Γεύσεις του χωρισμού

Η ζωή της Βάσιας ήταν γεμάτη από μικρά τελετουργικά, τα οποία την ηρεμούσαν αλλά την έκαναν πάντα και παράξενη στα μάτια των άλλων. Ας πούμε αυτό το μικρό γαλάζιο πινέλο που κουβαλούσε πάντα μαζί της και συχνά έπαιζε με αυτό, αλλάζοντας του θέση ανάμεσα στα δάχτυλά της. Στη φυσική ερώτηση "Βάσια, ασχολείσαι με τη ζωγραφική;", η Βάσια απαντούσε πάντα την αλήθεια, "Όχι", αλλά δε συνειδητοποιούσε πόσο εκκεντρική κατάφερνε να κάνει την εικόνα της και μόνο με αυτό το μικρό πινέλο. Η ίδια αισθανόταν ότι την ηρεμεί να το έχει μαζί της και αυτό της έφτανε και περίσσευε.
Ένα βασικό τελετουργικό για κάθε νέα χρονιά ήταν η συγγραφή της νέας ατζέντας. Στο κινητό είχε αποδεχτεί ότι μπορούσε να έχει και τηλέφωνα που θα της χρειάζονταν μία συγκεκριμένη περίοδο και μετά θα τα έσβηνε. Η ατζέντα όμως ήταν κάτι σοβαρό, είχε μόνο τους φίλους, τους αγαπημένους και τους συγγενείς, η προσθήκη αλλά και η διαγραφή ενός ονόματος δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.
Ήπιε μια ακόμα γουλιά βότκα με λεμόνι και έγραψε το τελευταίο όνομα για το Κ, μετά από λίγη σκέψη: "Πώς είναι το επώνυμό του γαμώτο, Σπηλιόπουλος ή Σπαλιάρας; Όχι αυτός είναι μοντέλο, άσχετο. Λοιπόν θα γράψω Κωστάκης, αφού έτσι τον φωνάζω, θα το θυμάμαι..." Γύρισε σελίδα στην αζέντα και αντίκρισε έντρομη το Λ.
Με το Λεωνίδα είχαν χωρίσει τα Χριστούγεννα και από τότε είχε κλειστεί στο σπίτι παρέα με μπουκάλια βότκα και κατεβασμένο το τηλέφωνο. Αντάλλασσαν βέβαια μηνύματα του τύπου "Μου λείπεις, θέλω να σε δω" και "Δεν γίνεται άλλο, σε αγαπάω, αλλά δε γίνεται", αυτή ήταν όμως και η μόνη της επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Όταν η μητέρα της είχε περάσει να τη δει τρόμαξε: "Ο χωρισμός είναι πικρός, κορίτσι μου, δε λέω, αλλά εσύ το έχεις παρακάνει... Βγες λίγο έξω, γιορτές έχουν έρθει!" Της υποσχέθηκε ότι θα γίνει καλύτερα και την αποχαιρέτησε, παρέμεινε όμως κλεισμένη στο σπίτι. Δε βοήθησε καθόλου ότι είχε και διακοπές από τη δουλειά της στο Νηπιαγωγείο, ίσως να της έκανε καλό η επαφή με τις συναδέλφους και τα παιδάκια. Όπως και να 'χει έτσι πέρασαν οι γιορτές της, τις τελευταίες ημέρες όμως κάπως το είχε πάρει απόφαση και συνερχόταν.
Ήπιε λίγη ακόμα βότκα λεμόνι. "Αν γράψω το όνομα του και χωρίσουμε οριστικά, θα το βλέπω όλη τη χρονιά και θα χαλιέμαι, έστω και αν το σβήσω. Αν πάλι δεν το γράψω, είναι σαν να προφητεύω ότι θα χωρίσουμε οριστικά... Αχ τι να κάνω, τι να κάνω;" είπε και ρούφηξε μονοκοπανιά όλη την υπόλοιπη βότκα. Γέμισε το ποτήρι ξανά ως τη μέση, αλλά δεν είχε στιμένο λεμόνι και δεν της άρεσε σκέτη. Σηκώθηκε και τρεκλίζοντας προχώρησε προς την κουζίνα.

Καθώς έστιβε τα λεμόνια, τα κοιτούσε σαν να είχαν να της δώσουν μια απάντηση σχετικά με το ζήτημα που την απασχολούσε. Υπέθεσε ότι μέσα στη ζάλη της είχε αρχίσει να ξεφεύγει τελείως, δεν αντιστάθηκε όμως στον πειρασμό και σήκωσε ένα ωραίο, στρογγυλό λεμόνι και το έφερε μπροστά στο πρόσωπό της. "Ο χωρισμός είναι πικρός, λένε, αλλά μήπως ξέρεις κι εσύ κάτι να μου πεις;" Για μια στιγμή φωτίστηκε και έτρεξε προς το ράφι που είχε τα βιβλία με τις δραστηριότητες για το Νηπιαγωγείο.

Κάθισε ξανά στον καναπέ, στο τραπεζάκι όμως υπήρχαν πλέον δύο ποτήρια, ένα με βότκα και ένα με χυμό λεμονιού. Βούτηξε το λεπτό, γαλάζιο πινέλο στο χυμό και άρχισε να γράφει προσεκτικά στην τελευταία σειρά της ατζέντας, εκεί που δε σημείωνε κανονικά: "Λ - Ε - Ω - Ν - Ι - Δ - Α - Σ". Ένα βιβλίο γεμάτο ζωντανές ζωγραφιές και χρώματα ήταν ακουμπισμένο δίπλα της, ανοιγμένο στη σελίδα με τα εκπαιδευτικά παιχνίδια. Σε ένα κόκκινο πλαίσιο έγραφε: "Με το αόρατο μελάνι οι μαθητές και οι μαθήτριες μαθαίνουν να κατασκευάζουν μηνύματα, που είναι αόρατα, αλλά μπορούν να εμφανιστούν, όταν το θέλουν. Σημείωση: καλό είναι να χρησιμοποιήσετε εσείς το σίδερο για να εμφανιστεί το μήνυμα, αφού οι μαθητές και οι μαθήτριες είναι πολύ εύκολο να τραυματιστούν, αν το χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι."

Η Βάσια κοίταξε με περηφάνια τη λευκή σελίδα στην ατζέντα, αφού είχε γράψει πλέον και τον αριθμό. Για όλα τα προβλήματα υπήρχε τελικά μια λύση.