Για την αχαριστία 2 : H Θέλω Ναπεθάνω

Η Σόνια ξεκλειδώνει την πόρτα και προχωράει στο διάδρομο. Η πολυκατοικία μυρίζει κάρυ και οι Γιουγκοσλάβοι στο ισόγειο έχουν τρελό γλέντι –κάτι σαν Ομαρ Φαρουκ Τεκμπιλεκ με μια δόση Μπρέγκοβιτς.
Κατεβαίνει τα σκαλιά για το υπόγειο 1 –που μένει η ίδια.
Στο υπόγειο 2 δεν ξέρει ποιος ζει αλλά καθαρός δείχνει –η απλώστρα που έχει βάλει δίπλα στο λεβητοστάσιο είναι καθημερινά γεμάτη φρεσκοπλυμένα ρούχα και η μυρωδιά του μαλακτικού σκεπάζει τη μπόχα της μούχλας.
Η Σόνια μπαίνει στο σπίτι και αμέσως βγαίνει στον ακάλυπτο –μια μικρή αυλή κλεισμένη γύρω γύρω από πολυκατοικίες. Με ένα γρήγορο πολλαπλασιασμό μετράει 52 μπαλκονόπορτες. Όλες κλειστές. Παίρνει μια βαθιά ανάσα κάτω απ' το τετράγωνο κομμάτι του ουρανού. Και ξεφυσάει με θόρυβο. Απλά για να επιβεβαιώσει ότι βγάζει ακόμα ήχους –έχει να μιλήσει τόσες μέρες που νομίζει ότι ίσως έχασε τη φωνή της.
Μπαίνει μέσα και ανοίγει την τηλεόραση. Νεκρές καλόγριες θύματα ληστείας σε μονή, βουλιαγμένα πλοία με νεκρούς, πιστολίδια σε επαρχιακούς δρόμους, ξύλο στις πορείες, άποροι στα φανάρια… Οι ειδήσεις την κάνουν να αισθάνεται μια χαρά, αυτά είναι προβλήματα, όχι τα δικά της.
Η Σόνια παίρνει τρία αντισταμινικά μαζί με ένα σφηνάκι τσίπουρο. Αναμενόμενος χρόνος που θα κοιμάται, 20 λεπτά. Κλείνει φώτα και τηλεόραση. Ξαπλώνει και κοιτάει τις γραμμές που απλώνει στον τοίχο το νυχτερινό φως, όπως περνάει μέσα από τις γρίλιες. «Τι θα γράψουμε σήμερα στο τετράδιο του τοίχου;» σκέφτεται. «Θέλω να πεθάνω» μονολογεί. «Θέλω να πεθάνω».
Σκέφτεται τους φίλους της έξω, να διασκεδάζουν. Τον πρώην της παντρεμένο με άλλη. Τη μαμά της πεθαμένη. Την κολλητή της ερωτευμένη να την έχει ξεχάσει. «Θεε μου, δεν μπορεί -για ένα βράδυ εστω!- οι σκέψεις μου πριν τον ύπνο να μη μοιάζουν με δελτίο ειδήσεων»;
Οι τσιγγάνικες μουσικές, οι φωνές και τα χοροπηδήματα των από πάνω δεν την αφήνουν να νυστάξει. Σηκώνεται και ξαναντύνεται. Παίρνει τα κλειδιά και τραβάει την πόρτα. Ανεβαίνει στο ισόγειο. Χτυπάει το κουδούνι. Ένας Γιουγκοσλάβος της ανοίγει. «Μένω από κάτω» του δείχνει. «Ενοκλλλούμε;» της λέει αυτός. «Όχι» γνέφει αυτή. «Να περάσω;» δείχνει με το χέρι. «Ναι!» χαμογελάει αυτός. «Θέλω να πεθάνω» ξεφυσάει η Σόνια. «Ω, Αλεγκζάντερ» της δίνει το χέρι εκείνος. «Παιδιά, η Θέλω Ναπεθάνω, είναι από κάτω!». Πολλά χαμόγελα και ένα ποτήρι κρασί προσγειώνεται στο χέρι της.
Η Σόνια βουλιάζει σε έναν καναπέ ενώ η Θέλω Ναπεθάνω πιάνει τον χορό με τους Γιουγκοσλάβους. Την υπόλοιπη νύχτα ταξιδεύει πάνω από τον δυστυχισμένο κόσμο της σαν εκείνο το ονειρικό πέπλο που πετάει στις ταινίες του Κουστουρίτσα...