Πρώτα ζούνε, μετά γράφουμε

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

η μέρα μου σήμερα ήταν χάλια. Το πρωί δεν άκουσα το ξυπνιτήρι και σηκώθηκα από το κρεβάτι τελεφταία στιγμή για τη δουλιά. Ούτε καφέ δεν πρόλαβα να πιω. Μετά πήρα ταξί για να προλάβω να είμαι στην όρα μου, αλλά δεν ήξερα ότι είχανε διαμαρτυρία οι αγρότες στο Διηκητήριο. Πλήρωσα εφτά ευρό για να φτάσω την ίδηα ώρα που θα έφτανα και με τα πόδια. Φώναζε η σκύλα η υποδιεφθύντρια μετά, άσε δε θέλω να γράψω άλλα, τα θυμάμε και τσαντίζομε.
Τελικά πήρανε για πολητή αυτόν που μου άρεσε, το νεαρούλη με τα πεταχτά δόντια. Θα παιριμενω κανά δυο εβδομάδες και θα του πω να πάμε για καφέ. Μου αρέσει πολλύ. Ελπίζο να την έχει μεγάλη, δεν ήταν κατάσταση αφτή με το Νίκο.
Μετά γήρισα σπίτι και άρχισα να κόβω πατάτες. Εκοίνη την ώρα ήρθε και ο Νίκος και με ρότησε τι έχουμε για φαγητό. Εγώ του είπα ότι έχουμε τηγανητές πατάτες με αβγά και αυτός άρχισε να φωνάζει ότι όλο τα ίδια τρόμε. Μετά σταμάτισε να φωνάζει. Εγώ έκοψα τρεις φαίτες ψωμί και άνοιξα μια κονσέρβα με τόννο. Χαίρομε που δεν έφαγα πολλύ, πρέπει να προσέχω τον εαφτό μου.
Πρέπει να σε αφίσω τώρα, αγαπημένο μου ημερολόγιο, Βλέπω από τη μπαλκονόπορτα ότι η ακακία άπλοσε κι άλλο τα κλαδγιά της από το δρόμο. Δε θα μπορώ να βγένω στο μπαλκόνι σε λίγο. Ουφ μια δουλειά παραπάνω.

Η Λίτσα έκλεισε το ημερολόγιο της ανακουφισμένη. Κρατούσε ημερολόγιο ακατάπαυστα από το Γυμνάσιο, της είχε γίνει μια συνήθεια σαν το πλύσιμο των δοντιών και έγραφε σχεδόν κάθε μέρα, είχε δεν είχε νέα. Από την αρχή το ένιωθε σαν ένα δικό της άνθρωπο, που μπορούσε να του εξομολογηθεί τα πάντα, όσο και να ντρεπόταν για αυτά. Ήταν ουσιαστικά ο μόνος της τρόπος να ηρεμεί. Κάπως έτσι ήταν σήμερα, αλλά ακόμα και μια ημέρα με βαρετά, ασήμαντα γεγονότα έπαιρνε μια μικρή ομορφιά αν έγραφε για αυτήν στο ημερολόγιο.
Σηκώθηκε χαμογελώντας από το γραφείο της και προχώρησε προς το χωλ, όπου φύλαγαν τα διάφορα εργαλεία. Άνοιξε το κάτω ντουλάπι της παπουτσοθήκης και έβγαλε το πριόνι. Στη συνέχεια πέρασε από την κουζίνα, κινδύνεψε να γλιστρήσει στα υγρά πλακάκια, αλλά πιάστηκε από το τραπέζι και δεν έπεσε. Πήρε έξι σακούλες σκουπιδιών από τη ραφιέρα και προχώρησε στο μπαλκόνι.
Το κλαδί της ακακίας κόπηκε πολύ εύκολα, το τσάκισε και το έβαλε μέσα στη μία σακούλα. Αυτό ήταν το εύκολο μέρος. Όταν επέστρεψε στην κουζίνα στάθηκε για λίγο κοιτώντας στο πάτωμα. Δεν μπορούσε να αποφασίσει από πού έπρεπε να ξεκινήσει. Τελικά βρήκε μια λύση. Έσκυψε και άρχισε να κόβει το χέρι του Νίκου στον ώμο. Το κεφάλι θα το άφηνε τελευταίο, ακόμα έτρεχε αίμα από το χτύπημα με το τηγάνι.