CLICK HERE FOR THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

23.1.07

Ο χρόνος που κυλά

Καθόταν ατάραχος στην κουνιστή του πολυθρόνα, παρακολουθώντας την να φεύγει. Αυτή είχε επιλέξει το μελοδραματισμό σαν τελευταίο χαρτί ή σαν ευκαιρία για παράσταση. Έβγαζε με ορμή τα ρούχα της από την ντουλάπα, τα πετούσε με δύναμη στο κρεβάτι και μετά ξαφνικά ηρεμούσε, τα δίπλωνε και τα τακτοποίουσε με τάξη μέσα στη βαλίτσα. Έδωσε μια πιο δυνατή ώθηση στην κουνιστή πολυθρόνα και γύρισε μια ακόμη σελίδα. Δεν καταλάβαινε πολλά, αλλά ένιωθε ιδιαίτερα περήφανος που χώριζε με αυτόν τον τρόπο. Αυτή γύρισε ξαφνικά προς το μέρος του. "Συγγνώμη έχεις καταλάβει τι συμβαίνει; Φεύγω!". Έβγαλε τα γυαλιά του και την κοίταξε (δε χρειαζόταν, ήταν μόνο μυωπίας, ένιωθε όμως ότι αυτή η κίνηση τον γέμιζε με σοβαρότητα): "Φυσικά και φεύγεις. Απ' όσο ξέρω δε σχεδιαζαμε κάποιο ταξίδι..."
Αυτη άναψε τσιγάρο και άρχισε να πηγαίνει πέρα δώθε, τινάζοντας προκλητικά τη στάχτη στο πάτωμα. Δεν αντέδρασε ούτε σε αυτό. "Προσπάθησε να καταλάβεις τι συμβαίνει γύρω σου. Σε χωρίζω, είναι οριστικό." "Ναι καλή μου, φυσικά και είναι οριστικό, όπως όλες τις άλλες φορές ήταν οριστικό και όπως θα είναι και όλες τις επόμενες. Άφησε με τώρα να διαβάσω το βιβλίο μου." Αυτή κινήθηκε γρήγορα προς το κρεβάτι και έκλεισε απότομα τη βαλίτσα, αφήνοντας μάλιστα το μανίκι από μια μπλούζα να κρέμεται έξω. "Αυτά είναι τα τελευταία σου λόγια;" τον ρώτησε. "Όχι." της είπε "Εφόσον πρέπει να πω και τελευταία λόγια για να ολοκληρωθεί το εργάκι, καλύτερα να σου απαγγείλω κάτι. Ίσως και να πιάσει τόπο." Οι τελευταίες της αναμνήσεις από το σπίτι ήταν να προχωράει στο χωλ και να ακούει: "Η αερολογία, η περιέργεια και η αμφισημαντότητα χαρακτηρίζουν τον τρόπο που το Νταζάιν είναι καθημερινά".
Συνέχισε να κάθεται στην κουνιστή πολυθρόνα, να διαβάζει και να μην καταλαβαίνει, ίσως και για αυτό να αισθανόταν ότι η ώρα περνάει τόσο αργά. Έβγαλε τα γυαλιά και έτριψε τα μάτια του, κοίταξε το ρολόι του τοίχου και χωρίς τα γυαλιά του φάνηκε κάπως θολό. Δεν έδωσε σημασία και αποκοιμήθηκε, γέρνοντας το κεφάλι του πίσω.


