Η διελκυστίνδα της καθημερινότητας

(H Lucy of the wildflowers διάλεξε τις λέξεις ροδόσταμο, αποσπερίτης, φουριόζα, διελκυστίνδα, βενεδικτίνος και με κάλεσε να συμμετάσχω στο παιχνίδι δημιουργίας μιας ιστορίας με αυτές. Θέλησα να ανταποκριθώ γοργά στην πρόσκλησή της (ποτέ δεν πρέπει να κάνεις μια κυρία να περιμένει) κι έτσι έγραψα την πρώτη ιστορία που σκέφτηκα. Ίσως να περίμενε κάτι πιο παραμυθένιο, αλλά δεν μπόρεσα να καταπολεμήσω την εμμονή μου να σκαλίζω για παραμύθια μέσα στην καθημερινότητα. ΥΓ: Επειδή δε σκαμπάζω από savoir vivre των blogger, αν πρέπει τώρα να προτείνω 5 λέξεις και 5 νέους παίκτες, παρακαλώ να με ενημερώσετε για να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του παιχνιδιού)!

Ο Χρήστος φώναξε «πιείτε λίγο νερό και πάρτε στρώματα» και γύρισε μπροστά του στον καθρέφτη. Έπιασε την πετσέτα να σκουπίσει το ιδρωμένο πρόσωπό του, βλέποντας τα είδωλα των γυναικών πίσω του να ετοιμάζουν τα στρώματα, αποκαμωμένες μετά τα σαράντα λεπτά αεροβικής άσκησης. Μόνο εκείνο το αδέξιο κορίτσι, που δε σταύρωνε σωστό βήμα στο αερόμπικ, έδειχνε ακόμα δυνατό. Φορούσε μια μπλούζα με ένα άστρο σταμπαρισμένο πάνω της και χαμογελούσε δείχνοντας του κάτι με τα χέρια της: είχε σχηματίσει με τους δείκτες και τους αντίχειρες δυο στραβά ημικύκλια που ενώνοντας τα έφτιαχνε μια καρδιά. Δεν κατάλαβε τι εννοούσε κι όπως γύρισε να την ρωτήσει, εκείνη έδειξε με το δάχτυλο το στέρνο του. Ο Χρήστος πρόσεξε τότε πως η μπλούζα του στο σημείο αυτό είχε έναν λεκέ από ιδρώτα ακριβώς σε σχήμα καρδιάς!
Όταν κάνανε και τους κοιλιακούς και τους ραχιαίους και τις διατάσεις τους, ο Χρήστος μάζεψε το σάκο του κι έφυγε βιαστικός για να προλάβει ένα ιδιαίτερο τένις που είχε βάλει στις οκτώ. Στο ασανσέρ του 6ου ορόφου που στεγαζόταν το γυμναστήριο, μπήκε μαζί του και η κοπέλα με το πελώριο χρυσό αστέρι στη μπλούζα της.
-Ωραίο μάθημα, του είπε
-Ευχαριστώ, της είπε αυτός.
Σούφρωσε λίγο τη μύτη της και οσφράνθηκε τον αέρα.
-Σου μυρίζει κάτι σαν… ροδόσταμο;
-Μάλλον με τόση γυμναστική σου άνοιξε η όρεξη για γλυκό, χαμογέλασε αυτός.
Εκείνη γύρισε και κοίταξε τα «ψωμάκια» της κι εκείνος, για να τη βγάλει απ’ την άβολη θέση, τη ρώτησε:
-Πως σε λένε;
-Αφροδίτη.
-Α, οπότε να υποθέσω ότι και το αστέρι στη μπλούζα σου είναι ο Αποσπερίτης λοιπόν!
Και χαμογέλασαν και οι δυο.
Μόλις έφτασαν στο ισόγειο η Αφροδίτη φόρεσε το σκούφο της, τυλίχτηκε σ’ ένα κασκόλ και περπάτησε μπροστά φουριόζα λέγοντας του «καληνύχτα». Ο Χρήστος έβαλε την κουκούλα του και προσπάθησε να κουμπώσει το μακρύ μαύρο μπουφάν. Όπως περπατούσε πίσω της αργά κι έτσι σκυμμένος έμοιαζε σαν βενεδικτίνος μοναχός παραδομένος στην ασκητική πρακτική της ομφαλοσκόπισης. Κι αφού δεν κοίταγε μπροστά επόμενο ήταν να κουτουλήσει σε κάποιον. Έτεινε αντανακλαστικά τα χέρια του για να σταματήσει την πτώση του άλλου και τότε είδε την Αφροδίτη: ήταν γονατισμένη κι έδενε τα κορδόνια της και την ώρα που κουτούλησαν είχε μόλις σηκωθεί. Η μύτη της ήταν κατακόκκινη απ’ το κρύο μα τα χέρια της έκαιγαν.
-Καις, της είπε αμήχανα.
