Ο χρόνος που κυλά

Καθόταν ατάραχος στην κουνιστή του πολυθρόνα, παρακολουθώντας την να φεύγει. Αυτή είχε επιλέξει το μελοδραματισμό σαν τελευταίο χαρτί ή σαν ευκαιρία για παράσταση. Έβγαζε με ορμή τα ρούχα της από την ντουλάπα, τα πετούσε με δύναμη στο κρεβάτι και μετά ξαφνικά ηρεμούσε, τα δίπλωνε και τα τακτοποίουσε με τάξη μέσα στη βαλίτσα. Έδωσε μια πιο δυνατή ώθηση στην κουνιστή πολυθρόνα και γύρισε μια ακόμη σελίδα. Δεν καταλάβαινε πολλά, αλλά ένιωθε ιδιαίτερα περήφανος που χώριζε με αυτόν τον τρόπο. Αυτή γύρισε ξαφνικά προς το μέρος του. "Συγγνώμη έχεις καταλάβει τι συμβαίνει; Φεύγω!". Έβγαλε τα γυαλιά του και την κοίταξε (δε χρειαζόταν, ήταν μόνο μυωπίας, ένιωθε όμως ότι αυτή η κίνηση τον γέμιζε με σοβαρότητα): "Φυσικά και φεύγεις. Απ' όσο ξέρω δε σχεδιαζαμε κάποιο ταξίδι..."
Αυτη άναψε τσιγάρο και άρχισε να πηγαίνει πέρα δώθε, τινάζοντας προκλητικά τη στάχτη στο πάτωμα. Δεν αντέδρασε ούτε σε αυτό. "Προσπάθησε να καταλάβεις τι συμβαίνει γύρω σου. Σε χωρίζω, είναι οριστικό." "Ναι καλή μου, φυσικά και είναι οριστικό, όπως όλες τις άλλες φορές ήταν οριστικό και όπως θα είναι και όλες τις επόμενες. Άφησε με τώρα να διαβάσω το βιβλίο μου." Αυτή κινήθηκε γρήγορα προς το κρεβάτι και έκλεισε απότομα τη βαλίτσα, αφήνοντας μάλιστα το μανίκι από μια μπλούζα να κρέμεται έξω. "Αυτά είναι τα τελευταία σου λόγια;" τον ρώτησε. "Όχι." της είπε "Εφόσον πρέπει να πω και τελευταία λόγια για να ολοκληρωθεί το εργάκι, καλύτερα να σου απαγγείλω κάτι. Ίσως και να πιάσει τόπο." Οι τελευταίες της αναμνήσεις από το σπίτι ήταν να προχωράει στο χωλ και να ακούει: "Η αερολογία, η περιέργεια και η αμφισημαντότητα χαρακτηρίζουν τον τρόπο που το Νταζάιν είναι καθημερινά".
Συνέχισε να κάθεται στην κουνιστή πολυθρόνα, να διαβάζει και να μην καταλαβαίνει, ίσως και για αυτό να αισθανόταν ότι η ώρα περνάει τόσο αργά. Έβγαλε τα γυαλιά και έτριψε τα μάτια του, κοίταξε το ρολόι του τοίχου και χωρίς τα γυαλιά του φάνηκε κάπως θολό. Δεν έδωσε σημασία και αποκοιμήθηκε, γέρνοντας το κεφάλι του πίσω.

Ξύπνησε και νόμιζε ότι ακόμα ονειρευόταν. Το ρολόι έμοιαζε σαν κερί πού είχε ανάψει το βράδυ και είχε λιώσει, συνέχιζε βέβαια να κρέμεται από το καρφί στον τοίχο, είχε όμως κυλήσει προς τα κάτω τόσο, ώστε ο αριθμός 6 να ακουμπάει πλέον στη μοκέτα. Η αλήθεια είναι ότι τρόμαξε, αλλά δεν ήθελε να το δείξει, λες και κάποιος τον παρακολουθούσε. Σήκωσε το βιβλίο από τα πόδια του, συνειδητοποιώντας και μια πρωινή στύση που είχε έρθει σε τελείως ακατάλληλη στιγμή, και άρχισε ξανά να διαβάζει. Αισθάνθηκε κάτι υγρό στο κεφάλι του, σαν να έσταζε το ταβάνι. Γύρισε προς τα πάνω και τρόμαξε ακόμη περισσότερο: το ταβάνι πράγματι έσταζε, το ίδιο. Μεγάλοι λευκοί κόμποι από υγρό τοίχο είχαν αρχίσει ήδη να μαζεύονται και να στάζουν προς τα κάτω. Τίναξε τον υγρό σοβά από τα μαλλιά του και επέστρεψε στο βιβλίο του.

