Ένας μήνας - Purgatorium

Σκεφτόμουν αρχικά να μην αναφέρω τίποτα, σήμερα που κλείνω ένα μήνα γράφοντας. Λίγες οι ιστορίες, ακόμη λιγότερες οι σκέψεις, πάνω σε τι να σταθείς για να μιλήσεις;

Όταν όμως αναρωτιέσαι κάτι τέτοιο, θέλεις να μιλήσεις ή να περηφανευτείς; Μάλλον το δεύτερο, κι από την όποια ψυχική σου ισορροπία πηγάζει η αμηχανία να το κάνεις.

Ωστόσο, ο πυρήνας αυτής της ομιλίας, η ανάγκη που την κινεί, νομίζω ότι είναι πέρα από το ναρκισσισμό μου, ή καλύτερα μαζί με αυτόν αλλά και πέραν του.

Εμείς που λέμε ιστορίες ή ψιθυρίζουμε ποίηση, είμαστε παραδοσιακά καταδικασμένοι σε μια τέχνη μοναχική. Το γραφείο και το συρτάρι (ή πλέον ο σκληρός δίσκος) ήταν πάντα καλό περιεχόμενο για τη μεταφορά του ελεφάντινου πύργου. Εκεί μέσα έγραφες, έσβηνες, διόρθωνες και έβγαινες καμιά φορά και στο παράθυρο, ρίχνοντας έξω τα γραπτά σου σαν άλλη Ραπούνζελ ("Θα έρθει άραγε κανένας εκδότης με λαμπερή πανοπλία να με σώσει;")

Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει ως τώρα με τη γραφή μου εδώ, ξέρω όμως ότι βγήκα από τον ελεφάντινο πύργο και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Ακόμα και αν σταματήσω αυτό το μπλογκ αύριο, θα ξέρω πια ότι είναι κάτι που μπορώ να κάνω. Ότι επιλέγω να μην επικοινωνήσω τη γραφή μου και όχι ότι δεν μπορώ.

Αυτή τη μικρή αυτογνωσία κέρδισα μέσα σε αυτόν τον ένα μήνα. Α, και ότι έκοψα τα μαλλιά μου. Όπως βλέπετε τα κείμενά μου είναι μικρά, δεν περιμένουν κανένα εκδότη να τα σώσει.