Στη σχολή

Το πιο δύσκολο ήταν η εξαντλητική δίαιτα στην οποία έπρεπε να μπούμε από την αρχή: μαρούλια, καρότα, ξινά άπαχα γιαούρτια και στις γιορτές κανένα ψητό βατραχοπόδαρο. Κάθε βδομάδα ζυγιζόμασταν στη μεγάλη σάλα της σχολής και αν η υπεύθυνη έβλεπε έστω ότι διατηρήσαμε το βάρος της προηγούμενης εβδομάδας, δεχόμασταν τις επιπλήξεις όλων των καθηγητριών, μαζί με ένα ακόμα αυστηρότερο πρόγραμμα: νερό, χυμούς και μια ξερή φρυγανιά για μεσημεριανό.
Τα μαθήματα είχαν όμως αρκετό ενδιαφέρον. Την εποχή που εγώ σπούδαζα ήταν της μόδας τα μακριά, μαύρα φορέματα, σε συνδυασμό με εντυπωσιακά καπέλα. Η καθηγήτρια της ενδυματολογίας δεν επέμενε βέβαια σε αυτό, αλλά προσπαθούσε να μας παρουσιάσει όλες τις διαφορετικές μορφές που είχαν πάρει τα ρούχα μας στους αιώνες, για να μας δίνουν την έντονη εντύπωση που χρειαζόταν.
Εμένα περισσότερο από όλα μου άρεσε το μακιγιάζ. Πριν πάω στη σχολή, όταν ήξερα απλά ότι έχω ταλέντο, έβαζα ένα μαύρο μολύβι και ένα έντονο κόκκινο κραγιόν. Στη σχολή όμως έμαθα ότι η γοητεία ή ο τρόμος που θα προκαλέσεις, έχει άμεση σχέση και με την εκφραστικότητα του προσώπου σου. Οι μαύρες σκιές και το μεϊκάπ σε πιο ωχρούς τόνους από τον κανονικό μας στην αρχή μας παραξένευαν πολύ, καταλάβαμε όμως στην πορεία ότι ήταν και αυτά ένα απαραίτητο εργαλείο του επαγγέλματός.
Θυμάμαι ακόμη με πολλή νοσταλγία την εβδομάδα πριν να πάρουμε τα πτυχία μας. Είχαμε μαζευτεί όλες στη μακρόστενη αίθουσα των εκδηλώσεων, για να περπατήσουμε μπροστά από την κριτική επιτροπή και να δείξουμε αν έχουμε το παράστημα που χρειάζεται. Τα μακριά σκελετωμένα χέρια με τις φλέβες να διαγράφονται πάνω τους, τα κόκαλα της ωμοπλάτης που πετάγονταν προκλητικά και τα βαθουλωμένα μάγουλα μας έδιναν ήδη μια απόλυτα ταιριαστή όψη. Αν δεν περπατούσαμε όμως όπως έπρεπε, όλη η μαγεία θα χανόταν. Κατεβαίνοντας το διάδρομο οφείλαμε να προχωρήσουμε αέρινα και περήφανα, με τα φορέματα μας να ανεμίζουν γύρω από το ανορεξικό κορμί μας, ενώ ανεβαίνοντας έπρεπε να καμπουριάσουμε, απλώνοντας τα κοκαλιάρικα δάχτυλά μας προς τα μπρος. Σε αυτή τη δοκιμασία κάποιες δυστυχώς δεν τα κατάφερναν και έπαιρναν απλώς μια βεβαίωση παρακολούθησης στο τέλος.
Την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης μαζευτήκαμε έξω, στο απολιθωμένο δάσος που αγκάλιαζε τη σχολή. Θυμάμαι πως κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι δεν έπαιρναν πτυχίο ούτε οι μισές από όσες είχαμε ξεκινήσει. Πέρα από τις αποβολές και τις οικειοθελείς αποχωρήσεις, είχαμε και πολλούς θανάτους από νευρική ανορεξία, ήταν όμως ένας κίνδυνος που σε προειδοποιούσαν από την πρώτη ημέρα της εγγραφής. Το επάγγελμά μας έτσι κι αλλιώς είχε πάντα ένα υψηλό ποσοστό κινδύνου. Ανέβηκα στην ψηλή, ξύλινη εξέδρα και πήρα τον πάπυρο από τα χέρια της διευθύντριας, μαζί με το πρώτο μου σκουπόξυλο. Ακούγοντας τα χειροκροτήματα των συμμαθητριών μου, το κρεμασμένο στήθος μου γέμισε με περηφάνια. Τα είχα καταφέρει, ήμουν πλέον μια κακιά μάγισσα!