Ο ήλιος έλουζε πλέον ολόκληρο το δωμάτιο, αφού ολόκληρο το ταβάνι είχε δημιουργήσει μια λευκή λίμνη στο πάτωμα. Σιγά σιγά έλιωναν και οι τοίχοι. Αυτός είχε αγκιστρωθεί στην κουνιστή πολυθρόνα, μαζεύοντας και τα πόδια του πάνω στο κάθισμα, φοβόταν να ακουμπήσει το λευκό υγρό, αν κάποια στιγμή έπηζε, θα έμενε για πάντα εγκλωβισμένος εκεί. Παρατήρησε ότι σε κάποια σημεία του τοίχου φαίνονταν πια τα απέναντι μπαλκόνια. Σε ένα υπήρχε και μια κάμερα, ο δημοσιογράφος φώναζε: "Κάντε μας μια δήλωση, πώς εξηγείτε αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο;", αυτός όμως έκανε ότι δεν άκουσε και προσπάθησε να συγκεντρωθεί στο βιβλίο του. Αχ, να καταλάβαινε έστω και λίγο, θα μπορούσε κάπως να αποσπαστεί από όλο αυτό που συνέβαινε, τώρα όμως διάβαζε λέξεις, λέξεις, μόνο λέξεις.
Η λίμνη στο πάτωμα είχε γίνει πιά πολύχρωμη, καθώς το λευκό χρώμα του ταβανιού είχε αναμιχθεί με τα διάφορα χρώματα από τους τοίχους και τα αντικείμενα που ήταν κρεμασμένα πάνω τους. Τώρα είχαν αρχίσει να βυθίζονται και τα έπιπλα, μαζί και η κουνιστή πολυθρόνα. Μαζεύτηκε όσο μπορούσε πιο πολύ πάνω στο κάθισμα, τύλιξε τα χέρια του γύρω από τα πόδια του και περίμενε με τρόμο να δει τι θα συμβεί. Το βιβλίο είχε πέσει κάτω και χανόταν μέσα στο πολύχρωμο υγρό. Μυστηριωδώς τα γράμματα του τίτλου δεν είχαν πάθει τίποτα κι επέπλεαν δεξιά και αριστερά, το όνομα Μάρτιν μάλιστα είχε μείνει ολόκληρο και ταξίδευε σαν βαρκούλα.
Η πολυθρόνα βυθίστηκε ξαφνικά και το πολύχρωμο υγρό έφτασε μέχρι το λαιμό του. Ένιωσε από παντού φλας να αστράφτουν και άκουσε σαν σε όνειρο το δημοσιογράφο από το απέναντι μπαλκόνι να λέει: "Ναι Κώστα, είμαστε εδώ σε ζωντανή σύνδεση για τις Πύλες του Ανεξήγητου... Όχι κανείς στη γειτονιά δεν είδε παράξενες λάμψεις στον ουρανό τις τελευταίες μέρες. Ίσως τα τελλουρικά ρεύματα της περιοχής..." Δεν άκουγε πια, γινόταν και ο ίδιος όλο και πιο υγρός, πιο υγρός, πιο υγρός.

Ξύπνησε για άλλη μια φορά λουσμένος στον ιδρώτα και με το εσώρουχο μουσκεμένο από την ονείρωξη που είχε λίγο πριν. Γύρισε ενστικτωδώς προς το πάτωμα, καμία λίμνη, μόνο οι σκισμένες σελίδες από το βιβλίο σκόρπιες παντού.
Δύο μήνες είχαν περάσει και ακόμα δεν είχε γυρίσει. Δύο μήνες είχαν περάσει και ακόμα δεν είχε κλάψει, ούτε μία φορά.