Επτά ταινίες στο μίξερ

[Εγώ και ο Σαμμάνος προσκληθήκαμε από την Blondie να γράψουμε ο καθένας για επτά αγαπημένες μας ταινίες. Επειδή οι κακές συνήθειες δεν κόβονται και πέρα από καπνιστής είμαι και μπλογκοτέχνης, αποφάσισα να γράψω μια ιστορία με επτά ήρωες αγαπημένων μου κινηματογραφικών ταινιών. Σε κάθε πρώτη εμφάνιση ήρωα υπάρχει και ένα λινκ στο όνομά του, που οδηγεί σε μια παρουσίαση της ταινίας, συνήθως από την αγγλική Βικιπαιδεία. Οι φίλοι κινηματογραφόφιλοι ή και κινηματογραφιστές ας έχουν υπόψη τους ότι η επιλογή των ταινιών δεν είναι αξιολογική, αλλά συναισθηματική, ενώ έπρεπε να βοηθά και στην αφήγηση.]

Η Γουάντα χάιδεψε με χάρη τις μακριές, υπέροχες γάμπες της, ελπίζοντας ότι κάποιος από τους θαμώνες του παραλιακού μπαρ θα την πρόσεχε, θα της την έπεφτε και ακόμα καλύτερα θα την ερωτευόταν. Σε δύο εβδομάδες θα της έκαναν έξωση, έπρεπε να βρει κάπου να μείνει. Έλεγξε με την άκρη του βλέμματος της το ενδιαφέρον που προκάλεσε. Τίποτα, όλοι ήταν σκυμμένοι στα ποτά τους ή στην καλύτερη περίπτωση χάιδευαν τα γυμνά μπούτια μιας Μεξικάνας πόρνης. Ήπιε την τελευταία γουλιά από την όγδοη τεκίλα της και έστρεψε την προσοχή της προς τη σκηνή. Απόψε λέει είχε θεματική βραδιά, γερμανικό καμπαρέ ή κάτι τέτοιο.

Η Σάλλυ βγήκε χορεύοντας μαζί με το υπόλοιπο μπαλέτο. Δεν την έλεγες όμορφη, σχολίασε από μέσα της η Γουάντα, αλλά είχε ξεκάθαρα τύπο. Όταν όμως άρχισε να τραγουδάει, η Γουάντα χάθηκε στη μουσική και τη φωνή της. «Αν δεν την καταστρέψουν τα ναρκωτικά και το ποτό, θα κάνει σίγουρα καριέρα.» σκέφτηκε «Εγώ από την άλλη, και να μη με κατέστρεφε το ποτό, δε νομίζω να έκανα τίποτα σπουδαίο. Το μόνο μου ταλέντο που έχω ανακαλύψει ως τώρα είναι να μπορώ να πίνω μέχρι τελικής πτώσης.» Η Σάλλυ κουνούσε το μποά και τον κώλο της με εξαιρετικό συγχρονισμό, ενώ οι κοπέλες του μπαλέτου ανεβοκατέβαζαν τα πόδια τους με φρενήρεις ρυθμούς, εκτός μουσικής βέβαια, προσπαθώντας όμως να κρατήσουν την προσοχή των πελατών αμείωτη.
«Συγγνώμη, μπορώ να καθίσω μαζί σας;» ρώτησε η Γκρέις, αποσπώντας τη Γουάντα από το τραγούδι. «Πω ρε γαμώτο, από όλο το μπαρ, έπρεπε να μου την πέσει λεσβία; Το έχω δοκιμάσει και δε μου βγαίνει.» σκέφτηκε και ακούμπησε το ελαφρό τζάκετ της από φτηνή δερματίνη πάνω στο διπλανό σκαμπό. «Λυπάμαι είναι πιασμένη, περιμένω το φίλο μου να μου φέρει πράσινο καλαμπόκι.» Της άρεσε αυτή η δικαιολογία, τρομοκρατούσε τους ανεπιθύμητους και έδινε στο Χένρι μια θέση φύλακα άγγελου στη ζωή της. Που να βρισκόταν άραγε χαμένος;
- Εεε, μάλλον δεν καταλάβατε. Δεν ψάχνω για χμμ άλλου είδους παρέα, απλά είστε η μόνη γυναίκα στο μπαρ και έχω ανάγκη την ησυχία μου. Κάθισα ήδη δίπλα από έναν άντρα και χάιδευε μια το στήθος της Μεξικάνας και μια το δικό μου.
