Τρεις μήνες: Οι καταναγκασμοί ως λύση ανάγκης – Acedia

Το μπλογκ αυτό ξεκίνησε στα τέλη του περσινού Δεκέμβρη, μετά από ένα φθινόπωρο που είχα κλειστεί στο σπίτι μου παίζοντας World of Warcraft. Για όσους δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται, είναι ένα online παιχνίδι ρόλων (RPG) στο οποίο ο ήρωας σου σκοτώνει τέρατα και αναλαμβάνει αποστολές ως πολεμιστής, μάγος, ιερέας, κυνηγός κτλ. σε μια παραμυθοχώρα που θυμίζει τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» του Τόλκιν. Αυτή η απόσυρσή μου από τον κόσμο της πραγματικότητας ήταν επακόλουθο ενός από τα πιο οριακά καλοκαίρια της ζωής μου, τη συγκεκριμένη ιστορία όμως θα την αφηγηθώ μια άλλη φορά, αν την αφηγηθώ ποτέ σε αυτό το μπλογκ.
Το Δεκέμβρη του 2006 δεν ήμουν ακόμα τελείως στα καλά μου, έβλεπα όμως ήδη την οκνηρία μου ως ένα κεντρικό πρόβλημα της ζωής μου. Ήξερα από παλιότερα ότι πρώτα γίνομαι δημιουργικός και μετά αισθάνομαι αυτοπεποίθηση ή ικανοποίηση από τον εαυτό μου. Ένιωθα επίσης ότι το μόνο δημιουργικό πράγμα που είχα όρεξη να κάνω εκείνη την περίοδο, ήταν να ανοίξω ένα λογοτεχνικό μπλογκ. Δεν το σκέφτηκα και σαν την τελευταία μου ευκαιρία, αλλά σαν την πρώτη μου καλή ευκαιρία μετά από καιρό.
Όταν λοιπόν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, μου ήταν ξεκάθαρο ότι θα γράφω κάθε δύο ημέρες, όχι συχνότερα (φοβούμενος σαν το σπαγκοραμμένο μπας και μου τελειώσουν οι ιστορίες) ούτε όμως και σπανιότερα. Το Δεκέμβρη αποφάσισα λοιπόν ότι έπρεπε να είμαι δημιουργικός, χωρίς όμως να το θέλω ακόμη.
Το καλό ήταν ότι έτσι άνοιξα τους ασκούς του Αιόλου. Αυτό που ξεκίνησε ξεκάθαρα ως καταναγκασμός, γρήγορα εξελίχθηκε σε μία καθημερινή πρακτική, σε μία στάση απέναντι στον κόσμο και τα ερεθίσματα του. Το ότι έπρεπε να γράφω κάθε δεύτερη μέρα, όξυνε το βλέμμα μου ώστε να φαντάζεται τις μεταφορές σε όλη τη λάμψη τους, άνοιξε το αυτί μου ώστε να ακούει το βουητό της μυθοπλασίας σε κάθε πραγματική ιστορία.
Μια φίλη μπλόγκερ κάθε φορά που κουβεντιάζουμε, επιμένει ότι είμαι συγγραφέας σε αντίθεση με αυτήν. Έχω προσπαθήσει κάποιες φορές να της εξηγήσω ότι εφόσον το γούστο είναι υποκειμενικό (ή καλύτερα κοινωνικά και ατομικά προσδιορισμένο), καμία αντικειμενική ποιότητα δεν υπάρχει, που να με κάνει περισσότερο συγγραφέα. Υπάρχουν τα κείμενα που γράφουμε και το κοινό στο οποίο απευθύνονται, η σχέση της συγγραφής παρά η ποιότητά της.
Μακριά από μένα η θεωρία της λογοτεχνίας. Θα χρειαζόταν πολλή ματαιοδοξία για να «παρουσιάσω» μέσα σε μία παράγραφο τι είναι η συγγραφή. Με σχετικά απλά ελληνικά λέω πως αισθάνομαι εγώ αυτό που κάνω και πως μπλέκεται με προσωπικά μου ζητήματα. Για να καταλήξω εντέλει ότι αν η συγγραφή είναι σχέση με τον κόσμο και σχέση με τους άλλους, το μπλογκ αυτό με έκανε με ένα σταθερό τρόπο συγγραφέα, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

[Τρεις μέρες μετά από το πρώτο μου ποστ διέγραψα όλους μου τους χαρακτήρες στο λογαριασμό του World of Warcraft, εκτός από ένα Τρολλ Σαμάνο. Ως κίνηση αποδείχθηκε προφητική.
Η πρώτη φορά που έσπασε ο περιορισμός του διήμερου ήταν στις 9 Φεβρουαρίου του 2007. Πλέον γράφω γιατί γουστάρω. Πολύ.]