Πίστα άμμου 1: Erimovision

Χτες βράδυ όπως συγύριζα το σπίτι γιατι θα είχαμε φιλοξενούμενους τους γονείς της Λουίζας, οι οποιοι θα εκτιμούσαν να δουν τα καλύμματα πάνω στα έπιπλα και όχι στο πάτωμα, τα πιάτα έστω στο νεροχύτη και αν μη τι άλλο όχι δίπλα από την τηλεόραση, τις βρώμικες κάλτσες μου στα άπλυτα και όχι στην είσοδο της κουζίνας κτλ. χτύπησε ξαφνικά το κουδούνι. Πηδώντας μέσα σε ένα τζιν και μουρμουρίζοντας «γαμώ το φελέκι μου, τι τα δίνουμε τα ραντεβού αφού μονίμως έρχεται νωρίτερα ή αργότερα;» διέσχισα παραπατώντας στα μπατζάκια μου το μακρόστενο διάδρομο και άνοιξα την πόρτα. Η γυναίκα όμως που στεκόταν μπροστά μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση η μητέρα της Λουίζας.
Φορώντας ένα κομψό λευκό ταγιέρ, με ένα τσιγάρο στο δεξί χέρι και ένα ποτήρι βότκα στο άλλο, προχώρησε προς τα μέσα κοιτάζοντας με αποδοκιμασία την επίπλωση του χωλ. «Συγγνώμη κυρία μου, γνωριζόμαστε; Πώς μπαίνετε έτσι στα ξένα σπίτια;» τη ρώτησα έκπληκτος. Αυτή σήκωσε το δεξί της φρύδι σε ένα ύψος που το θεωρούσα αδιανόητο πριν το τέταρτο λίφτινγκ και μου απάντησε: «Φυσικά και γνωριζόμαστε, είμαι το άβαταρ της μπλόγκερ Κατερίνα. Ήρθα να μιλήσουμε για το μπλογκ σου.» Αναρωτιόμουν ήδη αν ήταν τραγικό λάθος να πιω εκείνη την Κάιζερ μαζί με αντιβίωση, όταν η Κατερίνα διέκοψε βίαια τις σκέψεις μου: «Και κούμπωσε σε παρακαλώ το παντελόνι σου ή έστω τα κουμπιά από το μποξεράκι. Και με αποσπάς και δε μου αρέσει καθόλου αυτό που βλέπω.» Ξεκίνησα να της λέω θυμωμένος οτί ποτέ δε μου είχε παραπονεθεί καμία για το μέγεθός μου, αλλά αυτή ήπιε μια γουλιά από τη βότκα της και με σταμάτησε κατευθείαν: «Χρυσό μου, μια γυναίκα σαν εμένα δε θα μπορούσε ποτέ να αρκεστεί στην καλή τεχνική ενός γκόμενου. Χρειάζονται και τα φυσικά προσόντα. Δε θα σου ανοίξω τα μάτια όμως και γι’ αυτό, έχω κι άλλες δουλειές. Που θα καθήσουμε;» Αποδεχόμενος τη μοίρα μου, την οδήγησα στο καθιστικό. Αφού κοίταξε με αποστροφή ένα ένα τα ινδικά ριχτάρια που έχουμε στις πολυθρόνες, απαξιώνοντας όμως να κανει οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο, τίναξε τη στάχτη από το τσιγάρο της και ξεκίνησε να μιλάει.
