Θαυμαστό γενναίο τέλος

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια βασίλισσα. Βέβαια για να υπάρχει βασίλισσα θα υπάρχει κι ένας βασιλιάς.

Όταν η βασίλισσα γνώρισε τον βασιλιά εκείνη ήταν ακόμα μια ευγενής κι εκείνος ακόμα ένας πρίγκιπας -δηλαδή ασχολούταν με το διάβασμα βιβλίων, τις τέχνες και τη μουσική. Μετά που παντρεύτηκαν και έγινε βασιλιάς άρχισε να ασχολείται με τα αγαπημένα χόμπι των βασιλέων: το κυνήγι, τις μάχες, τις διαμάχες και τον πόλεμο. Κάθε μέρα μάλωνε με τους υπηρέτες, τους αυλικούς, τους κόλακες, τους φίλους αλλά και τους εχθρούς του. Είχε γίνει ευερέθιστος, απότομος, βίαιος.

Τη βασίλισσα δεν την πείραζε τόσο αυτό. Είχε συνηθίσει τις έριδες, τις παραξενιές και τις αψιμαχίες του. Έτσι όταν μάλωναν γιατί τόλμησε να υπερασπιστεί κάποιον άλλον («μου πας κόντρα;») ή γιατί δεν υπερασπιζόταν κανέναν («δεν έχεις γνώμη;»), εκείνη δεν υπερασπιζόταν τον εαυτό της πλέον. Άκουγε της λέξεις του και μετά σιωπή. Έγνεφε συγκαταβατικά ενώ πίσω από τα μάτια της διαδραματιζόταν μια αιρετική παράσταση. Ένα παραμύθι χωρίς πρίγκιπες και βασίλεια, μ’ ένα γενναίο, τολμηρό τέλος. «Μόλις τελειώσει η μάχη του Ασέρ, θα φύγω»!

Η μάχη αυτή ήταν σημαντικότατη για το βασίλειο. Σε προηγούμενη μάχη ο βασιλιάς, για μόλις 2,5 μέτρα είχε χάσει τα 62 στρέμματα, που ο Νόμος όριζε πως πρέπει να προσαρτήσει κάποιος στο Ασέρ για να διοριστεί μόνιμος άρχοντας του.
Όλοι λυπήθηκαν πολύ μα κανείς δε πέθανε απ’ τη στενοχώρια του. Όσοι ήξεραν τις ικανότητες του ήταν σίγουροι πως με μια ανασύνταξη δυνάμεων θα πετύχαινε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μα ο βασιλιάς… Ο βασιλιάς άρχισε να πίνει περισσότερο και να γίνεται ακόμα πιο ευερέθιστος, απότομος και βίαιος. Κι αν η βασίλισσα τολμούσε να τον παρηγορήσει ξεσπούσε πάνω της, στην «προδότισσα», που «είχε δική της επαρχία στο Ασέρ και ό,τι και να γινόταν θα μπορούσε πάντα να βρει καταφύγιο εκεί».

Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Ασέρ είναι μια χώρα πράσινη, γεμάτη νερά και ζώα. Μοιάζει με μια νεα Εδέμ, όπου όλα τα αγαθά της ζωής είναι αυτονόητα και οι άρχοντές της ασχολούνται μόνο με το πώς να διασκεδάσουν και να περάσουν καλύτερα.
«Η ζωή στον απλό κόσμο συνεπάγεται καθημερινές μάχες και αγώνες, να σκοτώνεις, να πληγώνεις και να ματώνεις. Αν μπω στη γη του Ασέρ θα γίνω άλλος άνθρωπος θα δεις, πιο ήρεμος, πιο γλυκός» της έλεγε μετανοιωμένος κάθε βράδυ μετά από τον συνηθισμένο καβγά ο βασιλιάς.

Και η βασίλισσα υπέμενε. Ζούσε πειθήνια στον εφιάλτη του, απ' το να ζει χωρίς όνειρο κανένα . Μα τις νύχτες, έπαιρνε στο χέρι στο βιβλίο που της έσωζε τη ζωή και καθισμένη στο ανάκλιντρο φυλλομετρούσε πάνω του τη νέα της ζωή: «δυο μήνες και σήμερα μέχρι το Ασέρ. Μετά τη μάχη θα τον αφήσω».

Ένα βράδυ ο Βασιλιά τα ήπιε στο παλάτι με τον Ιωάννη τον Φράγκο και μεθυσμένοι και οι δυο άρχισαν να πετάνε βέλη ο ένας στον άλλο μέχρι που ένα –τυχαία ή επίτηδες, ποτέ δεν έμαθε- ξεστράτισε και την βρήκε στο στήθος. Εκεί που είχε ακουμπήσει το βιβλίο της σαν την πήρε ο ύπνος. Το βέλος καρφώθηκε στο σκληρό του εξώφυλλο.
«Απίστευτό! Η ποίηση της έσωσε τη ζωή» μονολόγησε ο αβρός πρίγκηψ Ιωάννης.
«Μα πια η ποίησή της είναι τρύπια!» γέλασε ο βασιλιάς.
Η βασίλισσα δεν έδωσε άλλη σημασία: «δυο εβδομάδες ακόμα και σήμερα. Μετά θα φύγω».

Και κύλησε ο καιρός γοργά. Ο βασιλιάς σαν κέρδισε τη μάχη του Ασέρ γονάτισε μπροστά της και της φίλησε το χέρι.
-Για σένα, είπε και της έδειξε την απέραντη πυκνόφυτη δροσερή έκταση.
-Για σένα εννοείς, είπε εκείνη και τράβηξε το χέρι της απ’ το δικό του.
-Τι σ’ έπιασε τώρα; Γιατί μου χαλάς τη χαρά;
-Γιατί θέλω κι εγώ να χαρώ άρχοντά μου!
Και η βασίλισσα τράβηξε το μπαούλο με τα πράγματά της κάτω απ’ το κρεβάτι.
-Τα είχες όλα ετοιμάσει σαν να ήθελες να φύγεις από μέρες.
-Από μήνες άρχοντά μου. Από μήνες!
-Για πού;
-Για όπου. Αντίο.
-Αντίο, της είπε και ο βασιλιάς που δεν τη ρώτησε γιατί φεύγει.
Ίσως γιατί εκείνη τη στιγμή δεν καταλάβαινε ότι η μάχη που έχανε ήταν σημαντικότερη κι από του Ασέρ. Όπως σημαντικότερες είναι πάντα όλες οι χαμένες μάχες, απ’ όσες κερδίζουμε.

Η βασίλισσα περπάτησε στον πλακόστρωτο δρόμο κι έπειτα στο χώμα. Κανείς δε τη βοήθησε να κουβαλήσει το μπαούλο με την προηγούμενη ζωή της στριμωγμένη μέσα του. Κανείς δε τη νοιαζόταν γιατί δεν ήταν πια βασίλισσα.

Περπάτησε, περπάτησε μα στο δρόμο δεν άντεξε. Άνοιξε το μπαούλο και πήρε μόνο το βιβλίο της. Κι ανάλαφρη συνέχισε μονάχα μ’ αυτό για το Ασέρ.

Κι όταν έφτασε έκατσε κατάκοπη σε ένα αραχνιασμένο παγκάκι στον κήπο της. Σήκωσε το βιβλίο -αυτό της ποίησης, που λένε πως της έσωσε τη ζωή. Κοίταξε μέσα από την τρύπα του. Και είδε τον ήλιο.