Το πάρτυ

Η Άλις άνοιξε τα μάτια της με δυσκολία και κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο. Ήταν δύο πια, έπρεπε να σηκωθεί. Σκόνταψε πάνω στα ρούχα που ήταν κουβαριασμένα στο πάτωμα, είδε όμως μια μπλούζα που της άρεσε, τη σήκωσε και τη φόρεσε. Στο μπάνιο άρχισε να ψάχνει την οδοντόκρεμα στο καλάθι με τα άπλυτα, ίσως όμως και να την είχε αφήσει στο σαλόνι. Τα παράτησε, ας μην έπλενε ούτε και σήμερα τα δόντια της.
Προχώρησε προς την κουζίνα, για να φτιάξει έναν καφέ. Κοιτάχτηκε για λίγο στον καθρέφτη του χωλ, και μέσα από την πυκνή σκόνη του μπόρεσε να αναγνωρίσει λιγή ομορφία να παραμένει ακόμα πάνω της. Την προβλημάτισε ότι ακούγονταν ομιλίες από την κουζίνα, υπέθεσε όμως ότι θα έφταναν πάλι οι φωνές των δίπλα από το φωταγωγό.
Αυτή όμως δεν ήταν η κουζίνα της. Κάποιος την είχε τραβήξει σε μάκρος και είχε αλλάξει τη θέση σε διάφορα αντικείμενα. Στη θέση του νεροχύτη υπήρχε πλέον ένα σιντριβάνι από κατάλευκο μάρμαρο (γεμάτο με άπλυτα πιάτα) και αντί για το φούρνο έβλεπε πια ένα μικρό ηφαίστειο από το οποίο κυλούσε αργά κόκκινη, καυτή λάβα. Το μεγαλύτερο μέρος του χώρου το καταλάμβανε πλέον ένα μακρόστενο τραπέζι, γεμάτο με πιατάκια γλυκου και φλιτζανάκια, τα περισσότερα άπλυτα και με ψίχουλα. Στην άλλη άκρη του, δίπλα από το σιντριβάνι, κάθονταν το κουνέλι της ο Μπάμπης, ο οποίος πλέον ήταν ψηλότερος από αυτήν. Δίπλα του καθόταν και η πεθαμένη γιαγιά της η Μαίρη, φορώντας το αγαπημένο της καπέλο με τα κερασάκια.
«Δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χώρος!» άρχισαν να φωνάζουν μαζί ο Μπάμπης και η γιαγιά Μαίρη, η Άλις όμως τράβηξε μια καρέκλα και βολεύτηκε. «Προφανώς και υπάρχει χώρος» είπε. «Θέλεις λίγο καφε;» τη ρώτησε ο Μπάμπης. «Αχ ναι, ευχαριστώ!» «Χαχα, δεν έχουμε!» «Δεν είναι πολύ ευγενικό να προσφέρεις κάτι που δεν υπάρχει» είπε θυμωμένα η Άλις. «Ούτε είναι πολύ ευγενικό να έρχεσαι σε ένα πάρτυ απρόσκλητη» παρατήρησε με τη σειρά της η γιαγιά Μαίρη. «Μα είμαι στο σπίτι μου, δεν χρειάζομαι πρόσκληση για να βρίσκομαι εδώ!» απάντησε η Άλις και προσπάθησε να βάλει τσάι από μια τσαγέρα, από μέσα όμως άρχισαν να κυλούν τα υπνωτικά χαπάκια που έπαιρνε για να κοιμηθεί. Εγκατέλειψε την προσπάθεια και ρώτήσε τη γιαγιά της: «Πολύ καιρό έχω να σε δω γιαγιά. Πώς κι από δω;» Η γιαγιά Μαίρη έβγαλε το καπέλο της, έψαξε μέσα του και εμφάνισε ένα περιστέρι. Το άφησε να πετάξει και είπε μετά «Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Το τίποτα είναι αρσενικό ή θηλυκό;» Η Άλις γέλασε: «Το τίποτα είναι ουδέτερο.» «Βλακείες!» φώναξε ο Μπάμπης. «Όλοι ξέρουν ότι το τίποτα είναι αρσενικό ή θηλυκό, ανάλογα με την περίπτωση.» Η Άλις συνοφρυώθηκε, ήξερε ότι το τίποτα ήταν αρσενικό, δε θα συζητούσε όμως τα προσωπικά της με δύο οπτασίες.
Αποφάσισε να αλλάξει θέμα στη συζήτηση. «Τι γιορτάζουμε ακριβώς;» ρώτησε, παίρνοντας και ένα κομμάτι κέικ που της πρόσφερε ο Μπάμπης (το πέταξε όμως αμέσως γιατί είχε μέσα ολόκληρα καρύδια και αμύγδαλα με το τσόφλι τους). Η γιαγιά Μαίρη προσπαθούσε ήδη να κόψει τον Μπάμπη με ένα πριόνι, η ερώτηση όμως την προβλημάτισε και σταμάτησε. «Γλυκιά μου, δε θυμάσαι; Σημέρα δεν έχω γενέθλια!». Ο Μπάμπης πετάχτηκε τότε από το τραπέζι και φώναξε θριαμβευτικά «Ούτε κι εγώ έχω γενέθλια!». Η Άλις απόρησε και ξεκίνησε να λέει: «Εντάξει και εμένα τα γενέθλιά μου είναι το Μάιο, αλλά για ποιο λόγο...» δεν μπόρεσε όμως να τελειώσει, γιατί την είχαν αρπάξει ήδη ο Μπάμπης και η γιαγιά Μαίρη και την έσερναν χορεύοντας γύρω από το τραπέζι.
Κάποια στιγμή η γιαγιά Μαίρη κουράστηκε, έβγαλε από το καπέλο της ένα πιεσόμετρο και άρχισε να μετράει την πίεση του Μπάμπη. «12 η μεγάλη, 8 η μικρή» του είπε. «Πρέπει να ξεκουραστούμε λίγο.» Όλοι κάθησαν ξανά και η Άλις είχε μια ξαφνική έκλαμψη. «Εφόσον γιορτάζετε το ότι δεν έχετε γενέθλια, μάλλον γιορτάζετε κάθε μέρα εκτός από μία.» Ο Μπάμπης και η γιαγια Μαίρη κούνησαν το κεφάλι τους, σαν να άκουγαν το πιο προφανές πράγμα του κόσμου. Η Άλις προσπάθησε πάλι να βάλει τσάι από μια τσαγέρα, αυτή τη φορά όμως άρχισαν να πέφτουν τσιγάρα. Πήρε ένα, το άναψε στο ηφαίστειο και συνέχισε: «Κι αν γιορτάζετε κάθε μέρα το ότι δεν έχετε γενέθλια, δε θα προλαβαίνετε ποτέ να πλύνετε πιάτα ή να καθαρίσετε. Για αυτό και το σπίτι είναι σε τέτοιο χάλι!» Η γιαγιά Μαίρη γύρισε και την κοίταξε για πρώτη φορά με ένα τρόπο που της θύμιζε την πραγματική γιαγιά της. Έβγαλε από το καπέλο της έναν καθρέφτη, τον κράτησε απέναντί της και της είπε: «Δεν έχεις δίκιο κοριτσάκι μου. Εσύ δεν γιορτάζεις ποτέ, και όμως το σπίτι σου είναι επίσης χάλια. Πότε ακριβώς θα συνέλθεις;»

