Η μουσική εξαγριώνει τα ήθη

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
συγνώμη που δε σου έγραψα τόσες μέρες, αλά δεν είχα καμία απολύτος δγιάθεση. Πάλι με τη δουλιά στενοχωργιόμουν, σε έχω πρήξει το ξέρω, αλά δεν έχω και πουθενά αλού να τα πω. Όπως ξέρις εμένα μου αρέσι η ντίσκο και η ποπ του ογδώντα, σπίτι όλο ΡΣΟ ακούω, όταν θέλω να χαλαρόσω. Στη δουλιά λοιπόν βάζουν συνέχεια έναν παλιοσταθμό το Μελοδικό Εφέμ, που δε φτάνει ό,τι παίζει συνέχια ελαφρολαϊκά και σκυλλάδικα, έχει και πλέι λήστ. Κάθε μέρα ακούμαι τα ίδγια τραγούδια και κοντεύω να σαλτάρο. Δηλαδή κάθε μέρα ακόυγαμαι τα ίδγια τραγούδια.
Που λες, εγώ πήγα τη Δεφτέρα και μίλησα στη σκύλλα την υποδιεφθίντρια, αλα αφτή είναι μεγάλη πουτάνα και μου ήπε ό,τι δεν είναι δική της δουλιά τι παίζει το ραδγιόφονο και να πάω να μιλήσω στη Μαριάνα που το γραφίο της είναι δίπλα από το ραδγιόφονο. Εγώ ήπα στη Μαριάνα να βάλουμαι κανένα άλο σταθμό, ΡΣΟ για παράδηγμα, αλά αφτή μου ήπε ότι εγώ δουλέβω στο τιλεμάρκετινγκ και δεμ πρέπει να με νιάζει τι πέζει το ραδγιόφονο, αφού όλο με τους μαλάκες μηλάω και δεν ακούω τη μουσηκή. Εγώ σκέφτηκα λίγο και της είπα μετά εντάξη, αλά της πρότινα να έρθη από το σπίτοι μου για καφέ την Τρίτη το προΐ, δειλαδή εχτές.
Πάλι σκατοδουλιά είναι το τιλεμάρκετινγκ, αλά τόρα τουλάχιστον ακούμε τη μουσηκή που μου αρέση, άλαξα γραφίο και τώρα κάθομε στο γραφίο της Μαριάνας. Δεν μπορεί να μου πει και τέιποτα η σκύλλα η υποδιεφθίντρια που βάζω συνέχια ΡΣΟ, αφού δεν είναι δική της δουλιά τι παίζει το ραδγιόφονο, χαχα.
Πρέπει όμως τόρα να σε αφίσσω αγαπημένο μου ημερολόγιο, τελύωσαν πάλι οι αλκαλικές μπαταρήες και πρέπει να πάο μέχρι το ψηληκατζίδικο να αγοράσω.

