Πέντε μήνες: Οι ρίζες του φθόνου, τα φτερά της ζήλιας - Invidia

Πάνε πέντε μήνες από το πρώτο ποστ αυτού του μπλογκ. Οι τακτικοί/ές επισκέπτες/τριές μας γνωρίζουν μάλλον ότι με το κλείσιμο κάθε μήνα γράφω ένα κείμενο για τη σύνδεση της ζωής μου με το μπλόγκινγκ, έχουν όμως πιθανόν χορτάσει και να διαβάζουν για μένα τον τελευταίο καιρό. Σήμερα λοιπόν θα το μοιράσουμε: θα σας μιλήσω στην αρχή για το φθόνο, και μετά θα κάνουμε έναν ωραίο περίπατο στη μπλογκόσφαιρα.
Μετεωρίστηκα πολύ καιρό στη ζωή μου ανάμεσα στη ματαιοδοξία και τη μειονεξία, να είμαι μονίμως βέβαιος ότι ξεπερνάω τους/τις άλλους/ες, και ταυτόχρονα να αισθάνομαι ότι ποτέ δεν πρόκειται να τους/τις φτάσω. Μέχρι όμως να ξεκινήσω το μπλόγκινγκ, το συγκεκριμένο σύμπλεγμα δεν είχε αγγίξει τη γραφή μου. Στο γυμναστήριο σκεφτόμουν ότι ο άτριχος τύπος με τους εντυπωσιακούς κοιλιακούς είναι ηλίθιος, ενώ θα ήθελα πάρα πολύ να του μοιάζω, στις διανοούμενες παρέες εξόργιζα με τις έξυπνες αντιρρήσεις μου αυτούς/ές που ήταν υπερβολικά σίγουροι/ες, ενώ αγωνιούσα για μια ιδεολογική βεβαιότητα στη ζωή μου, στη σεξουαλική μου ζωή ανέπτυσσα μια όλο και πιο επαρκή τεχνική, ενώ σκεφτόμουν ότι είμαι αγύμναστος και όχι ιδιαίτερα προικισμένος, μπροστά από τον υπολογιστή μου όμως ήμουν πάντα αρχηγός. Ως το Δεκέμβριο.
Έχω μιλήσει και άλλη φορά για τον ελεφάντινο πύργο του/της συγγραφέα, στον οποίο μπορεί να παραμένει κλεισμένος/η, δέσμιος/α της ματαιοδοξίας και της μοναξιάς του/της, μέχρι να εκδώσει. Με όλα τα προβλήματά της, αυτή η κατάσταση έχει και ένα καλό: παρέχει ασφάλεια. Μπήκα λοιπόν στη μπλογκόσφαιρα και άρχισα να γράφω, αρκετά συχνά και ξεπερνώντας την τεμπελιά μου. Με το να γίνω όμως μέλος ενός συνόλου συγγραφέων, άνοιξα τους ασκούς του Αιόλου και βγήκαν έξω όλοι οι άνεμοι της σύγκρισης. Ιδίως τους πρώτους δύο μήνες έχω κάνει όλες τις βλακείες που μπορεί να κάνει ένας/μία ανασφαλής μπλόγκερ: έμπαινα στα ξένα sitemeter και extremetracking για να δω πόσους/ες επισκέπτες/τριες έχουν, συνέκρινα τον αριθμό των λινκ μας στο technorati, μετρούσα σχόλια στα ποστ των άλλων κτλ.
Δεν έχει νόημα να αναφέρω όλες τις αλλαγές του χειμώνα και της άνοιξης, που με κάνουν πλέον να χαίρομαι και να ζηλεύω με τη θετική έννοια τους/τις συμπλόγκερ μου, οι τακτικοί/ές επισκέπτες/τριες του μπλογκ τις έχουν παρακολουθήσει εξάλλου. Η βασικότερη μετατόπισή μου όμως υπήρξε στο ότι πλέον ζηλεύω περισσότερο αυτούς/ές που δεν μου μοιάζουν καθόλου, δε συγκρίνομαι μαζί τους, αλλά σκέφτομαι πόσο ενδιαφέρον θα είχε να είμαι στη θέση τους. Θα σας παρουσιάσω λοιπόν σήμερα πέντε μπλόγκ (ο αριθμός με αφορμή τους πέντε μήνες), τα οποία δε θα μπορούσα ποτέ να κρατάω ο ίδιος, αλλά χαίρομαι πραγματικά που υπάρχουν.