Ξύπνησε και νόμιζε ότι ακόμα ονειρευόταν. Το ρολόι έμοιαζε σαν κερί πού είχε ανάψει το βράδυ και είχε λιώσει, συνέχιζε βέβαια να κρέμεται από το καρφί στον τοίχο, είχε όμως κυλήσει προς τα κάτω τόσο, ώστε ο αριθμός 6 να ακουμπάει πλέον στη μοκέτα. Η αλήθεια είναι ότι τρόμαξε, αλλά δεν ήθελε να το δείξει, λες και κάποιος τον παρακολουθούσε. Σήκωσε το βιβλίο από τα πόδια του, συνειδητοποιώντας και μια πρωινή στύση που είχε έρθει σε τελείως ακατάλληλη στιγμή, και άρχισε ξανά να διαβάζει. Αισθάνθηκε κάτι υγρό στο κεφάλι του, σαν να έσταζε το ταβάνι. Γύρισε προς τα πάνω και τρόμαξε ακόμη περισσότερο: το ταβάνι πράγματι έσταζε, το ίδιο. Μεγάλοι λευκοί κόμποι από υγρό τοίχο είχαν αρχίσει ήδη να μαζεύονται και να στάζουν προς τα κάτω. Τίναξε τον υγρό σοβά από τα μαλλιά του και επέστρεψε στο βιβλίο του.
Ο ήλιος έλουζε πλέον ολόκληρο το δωμάτιο, αφού ολόκληρο το ταβάνι είχε δημιουργήσει μια λευκή λίμνη στο πάτωμα. Σιγά σιγά έλιωναν και οι τοίχοι. Αυτός είχε αγκιστρωθεί στην κουνιστή πολυθρόνα, μαζεύοντας και τα πόδια του πάνω στο κάθισμα, φοβόταν να ακουμπήσει το λευκό υγρό, αν κάποια στιγμή έπηζε, θα έμενε για πάντα εγκλωβισμένος εκεί. Παρατήρησε ότι σε κάποια σημεία του τοίχου φαίνονταν πια τα απέναντι μπαλκόνια. Σε ένα υπήρχε και μια κάμερα, ο δημοσιογράφος φώναζε: "Κάντε μας μια δήλωση, πώς εξηγείτε αυτό το πρωτοφανές φαινόμενο;", αυτός όμως έκανε ότι δεν άκουσε και προσπάθησε να συγκεντρωθεί στο βιβλίο του. Αχ, να καταλάβαινε έστω και λίγο, θα μπορούσε κάπως να αποσπαστεί από όλο αυτό που συνέβαινε, τώρα όμως διάβαζε λέξεις, λέξεις, μόνο λέξεις.
Η λίμνη στο πάτωμα είχε γίνει πιά πολύχρωμη, καθώς το λευκό χρώμα του ταβανιού είχε αναμιχθεί με τα διάφορα χρώματα από τους τοίχους και τα αντικείμενα που ήταν κρεμασμένα πάνω τους. Τώρα είχαν αρχίσει να βυθίζονται και τα έπιπλα, μαζί και η κουνιστή πολυθρόνα. Μαζεύτηκε όσο μπορούσε πιο πολύ πάνω στο κάθισμα, τύλιξε τα χέρια του γύρω από τα πόδια του και περίμενε με τρόμο να δει τι θα συμβεί. Το βιβλίο είχε πέσει κάτω και χανόταν μέσα στο πολύχρωμο υγρό. Μυστηριωδώς τα γράμματα του τίτλου δεν είχαν πάθει τίποτα κι επέπλεαν δεξιά και αριστερά, το όνομα Μάρτιν μάλιστα είχε μείνει ολόκληρο και ταξίδευε σαν βαρκούλα.
Η πολυθρόνα βυθίστηκε ξαφνικά και το πολύχρωμο υγρό έφτασε μέχρι το λαιμό του. Ένιωσε από παντού φλας να αστράφτουν και άκουσε σαν σε όνειρο το δημοσιογράφο από το απέναντι μπαλκόνι να λέει: "Ναι Κώστα, είμαστε εδώ σε ζωντανή σύνδεση για τις Πύλες του Ανεξήγητου... Όχι κανείς στη γειτονιά δεν είδε παράξενες λάμψεις στον ουρανό τις τελευταίες μέρες. Ίσως τα τελλουρικά ρεύματα της περιοχής..." Δεν άκουγε πια, γινόταν και ο ίδιος όλο και πιο υγρός, πιο υγρός, πιο υγρός.

Ξύπνησε για άλλη μια φορά λουσμένος στον ιδρώτα και με το εσώρουχο μουσκεμένο από την ονείρωξη που είχε λίγο πριν. Γύρισε ενστικτωδώς προς το πάτωμα, καμία λίμνη, μόνο οι σκισμένες σελίδες από το βιβλίο σκόρπιες παντού.
Δύο μήνες είχαν περάσει και ακόμα δεν είχε γυρίσει. Δύο μήνες είχαν περάσει και ακόμα δεν είχε κλάψει, ούτε μία φορά.

22 σχόλια:

Misirlou Oubliez είπε...

(Προσοχη παγιδα)

Επειδη εισαι καινουργιος και ταλαντουχος και σε συμπαθω πολυ, θελω να σε βοηθησω, εχει ενα κουμπακι καπου μεσα στις ρυθμισεις του blog σου που γραφει απανω "delete this blog". Αμα το πατησεις θα γινει κατι πολυ καλο. Αληθεια, πιστεψε με. Τιποτα κακο δε θα συμβει.

(Νεοc, θα μας φας τη δουλεια με τοσο ταλεντο, συγχωρα με αλλα πρεπει να αντιδρασω αμεσα και υπουλα)

αμμος είπε...

Δεν πειράζει Μισιρλού μου, κι εγώ χόρευα τις προάλλες γυμνός στο Σέιχ Σου για να χάσεις το ταλέντο σου, δεν είμαι όμως παρθένος οπότε δεν έπιασε.

αμμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Helix Nebulae είπε...

Τυπωθήτω! Γράψε άλλα δέκα τέτοια και σου φτιάχνω εξώφυλλο σε τιμή κόστους.

αμμος είπε...

Αγαπητέ Έλικα,

ευχαριστώ για την ευγενική σου προσφορά, αλλά πες και τα έγραψα εγώ, παραμένει εκκρεμής η μικρή λεπτομέρεια του εκδότη. Αλλά ας πούμε ότι τον βρήκαμε κι αυτόν, είσαι έτοιμος να αντέξεις την αποδοκιμασία της μπλογκόσφαιρας, για το ξεπούλημά μας στα παραδοσιακά μέσα; Νεαροί μπλόγκερ και οι δυο, έχουμε πολλά σχόλια και λινκ μπροστά μας, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε ασφαλείς μια τέτοια καταιγίδα…

Helix Nebulae είπε...

Εγώ δεν ψάχνω για εκδότη, δεν με ενδιαφέρει το σπορ. Σενάρια που θα γίνουν ταινίες ναι, αλλά αυτό είναι τελείως άλλη υπόθεση.

Όσο για το "ξεπούλημα", είναι ανησυχητικό να υπάρχει τέτοια συντήρηση σε ένα προοδευτικό υποτίθεται μέσο όπως τα blogs. Ας γράφει ο καθένας ό,τι θέλει κι ας κάνει τα κείμενα του και σαΐτες αν θέλει. Δικαίωμα του.

αμμος είπε...

(Όταν μια γραφιστική ή ζωγραφική δουλειά τυπώνεται σε βιβλίο, αυτό πώς λέγεται; Είχα την εντύπωση ότι είναι και αυτό έκδοση, εξ’ ου και ο πληθυντικός.)

Το συζητήσαμε και με τον αγαπητό Νονς στο προηγούμενο ποστ, ούτε εμένα με ενδιαφέρει μια έντυπη έκδοση αυτών των κειμένων. Με φιλολογικούς όρους βέβαια τα κείμενα αυτά έχουν ήδη εκδοθεί, αφού έχουν δημοσιευθεί και είναι στην πρόσβαση των αναγνωστών («ηλεκτρονική έκδοση»).

Στο προηγούμενο σχόλιο περισσότερο αστειευόμουν και λιγότερο περιέγραφα. Αν πάντως μιλήσουμε για λίγο σοβαρά, νομίζω ότι η άκριτη εχθρικότητα κάποιων μπλόγκερ απέναντι στα παραδοσιακά μέσα, δεν προκύπτει από συντηρητισμό, αλλά από τον αυτοπροσδιορισμό τους ως μελών μιας κοινότητας με πολύ συγκεκριμένα πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Ως γνωστόν τα στερεότυπα παράγουν αισθήματα ασφάλειας αλλά και μίσους απέναντι στο διαφορετικό.

Fight Back είπε...

Αμμος σου ειχα αφησει ενα τοσο ωραιο και μεγαλο σχολιο αλλα ο μπλογκερ μου το εχασε..
Ελεγα οτι μ'αρεσε γιατι ειχε σχεσεις που αποτυχανε απο παλια, ονειρωξεις για σχεσεις που αποτυχανε απο παλια, τοιχους που λιωνουν, εικονες ονειρων, χαρδαβελλα και γενικως ωραια πραγματα.
Επισης ελεγα ποσο συμφωνω και μου αρεσε η τελευταια παραγραφος στο τελευταιο σου κομεντ

αμμος είπε...

[Σκέψεις με αφορμή το σχόλιο του φαητμπάκ, έχω βγι και έχω πιει, οπότε μπορεί να λέω και βλακείες]

Σημασία έχει να θέλεις να πεις και ο άλλος να θέλει να ακούσει. Αν συμβαίνει αυτό, ακόμα και η σιωπή φωνάζει.
Επικοινωνία είναι έτσι κι αλλιώς να γεμίζουμε τα κενά. Το ολοκληρωμένο μήνυμα δεν υπήρξε ποτέ. Υπάρχουμε μόνο εμείς, που το ελπίζουμε.

Unknown είπε...

μμμ τι όμορφη απόδοση πίνακα σε λέξεις..

:)

Fight Back είπε...

Σωστο αυτο που λες, απλα ετσι κι αλλιως απο τη στιγμη που οποιοσδηποτε κανει κλικ στο μπλογκ σου και αφιερωνει χρονο να σε διαβασει, μπορεις να θεωρεις σαν δεδομενο οτι θελει να ακουσει.

Αλλα αυτο δε σημαινει παντα οτι του αρεσε αυτο που ακουσε, η οτι συμφωνει με αυτο.