Η Λίτσα σηκώθηκε ανακουφισμένη από το γραφείο της και προχώρησε προς το διάδρομο. Κακώς δεν είχε γράψει τόσες μέρες, αφού ήξερε πόσο την ηρεμούσε να γράφει στο ημερολόγιό της. Καθώς φορούσε το κόκκινο παλτό της, έλεγξε αν έχει μέσα τα κλειδιά και το προτοφολάκι της και υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα ξανάρχιζε να γράφει καθημερινά.
Κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και πέρασε τρέχοντας το δρόμο, από την ανυπομονησία της να ξαναρχίσει να λειτουργεί το ντίσκμαν. Μέσα από τη βιτρίνα είδε ότι εξυπηρετούσε στο ψιλικατζίδικο ο Δημήτρης. «Ωρέο παλυκάρι» σκέφτηκε «και ξέρη πολλά από μουσηκή.» Ο Δημήτρης πράγματι έπαιζε πολύ ωραία μουσική στο ψιλικατζίδικο, όπως κι ο Πάρης ο συνέταιρός του, είχαν δουλέψει για χρόνια πόρτα και μπάρμαν σε Μύκονο και Σαντορίνη και είχαν πολλούς φίλους ντιτζέι.
«Καλώς την Ευαγγελία», φώναξε ο Δημήτρης, μόλις η Λίτσα μπήκε στο μαγαζί. «Τι λέει; Πώς περνάς;» Η Λίτσα χαμογέλασε και πήγε τους ώμους της προς τα πίσω για να φανεί το στήθος της. «Μια χαρά ώλα, Δημήτρη μου, όπος τα ξέρις. Δουλιά, σπίτι, καμιά βώλτα το σαβατοκύργιακο, αφτά.» «Έτσι, ησυχία…» είπε ο Δημήτρης, «Κι εγώ στα ίδια είμαι.» «Λιπόν, Δημήτρη επειδή βγιάζομαι λίγο, θα μου δόσεις δγυο κουτάκια με αλκαλικές μπαταρήες;» «Τι έγινε ρε Ευαγγελία, και χτες δύο κουτάκια αγόρασες;» «Εεε, χρησιμοπχιώ πολλύ το ντίσκμαν αφτές τις μέρες, γιαφτό.» Ο Δημήτρης της έδωσε με ένα λαμπερό χαμόγελο τις μπαταρίες, η Λίτσα τον πλήρωσε και βγήκε ψευτοτρέχοντας προς τα έξω. «Ωραίο βυζί έχει», σκέφτηκε ο Δημήτρης, «μήπως να της ζητούσα να βγούμε;» Η Λίτσα το είχε ήδη σκεφτεί από τη μεριά της, αλλά είχε αποφασίσει ότι ήταν καλύτερο να το άφηναν στο φιλικό με το Δημήτρη, ποιος ξέρει αν θα έβρισκε ο Πάρης κάποιον να τον αντικαταστήσει. Δεν ήθελε να χαλάσει τη δουλειά των παιδιών, ήξερε τι αγώνα κάνανε. Στο κάτω κάτω, δεν είχε βγει καν με τον πωλητή από τη δουλειά, που της άρεσε πολύ περισσότερο.
Ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες και ξεκλείδωσε την εξώπορτα του σπιτιού της. Αφού έβγαλε τις μπαταρίες από το παλτό της, το ξεκούμπωσε και το άφησε στον καλόγερο, γλιστρώντας και τα πόδια της έξω από τα χαμηλά της παπούτσια. Κατευθύνθηκε προς το μπάνιο σκεπτόμενη ότι είχε βολέψει πολύ τελικά που ήταν τόσο άνετο, ένα σωρό πράγματα χωρούσε.
Στη μέση του μπάνιου ήταν δεμένη σε μια καρέκλα η Μαριάννα με το τζιν της υγρό από τα ούρα δύο ημερών και βγάζοντας έντονα τη μυρωδιά των περιττωμάτων. Η Μαριάννα με το που την είδε, άρχισε να λέει κάτι με τα μάτια γουρλωμένα από τον πανικό, ήταν όμως φιμωμένη και δεν έβγαινε άκρη. Η Λίτσα έλεγξε ατάραχη το ντίσκμαν, βεβαιώθηκε ότι δε δούλευε πλέον και άλλαξε τις μπαταρίες. Χαμογελώντας γλυκά προς τη Μαριάννα, πάτησε το play.



«Έτσι, για να μάθης πος είναι να ακούς το ίδγιο τραγούδι συνέχια!» είπε και έκλεισε την πόρτα με δύναμη πίσω της. Θυμήθηκε ότι έπρεπε να ψάξει στο google πόσο αντέχει ένας άνθρωπος χωρίς νερό και φαΐ, ευχόταν πάντως να άντεχε μέχρι το σαββατοκύριακο, ήταν πολύ αγχωτικό να σκάβεις λάκκους στο Σέιχ Σου, όταν ξυπνούσες νωρίς την επόμενη ημέρα.

[Προηγούμενες ιστορίες της Λίτσας μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ και εδώ.]