Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

[Η αγαπητή Νερίνα με κάλεσε να συμμετάσχω σε ένα παιχνίδι που παίζεται στην ελληνική μπλογκόσφαιρα και σύμφωνα με το οποίο πρέπει να γράψεις ένα κείμενο χρησιμοποιώντας πέντε λέξεις. Στο τέλος του κειμένου προτείνεις ο ίδιος πέντε νέες λέξεις και δίνεις τη σκυτάλη σε άλλους πέντε μπλόγκερ. Οι λέξεις που όφειλα να χρησιμοποιήσω ήταν εικόνα, υποτροπή, πόρτα, μυστήριο, τιάρα.]

Το ωστικό κύμα πέταξε τη Λοχαγό Ντιάνα Τρέβορ πολλά μέτρα μακριά από το παγιδευμένο αυτοκίνητο, πάνω στον τοίχο μιας πολυκατοικίας. Η Ντιάνα ένιωσε το σοβά να θρυμματίζεται από την πίεση του σώματός της, μπόρεσε όμως να αντέξει εύκολα τον πόνο και έπεσε ήρεμα προς τα κάτω. Χρησιμοποίησε την αετίσια της όραση για να διακρίνει ανάμεσα στους καπνούς που είχαν απλωθεί στην κεντρική πλατεία της Βαγδάτης. Όπως πάντα, κόσμος που έτρεχε πανικόβλητος, τραυματισμένοι που ούρλιαζαν, ήχος από σειρήνες και διαταγές αστυνομικών. Θα έπρεπε κι αυτή να μαζέψει τους άντρες της, αλλά έπρεπε να πάρει πρώτα μια απόφαση.
Αν δεν έβλεπε το μωρό στην αγκαλιά της διαμελισμένης γυναίκας να κλαίει και να της απλώνει τα χέρια, ίσως να είχε σκεφτεί για μια ακόμη φορά ότι η λογική των ανθρώπων ήταν πολύ διαφορετική από τη δική της και ότι εν πάση περιπτώσει, στο Ιράκ υπήρχε πλέον δημοκρατία. «Μα τι κάνω εγώ εδώ;» φώναξε και έτρεξε για να συγκεντρώσει το λόχο της. Η εικόνα του μωρού ήταν χαραγμένη για πολλούς μήνες στη μνήμη της, ακόμα και όταν η καθημερινότητά της είχε αλλάξει ριζικά, μένοντας πλέον στην Ελλάδα.
Οι ανώτεροί της δε θέλησαν βέβαια να συζητήσουν την παραίτησή της, ούτε καν την επίσημη μετάθεσή της σε κάποια άλλη περιοχή, η Ντιάνα όφειλε να καταλάβει πόσο ειδικό βάρος θα είχε μια τέτοια κίνηση από τη μεριά της. Μπορεί να είχε ακόμα το βαθμό του λοχαγού ώστε να αξιοποιούνται οι εξαιρετικές ικανότητές της στη μάχη, ήταν όμως διάσημη στην πατρίδα. Το μόνο που μπορούσαν να αποδεχτούν ήταν μια επίσημη ανακοίνωση ότι η λοχαγός Ντιάνα Τρέβορ αναχώρησε για μυστική αποστολή, ενώ αυτή θα καταλάμβανε μια θέση ρουτίνας με άλλο όνομα στην Αμερικάνικη Πρεσβεία της Ελλάδας. Η Ντιάνα σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να πηγαίνει συχνά στον Όλυμπο και να βλέπει φίλους που είχε καιρό να βρεθεί μαζί τους κι αποδέχτηκε την πρόταση.
Δεν περίμενε βέβαια ότι η θέση της στην Πρεσβεία θα ήταν να βάζει σφραγίδες ως γραμματέας, δίπλα από την πόρτα της τουαλέτας που είχαν ανατινάξει πρόσφατα οι τρομοκράτες. Στην αρχή της φαινόταν πραγματικά μυστήριο που η αμερικάνικη κυβέρνηση δεν αξιοποιούσε έναν άνθρωπο με τις ικανότητές της σε μια πιο υπεύθυνη θέση. Δε βρίσκονταν πια στη δεκαετία του ’50 που ήταν η γραμματέας της “Justice League of America” παρόλο που ήταν η πιο δυνατή απ’ όλους! Σιγά σιγά όμως κατάλαβε ότι στην πραγματικότητα την τιμωρούσαν για την απόφασή της, αυτό της είχε πει και η Αθηνά, όταν τη συνάντησε κάποια στιγμή στον Όλυμπο. Με την Αθηνά συζήτησαν αρκετά και για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική και άκουσε πολλή αυστηρή κριτική για την ίδια. Τη θυμόταν χαρακτηριστικά να της λέει: «Άρτεμις, όσο και να αγαπάς τις μάχες, πρέπει κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσεις. Στηρίζεις μια χώρα που παρουσιάζει συνεχείς υποτροπές: σε ηγεμονική συμπεριφορά, σε σφαγές, σε αυταρχικότητα.»