1. τα μούτρα του George Le Nonce: Το πρώτο μπλογκ που διάβασα στη ζωή μου, οδηγημένος από ένα άρθρο της Ελευθεροτυπίας. Η πρώτη σκέψη παραμένει ως σήμερα: ένα μπλογκ εξαιρετικής αλλά συχνά και βίαιης ή προκλητικής αισθητικής, (ιδίως στις εικόνες του) γραμμένο σε ελληνικά που πολλοί/ές συγγραφείς θα ζήλευαν. Ο Le Nonce είναι συχνά ερμητικός, παίζοντας ατέρμονα με τη γραφή και το πρόσωπο, κι άλλες φορές προχωρά σε εξομολογήσεις που λίγοι/ες θα αποτολμούσαν στο μπλογκ τους.
2. Fight back’s Bloggin’ circus: Ίσως ο πιο χαλαρός ταλαντούχος μπλόγκερ που ξέρω. Μπορεί να γράψει θαυμάσια ποιήματα ή αφηγήματα τη μία μέρα, και την αμέσως επόμενη να ανεβάσει ποστ για τα τρίκυκλα ή με ατάκες από το «Ρετιρέ» του Γιάννη Δαλιανίδη. Πάντα τσακωμένος με τη σοβαροφάνεια, τα σχόλιά του Fightback είναι οάσεις καλής διάθεσης, όπως και πολλά από τα ποστ του, όταν δεν μπαίνει βέβαια στο ασανσέρ του ύφους, για να εκτοξευθεί στον τελευταίο όροφο, στο ρετιρέ της γραφής.
3. ο Σάκος με τα Μπιφτέκια: Ένα ελληνικό μπλογκ αφιερωμένο αποκλειστικά στην κριτική της showbiz, με τρόπο όμως θα έκανε πολλές τηλεκουτσομπόλες να κρυφτούν από ντροπή για την ανεπάρκειά τους. Η Κατερίνα έχει κηρύξει πόλεμο στο πρότυπο της πλαστικής, ανορεκτικής ομορφιάς και συχνά μας υπενθυμίζει πόση έλλειψη κοινής λογικής συγχωρούμε στους/τις διάσημους/ες, κράζοντας και σατιρίζοντάς τους/τες σε απολαυστικά ελληνικά. Το αγαπημένο μπλογκ της συγκατοίκου μου (και δεν εννοώ ένα από τα δύο αγαπημένα της μαζί με το δικό μου, αλλά το αγαπημένο της, τελεία).
4. Απ’ το τίποτα στο τίποτα: Μινιμαλισμός, πυκνότητα, σεμνότητα, βάθος. Υπενθυμίζει σε κάτι ανοικονόμητους τύπους σαν εμένα, πόσες ενδιάμεσες στάσεις υπάρχουν ανάμεσα στη σιωπή και τη φλυαρία.
5. Νερίνα: Μια ημίτρελη νοικοκυρά με δύο θεότρελες κόρες (η μία από τις δύο μάλιστα, η Νάσια, γιορτάζει κι αυτή σήμερα), καταγράφει με απίστευτο χιούμορ, καμιά φορά όμως και έντονη πίκρα, μια καθημερινότητα που μόνο συμβατική δεν μπορείς να την πεις. Μας καλημερίζει συχνά με υπέροχα τραγούδια και εμένα τουλάχιστον με καθησυχάζει ότι πάντα μπορείς να μεγαλώνεις ωραία, αρκεί να έχεις το νου σου. Το μότο της βέβαια είναι το ακριβώς αντίθετο: «Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια.»

[Παρεμπιπτόντως: για αρκετό καιρό έπαιζα με το όνομα «Μιχάλης», όταν έγραφα μυθοπλαστικά κείμενα που με είχαν ως ήρωα. Θα συνεχίσω να το κάνω σε αυτές τις περιπτώσεις, το πραγματικό μου όνομα όμως είναι Κώστας. Και σήμερα γιορτάζω!]