- Αν είναι έτσι, τι να σου πω, κάθισε. Θα με κεράσεις ένα ποτό;
- Πολύ ευχαρίστως, θα γνωριστούμε και ευκολότερα έτσι. Εμένα με λένε Γκρέις.
- Χαίρω πολύ, Γουάντα.
Η Γουάντα έπινε την ένατη τεκίλα για απόψε το βράδυ (τα μεσημεριανά τζιν τα είχε πιει σπίτι της, οπότε από ένα σημείο και μετά χανόταν το μέτρημα), όταν είδε το παράξενο ψάρι να κολυμπάει στον ουρανό. Η Σάλλυ είχε κάνει διάλειμμα, αλλά στα αυτιά της άρχισε να ηχεί ένα παράξενο τραγούδι, που οι στίχοι ταίριαζαν πολύ με την κατάστασή της.

Ήταν σχεδόν βέβαιη ότι είχε παραισθήσεις από το αλκοόλ (το πάθαινε όλο και πιο συχνά) σκέφτηκε όμως ότι δεν είχε τίποτα να χάσει αν ρωτούσε και τη Γκρέις, το πολύ πολύ να έφευγε τρομαγμένη και να της άφηνε και το ποτό της.
- Δε μου λες, την ακούς κι εσύ τη μουσική;
- Ναι, περίεργο, δεν ταιριάζει με τραγούδι για καμπαρέ.
- Κάτσε, μη μου πεις ότι βλέπεις και το ψάρι;
- Ααααα!
Η Γκρέις σχεδόν έπεσε από την καρέκλα της, βλέποντας το ψάρι που αιωρούνταν από πάνω της. Αμέσως μετά άρχισε ένα μονόλογο που έκανε τη Γουάντα να σκεφτεί ανακουφισμένη πως υπήρχαν και πιο τρελές γυναίκες από αυτήν στο μπαρ: «Με δέσανε, με βιάσανε, με βάλανε να κάνω τις πιο δύσκολες, τις πιο απάνθρωπες δουλειές, όλα τα άντεξα, είχα όμως τη δύναμη της θέλησής μου, την ακεραιότητα του χαρακτήρα μου! Το μυαλό μου με κράτησε Γουάντα, τίποτα άλλο, δεν μπορώ να το χάσω κι αυτό!» Είχε κρύψει το πρόσωπό της στις χούφτες της και έκλαιγε σπαρακτικά, όταν ακούστηκε η κραυγή της Μεξικάνας πόρνης.
Η Γουάντα και η Γκρέις γύρισαν ταυτόχρονα προς το μέρος της Μεξικάνας, ενώ η Σάλλυ σταμάτησε το τραγούδι της. Οι κοπέλες από το μπαλέτο έτρεξαν στα παρασκήνια, η Σάλλυ όμως έβγαλε μια φαλτσέτα που είχε κρυμμένη στην καλτσοδέτα της και υποχώρησε ήρεμα στο πίσω μέρος της σκηνής. Ο Τζακ κοιτούσε ενθουσιασμένος το αίμα να αναβλύζει από το λαιμό της δύστυχης πόρνης, ενώ έβγαζε από το σάκο του ένα ματωμένο τσεκούρι. Γύρισε προς τους υπόλοιπους πελάτες και είπε: «Αφού της εξήγησα ότι δεν πρέπει να με διακόπτει όταν μιλάω, γιατί χάνω την αυτοσυγκέντρωσή μου. Με αποσπά πως να το κάνουμε. Τώρα που το σκέφτομαι, όλοι με αποσπάτε. Δε θα ζήσει κανείς σας!»
