Αν ήμουν έφηβος, θα έγραφα έτσι, αλλά όχι αυτά

Τη μέρα στη δουλειά έχω δύο αφεντικά,
το ένα με συμπαθεί, το άλλο όχι,
κακός μπάτσος – καλός μπάτσος.
Ενορχηστρώνουν τη γελοιότητά τους.
Όταν βαριέμαι και τα μπλογκ και τη δουλειά,
τους βλέπω όταν περνούν από μπροστά μου
να καίγονται.

Το κακό αφεντικό με φλόγες κόκκινες και σάρκες να κρεμιούνται,
το καλό αφεντικό με φωτιές γαλάζιες, να αποκτάει λάμψη μαγική,
ύστερα αφήνω κανά σχόλιο εδώ κι εκεί, περνάει η ώρα.

Το βράδυ γυρνώ σπίτι και βλέπω τη συγκάτοικο,
σκυμμένη πάνω στον υπολογιστή, τις μακέτες, τα βιβλία,
διαβάζω κάτι κι εγώ, ωραίος, νέος, διανοούμενος.
Αν βαρεθώ ή δεν καταλαβαίνω, που με θυμώνει πολύ,
μπαίνω σε κανένα τσοντοσάιτ, ακούω μουσική
ή φαντάζομαι διάφορα.

Να άνοιγα το παράθυρο που βλέπει Άνω Πόλη και να πετούσα,
μαύρα φτερά, μακριά μαλλιά να ανεμίζουν,
και όχι όπως σκεφτόμουν να πηδήξω προς τα κάτω,
ύστερα βαράω και καμιά μαλακία, περνάει η ώρα.

Τη νύχτα πέφτω για ύπνο στις δύο, ποτέ νωρίτερα εδώ και χρόνια,
κοιμάμαι μόνος μου συνήθως, αμέσως, ίσιος σαν νεκρός.
Μου λείπει το σώμα της, το γέλιο της, ο τρόπος που με καυλώνει,
καμιά φορά ανοίγω το φως και τη φαντάζομαι στο δωμάτιο

σκαρφαλωμένη στην κουνιστή πολυθρόνα κι εγώ από πίσω της,
ή μικρότερο σώμα χωμένο στην αγκαλιά μου όλη νύχτα,
ύστερα σκέφτομαι πως χωρίς μοναξιά δεν έχω φαντασία,
περνάω στον ύπνο.

Και τότε, ελληνορωμαϊκά παλάτια, δάση απέραντα, τέρατα, εχθρικές μητροπόλεις γεμάτες απόγνωση, σώματα γυμνά ενωμένα σε ποικίλα συμπλέγματα, νερά ορμητικά, πτώσεις, φίλοι που έχω να τους μιλήσω χρόνια, πηγάδια, ιστοί, αράχνες μεταλλικές και σφήκες.
[Θυμάμαι μια φορά είχα δει και τον Πρόβατο, σώμα αρνιού Νέας Ζηλανδίας, κεφάλι ανθρώπινο. Εκείνη την ημέρα ξύπνησα και πήρα μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή μου.]