Η φραπιέρα του τρόμου

Το πώς είχε βρεθεί η Μάνια, μια νεοδιόριστη δασκάλα, να δουλεύει ως μπαργούμαν σ’ ένα χωριό της Δράμας, δε θα το αναλύσουμε τώρα. Ας μείνουμε μόνο στο γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης –που παρεμπιπτόντως νταραβεριζόταν και μαζί της- έπρεπε να κάνει μια χειρουργική επέμβαση και επειδή της είχε εμπιστοσύνη την αγγάρεψε να ανέβει και να του κρατήσει το μπαρ για μερικές μέρες.

Εκτός από την κήλη του ιδιοκτήτη και άλλα είχαν βαρέσει διάλυση στο μαγαζί, ανάμεσά τους και η μηχανή για τον φραπέ. Η εταιρία την αντικατέστησε σχεδόν αμέσως με μια καινούρια, που ήταν όμως μεγαλύτερου βεληνεκούς και δύναμης. Το κακό με αυτήν ήταν ότι αν τολμούσες να βάλεις στο ποτήρι περισσότερο από ένα δάχτυλο νερό, σε dt ο καφές άφριζε και πιτσίλαγε παντού. Ο φίλος της την είχε προειδοποιήσει: όταν κάνει φραπέ το νερό να είναι ελάχιστο και τις σοκολάτες να τις χτυπάει μέσα σε μεγάλο σέικερ, αλλιώς θα λέρωνε μέχρι το ταβάνι.

Καλό παιδί και υπάκουο η Μάνια, έπιασε φιλότιμα δουλειά. Πολύ προσεκτικά και με το σταγονόμετρο το νερό στα φραποπότηρα. Ώσπου αφού έκανε την πρακτική της ο καλός της αποφάσισε να μπει στο νοσοκομείο για την εγχείρηση και την άφησε στο πόδι του. Μαζί της άφησε δυο βοηθούς, οι οποίοι θα έρχονταν εκ περιτροπής τα βράδια που είχε περισσότερη κίνηση: τον Βασίλη και τον Αλέξη.

Ο Άλεξ, παληκάρι 20χρονο, ψηλός και με κατατομή Ερμού του Πραξιτέλους, ήρθε κατά τις 8 το βραδάκι, γνωρίστηκαν και πιάσανε κουβέντα. Λίγο μετά ο μικρός μπήκε μέσα να βρει κάτι να πιει αλλά λίγα λεπτά αργότερα ακούστηκαν ουρλιαχτά. «Κλείσε καταραμένοοο!» φώναζε εκείνος και όταν η Μάνια έτρεξε να τον βοηθήσει βρήκε τον Άλεξ με καφέ πουά στο άσπρο του κοντομάνικο και φραπέ πανάδες στο υπέροχο μουτράκι του. Σκέφτηκε πόσο θα ήθελε να γλύψει τη μόκα απ’ το πρόσωπο του δροσερού Άδωνη (πράγμα που θα άξιζε στον γκόμενό της, για όσα της είχε κάνει κατά καιρούς) αλλά απλά πάτησε το κουμπί να κλείσει το μαραφέτι που είχε σκορπίσει γύρω του τον τρόμο. «Μια ώρα το πάταγα, δεν έκλεινε» είπε ξέπνοα αυτός. «Ναι είναι πολύ δυνατή και το κουμπί θέλει να το πατήσεις με διάρκεια αλλιώς δε σταματάει» τον κοίταξε ένοχα η Μάνια. Ήταν τόσο ωραίος που όση ώρα μιλάγανε ξέχασε ολωσδιόλου να τον ενημερώσει για την καινούρια μηχανή.

Την επόμενη νύχτα ήρθε ο Βασίλης να αναλάβει υπηρεσία: μαγκάκι και gentleman μαζί, απ’ αυτούς που ανοίγουν πόρτες στις κυρίες και δεν αφήνουν τη γυναίκα να σηκώσει ένα περιοδικό μην κουραστεί. Είχε τη Μάνια στα πούπουλα και δεν την άφηνε να κουνήσει όλη νύχτα. Ποτό παράγγελναν, τσακιζόταν αυτός. Μπύρα –να την ανοίξει μην σπάσει κανένα νύχι το κορίτσι. Η Μάνια προσπάθησε να του πει για τη φραπιέρα αλλά ο Βασίλης ήταν μονίμως σε ένα στυλ «έλα καλή μου, εγώ είμαι παλιός εδώ, τρία χρόνια το δούλευα το μπαρ, ξέρω, μην ανησυχείς. Όταν είμαι εγώ εδώ δε θέλω να ανησυχείς»!

Η νύχτα πήγαινε καλά μέχρι που κάποια στιγμή ήρθε η Σούλα και ζήτησε σοκολάτα. Η Μάνια του είπε «να την κάνω εγώ γιατί πρέπει στο σέικερ επειδή ….» μα ο Βασίλης χαμογέλασε και σήκωσε το χέρι «θα την κάνω εγώ, μα τι ανησυχείς, ξέρω σου λέω»! Η Μάνια πήγε στην τουαλέτα και ετοίμασε τη σφουγγαρίστρα.