Οι κάπως νηφάλιοι πελάτες έτρεξαν γρήγορα προς την έξοδο, αυτοί όμως δεν ήταν παραπάνω από τρεις. Οι υπόλοιποι άρχισαν να βρίσκουν τραγικό θάνατο από το τσεκούρι του Τζακ, παραπατώντας προς την έξοδο. Η Γκρέις άνοιξε τη μεγάλη μαύρη βαλίτσα που κουβαλούσε και έβγαλε ένα Καλάσνικοφ. Στην έκπληκτη Γουάντα εξήγησε: «Μου το έχει δώσει ο μπαμπάς για περίπτωση ανάγκης. Νομίζω πως είναι μία τέτοια περίπτωση.» Φώναξε «Ε, παλικάρι, για έλα λίγο προς τα εδώ!»
Ο Τζακ είχε μόλις αποκεφαλίσει το μπάρμαν, και γύρισε προς το μέρος της. Για μία μόνο στιγμή έδειξε τρομαγμένος και αμέσως έτρεξε προς το μέρος των δύο γυναικών με μια λάμψη στα μάτια. Η Γκρέις πάτησε τη σκανδάλη, αλλά το όπλο έπαθε εμπλοκή και δεν πυροβόλησε. «Ωχ δεν ξέρω τι κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις!» είπε η Γκρέις, πέταξε το όπλο κάτω και κοίταξε έντρομη τον Τζακ που πλησίαζε επικίνδυνα. Ο Τζακ είχε ήδη σηκώσει το τσεκούρι για να ανοίξει στη μέση το κεφάλι της Γκρέις, όταν του ήρθε στα μούτρα ένα γεμάτο μπουκάλι “Havana Club”. «Κρίμα τόσο ρούμι,» σκέφτηκε η Γουάντα, που πήρε από το χέρι τη Γκρέις και άρχισε να τρέχει προς τα έξω. «Δε θα μου ξεφύγετε έτσι εύκολα μικρά μου γουρουνάκια!» άκουσαν τον Τζακ να λέει πίσω τους και αμέσως μετά «Ααααχ!». Η Γουάντα και η Γκρέις γύρισαν για να δουν το Τζακ ξαπλωμένο στο γρασίδι, με τη φαλτσέτα της Σάλλυ καρφωμένη στην πλάτη του. Αυτή προχωρούσε προς το μέρος τους. «Ένα κορίτσι που είναι μόνο του πρέπει να ξέρει πώς να προστατεύει τον εαυτό του. Και εσείς δεν τα πάτε άσχημα πάντως κοπελιές.» είπε και ρώτησε αμέσως μετά: «Εμείς τώρα τι κάνουμε; Εδώ είναι ερημιά. Έχει καμιά σας αυτοκίνητο για να φύγουμε;»
Η Γκρέις ετοιμαζόταν να πάρει το μπαμπά της τηλέφωνο για να στείλει το σοφέρ του, όταν ο Τζακ τράβηξε ξανά την προσοχή τους. Είχε σηκωθεί από το γρασίδι και στο ένα του χέρι κρατούσε πια τη φαλτσέτα της Σάλλυ, κραδαίνοντας με το άλλο χέρι το κατακόκκινο από τα αίματα τσεκούρι. «Δεν πεθαίνω τόσο εύκολα!» είπε και έκανε το πρώτο βήμα προς το μέρος τους.
Ένας συριχτός ήχος ακούστηκε εκείνη την ώρα, σαν ένα αεροπλάνο που πλησίαζε προς το μέρος τους για να προσγειωθεί. Η Γουάντα, η Γκρέις, η Σάλλυ και ο Τζακ έστρεψαν τα βλέμματα τους προς τα πάνω, για να δουν ένα τεράστιο ξύλινο σπίτι να πέφτει από τον ουρανό προς το σημείο που βρίσκονταν, και για την ακρίβεια εκεί που στεκόταν ο Τζακ. Ήταν η μόνη φορά που ο Τζακ φάνηκε πραγματικά τρομαγμένος.
