Ξυπνάς μέσα μου το ζώο

Η Τριανταφυλλιά αποφάσισε να κοιτάξει ξανά τον εαυτό της στον καθρέφτη, παρόλο που το βλέμμα της τον απέφευγε εδώ και ώρα. Γύρισε ελαφρά τον κορμό της, τόσο που να επιτρέπει στην άκρη του ματιού της να παρατηρήσει το είδωλο της. Και ναι, είχε γίνει ακόμα χειρότερα.
Τα δερματικά της Τριανταφυλλιάς ήταν μια παλιά ιστορία, που ποτέ δεν περνούσε ολοκληρωτικά, απλώς άλλαζε ονόματα και τρόπους εμφάνισης. Εκζέματα και δερματίτιδες, σπυράκια και ξεφλουδίσματα, δερματολόγοι και αλλεργιολόγοι, ήταν σταθεροί σύντροφοι της ζωής και όπως καμιά φορά παρατηρούσε η ίδια πικρά "οι μόνοι μου σταθεροί σύντροφοι". Αυτό που της συνέβαινε όμως σήμερα είξε ξεπεράσει όλα τα προηγούμενά της προβλήματα.
Όλο της το δέρμα από το λαιμο και κάτω είχε γεμίσει φολίδες, κόκκινα λέπια που τη φαγούριζαν και την έκαναν να μοιάζει με ερπετό. Σωριάστηκε στο κρεβάτι της και άρχισε να κλαίει σιγανά, τόσο ώστε να μη φτάνει ο ήχος της μέχρι την κουζίνα.
"Μα γιατί να μου συμβαίνει αυτό;" μουρμούριζε γλείφοντας τα δάκρυα που κυλούσαν στο στόμα της. Ήξερε πολύ καλά γιατί της συμβαίνει, εδώ και καιρό όλοι οι γιατροί που έβλεπαν τις εξετάσεις της επέμεναν ότι είναι ψυχοσωματικό και ότι πρέπει να απαλλαγεί από το υπερβολικό της άγχος. Ένας ομοιοπαθητικός μάλιστα τη συμβούλεψε ξεκάθαρα ότι χρειάζεται ψυχοθεραπεία. Η μητέρα της βέβαια εξοργιζόταν κάθε φορά με αυτές τις διαγνώσεις: "Βρήκαν τρόπο να κουκουλώνουν την ασχετοσύνη τους, οι άχρηστοι. Ψυχοσωματικά και βλακείες, θα πάμε σε άλλο γιατρό πουλάκι μου." της έλεγε και την αγκάλιαζε. Η Τριανταφυλλιά ήξερε όμως ότι οι γιατροί είχαν δίκιο.
Τέλειωσε το σχολείο, πήγε σε μια σχολή γραμματέων, παντρεύτηκε, χώρισε μετά από ένα χρόνο και όλα αυτά τα έκανε μένοντας στο σπίτι της μητέρας της, με το άγρυπνο βλέμμα της να ελέγχει τη ζωή της. Αυτό το βλέμμα είχε διώξει και τον άντρα της, αυτό το βλέμμα που καθημερινά την υποτιμούσε γιατί δεν ήταν τέλεια, γιατί δεν είχε πετύχει. Εντάξει θα ήταν καλύτερο να είχε περάσει στο Πανεπιστήμιο, να έβγαζε περισσότερα χρήματα, να είχε ήδη ένα παιδί, αλλά θα έπρεπε να τιμωρείται για αυτά που δεν πέτυχε; Δεν άξιζε την αγάπη για αυτό που είναι;
Μετά από τόσα χρόνια καταπίεσης είχε καταλήξει να μισεί τη μητέρα της, χωρίς φυσικά να της το δείχνει. Αυτό και πολλά άλλα της συναισθήματα τα έκρυβε κάτω από ένα γλυκό χαμόγελο και εξαιρετικά ευγενικούς τόπους. Το αφεντικό της τη λάτρευε στη δουλειά, το ίδιο και οι φίλες της, των οποίων τα προβλήματα είχε ανεξάντλητη υπομονή να ακούει.