-Ξέρεις, ο Αποσπερίτης λάμπει γιατί βρίσκεται κοντά στον ήλιο και φλέγεται. Θα μπορούσες ίσως να τον δροσίσεις με τη νερένια καρδιά σου.
Ο Χρήστος ακαριαία σκέφτηκε το τένις, το λογαριασμό της ΔΕΗ που δεν πλήρωσε και το αμάξι του που μισοέκλεινε ένα γκαραζ. Και μετά κοίταξε την πατημένη γάτα στο δρόμο και θυμήθηκε πως η ζωή είναι μικρή. Και έτσι άφησε το κορίτσι να απλώσει τα χέρια του πάνω στην μουσκεμένη καρδιά του. Κι άπλωσε κι εκείνος τα δικά του πάνω στο καυτό άστρο της. Και φιλήθηκαν. Και μείνανε εκεί για ώρα.
Λίγο μετά το γυμναστήριο έκλεισε και οι ιδιοκτήτες είδαν το μαρμαρωμένο ζευγάρι από κάτω. Τους μίλησαν μα δεν αποκρίθηκαν και κάπως ανησύχησαν. Έτσι βάλθηκαν να πιάσουν ο ένας την Αφροδίτη και ο άλλος τον Χρήστο και να τους τραβούν να ξεκολλήσουν. Το αστείο θέαμα είδε μια κυρία που είχε βγάλει βόλτα το σκυλάκι της και δυο παιδιά που γύρναγαν απ’ το φροντιστήριο. Χωρίς να το πολυσκεφτούν πήραν κι αυτοί θέσεις και άρχισαν να τραβάνε.
Να μην τα πολυλογούμε, μέχρι την επόμενη μέρα πίσω από την Αφροδίτη βρισκόταν ο ένας ιδιοκτήτης, η κυρία, το σκυλάκι της, δυο σκουπιδιάρηδες –γιατί εκεί που στεκόταν το ζεύγος έκλεινε τον κάδο-, ένας εφοριακός –η εφορία έδρευε από πάνω- μια δασκάλα με έναν σχολικό τροχονόμο –«μα φιλιούνται μες στη μέση του δρόμου, τι παράδειγμα δίνουν στα παιδιά»- , μια γάτα με ψωρίαση κι ένας ταξιτζής. Πίσω από τον Χρήστο ήταν ο άλλος ιδιοκτήτης, τα δυο σχολιαρόπαιδα, δυο κυρίες που πήγαιναν στην πρωινή λειτουργία –«μα επιτέλους, να επέλθει λίγη τάξις και ηθική», τρία περιστέρια –εκ των οποίων το ένα μάλλον δεκαοκτούρα ινκόγκνιτο- ο ιδιοκτήτης του γκαράζ που μισοέκλεινε με το αμάξι του ο Χρήστος, ένας Πακιστανός που πήγαινε να πάρει το λεωφορείο και μια μισότρελη ποιήτρια που ήθελε να διαπιστώσει αν πράγματι «έρως ανίκατε μάχαν».
Αυτή η παλαβή διελκυστίνδα πάσχιζε για ώρες να χωρίσει το ζευγάρι και είναι περίεργο που λέμε «τι τραβάνε οι ερωτευμένοι» όταν η σωστή διατύπωση είναι «ποιοι τραβάνε τους ερωτευμένους». Γιατί λίγο μετά κι άλλοι κατέφθασαν να συνδράμουν: οι γονείς τους, οι προϊστάμενοί τους, φίλοι και γνωστοί, και φίλοι των φίλων και γνωστοί των γνωστών και κάποια στιγμή όλη η πόλη είχε μοιραστεί πίσω από της πλάτες τους. Και τελικά, μετά από κόπο και κούραση και τόση προσπάθεια, μια μέρα έξη μήνες μετά ο Χρήστος και η Αφροδίτη ξεκόλλησαν ο ένας απ’ τον άλλο. Κοιτάχτηκαν και είδαν ένα σωρό κόσμο πίσω τους. «Τι είναι αυτός ο κόσμος πίσω σου, νόμιζα ότι εγώ είμαι όλος ο κόσμος για σένα» είπε η Αφροδίτη. «Τι είναι όλοι αυτοί πίσω σου, θέλω εσένα όχι όλο τον κόσμο σου με τα προβλήματά του» είπε ο Χρήστος. Και ξάφνου άφησαν τα χέρια.
Η διελκυστίνδα ανατράπηκε και για μια στιγμή όλος ο κόσμος ήρθε τούμπα. Φίλοι, οικογένειες, δουλειές, όλοι κυλίστηκαν στο χώμα. Μα λίγο μετά στάθηκαν πάλι στα ποδάρια τους. Η Αφροδίτη και ο Χρήστος κοιτάχτηκαν για μια στιγμή. Έκαναν να ξαναπιάσουν τα χέρια. Μα τελικά γύρισαν απλά τις πλάτες. Και όλη η πόλη γύρισε στις δουλειές της. Όλα γύρισαν στην κανονικότητά τους. Όπως δηλαδή γίνεται πάντα μετά τον έρωτα.