Δες και βρες, βρες και δες!!

(Η Blondie μας προσκάλεσε να γράψουμε αγαπημένες ταινίες. Ήθελε μόνο 7 και -χωρίς αξιολογική σειρά- αυτές είναι: Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της, ο Ψαλιδοχέρης, Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού, οι Επικίνδυνες Σχέσεις, τα Σκυλιά στη Χλόη, το Love actually, και ο Εραστής της κομμώτριας. Αλλά οι ταινίες που δεν τα κατάφεραν ως το top 7 σαν τα κοράκια έκρωζαν διαρκώς μες στο κεφάλι μου, ραμφίζοντας με λύσσα το μυαλό μου ("α, ώστε τον "Λευτέρη Δημακόπουλο" που έλεγες ότι είναι η αγαπημένη σου ελληνική, τώρα κάνεις πως δεν τον θυμάσαι" και "το ρέκβιεμ για ένα όνειρο τώρα το προσπερνάς λες και ήταν εφιάλτης ε;"). Αναγκάστηκα να γράψω το παρακάτω για να τις αποκαταστήσω ηθικά. ΥΓ: Αν τις βρείτε να τις δείτε!)

Η τελευταία φορά που σκέφτηκα να πεθάνω ήταν όταν έπιασα τον εραστή της κομμώτριας (της Καιτούλας) στο κρεβάτι με τον άντρα μου. Ο δικός μου ήταν ανάσκελα και φώναζε «δέσε με» ενώ ο άλλος προτιμούσε τη στάση «σκυλιά στη χλόη» και τον έσπρωχνε να γυρίσει μπρούμυτα. Έπρεπε να καταλάβω ότι κάτι κακό θα συνέβαινε γιατί την προηγούμενη νύχτα είχα δει ένα ψάρι στο όνειρό μου (και όχι τίποτα κούτσικο, μιλάμε για big fish) και μια μάγισσα που ήξερε κόλπα απ’ τον καιρό των τσιγγάνων μου είχε πει πως «το ψάρι είναι κακό».

Η εμπειρία ήταν καταλυτική για τον ψυχισμό μου κι έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω σ’ ένα ψυχολόγο. Για καιρό συζητούσαμε ότι ο γάμος δεν έχει καμία μαθηματική σταθερά π για να τον εδραιώνει και δεν ανήκει στις μαθηματικές ή φυσικές, αλλά στις χημικές, τοξικές και επικίνδυνες σχέσεις. Όμως οι διαπιστώσεις δε λύναν το πρόβλημα, ο καιρός πέρναγε κι εγώ δεν έφτανα στο ζητούμενο: την αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.

Η ψυχολόγος τότε είπε ότι αφού απέρριψα τις προηγούμενες πεποιθήσεις μου για τον έρωτα, την πίστη και την αφοσίωση θα έπρεπε να δημιουργήσω νέες. Έτσι με έβαλε σε ομαδικό πρόγραμμα με κεντρικό θέμα «Αγάπη είναι…».

Η πρώτη ομαδική συνεδρία ήταν και η τελευταία. Ανάμεσα στους ασθενείς ήταν ένας μάγειρας, ένας κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της, καθώς και μια Γιαπωνέζα που είχε ερωτευτεί έναν τύπο ονόματι «Old boy» ο οποίος ένα πρωί μπάρκαρε για Χονολουλού και της έγραψε να ετοιμάσει τα στέφανα και θα γυρίσει να την παντρευτεί ως το 2046.

Η παρεξήγηση έγινε γιατί η Γιαπωνέζα επέμενε ότι ο μάγειρας της έκλεψε μια συνταγή σούσι («Ποδίιι Λά Ταάα Σουσίιιιι» είπε στα γιαπωνέζικα) αλλά ο κλέφτης δίπλα στον μάγειρα νόμιζε ότι μίλησε γι’ αυτόν (είπε εμένα κλέφτη ποδηλάτων λες και είμαι κανένας ψιλικατζής;) και πετάχτηκε να την πιάσει. Ο ψυχολόγος επιβεβαίωσε πως «βρισκόμεθα χαμένοι στη μετάφραση», ο μάγειρας διατηρούσε την σιωπή των αμνών ενώ η Γιαπωνέζα τρομοκρατημένη έτρεχε αλαλάζοντας «Adaaa Pta tiοοon» και «Niiine Sooongs» και έσπευσε να προστατευτεί στην αγκαλιά του εραστή της γυναίκας του κλέφτη και τότε η γυναίκα του κλέφτη που ζήλεψε την έπιασε απ’ το μαλλί. Και φυσικά, γίνανε Βαβέλ!

Μετά από αυτό δεν ξαναπήγα στην ψυχολόγο. Βάφομαι, φτιάχνομαι, βγαίνω με φίλους και ξεχνάω τον πόνο μου ζώντας με 24 hour party people. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι κάθε φορά που πιάνω ένα καλλυντικό AVON για να βαφτώ, θυμάμαι τον Ψαλιδοχέρη και αμέσως μετά τη Wynona ξανθιά –που παρεμπιπτόντως είναι και το φυσικό της χρώμα. Και τότε σκέφτομαι μήπως πρέπει να κάνω κι εγώ μια αλλαγή, να τα βάψω ξανθά, οι άντρες προτιμούν τις ξανθές και διάφορα τέτοια. Μετά κάνω «μπρρρ -χάλια η Wynona ξανθιά»- αλλά δεν παύω να με τρομάζω και μόνο που το σκέφτηκα…

Δε θέλω να αλλάξω. Ούτε να πεθάνω έτσι –για έναν άντρα. Ο ιδανικός θάνατος θα ήταν να με πετύχουν τίποτα ιπτάμενα στιλέτα ένα βράδυ τραγουδώντας στη βροχή. Και αφού πρώτα έχω φάει όλα τα γλυκά απ' τον Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας του!