Μισό λεπτό μετά, το μόνο που είχε απομείνει από τον Τζακ ήταν τα πόδια του που εξείχαν από τον ανατολικό τοίχο του σπιτιού, με τις μπότες του να μοιάζουν κόκκινες πια από το αίμα τόσων θυμάτων. Η πόρτα του σπιτιού άνοιξε και βγήκε έξω ένα νεαρό κορίτσι με το σκύλο του, κοίταξε γύρω του τρομαγμένο και ρώτησε τις τρεις γυναίκες: «Μα που βρίσκομαι; Αυτή περιοχή δε μοιάζει καθόλου με το Κάνσας! Και πόσοι σκοτωμένοι Χριστέ μου!» Η Γουάντα ήταν έτοιμη να δώσει κάποιες βασικές εξηγήσεις, με αυτά και με εκείνα είχε ξεμεθύσει τελείως, την πρόλαβε όμως μια αντρική μορφή που βγήκε από τη διαφήμιση του Martini. «Καλησπέρα Ντόροθυ» είπε. «Μόλις σκότωσες τον κακό Μάγο της Λαμπερής Ανατολής.»
- Μα που βρίσκομαι; Θέλω να γυρίσω σπίτι μου!
- Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να συναντηθείς με το Θαυμάσιο Μάγο του Μαυρόζ, τον κύριο όλων των αμφίθυμων καταστάσεων. Το παλάτι του βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί μακριά από εδώ, στη λεωφόρο με τα κίτρινα φώτα. Ίσως οι τρεις κυρίες μπορούν να σε βοηθήσουν.
Η Γουάντα, η Σάλλυ και η Γκρέις κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και η Σάλλυ σχολίασε: «Οπουδήποτε θα είναι καλύτερα από εδώ.» Ο νεαρός άντρας σκούπισε τα χείλη του με τον αντίχειρά του και φίλησε τη Ντόροθυ στο μέτωπο λέγοντας: «Είμαι ο καλός Μάγος της Κρυστάλλινου Βορρά. Εφόσον σε φίλησα, τίποτε κακό δεν μπορεί να σου συμβεί.»
Η Σάλλυ, η Γουάντα, η Γκρέις και η Ντόροθυ πιάστηκαν αγκαζέ και άρχισαν να προχωράνε στη λεωφόρο με τα κίτρινα φώτα. Από τα ηχεία του μπαρ ακουγόταν ένα χαρούμενο τραγούδι, εντελώς παράταιρο με τα πτώματα που ήταν σωριασμένα παντού. Τους φάνηκε αισιόδοξο και ξεκίνησαν να το τραγουδάνε όλες μαζί, καθώς απομακρύνονταν.
[We are off to see the wizard]
-----------------------------------------------------------
H Angelique δεν ήταν καθόλου χαρούμενη που είχαν αναθέσει σε αυτήν την υποδοχή του συγκεκριμένου νεκρού. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που δεν μπορούσε να βρει έστω και μια δικαιολογία για τις αδικίες που είχε διαπράξει κάποιος στη ζωή του. «Τόσο αίμα, τόσο άδικο αίμα…» σκεφτόταν, ενώ άναβε τα φώτα της σκηνής και έδινε τις τελευταίες οδηγίες στους χορευτές. Ο Τζακ άνοιξε την πόρτα της πλατείας και μπήκε οργισμένος μέσα. «Τι σκοτεινά τούνελ είναι αυτά, που βρίσκομαι;» Η Angelique γύρισε προς το μέρος του χαμογελώντας και του απάντησε: «Μα στον προθάλαμο του Κάτω Κόσμου, Τζακ. Κάνουμε σε όλους μια καλή υποδοχή, προτού πάνε εκεί που αρμόζει στον καθένα. Κάτσε σε μια θέση, χαλάρωσε κι απόλαυσέ το. Είναι το πρώτο και τελευταίο χαρούμενο πράγμα που θα βιώσεις σε αυτήν την καινούρια ζωή σου…» Χτύπησε τα δάχτυλά της προς τη σκηνή και τα φώτα χαμήλωσαν, με το μπαλέτο και τον τραγουδιστή να παίρνουν τις κανονικές θέσεις τους. Η παράσταση ήταν έτοιμη να αρχίσει.