«Κοίτα χρυσό μου, το μπλογκ σου βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Μια χαρά το είχες ξεκινήσει, σεξ, βία και σουρεαλισμός, τι είναι αυτά τον τελευταίο καιρό με τα σώψυχα και τους αναστοχασμούς; Εντάξει η λογοτεχνία δεν είναι γενικά του γούστου μου, αλλά τα θέματα σου είχαν ένα κάποιο ενδιαφέρον μέχρι πρότινος. Ομολογώ μάλιστα ότι μια φορά στις τόσες χάζευα και κανένα ποστ σου. Τελευταία όμως έχεις καταντήσει τελείως εκνευριστικός!» κατέληξε και μου πέταξε την υπόλοιπη βότκα στα μούτρα, για να μου δείξει μάλλον πόσο θυμωμένη ήταν μαζί μου.
Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ, προσπάθησα να αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβαινε με όση ψυχραιμία μπορούσα. «Καλά και τι πρέπει να κάνω τώρα;» είπα σκουπίζοντας με το χέρι μου όση βότκα είχε απομείνει στο πρόσωπό μου. Άναψε ένα ακόμη τσιγάρο και το βλέμμα της χάθηκε για λίγο έξω από το παράθυρο. «Ποιο είναι αυτό το απαίσιο γκρίζο κτίριο;» με ρώτησε δείχνοντας με το τσιγάρο της προς τα έξω. «Η μονή Βλατάδων» «Αχ άθλιο είναι, γιατί δεν το γκρεμίζουν χαλάει όλη τη θέα!» είπε θυμωμένα και συνέχισε: «Νομίζω ότι μια καλή αρχή θα ήταν ένα αφιέρωμα στη Eurovision.» Ε, αυτό πήγαινε πολύ, σκεφτόμουν κι εγώ να ελαφρύνω το κλίμα, αλλά όχι να γίνει και το μπλογκ τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. «Συγγνώμη και αν δηλαδή δεν κάνω αφιέρωμα στη Eurovision;» «Είναι απλό χρυσό μου, θα έρχομαι κάθε βράδυ σπίτι σου και θα σε τρομοκρατώ, μέχρι να πειστείς. Σήμερα είδες την καλή πλευρά μου.» Η Κατερίνα σηκώθηκε όρθια, σκεπτόμενη μάλλον ότι δε χρειαζόταν να μου δώσει άλλα επιχειρήματα. Καθώς την ξεπροβόδιζα σκυφτός προς την έξοδο, τη ρώτησα μουδιασμένα: «Μπορώ τουλάχιστον να βάλω τα τραγούδια που μου αρέσουν;» Η Κατερίνα γύρισε προς το μέρος μου και μια υποψία χαμόγελου διαγράφηκε στα χείλη της. «Φυσικά χρυσό μου, δεν είμαι παράλογη.» είπε, άνοιξε την πόρτα μόνη της και βγήκε έξω. Την ακολούθησα στο διάδρομο, αλλά δεν υπήρχε κανείς, ούτε ακούγονταν βήματα στη σκάλα.
Σήμερα το σκέφτηκα πολύ προτού να ανεβάσω αυτό το ποστ. Ακόμα και αν όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού μου, από το κοκτέιλ αλκοόλ και αντιβίωσης, δε θα ήθελα να διακινδυνεύσω μια ακόμη εμφάνιση της Κατερίνας στο σπίτι. Είπαμε οι γονείς της Λουίζας είναι φυσιολογικοί άνθρωποι, δεν ξέρω αν θα άντεχαν μια τέτοια συνάντηση. Έκανα λοιπόν την καρδιά μου πέτρα και σας παρουσιάζω τα έξι τραγούδια που μου άρεσουν περισσότερο στο φετινό τελικό. Ο Σαμμάνος με στήριξε σε αυτή τη δύσκολη στιγμή μου αναλαμβάνοντας τα σχόλια των τραγουδιών και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

