Ηρωική άνοδος

Είναι η πρώτη φορά που γράφω ημερολόγιο και φοβάμαι η τελευταία. Ίσως οι αρχαιολόγοι μιας μακρινης, επόμενης εποχής να προσπαθήσουν να αποκρυπτογραφήσουν αυτά τα παράξενα χειρόγραφα. Δε με νοιάζει όμως να γράψω για αυτούς, δε με νοιάζει καθόλου.

Η παρέλαση της 25ης Μαρτίου εξελίσσονταν ομαλά, με τα σχολεία να περνούν το ένα μετά το άλλο μπροστά από την εξέδρα των επισήμων και να στρέφουν το κεφάλι σε ένδειξη χαιρετισμού. Ήταν μια ζεστή ανοιξιάτικη ημέρα και ο ήλιος χάιδευε τους Θεσσαλονικείς που είχαν συγκεντρωθεί στην Εγνατία για να καμαρώσουν τα παιδιά τους.

Στη μεγάλη, θολωτή αίθουσα το πλήθος των Εσωγήινων επευφημούσε ζωηρά υψώνοντας τα σπαθιά τους από διαμάντι και χτυπώντας τα πάνω στις ασπίδες τους. Ο στρατηγός Θεόδωρος Πηλοβραχιώτης σήκωσε το χέρι του για να σταματήσουν τα δυνατά συνθήματα που κάλυπταν τη φωνή του. Είπε με σίγουρη, αύστηρη φωνή: «Η κατάσταση δεν πάει παραπέρα, σύντροφοι. Αιώνες τώρα κρατάμε την επιφάνεια της γης, ώστε να μην πέσει πάνω στα κεφάλια μας αλλά και να μπορούν οι Γήινοι να συνεχίζουν τις άθλιες ζωές τους. Όλες μας οι προσπάθειες ξοδεύονται εκεί, τα καλύτερα παιδιά μας χάνονται από τις κατολισθήσεις. Φτάνει πια!»

Δεν έπρεπε να στείλω το Μιχάλη για να μου αγοράσει τσιγάρα, δεν έπρεπε. Θα είχα μια παρέα αυτές τις τελευταίες ώρες, αυτές τις τελευταίες στιγμές καλύτερα. Τώρα όμως είμαι μόνη μου, να καταρρέω κι εγώ μαζί με την πόλη.

Ο κύριος Νομάρχης ένιωθε τους μυς του προσώπου του να έχουν πετρώσει από το αδιάκοπο χαμόγελο. Νοσταλγούσε κάτι τέτοιες ώρες την ηρεμία του σπιτιού του, όπου μπορούσε να έχει έστω και λίγο το κανονικό του, αδιάφορο πρόσωπο. Αποφάσισε να πάψει να το σκέφτεται και έστρεψε την προσοχή του στα μπούτια των μαθητριών. Τι ωραία που έδειχναν με το πρωινό φως.

Η λοχαγός Μαντώ Λιθοξόου έδωσε τις τελευταίες διαταγές στην ομάδα της, ενώ επικοινωνούσε με συνθηματικά νοήματα με τον ταγματάρχη Αθανάσιο Μαυροζατρίκη. Το επιχειρηματικό σχέδιο ήταν απλό, θα γκρέμιζαν όλα τα υποστηλώματα ταυτόχρονα και θα εγκατέλειπαν την Κούφια Γη σε μια ηρωική άνοδο προς τα έξω. Το ίδιο θα έκαναν και οι σύντροφοι τους σε πολλά άλλα σημεία κάτω από τη χώρα που ονόμαζαν Ελλάδα. Η Μαντώ φώναξε: «Σύντροφοι, η μεγάλη ώρα του ξεσηκωμου έφτασε. Είθε ο αγώνας μας να δώσει θάρρος σε όλα τα αδέλφια μας στην Κούφια Γη, που στενάζουν κάτω από το βάρος των Γήινων». Οι γυναίκες της σήκωσαν τα σπαθιά τους και όρμησαν προς τα πάνω, ενώ πίσω τους άρχιζε να ακούγεται ένα τρομακτικό βουητό.

Άκουσα τον τρομακτικό ήχο της κατάρρευσης και βγήκα στο μπαλκόνι να δω τι συμβαίνει. Ήταν η πρώτη φορά που μπορούσα να δω τη θάλασσα, που έλαμπε τόσο τρομακτικά μέσα από τα ερείπια. Έτρεξα στο πίσω μπαλκόνι του ακάλυπτου, για να συνειδητοποιήσω ότι η Άνω Πόλη κατέρρεε. Το σπίτι μας παραμένει ακόμα μια τελευταία νησίδα κτισμένου χώρου. Σε λίγο θα πάψει να υπάρχει κι αυτή.

Η εξέδρα άρχισε να ταρακουνιέται επικίνδυνα, ενώ η Εγνατία γέμισε ρωγμές που άχνιζαν. Οι μαθητές πανικοβλήθηκαν και σκόρπισαν προς διάφορες κατευθύνσεις. Ο πάντα χαμογελαστός Δήμαρχος πήρε το μικρόφωνο και προσπάθησε να καθησυχάσει το πλήθος. Πρόλαβε μόνο να πει: «Δεν υπάρχει κανένας λόγος...», αφου ο Μητροπολίτης τον τράβηξε στην ελεύθερη πτώση του προς τα κάτω. Ο υπεύθυνος επί των Εξωτερικών Υποθέσεων Αλέξανδρος Μαυροσκαρλάτος πάτησε πάνω στο σώμα του λιπόθυμου Νομάρχη και φώναξε με τον τηλεβόα: «Μην ανησυχείτε, ερχόμαστε με ειρηνικές διαθέσεις!»

Άνοιξα το ραδιόφωνο για να μάθω τι συμβαίνει, η τηλεόραση δεν έπαιζε, αφού το ρεύμα είχε κοπεί. Οι αθηναϊκοί ραδιοσταθμοί μιλούσαν για τεράστιες καταστροφές σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, που συμπληρώνονταν από τις επιθέσεις μιας παράξενης ομάδας τρομοκρατών με το όνομα Εσωγήινοι. Ο Αρχιεπίσκοπος έκανε δηλώσεις για σκηνές Αποκάλυψης και καλούσε το ποίμνιο να προσευχηθεί. Κανείς δεν έλεγε πως σε λίγα χρόνια κανένας δε θα μας θυμάται, τουλάχιστον εδώ. Όπως η πόλη αυτή ξέχασε τους Εβραίους, θα ξεχάσει εύκολα και τους Έλληνες.
Το βουητό γίνεται όλο και δυνατότερο, πρέπει να σε αφήσω. Δε θέλω να πεθάνω γράφοντας.