγενικός κι ερωτευμένος με αυτό το ανώνυμο κορίτσι, φανταζόμουν να είναι μικρή ψυχή μέσα μου, να είμαι κι εγώ καυλωμένος εραστής μέσα της, μαζί να χαιρετάμε τις φευγαλέες συμφορές καθώς οργάζουμε.
Ίσως το καλύτερο δώρο των χρόνων μου να υπήρξε ο τσαμπουκάς της αβεβαιότητας, ξέρω πως δεν ξέρω, μα ορμάω πια παρόλ' αυτά. Κρύφτηκα πολύ καιρό σαν χαζός πίσω από το έξυπνο μυαλό μου, ονομάζοντας την έλλειψη ξεκάθαρης στάσης μετριοπάθεια, σχετικισμό, μεταμοντερνισμό, κραδαίνοντας και τη σχετική βιβλιογραφία.
Επιστρέφω στην εικόνα της παραλίας, αφήνοντας τον απολογισμό για μέρες που είναι καταλληλότερες για αυτόν, που δεν είναι επέτειοι. Βλέπω τα εικοσιεννιά μου ριζικά να ξεπροβάλλουν σιγά σιγά γυμνά μέσα από το κύμα. Στα μακριά μαλλιά τους είναι μπλεγμένα κοχύλια και θραύσματα από αγγεία, διαβάζω ονόματα εσωστρακισμένα: "Γιάννης, Μαρία, Εύη, Γιώργος, Ιωάννα, Νίκος, Δώρα, Αγγελική". Κοιτάζουν γύρω με γκρίζο, κεραυνοβόλο βλέμμα, όλα όμως είναι ήσυχα, ειρηνικά. Αρχίζουν να χορεύουν γύρω από το γυμνό μου σώμα. Καυλωμένος, με λυμένα τα μαλλιά μου, σηκώνομαι και περπατάω αργά προς τη θάλασσα. Στο πρώτο άγγιγμα με το νερό, τα πόδια μου γεμίζουν λέπια και χάνονται, βουτάω όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο μακριά. Ξέρω ότι προορισμός μου είναι η Αθήνα τον Ιούλιο, αναρωτιέμαι πού να ταξιδέψω μέχρι τότε.
Θυμάμαι το στίχο του Σαββόπουλου: "Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ, στο υπόγειο νησί τους ταξίδεψα ως εδώ". Δε γεννήθηκα στη Σαλονίκη, μεγάλωσα όμως καλά, βαθιά και άγρια εδώ. Συνειδητοποιώ τη μέσα θάλασσα, το σώμα - βυθό, παραλία, έρημο, άμμο. Συνεχίζω να κολυμπάω, γυμνός, καυλωμένος, γοργόνα, αντιφατικός, προς τα χρόνια που έρχονται.

[Σήμερα έγινα τριάντα.]