“Dancing lasha tumbai” Verka Serduchka - Ουκρανία
Τόσο κόπο 'κάναν οι "κόκκινοι" στο Στάλινγκράντ να απωθήσουν τους Γερμανούς αλλά η Ναζί κυρία γλύτωσε το ξεπάστρεμα: κρύφτηκε σε έναν καταψύκτη! Πρόκειται για την Γερμανίδα Σοφία Βέμπω που οδηγούσε στις μάχες τα στρατά, η οποία το έτος 2007 αποφάσισε να βγει απ' τον καταψύκτη –αλλά είχε φρακάρει κι έτσι εμφανίζεται μαζί του στην πίστα (πρόκειται για την κομψή μεταλλική συσκευή που φοράει). Ωραίοι οι στίχοι για να μάθετε να μετράτε στα γερμανικά και μια χαρά η μουσική για να πίνετε τις βότκες σας. ΥΓ: Το τραγούδι προωθείται για την εκπαίδευση Τσετσένων αυτονομιστών στα πρότυπα των SS.


“Liubi, liubi, I love you” Todomondo - Ρουμανία
Σιτεμένο boy band από τη Ρουμανία αποτελούμενο από εκπροσώπους όλων των φυλών του Ισραήλ. Σαν τα χολυγουντιανά μπλοκ-μπάστερ έχει έναν κυριλέ, έναν gay-proud- σοφιστικέ, έναν παραδοσιακό- ρομαντικό, έναν μποέμ και έναν σπορτίβ. Ξεκινάει σαν τραγουδάκι νηπιαγωγείου και ο φρακοφόρος στη σκηνή απαγγέλει τα αγγλικά του σαν μαγνητοφωνημένος John John ενώ είναι βασικό το ηθικό δίδαγμα του τραγουδιού –το οποίο φυσικά και τραγούδησε πολύ καλύτερα παλαιότερα ο δικός μας Γιάννης Βογιατζής στα πλαίσια ελληνικής ταινίας εξαρτημένης (ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜΣ) παραγωγής (το σ' αγαπώ στα εγγλέζικα, στα γερμανικά, στα τούρκικα κλπ,κλπ)! ΥΓ: Όταν ακούγεται η σειρήνα στο τέλος και πάνε να τους μαζέψουν αυτοί κάνουν τρενάκι και ετοιμάζονται να το σκάσουν διακριτικά, αλλά οι προβολείς τους αναγκάζουν να σταθούν στη σκηνή και να υποκλιθούν.


"L'Amour A La Francaise" Les Fatals Picards - Γαλλία
Τρελό γέλιο οι Γάλλοι –πώς το 'πάθαν και δεν πήραν σοβαρά τον εαυτό τους φέτος!- ένα σεληνιασμό έχει ο κουρούπας σαμάνος που χορεύει από πίσω, η μπάντα μοιάζει με κουρδιστό παιχνιδάκι και η μελωδία είναι μια χαρά pop –αφρίζει σαν γαλλική σαμπάνια –εκτός ψυγείου βέβαια αλλά ΟΚ, μην είμαστε και αχάριστοι. ΥΓ: Το δίγλωσσο πληροφοριακά είναι για να προσελκύσουν τουρίστες –οι Γάλλοι τελευταία σκαμπάζουν σχεδόν όλοι αγγλικά και σε βοηθάνε πρόθυμα να βρεις τη σωστή στάση του ΜΕΤΓΟ!


“Flying The Flag” Scooch - Ηνωμένο Βασίλειο
Οι ΑΒΒΑ ντυμένοι αεροσυνοδοί σε σχολική παράσταση –οι φαν της Τσέλσι έλεγαν ότι αν το συγκρότημα έφτανε στην 11η σημαδιακή θέση θα το κρατούσαν για cheer leading στα ματς τους, αν και ο Αμπράμοβιτς ήθελε να προωθήσει το τραγούδι της πατρίδος του και να το κάνει Ύμνο της Oμάδος. Ο Robbie Williams πάντως δεν το πήρε πολύ καλά και εθεάθη να πίνει μπύρες σε pub σχολιάζοντας τα χάλια της αγγλικής pustronica, αναπολώντας ένδοξα χρόνια με τους Take That ("εμείς το κάναμε καλύτερα αυτό!") και ο Βικτώρια, βιώνοντας μια εθνική κρίση, χτύπησε ανελέητα με την παντόφλα τον Μπέκαμ, που την πήρε μακριά απ' την πατρίδα και δεν είναι τώρα εκεί, μια μελαχρινή αεροσυνοδός να απογειώσει τη χώρα στον διαγωνισμό.


“Cvet z juga” Alenka Gotar - Σλοβενία
Εισαγωγή αθηναϊκής μπουζουκερή κι εκεί που περιμένεις να βγει η Πέγκυ σκάει η πράσινη γοργόνα – πριμαντόνα να τραγουδά πάνω σε τσιφτετελοδιασκευή κλασσικού άσματος, με το ανάλογο μοντέρνο μπιτ! Μιλάμε θα σκίσει το κομμάτι στην Παραλιακή φέτος!


"The worrying kind" The Ark - Σουηδία
Ε, ε, ο Κοργιαλάς είναι διπλοθεσίτης: τι κάνει με τα φτερά και τα πούπουλα στο τραγούδι της Σουηδίας; Glam rock και αστερόσκονη, από τις οάσεις του διαγωνισμού, θα θυμηθούμε τα παλιά, θα κλάψουμε για την μοίρα που μας πήρε τα 70' s μακριά και δε μπορούμε πλέον να φοράμε παντελόνια με παγιέτες εμείς τ' αρσενικά και τα κορίτσια θα καρδιοχτυπήσουν για τους κιθαρίστες με τις Gibson που τους θυμίζουν ότι στο κρεβάτι επιβιώνει πάντα όποιος τα κουνάει καλύτερα μωρό μου!