αμμος είπε...

Αγαπητή Ίσις καλωσορίσατε στην έρημο. Κατά βάση ό,τι μου ερχόταν έγραφα και κάποια στιγμή κόλλησαν και τα λιωμένα ρολόγια του Νταλί. Νομίζω δηλαδή ότι περισσότερο παγίδευσα τον ήρωα μέσα στον πίνακα, παρά απέδωσα τον πίνακα.
Σας ευχαριστώ πάντως πολύ για τα καλά σας λόγια και για το λινκ στη σελίδα σας.

Καλέ μου φαητμπάκ, ήταν σκόρπιες σκέψεις μου με αφορμή το σχολιό σου, προφανώς και δεν ισχύουν για όλους. Με διαφορετική χημική επίδραση πλέον (καφές) θα επέμενα πάντως στο ότι ο αποδέκτης γεμίζει πάντα τα κενά του μηνύματος. Άφησες ένα πολύ όμορφο, ελλειπτικό σχόλιο, που μπορούσα να το συμπληρώσω και να το χαρώ, αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα! Κι εγώ πρώτη φορά στο μπλογκ σου και το βρίσκω πολύ όμορφο! Το κείμενο, απλώς υπέροχο.. Keep going!
Μα Ινδή Μήδεια;;; χαχαχαχαχα πολύ μου άρεσε!

αμμος είπε...

Αγαπητή Μαγία, χαίρομαι πολύ που σου προσέφερα συνδυασμό γέλιου με αισθητική απόλαυση. Όπως βλέπεις το μπλογκ αυτό τα έχει όλα και συμφέρει.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου. Καλή συνέχεια και στους δυο μας.

Unknown είπε...

αα μα τι νομίζεις αγαπητέ? Κι ο Νταλί τον Χρόνο τον έχει παγιδεύσει στον πίνακα του, οπότε είσαστε πάτσι τρόπον τινά..

on second thought αν χρειαστείς βοήθεια σε τίποτα τελετές (βλ.χορεύω γυμνός στα δάση, τίποτα ανθρωποθυσίες, κλπ) στη διάθεση σου!

το λινκ το άξιζες! (μη με κάνεις ποτέ να το βγάλω μόνο, γιατί παθαίνω και τέτοιες παρακρούσεις ..)

:))

George Le Nonce είπε...

Μοῦ ἄρεσε αὐτὴ ἡ ἱστορία - καὶ ἰδιαίτερα ἡ χθόνια μορφὴ τοῦ Martin καὶ οἱ εἰκόνες τοῦ νεαροῦ ἄνδρα ἐν ὀνειρώξει...

Τίποτα είπε...

Να θυμάμαι:
1. Ο χρόνος κυλά, το ταβάνι κυλά, οι τοίχοι κυλούν, ο ιδρώτας κυλά.
2. Τα δάκρυα κι ο Χάιντεγκερ ΔΕΝ κυλούν...
:)

Agobooks είπε...

Μόνο ένα μηνα γράφεις;
Αχα!
Να τα χιλιάσεις!

αμμος είπε...

Καλώς τους!

Αγαπητή Ίσις:
Αν η Μισιρλού συνεχίσει τον ανήθικο πόλεμό της, νομίζω ότι θα μου είστε απαραίτητη. Πρέπει βέβαια να φτιάξει και λίγο ο καιρός, είναι πολύ ατμοσφαιρικοί οι γυμνοί χοροί στα δάση, αλλά την τελευταία φορά από καθαρή τύχη σώθηκα από τις αρκούδες και την πνευμονία.

Αγαπητέ Νονς,
χαίρομαι που έχουμε κοινό γούστο στο συνδυασμό των ασυνδύαστων. Ευχαριστώ και για την εικόνα, μου τα κάνατε τα σχόλια multimedia υπερπαραγωγή.

Καλό μου τίποτα,
επειδή και εγώ δυσκολεύομαι να τα θυμάμαι, συνήθως τα γράφω σε χαρτάκια και τα κολλάω με μαγνητάκια στο ψυγείο. Είναι πολύ βολικό δοκίμασέ το.

Αγαπητέ ΝAgo,
να γουστάρουμε να γράφουμε και να τα χιλιάσουμε όλοι.

Σας ευχαριστώ πολύ όλους/ες

Sigmataf είπε...

Μπράβο!!!

Έτσι απλά!!!

Έβγε.

αμμος είπε...

Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Μολις ειδα ολον εναν bloger με το ιδιο nickname (isis) και δεν ενθημουμε να εχω δημοσιευσει εγω αυτο σχολιο, εκτος ισως σε κατασταση μεθης (???), και επειδη, προφανως ερχομαι δευτερη, βαπτιζομαι δημοσια isida!