Η αρχή του καλοκαιριού με το τέλος της Αμαλίας

Παρακολούθησα τις τελευταίες ημέρες τη συζήτηση που έγινε στο μπλογκ του Helix Nebulae με αφορμή το θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου και τις προτάσεις για μια κινητοποίηση την 1η Ιουνίου σχετικά με το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μπορεί κανείς/καμιά να επισκεφτεί το μπλογκ του και να αποκτήσει ιδία πείρα της συζήτησης από τα σχόλια, έτσι κι αλλιώς αύριο θα ανεβάσω κι εγώ ένα ενημερωτικό ποστ, μαζί με αρκετούς/ες άλλους/ες μπλόγκερ.
Σήμερα το πρωί όμως τρόμαξα με μια σκέψη που πέρασε για λίγο από το μυαλό μου: «Πρώτη μέρα του καλοκαιριού βρήκανε να μιλήσουνε για θανάτους και αρρώστιες; Δεν κάνουμε την πάπια ως καλλιτεχνικό μπλογκ και να ανεβάσω αύριο μια ωραία ιστορία με θάλασσες, τέρατα, οργασμούς και εκρήξεις;» Εντάξει, δεν είμαι καραγκιόζης, απώθησα την ερώτηση κατευθείαν, κάτι όμως συνέχισε να βολτάρει στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι. Στη δουλειά πλέον, μεσημέρι, ο ήχος εντός μου ανέβηκε αρκετά για να ακούσω τους στίχους:

Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ' τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ' άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι
Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει.

Για όσους/ες δεν το ξέρουν, είναι οι δύο τελευταίες στροφές από το «Καλοκαίρι» του Διονύση Σαββόπουλου, που ξεκινά με υπέροχες θερινές εικόνες, για να συνεχίσει και να κλείσει με τους στίχους που παρέθεσα ήδη.
Πάντα αισθανόμουν να κουβαλά μια χαρμολύπη το καλοκαίρι, μια ζωή τόσο πυκνή που να γεννάει ακόμη και μικρούς θανάτους, ταξίδια και αναχωρήσεις, σμιξίματα και αποχωρισμούς, δροσιά και φωτιές. Πολλά που βλάστησαν την άνοιξη θα ξεραθούν το καλοκαίρι, ίσως δίνοντας πρώτα καρπούς, ίσως και όχι.
Είμαι αφόρητα κλισέ και το ξέρω, δε θα φυτρώσουν δάφνες σήμερα στην έρημο. Ήθελα απλώς να γράψω πόσο ταιριάζει με την αρχή του καλοκαιριού η Αμαλία Καλυβίνου, η δίψα της για ζωή, ο αγώνας της με το θάνατο, η επιβίωση της μνήμης της. Και αυτό μόνο έκανα.

[Όσοι/ες ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην αυριανή κινητοποίηση, μπορούν να επισκεφθούν το μπλογκ http://giatinamalia-blog.blogspot.com και να ενημερωθούν αναλυτικά για τους τρόπους παρέμβασης.]