The Stockholm syndrome

The Stockholm syndrome
Μια συνέντευξη του Σαμμάνου στον Polsemannen

Κράμα στοιχείων ετερόκλιτων – απόλυτα αντιφατικών και συγκρουόμενων- που χώθηκαν μέσα μου, χωρίς να με ρωτήσουν, και δημιούργησαν αυτή την περίπλοκη ύπαρξη κάτω απ’ το δέρμα μου -την αποκαλούμενη και «προσωπικότητα». Υποφέροντας για χρόνια απ’ το Σύνδρομο της Στοκχόλμης –δένομαι με τους δυνάστες μου και όσα με πονάνε. Πέντε τραγούδια που με περιγράφουν σταθερά, σε έναν ατέρμονο κυκλικό χορό…

Sound – I can’ t escape myself. Αν υπήρχε Ολυμπιακό Άθλημα του ποιος δεν αντέχει τον εαυτό του, νομίζω θα είχα στεφθεί άπειρες φορές Ολυμπιονίκης. «I want to break out/ shake off this skin…”

Morrissey – Never get married. Και αφού ο εαυτός μου είναι τόσο χάλια και κανείς δε με αντέχει -«I will live my life as I will undoubtedly die –alone”…

Pulp – Razzmatazz. Φυσικά κάθε μανιοκαταθλιπτικός που σέβεται το χάλι του οφείλει να παθαίνει πού και πού κρίσεις υπερδιέγερσης και να χοροπηδάει σαν παλαβός στο ΡΟΡ : “Am I talking to fast, or are you playing damp, I you want I can write it down [… ] all those stupid little things they ain’ t working, no they ain’ working anymore”.

Cure – Just like heaven. Στην live εκδοχή του “show” το μπάσο βαράει κατευθείαν στην καρδιά (like cupid’ s dart!) και η φωνή του Smith σπάει εκεί που λέει «why are you so far away, why won’ t you ever know that I’ m in love with you”. Νομίζω ότι πετυχαίνει έξοχα το βλέμμα της ικεσίας, με τα πελώρια ανοιγμένα μάτια και την αθώα έκφραση «ένα αγόρι, ένα κορίτσι, τι μπορεί να πάει στραβά»; (τα πάντα γλυκιά μου, όπως πάντα -τα πάντα…)

Interpol – C’ mere. Ας πούμε, σε έξη μήνες θα σου έχει περάσει η καψούρα και θα βρούμε sms σου σε άλλους και o μαλάκας θα μείνει πάλι μόνος να κοπανιέται στους τοίχους: “the problem is that you’ re in love with someone else –it should be me, I should be me…”

Μετά από αυτό τα ξαναπαίρνουμε από την αρχή –Stockholm syndrome, I can’ t escape myself, κλπ, κλπ.

Καλώ στο παιχνίδι –αν δεν έχει ήδη παίξει- την dannossiel –μπας και καταλάβω τι ακούει αυτό το πλάσμα επιτέλους, τον Ορέστη και τον Άγγλο (ψυχ)ασθενή (εσύ δεν έχεις μπλογκ, θα μας τα πεις στα σχόλια)!