Η Ντιάνα διάλεξε την 8η Μαρτίου για να απελευθερωθεί, τιμώντας έτσι κι όλες τις θνητές που είχαν αγωνιστεί για το δίκιο τους τον προηγούμενο αιώνα. Ήθελε όμως πρώτα να βεβαιωθεί ότι πράγματι την τιμωρούσαν με αυτή τη θέση. Πήρε την τσάντα της, έλεγξε ότι βρισκόταν μέσα το Λάσσο της Αλήθειας και κατευθύνθηκε προς το γραφείο του Πρέσβη. Χτύπησε απαλά την πόρτα και άκουσε το βούισμα που έδειχνε ότι η πόρτα άνοιγε από μέσα. Χαμογέλασε στον ειδικό φρουρό και έσπρωξε την πόρτα.
Ο Τσαρλς Ρις καθόταν αναπαυτικά στη δερμάτινη πολυθρόνα του, πίσω απ’ το γραφείο από ξύλο καρυδιάς. “Diana, I am rather busy right now, tell me what you want…” της είπε και διάλεξε μάλλον τυχαία κάποια χαρτιά για να φαίνεται απασχολημένος. Η Ντιάνα έβγαλε γρήγορα το Λάσσο της Αλήθειας από την τσάντα της και το πέταξε στον πρέσβη, τυλίγοντας τον σφιχτά. «Πες μου τώρα. Αν δεν επιστρέψω στο Ιράκ, υπάρχει περίπτωση να κάνω κάτι άλλο από το να βάζω σφραγίδες;» Τυλιγμένος στο λάσσο της, ο πρέσβης ήταν υποχρεωμένος να πει την αλήθεια και ψέλλισε: “Ο – ο - όκι. No chance at all.” Η Ντιάνα δε χρειαζόταν να ακούσει τίποτα άλλο. Πέταξε από πάνω της το γκρίζο ταγιέρ, για να εμφανιστεί η μπλε και κόκκινη στολή της που είχε φορέσει από μέσα. Αφήνοντας ακόμα δεμένο τον πρέσβη, άνοιξε το παράθυρο και έβγαλε από την τσάντα της τη χρυσή της τιάρα. Τη φόρεσε, ξετύλιξε το λάσο και είπε στον έκπληκτο πρέσβη: “Bye, bye Charles”. Πετώντας πάνω από τη Βασιλίσσης Σοφίας άκουγε το στριγγό ήχο του συναγερμού, αλλά δεν την ένοιαζε πια. Ήταν πολύ πιο γρήγορη από οποιοδήποτε ελικόπτερο μπορούσαν να βάλουν στο κατόπι της.
Στην αρχή σκεφτόταν να κρυφτεί στις ομίχλες του Ολύμπου, μέχρι να μαζέψει αρκετές δυνάμεις για το μακρινό ταξίδι στο Νησί του Παραδείσου. Μια ιδέα άστραψε όμως στο μυαλό της: θα έκανε μια στάση από τον Όλυμπο για να πάρει μαζί της τον Απόλλωνα και τον Άρη και μετά θα πήγαιναν στο Γκουαντάναμο. Ας μην ήταν η μόνη που θα απελευθερωνόταν σήμερα.

[Η ιστορία αυτή αξιοποιεί το χαρακτήρα της Wonder Woman, μιας βασικής ηρωίδας των DC Comics, που δεν είναι όμως ιδιαίτερα γνωστή στην Ελλάδα. Για περισσότερες και πιο ακριβείς πληροφορίες μπορεί ο/η φιλοπεριέργος/η αναγνώστης/τρια να ανατρέξει στην αγγλική Βικιπαιδεία.]

Στο παιχνίδι προσκαλώ με τη σειρά μου τους και τις:
Γούφα, Σάκο με Μπιφτέκια, Κουρούνα, Reader’s Diggest, Πρόβατο
προτείνοντας τις ακόλουθες λέξεις (οι οποίες προέκυψαν προσπαθώντας να έχω μία λέξη – συνειρμό για τον καθένα):
κιμπαριλίκι, Μαντόνα, αϋπνίες, μοντερνισμός, ρεμάλι