Σήμερα όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, ο θυμός της Τριανταφυλλιάς είχε ξεχειλίσει και δεν τον έλεγχε πλέον. "Αν είναι να μοιάζω με σαύρα, τουλάχιστον να είμαι μια ηρέμη σαύρα!" είπε και άρχισε να ντύνεται. Φόρεσε μια κόκκινη μίντι φούστα και μια μαύρη μπλούζα ανοιχτή στο μπούστο. Τα χρώματα και το άνοιγμα των ρούχων έδειχναν τον ερεθισμό ακόμη πιο έντονο, αλλά δεν την ένοιαζε πια. Φόρεσε τις παντόφλες της και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Η μητέρα της ήταν καθισμένη στο τραπέζι της κουζίνας, έπινε τον καφέ της και κάπνιζε, περιμένοντας να ψηθεί το κυριακάτικο αρνάκι με πατάτες. "Καλημέρα, Τριανταφυλλιά μου, ντύθηκες για να βγεις; Καλέ καλέ πώς είσαι έτσι, πάλι τα δερματικά σου σε έπιασαν;" Κι ενώ ετοιμαζόταν να της πει ότι θα ήταν καλύτερο να καθίσει μέσα και ότι δεν μπορεί να κυλοφορεί έτσι (όπως κάθε φορά που συνέβαινε αυτό) η Τριανταφυλλιά σήκωσε το δάχτυλό της και το έφερε μπροστά από το στόμα της. Η μητέρα της σταμάτησε, περιμένοντας να δει τι θα της έλεγε.
"Λοιπόν μητέρα, σε μισώ. Εδώ και χρόνια. Από αύριο θα αρχίσω να ψάχνω για σπίτι.", είπε η Τριανταφυλλιά και σταύρωσε τα χέρια της μπροστά από το στήθος της, έτοιμη για κάποια ακραία αντίδραση. Αυτό που συνέβη ήταν πράγματι ακραίο, αλλά και τελείως απρόβλεπτο. Η μητέρα της Τριανταφυλλιάς άρχισε να μικραίνει και να μικραίνει μέχρι που δε φαινόταν πλέον από το σημείο που στεκόταν η Τριανταφυλλιά. Ταυτόχρονα το δέρμα της Τριανταφυλλιάς επανερχόταν με αστραπιαίο τρόπο στην κανονική του κατάσταση, ή για την ακρίβεια στην κατάσταση που θα μπορούσε να είναι, αν η Τριανταφυλλιά δεν είχε ποτέ παρουσιάσει δερματολογικό πρόβλημα. Η Τριανταφυλλιά έτρεξε γρήγορα προς την κρεβατοκάμαρα, πέταξε τα ρούχα της από πάνω της και κοίταξε το σώμα της στον καθρέφτη. Δεν είχαν φύγει μόνο οι κόκκινες φολίδες από πάνω της, αλλά ακόμα και οι ουλές από παλιότερες δερματίτιδες, είχε αλλάξει δέρμα όπως τα ερπετά. Άρχισε να χοροπηδάει από τη χαρά της μέσα στο δωμάτιο, μέχρι που αναρωτήθηκε τι να συνέβη στη μητέρα της. Περιέργη, κατευθύνθηκε πίσω στην κουζίνα.
Τα ρούχα της μητέρας της ήταν σωριασμένα πάνω στην καρέκλα που καθόταν πριν, κάτι όμως φαινόταν να αναδεύεται μέσα τους. Τα ξεχώρισε προσεκτικά και ανακάλυψε μια μικρή πράσινη σαύρα.

Η Τριανταφυλλιά τη σηκωσε από την ουρά και την έφερε μπροστά της. "Από ό,τι φαίνεται εγώ δε θα χρειαστεί να αλλάξω σπίτι, πρέπει όμως να βρούμε ένα σπίτι για σένα." είπε, την άφησε πάλι πίσω στην καρέκλα και άρχισε να ψάχνει στην παπουτσοθήκη. Αφού έβγαλε κάτι γόβες από ένα κουτί, έβαλε τη σαύρα μέσα λέγοντας: "Για σήμερα θα μείνεις εδώ. Από αύριο βλέπουμε." Έβγαλε το αρνάκι από το φούρνο και πήρε τηλέφωνο ένα συνάδελφο από τη δουλειά που της άρεσε, αν ήθελε να περάσει για φαγητό.

Την επόμενη μέρα πήγε σε ένα πετ σοπ και αγόρασε μια γιαλά για ιγκουάνα.