The Neverending Story 2

[Συνεχίζω την ιστορία που ξεκίνησε η Isis Unveiled, και δίνω τη σκυτάλη στον Ιούδα.]

Η μαντάμ Σοσόστρις, η διάσημη χαρτομάντισσα, προσπαθούσε εδώ και ώρα να αυτοσυγκεντρωθεί στο χαρτί του Κρεμασμένου. Ποια θυσία θα απαιτούσε η ζωή από αυτή τη χαμογελαστή κοπέλα μπροστά της; Ένιωθε το βλέμμα της κοπέλας να απλώνεται πάνω της και να την πνίγει, σαν ένα ναύτη στο βυθό, και αυτή προσπαθούσε να ξετυλίξει τα μελλούμενα, που διπλώνονταν σαν πέπλα και ανακατεύονταν, κάνοντας καινούριες πτυχές πάνω από ήδη σκεπασμένα αντικείμενα. Ξαφνικά όλα χάθηκαν γύρω της: ένας σκοτεινός θάλαμος λουσμένος στο κόκκινο φως, φωτογραφίες που κρέμονταν, ένας άντρας που έλειπε από εκεί, που περπατούσε τώρα προς το μέρος της. Αυτός ήταν ο Κρεμασμένος, αυτός ετοιμαζόταν για τη θυσία, και η κοπέλα ήταν απλός αγγελιοφόρος του! Συνήλθε όσο μπορούσε πιο γρήγορα και είπε με δυσκολία, κοιτώντας την κοπέλα στα μάτια:
- Κορίτσι μου, εξαιτίας σου είδα ένα όραμα εξαιρετικής σημασίας για εμένα, για αυτόν όμως το λόγο πρέπει να αναχωρήσω άμεσα για την πατρίδα μου στα Βαλκάνια. Δεν ξέρω πώς συνδέεσαι με το συγκεκριμένο γεγονός, καλό είναι όμως να σου δώσω κάτι που θα σε προστατεύει.
Η κοπέλα την κοιτούσε έκπληκτη, καθώς η μαντάμ Σοσόστρις έβγαζε από μια κασετίνα ένα μενταγιόν με ένα πολύχρωμο κρύσταλλο. Της το φόρεσε, τη φίλησε και της ζήτησε ευγενικά να φύγει. Μέσα σε μισή ώρα κατάφερε να ετοιμαστεί για το αεροδρόμιο Σαρλ Ντε Γκωλ, όπου έλπιζε ότι θα έβρισκε κάποιο εισιτήριο. Βγαίνοντας στη λεωφόρο Μονπαρνάς και περπατώντας προς τη στάση του Μετρό συνειδητοποίησε ότι μια λεπτή ομίχλη, είχε αρχίσει να απλώνεται και να καλύπτει τα πάντα. «Πολλά μπορούν να σου επιτεθούν κρυμμένα μες στην ομίχλη» σκέφτηκε και τάχυνε το βήμα της.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ο επιθεωρητής Τζορτζ Μπέκαμ κοίταξε για άλλη μια φορά την πραγματογνωμοσύνη που είχε έρθει από τα κεντρικά της Ιντερπόλ. Το μόνο που συνέδεε τα θύματα μεταξύ τους ήταν ο πανομοιότυπος τρόπος του θανάτου τους και το πέρασμά τους κάποια στιγμή από την Ελλάδα. Δεν είχε έρθει κάποια συνοδευτική εντολή μαζί με την πραγματογνωμοσύνη, αλλά ο Τζορτζ ήταν βέβαιος πως σύντομα θα δεχόταν ένα τηλεφώνημα από τον προϊστάμενό του, το Ζαν Μαρή, εφόσον είχε φτάσει το κείμενο και στα δικά του χέρια. Την είχε βαρεθεί την Ελλάδα, χρόνο παρά χρόνο όλο και για κάποιο λόγο θα τον έστελναν εκεί.
