Και ως δάσος φύτρωνε εντός του, η Αχαριστία

«Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος. Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία. Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος. Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια. Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών. Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες. Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις. Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.»

Άφησε για μια στιγμή το βιβλίο και κοίταξε γύρω του το ολάνθιστο δάσος. Οι φίλοι του παραδίπλα γελούσαν, έπιναν κρασί και τσιμπολογούσαν μεζέδες, αυτός όμως ήταν θλιμμένος και καθόταν παράμερα, μπροστά από τον γκρεμό. Εντάξει, τους έκανε τη χάρη να έρθει μέχρι εδώ, αλλά όχι και να υποστεί τις φλυαρίες τους. Δεν καταλάβαινε καθόλου όλη αυτήν την έγνοια τους για αυτόν, τις αλλεπάλληλες προσκλήσεις, τα ανήσυχα τηλεφωνήματα γεμάτα ενδιαφέρον. Θα την ξεπερνούσε όποτε ήθελε αυτός, όχι όποτε γούσταραν εκείνοι.

«Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις, ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους. Τα σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους, μετρώντας αυτά τα λουλούδια. Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη, σκοτεινή στεφάνη τους, θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες και θ' αναπνέω το άρωμά τους.»

Ευτυχώς ένα κρυολόγημα του είχε βουλώσει τη μύτη και δεν μπορούσε να αισθανθεί το άρωμα του δάσους. Έκλεισε τα μάτια του προσπαθώντας να διώξει μακριά και τις εικόνες από τους ασφόδελους, τις μαργαρίτες, τα μοβ μαγιάτικα λουλουδάκια, τις παπαρούνες και τις ανεμώνες. Σχημάτισε με όλη τη δύναμη της φαντασίας του τα σκοτεινά άνθη, να υψώνονται μέσα από το μελαγχολικό λιβάδι. Τα πέταλά τους θύμιζαν το βιολετί βελούδο των κηδειών, που έλαμπε και ιρίδιζε στο απαλό φως του φεγγαριού. Από το κέντρο του άνθους ξεπηδούσαν τέσσερις λεπτοί στημόνες, στο σκούρο μπλε του κοβαλτίου. Για ένα δευτερόλεπτο γέμισε με περηφάνια, όταν αισθάνθηκε τα πέταλα ενός λουλουδιού να του γαργαλούν τη μύτη («πόσο ζωηρά μπορώ να φανταστώ!» σκέφτηκε) η φωνή όμως του Γιάννη τον επανέφερε στην πραγματικότητα: «Σήκω ρε μαλάκα, κάθεσαι τόση ώρα μόνος σου, τι έχεις πάθει πάλι;» «Άι γαμήσου ρε, θα έρθω. Μια χαρά είστε και χωρίς εμένα, τι θέλεις;» Ο Γιάννης κατσούφιασε και απομακρύνθηκε πετώντας πέρα την παπαρούνα με την οποία του είχε γαργαλήσει τη μύτη. Επέστρεψε στο βιβλίο του.

"Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν, αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περσότερο, θα θυμάμαι. Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές, τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία. Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι, χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο. Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις, ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά, θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους, θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα."

Κοίταξε γύρω του το ολάνθιστο δάσος. Ίσως δε χρειαζόταν να αποσπαστεί τόσο από το περιβάλλον για να αισθανθεί βαθιά το ποίημα. Φαντάστηκε τα πεύκα να χαμηλώνουν τα κλαδιά τους για να τον τρυπήσουν με τις βελόνες τους, τα κυπαρίσσια να γέρνουν το ψηλό κορμί τους για να φτιάξουν κλουβιά, ενωμένα το ένα με το άλλο, τις καστανιές να φουντώνουν και να φουντώνουν, μέχρι που να καλύψουν τον ήλιο. Χαμογέλασε με τις πικρές εικόνες που γέμισαν το μυαλό του και αισθάνθηκε βαθιά συγγενικός με τον αυτόχειρα ποιητή, βαθύς, όμορφος, άξιος. Διάβασε τις τελευταίες γραμμές του κειμένου, ενώ έριχνε ήδη το βάρος του στο ένα χέρι, για να σηκωθεί όρθιος. Τελικά δεν ήταν καθόλου κακή ιδέα να έρθει στην εκδρομή μαζί με τους μαλάκες.

"Σιγά σιγά οι κλώνοι τους θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου, θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη. Κάτου από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα. Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας..."

[Με κανονικά γράμματα και γκρίζο χρώμα διαβάζετε ένα πεζό ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, τον «Κήπο της Αχαριστίας», που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Αλεξανδρινή Τέχνη» Γ’, τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου 1929. Σήμερα μπορεί κάποιος/α να το διαβάσει σε οποιαδήποτε έκδοση Απάντων του ποιητή. Δεν έχουν γίνει αλλαγές στο κείμενο, εκτός από το ότι η διάσπαση του (και ο αποικισμός του από τη δική μου αφήγηση) υπονοεί έναν χωρισμό σε ενότητες που δεν τον αποφάσισε ο ίδιος ο ποιητής.]