Η Άλις άνοιξε τα μάτια της με δυσκολία και κοίταξε το ρολόι στο κομοδίνο. Ήταν δύο πια, έπρεπε να σηκωθεί. Σκόνταψε πάνω στα ρούχα που ήταν κουβαριασμένα στο πάτωμα, κοντοστάθηκε και άρχισε να τα συμμαζεύει. Πήγε στο σαλόνι, πήρε από το τραπεζάκι την οδοντόκρεμα και έπλυνε τα δόντια της. Πήρε λίγο χαρτί υγείας και ένα Άζαξ από το καλαθάκι.
Προχώρησε προς την κουζίνα, για να φτιάξει έναν καφέ. Καθάρισε τον καθρέφτη του χωλ, κοιτάχτηκε για λίγο και είδε ότι παρέμενε ακόμα όμορφη. Την προβλημάτισε αν θα έπρεπε να συνεχίσει τις δουλειές ή να βγει μια βόλτα έξω, ήταν Κυριακή και είχε έναν υπέροχο ήλιο. Αποφάσισε να βγει, στο κάτω κάτω δεν είχε γένεθλια.

[Αφιερωμένο στη Misirlou Oubliez. Μια προηγούμενη ιστορία της Άλις μπορεί κάποιος/α να τη διαβάσει εδώ.]