Τα πρώτα χρόνια του σε αυτή τη δουλειά είχε λατρέψει τα συνεχή ταξίδια που του πρόσφερε, μαζί με τη δυνατότητα να έχει τουλάχιστον μια μόνιμη γκόμενα στα κεντρικά της Λυών που δεν επρόκειτο να μάθαινε ποτέ για την οικογένεια στο Δουβλίνο. Τώρα που πλησίαζε τα πενήντα ένιωθε τις σεξουαλικές του ορμές να μειώνονται και τα διάφορα μέρη της Ευρώπης να μοιάζουν όλο και περισσότερο μεταξύ τους. «Από ένα σημείο και μετά όλα τα ερείπια θυμίζουν κάποιο άλλο ερείπιο, όλα τα σώματα κάποιο άλλο σώμα. Το μόνο ερείπιο για το οποίο παραμένω απόλυτα βέβαιος είναι το δικό μου σώμα.» σκεφτόταν, όταν άνοιγε το μέιλ από τον άγνωστο παραλήπτη.
Διάβασε το μέιλ τρεις φορές για να βεβαιωθεί ότι έχει καταλάβει καλά και αμέσως μετα κάλεσε τον προϊστάμενό του. «Έλα Ζαν, αυτήν την υπόθεση με την Ελλάδα τη θέλω όπως και να γίνει.» «Ναι μωρέ, το ξέρω ότι με έχετε στείλει πολλές φορές, τη χώρα την έχω βαρεθεί. Η υπόθεση με ενδιαφέρει πολύ.» «Ευχαριστώ ρε Ζαν, είσαι πολύ φίλος!» είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.
Βγαίνοντας στην οδό Παρκ Γκαίητ, κοντοστάθηκε και άναψε ένα τσιγάρο. Το αεροπλάνο του έφευγε το βράδυ και δεν είχε καμία όρεξη να δει τα μούτρα της για παραπάνω από όσο χρειαζόταν. Πήρε έναν καφέ σε χάρτινο κυπελλάκι και κατευθύνθηκε προς το Πάρκο του Φοίνικα. Έκαναν βόλτα ωραία γκομενάκια αυτήν την ώρα, θα καθόταν σε ένα παγκάκι και θα τα χάζευε.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Η μίσιζ Μυρτλ άφησε τις βελόνες του πλεξίματος και φώναξε “Don’t you worry dear! I ‘ll answer it”. Σηκώθηκε από την κουνιστή της πολυθρόνα και περπάτησε ήρεμα προς το τηλέφωνο. Αν ήταν δέκα χρόνια νεώτερη, θα πήγαινε πιο γρήγορα για να το προλάβει, τα αρθριτικά της όμως τη δυσκόλευαν αρκετά πια. Σήκωσε το ακουστικό λέγοντας “Hello” η απέναντι φωνή όμως την οδήγησε αμέσως σε αλλαγή γλώσσας. «Τη Μυρτιά Οικονόμου; Η ίδια. Πείτε μου, τι θέλετε». Ήταν αμυντική γιατί με αυτό το όνομα είχαν να τη φωνάξουν χρόνια, από τότε που είχε αποφασίσει να αποσυρθεί μαζί με τον άντρα της στις εξοχές του Coundon Wedge, λίγα χιλιόμετρα έξω το Covendry που έμεναν τα παιδιά τους.
Το τηλεφώνημα δεν την τάραξε αλλά την προβλημάτισε. Έπρεπε να βρει μια δικαιολογία που θα εξηγούσε ένα ξαφνικό ταξίδι στη Λευκωσία και στη συνέχεια στην Ελλάδα. Με το σόι της από την Κύπρο είχαν χαθεί εδώ και χρόνια και θα φαινόταν πολύ παράξενο να αποφασίσει ξαφνικά να τους επισκεφτεί. Ακόμα όμως και αν το χρησιμοποιούσε ως δικαιολογία, θα έπρεπε να τους πει ότι μένει κάπου, και δε σκόπευε να δει κανέναν συγγενή σε αυτό το ταξίδι.
Αποφάσισε ότι η αλήθεια ήταν η καλύτερη λύση, έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσε κανείς να την εμποδίσει πέρα από τα αρθριτικά της. Σκέφτηκε όμως ότι θα το έπαιρναν πολύ καλύτερα, αν τους έφτιαχνε το αγαπημένο τους φαγητό. Στην κουζίνα αργότερα, καθώς γέμιζε το ρολό αρνιού με μέντα και κομματάκια λουκάνικου, αναρωτιόταν πώς κατάφερναν και έτρωγαν οι Άγγλοι αυτές τις αηδίες.