Λίγο μετά γαμοσταυρίδια πέφτανε μέσα απ’ την μπάρα, ένα τρελό σβούρισμα απλωνόταν στο χώρο ενώ οι πελάτες κοίταζαν σκιαγμένοι προς τα εκεί. Η Μάνια έτρεξε να βοηθήσει και τότε ο Βασίλης, μέσα στον πανικό, σαν άλλος Άη Γιώργης άρπαξε τη σφουγγαρίστρα απ’ τα χέρια της και κοπάνησε μια με το κοντάρι στο μηχάνημα, που έμεινε στον τόπο. «Μην ανησυχείτε, όλα είναι υπό έλεγχο» ανακοίνωσε στους θαμώνες σηκώνοντας τα χέρια του καθησυχαστικά. Και λέγοντας αυτό μια τεράστια σταγόνα σοκολάτας έσκασε πάνω στη μύτη του από το ταβάνι, που είχε γίνει σαν σκυλάκι της Δαλματίας απ’ το κακάο που είχε πεταχτεί ως πάνω.

Η φραπιέρα του τρόμου δεν ξαναδούλεψε ποτέ στο καφέ αντιθέτως με τον Βασίλη , που δούλεψε πολλές ακόμα νύχτες μέχρι να την ξεπληρώσει. Ο Άλεξ ως πιο ψηλός αναγκάστηκε να σκαρφαλώσει στη σκάλα και να καθαρίσει το ταβάνι ενώ ο ιδιοκτήτης τα έχωσε στη Μάνια ότι «θα τη γαμήσει αν του κάνει μπουρδέλο το μαγαζί μέχρι να γυρίσει». Αλλά πέραν τούτου άλλο τίποτα δεν της έχωσε και δεν πραγματοποίησε καμία απειλή του.

Η Μάνια συνέχισε να τον γιατροπορεύει και να τον πηγαινοφέρνει με το αμάξι του –μιας και δε μπορούσε να οδηγήσει γιατί τον τράβαγαν τα ράμματα – και όλο και πιο συχνά αναρωτιόταν τι γυρεύει εκεί: «δε με πηδάει ποτέ και πάντα πρέπει εγώ να οδηγώ». Όμως ενώ στην αρχή υπήρχε μια υφέρπουσα ένταση, άξαφνα νηνεμία επικράτησε ανάμεσά τους. Η φραπιέρα του τρόμου, με το που έγινε κομμάτια, θρυμμάτισε κάθε ψευδαίσθηση ταιριάσματος μέσα στο μυαλό της Μάνιας. Ξαφνικά συνειδητοποίησε πως έριχνε πολύ περισσότερο έρωτα από ένα δαχτυλάκι στη σχέσης της. Και το ποτήρι που κράταγε ο μαντράχαλός της, ήταν χαμηλό. Ήταν καιρός να χαμηλώσει ταχύτητα στη μηχανή ή να βάζει λιγότερη ποσότητα συναισθημάτων. «Υπάρχει βέβαια πάντα και η λύση να αλλάξω ποτό».

Δυο βδομάδες μετά που έσπασε το διαβολικό μηχάνημα ησυχία απλώθηκε στο μαγαζί και μόνο τις νύχτες, αφού έκλεινε το μπαρ, μια καλοφτιαγμένη μηχανή συνέχιζε να δουλεύει, δυνατά και αθόρυβα πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες.
"Πώς τα πάει η καινούρια φραπιέρα;" τη ρώτησε ο καλός της ένα βράδυ, σαν γύρισε εκείνη απ' το μπαρ να κοιμηθούν.
"Καλή. Βολική και αξιόπιστη".
"Εσύ πώς είσαι; Θες να φύγεις; Να γυρίσεις Αθήνα"; "Δε με χρειάζεσαι πια;""Σε χρειάζομαι, δε μπορώ να στέκομαι ακόμα και να δουλεύω το μπαρ αλλά...".
"Με χρειάζεσαι υπό προϋποθέσεις λοιπόν..." παρατήρησε εκείνη."Άμα είναι να μείνεις για να μου το κοπανάς μετά καλύτ...""Θα μείνω πάντως» είπε και του γύρισε την πλάτη.
Όπως έκλεινε τα μάτια πλάι του το μόνο που σκεφτόταν ήταν τον Άλεξ, μοντέλο καινούριο και πολύ αποδοτικό, που εύκολα και τακτικά φούσκωνε μες στα σκέλια της την ευτυχία και έπνιγε το αίσθημα της στέρησης που την πλημμύριζε τόσον καιρό. Είχε χάσει τις διακοπές της και είχε πληρώσει 100 ευρώ σε τραίνα και ταξί να φτάσει εκεί πάνω. Δούλευε μερόνυχτα και όχι λεφτά, όχι δώρο δεν της έκανε, μα είχε ξεχάσει να της πει κι "ευχαριστώ" ο γόης δίπλα της. Το καλοκαίρι ήταν μικρό. Και πια θα το χαιρόταν. Μόνο με φραπέδες. Χωρίς τρόμο. Με πολύ πάθος. "Δεν θα οδηγώ ποτέ και αυτός θα με πηδάει διαρκώς, μωρό μου"...

(«Δε με πηδάς ποτέ και πάντα πρέπει εγώ να οδηγώ» -η Κέλλυ Λύντς τα χώνει στον γκόμενό της Ματ Ντύλον, στο «Dragstore cowboy» του Gus Van Sant, σε σκηνή ανθολογίας)!